Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014
ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
(του Κ.Κυριακόπουλου)
Η Τουρκία λοιπόν απειλεί με πόλεμο. Και δυστυχώς, αυτό τον
πόλεμο θα τον κάνει, όποιο και αν είναι το τίμημα για την ίδια. Και θα τον
κάνει, διότι η Τουρκία έχει διπλή στρατηγική στόχευση, ενώ, από την άλλη μεριά
η Ελλάδα, παραμένει εγκλωβισμένη στα σαγόνια μιας τριπλής μέγγενης που της
συνθλίβει τα σωθικά…
Πρώτον: Δε διαθέτει καμία στρατηγική στόχευση. Για την
ακρίβεια, έχει αναγορεύσει σε στρατηγική στόχευση τον ταπεινωτικό συμβιβασμό,
με ότι της επιτρέψουν τα συμμαχικά της αποκούμπια. Φοβικά σύνδρομα, λοιπόν,
διαρκής υποχωρητικότητα, σπασμωδικοί και αποσπασματικοί χειρισμοί, είναι τα
μοναδικά εργαλεία μιας χώρας που βολοδέρνει στη γεωπολιτική πιάτσα, με τη
ψυχολογία της ηττοπάθειας και τη συμπεριφορά του δαρμένου σκυλιού, που αναζητεί
εναγωνίως καταφύγιο για να τρυπώσει.
Δεύτερον: Δε διαθέτει συμμάχους. Για την ακρίβεια,
αναγορεύει σε συμμάχους μια συμμορία γεωπολιτικών ατζέντηδων, που τη
χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, για να
προωθήσουν τις δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις.
Στα πλαίσια αυτού του επικίνδυνου παραλογισμού, άγεται και
φέρεται χωρίς σκοπό και με μηδενικές στρατηγικές και τακτικές επεξεργασίες,
προσβλέποντας αποκλειστικά και μόνο στον οίκτο των ισχυρών, μη ξέροντας τι
πρόκειται να ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Τρίτον (και σημαντικότερον): Δε διαθέτει ηγέτες, αλλά μια
ομάδα καιροσκόπων που σφετερίζονται την πολιτική εξουσία. Μια παρέα ανίκανων,
που αρκείται ακόμη και αυτή τη δύσκολη στιγμή, στη διεκπεραίωση λογιστικών
εντολών. Μια επικίνδυνη κλίκα, που επιμένει να διχάζει το λαό κaι να τσαλακώνει την εθνική
του αυτοπεποίθηση.
Είναι δε τόσο ανίκανοι, που αδυνατούν ακόμη και αυτή την
ύστατη στιγμή να αντιληφθούν το πραγματικό εύρος της στρατηγικής στόχευσης της
Τουρκιάς, προκειμένου να πάρουν στοχευμένες αποφάσεις, και αναφορικά με τη
σωστή διάταξη των διαθέσιμων δυνάμεων, αλλά και σε σχέση με την αποτελεσματική
αξιοποίηση δυναμικών γεωπολιτικών συμμαχιών.
Η διπλή στρατηγική στόχευση της Τουρκίας.
Το ένα της σκέλος, είναι η απόπειρα της ντε φάκτο
νομιμοποίησης των παράνομων διεκδικήσεών της, αναφορικά με τη συμμετοχή της
στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Κυπριακής και της (εν αναμονή
Ελληνικής) ΑΟΖ.
Το άλλο της σκέλος (και αυτό είναι που την καθιστά πολλαπλά
επικίνδυνη), είναι η ειλημμένη απόφασή της, να εξασφαλίσει το ζωτικό χώρο που
της είναι απαραίτητος, προκειμένου να καταστεί σημαντική ναυτική δύναμη, στα
πλαίσια του νέο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού της.
Αυτή δυστυχώς την πλευρά της γεωστρατηγικής της στόχευσης,
ούτε καν τη συνυπολογίζουν τα ελληνόφωνα ανδρείκελα της ντόπιας πολιτικής
τάξης.
Και γι αυτό, το τίμημα για τη χώρα μας θα είναι βαρύτατο.
Γιατί, μια ηγεσία που έχει κατασταλαγμένη στρατηγική
επιδίωξη, κατά κανόνα έχει και σχεδιασμό (μηδέ και του επιχειρησιακού
εξαιρουμένου) προκειμένου να τη δρομολογήσει.
Μια χώρα όμως που στερείται στρατηγικής στόχευσης, είναι
καταδικασμένη να βολοδέρνει μονίμως σε δεύτερο βηματισμό. Είναι καταδικασμένη
να αδυνατεί να διαμορφώσει δική της γεωπολιτική ατζέντα. Είναι καταδικασμένη να
αμύνεται ανεπιτυχώς, να αιφνιδιάζεται, καταδικασμένη να περιμένει στη γωνιά για
το ξεροκόμματο που θα της πετάξουν οι άσπονδοι ‘’σύμμαχοί’’ της.
Η χώρα έχει στοχοποιηθεί επικίνδυνα…
Αλλά αυτή την αλήθεια, ουδόλως την αντιλαμβάνεται ο
ανεκδιήγητος και επικίνδυνος Βενιζέλος, ούτε φυσικά ο ελεεινός ‘’συγκυβερνών’’
Σαμαράς και ο συρφετός που σφετερίζεται
την πολιτική εξουσία στον τόπο μας.
Όλοι τους έχουν στραμμένα τα μάτια στην Κύπρο, όπου η
Τουρκία επιχειρεί έναν ιδιαίτερα έξυπνο επιχειρησιακό αντιπερισπασμό,
προσβλέποντας όχι μόνο στην απόσπαση γεωστρατηγικού οφέλους, αλλά και στην
απόσπαση της προσοχής των ελληνόφωνων αφελών.
Την ίδια στιγμή όμως, η χώρα περισφίγγεται επικίνδυνα από τη
μέγγενη του νέο-οθωμανικού τόξου, στο σύνολο των ανατολικών αλλά και των
βορείων συνόρων της, από το Καστελόριζο μέχρι το Ορμένιο, κι’ απ’ όλο το μήκος
του Έβρου μέχρι την Ηγουμενίτσα.
Το τονίζουμε λοιπόν, για να το συνειδητοποιήσει επιτέλους η
κοιμώμενη ελληνόφωνη παρέα της Αθήνας…
Η Τουρκία, εκτός από τις διεκδικήσεις της στην Κυπριακή ΑΟΖ
που αποσκοπεί σε οικονομική συνεκμετάλλευση, επιδιώκει να εξασφαλίσει με κάθε
τρόπο την απαραίτητη γεωπολιτική υποδομή, που θα την καταστήσει κορυφαία
ναυτική δύναμη, από το Αιγαίο μέχρι την Αδριατική και το Ιόνιο, και τη σημαία
αυτής της διεκδίκησης, δεν είναι διατεθειμένη να την υποστείλει.
Τι απ όλα αυτά έχουν συνειδητοποιήσει τα ανδρείκελα της
Αθήνας; Απολύτως τίποτε!
Πόσα απ όλα τούτα, έχουν αντιληφθεί οι κουδουνίστρες της
Ευρώπης, αναφορικά με τα σχέδια και τις επιδιώξεις του νέο-οθωμανισμού; Απολύτως τίποτε!
Παραμένουν βουτηγμένοι στις λογιστικές καρτέλες του
οικονομικού τους μεγαλοϊδεατισμού.
Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος…
Και μπορεί οι δωσίλογοι της Αθήνας να μην έχουν συναίσθηση
των εξελίξεων, βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στον παραλογισμό και την
εξουσιοπαραφροσύνη τους, υπάρχουν ωστόσο δυο δεδομένα που δε μπορούν να
περάσουν απαρατήρητα.
Το πρώτο, αφορά στους χειρισμούς των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν
απόλυτη επίγνωση του εύρους των τουρκικών επιδιώξεων, και όλα δείχνουν πως
είναι αποφασισμένες ή να τις προσεταιριστούν, προσαρμόζοντάς τες στους δικούς τους
γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς ή να τις ανατρέψουν, οδηγώντας την Τουρκία σε
διαμελισμό, αξιοποιώντας τον Κουρδικό παράγοντα, γι αυτό και επιδίδονται άρδην
στον προσεταιρισμό του. Το τελευταίο πάντως που ους ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή,
είναι να στηρίξουν τη στοχοποιημένη Ελλάδα. (Δες περισσότερα ΕΔΩ αλλά και ΕΔΩ)
Το δεύτερο δεδομένο, αφορά στη στάση της Ρωσίας, η οποία
έχει και αυτή απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, γι αυτό – αν και ξέρει καλά την
ποιότητα του ανδρός, κάλεσε στη Μόσχα το έτερο ανδρείκελο, τον Αναστασιάδη. Η
Μόσχα δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει την ευόδωση των νέο-οθωμανικών
σχεδιασμών και για τον λόγο ότι θα πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις στους
ισλαμόδοξους πληθυσμούς, στο μαλακό της υπογάστριο.
Επομένως, η Ρωσία θα παραμείνει στη γεωπολιτική σκακιέρα της
περιοχής, με ρόλο πρωταγωνιστικό και θα παραμείνει πάση θυσία.
Επομένως…
- Αν η Ελλάδα που βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο μάτι του
κυκλώνα, δεν απαλλαγεί άμεσα από τα προσκυνημένα και δουλοπρεπή ανδρείκελα που
την κυβερνούν…
- Αν δεν παρεμβληθεί στους σχεδιασμούς των ισχυρών, με
ολοκληρωμένη γεωστρατηγική επεξεργασία…
- Αν δε φιλοδοξήσει, την επόμενη μέρα, να βρίσκεται στη θέση
του ασυμβίβαστου πρωταγωνιστή στα Βαλκάνια, και όχι στη θέση του διαμελιζόμενου
ιματίου…
- Αν δεν αφυπνιστούν έγκαιρα οι δυνάμεις εκείνες που θα
εξεγείρουν την κοινωνία της, για να εξασφαλίσει πως η γεωπολιτική της επόμενης
μέρας, θα τη βρει με ηγέτες στο τιμόνι της που θα εμπνέουν σεβασμό, και όχι με
χειραγωγούμενα ανδρείκελα, άβουλα και φοβικά, πρόθυμα και ταπεινωμένα, τότε τα
πράγματα είναι απλά…
Την επόμενη μέρα… Δε θα υπάρχει Ελλάδα. Τόσο απλά.
Το δίλημμα επομένως το βάζει πλέον η ζωή και η ίδια η
ιστορία…
Στη γεωπολιτική της επόμενης μέρας, ή δε θα υπάρχει Ελλάδα ή
δε θα υπάρχει Τουρκία. Και αυτό το δίλημμα, μόνο μια ισχυρή πατριωτική
κυβέρνηση μπορεί να το απαντήσει με ευθύτητα, και να το επιβάλει ντε φάκτο στη
διεθνή κοινότητα.
Πηγή: idioisomasi.blogspot
Αντιγραφή: @radical30
“To Κουτί της Πανδώρας”
Πριν από μερικές ημέρες, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, άλλοτε
νομάρχης Maκεδονίας, της
καρδιάς δηλαδή της ΝΔ, καταδικάστηκε σε
φυλάκιση 11 μηνών για παράβαση καθήκοντος και απιστία.
Ο υπερΝομάρχης, δεν επέβαλε πρόστιμα σε όσους ήταν υπεύθυνοι
για τη ρύπανση της λίμνης Κορώνειας και αφού αναγκάστηκε υπηρεσιακά να
προχωρήσει σε ποινές, το έκανε με γενναίο κούρεμα. Δεν είναι η πρώτη καταδίκη
του Ψωμιάδη. Έχει καταδικασθεί και πάλι, γιατί με ανάλογο τρόπο έσβηνε πρόστιμα
σε πρατήριο που κατ’ επανάληψη είχε εντοπιστεί να νοθεύει πετρέλαιο.
Ο Ψωμιάδης αντιμετωπίζει ακόμη, δύο ακόμη μεγάλες
δικογραφίες. Η μία, αφορά έργα για τα
οποία, αντί να προκηρύξει διαγωνισμό, τα έσπαγε σε κομμάτια για να μπορεί να τα
δώσει με απευθείας αναθέσεις. Η άλλη δικογραφία, αφορά παράνομες προσλήψεις.
Δεν έχει φτάσει σε δόξα φυλακίσεων τον υπερδήμαρχο της ΝΔ, Βασίλη
Παπαγεωργόπουλο, αλλά έχει μια σταθερή πορεία. Ντέρμπι θα γίνει μεταξύ τους.
Υπάρχουν βέβαια δεκάδες ακόμη περιπτώσεις, που παρά τα
(ελάχιστα) δημοσιεύματα της εποχής, δεν οδήγησαν σε εισαγγελικές έρευνες. Τα
βιβλία για μια επιχείρηση του Ψωμιάδη κάηκαν, για παράδειγμα σε πυρκαγιά, όταν
υπήρξαν καταγγελίες για εικονικά τιμολόγια.
Στην πρόσφατη δίκη, ο Ψωμιάδης ήταν τυχερός. Δικάστηκε ως ένας ανώνυμος πορτοφολάς. Τα κανάλι που
κάποτε τον συνόδευαν, προκειμένου να καταγράψουν τις ρήσεις βαριού λαϊκού πατριωτισμού,
διανθισμένου με ευθύτητα πίστας, ήταν απόντα. Ούτε τις ποινές κατέγραψαν, ούτε
όσα ψέλλισε ο Ψωμιάδης περί αθωότητας. Εγκαταλελειμμένος στο εδώλιο ως κοινός
κλέφτης, δεν μπόρεσε να αρθρώσει τα επιχειρήματα περί κράτους των Αθηνών και
πολιτικών διώξεών του, γιατί (φευ!) δεν υπήρχε κανένας για να τα καταγράψει.
Ήταν μόνος απέναντι στη νομική πραγματικότητα. Ούτε καν ο Αυτιάς δεν θέλησε να του δώσει βήμα, αυτός
που κάποτε αναφωνούσε με έκπληξη παρθένας σε οίκο ανοχής «τι μου λέτε κύριε
Νομάρχη μου;». Ο Αυτιάς, που κάποτε έπαιξε συνέντευξη του Ψωμιάδη δύο φορές,
φορώντας τη δεύτερη φορά άλλο κουστούμι και κάνοντας fake ερωτήσεις και μοντάζ
για να κατατροπώσει τον ανταγωνισμό, παρουσιάζοντάς την ως δεύτερη συνέντευξη.
Τόση πέραση είχε ο κυρ νομάρχης. Αλλά και τόσο κατάπτυστος, ο Αυτιάς.
Σήμερα, μοιάζει σαν κάποιος να έσβησε τον Παναγιώτη Ψωμιάδη
με το τηλεκοντρόλ από τα κανάλια και την πολιτική ζωή. Δεν υπάρχουν μιντιακοί
υμνητές, δημοσιογράφοι που τον ρωτούν με επιτηδευμένη αφέλεια και αρχισυντάκτες,
που να επενδύουν στη χωρίς νόημα επιθετικότητα των ίδιων κατασκευασμένων
λογιδρίων για τη ριγμένη Θεσσαλονίκη.
Άλλωστε, και ο ίδιος
δεν έχει καμία όρεξη πλέον να ντυθεί κολομπίνα ή Ζορό, να τραγουδήσει, να
ιππεύσει, να πετάξει χαρταετό ή να αναζητήσει την ημέρα γενεθλίων του Μεγάλου
Αλεξάνδρου και το ωροσκόπιο της αδελφής του της γοργόνας.
Ο Ψωμιάδης είναι στο στάδιο της στημένης λεμονόκουπας. Η τελευταία του προσπάθεια να δημιουργήσει
πολιτικό κόμμα και να πιέσει τη ΝΔ προς μια υποστήριξή του, όχι μόνο δεν
απέδωσε αλλά απέδειξε πως το παιχνίδι έχει λήξει. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης
χρησιμοποίησε και χρησιμοποιήθηκε.
Χρησιμοποίησε τα
κανάλια, την πολιτική και πολύ περισσότερο τον απλό κόσμο, που πίστευε πως όλα
τα δεινά της χώρας προέρχονται, από την αδικία απέναντι στη Θεσσαλονίκη και το
γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ δεν παίρνει πρωτάθλημα. Χρησιμοποίησε τις έννοιες της
πατρίδας και της Δικαιοσύνης πάνω σ’ ένα προσωπικό μοτίβο, που περιείχε μπόλικη
κοροϊδία, επικινδυνότητα και συμφέροντα. Οι καταδίκες του είναι μια απόδειξη.
Η
παλαιοκομματική του λογική, μπήκε στην υπηρεσία της τηλεόρασης και έγινε θέαμα
και τηλεθέαση, το οποίο επέστρεψε στον ίδιο ως αναγνωρισιμότητα την οποία
ταύτισε λανθασμένα με τη λαοφιλία.
[Κάτι σαν την Θώδη, αν έχετε ακούσει… @radical30]
Ο Ψωμιάδης όμως, χρησιμοποιήθηκε από τον πολιτικό του χώρο ως
λαγός. Η ΝΔ, έχοντας ταυτίσει τον όρο του αγωνιστή με καρικατούρες που λένε
χοντράδες στην τηλεόραση, ανέθεσε στον Ψωμιάδη τον ρόλο της έκθεσης. Ο Ψωμιάδης
έλεγε φωναχτά αυτά που ψιθύριζαν στους διαδρόμους και δεν ήθελαν να χρεωθούν.
Έβγαζε τη βρώμικη δουλειά (όχι πάντα μόνο πολιτική) και κρατούσε το κοινό του
σε ένα φτωχό επίπεδο πολιτικής αναζήτησης, όπου απουσίαζε η σκέψη και πλεόναζαν
οι σημαίες, οι σάρισες, η μπουρδολογία καφενείου και η τεστοστερόνη.
Η προσπάθεια που έγινε να ταυτιστεί ο λαϊκισμός με την
αυθεντικότητα και η πολιτική αγραμματοσύνη με τη λαϊκή μάχη, εξάντλησε τα όρια
και τη χρησιμότητά της. Τώρα ο Ψωμιάδης είναι μια στημένη λεμονόκουπα, για την
οποία σε λίγο κανένας δεν θα θέλει να θυμάται πως χρησιμοποίησε στην πολιτική
σούπα του. Μοιραία τράβηξαν τα καλώδια από το πολιτικό πτώμα του Ψωμιάδη και
τον αποσυνέδεσαν από την εντατική. Και την τηλεόραση φυσικά.
Άλλωστε τώρα υπάρχει ο Άδωνις, ο Ντινόπουλος, η
Βούλτεψη...
Κώστας Μπαξεβάνης
Eπιστολή έλληνα πολίτη στον μπαρμπα Κάρολο
Η επιστολή προς τον
Πρόεδρο της Δημοκρατίας που απευθύνει ο γιατρός Κλεάνθης Γρίβας, είναι ένα
μήνυμα αξιοπρέπειας και ήθους, σε μια εποχή που και τα δυο είναι πλέον
δυσεύρετα.
"Προς
τον κ. Κ. Παπούλια:
Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Αν είχα τη δύναμη, θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής
Δημοκρατίας όχι εσάς, αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον.
Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία,
αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.
Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο
με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός
ενεργοποίησε το μόνο δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και
κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα
αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής:
«Δεν μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο,
να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη
της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».
Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε
άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο
Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να
πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες.
Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και
έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή (κάτι σαν Μνημόνιο 2), το οποίο ψηφίστηκε
κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι
εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα.
Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο: «Στα μεγάλα θέματα δεν
αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει».
Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη
θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν
τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές, που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα
καπνογόνα.
Ήταν ανένδοτος στις αρχές του:
«Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως
δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».
Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.
Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του
συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά
από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο:
«Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει
το σύνταγμα».
Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά
μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν
είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς.
Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι
πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για
πολύ.
Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια,
αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο. Δε θα
πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε
μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του
πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών».
Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ,
αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί
κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ... (δε χρειάζεται να αναφέρω
ονόματα).
Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε
να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν
τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες
και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς
πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.
Και το συμπέρασμά ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα
έκαναν πολιτικοί, οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.
Τρία χρόνια μετά, η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την
κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν....
Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν
το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα
είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» ήταν η
λακωνική δήλωσή του (όχι, δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση).
Μήπως κ. Παπούλια θα έπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς
της Ισλανδίας, για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που
έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενόνες, τώρα ξέρουν καλύτερα τι
σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε (ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας)
στη χώρα που γεννήθηκε;
Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον:
«Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν
εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό».
Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε
κάθε έλληνα πολίτη;
Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσι
για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της
Δημοκρατίας...."
Για την αντιγραφή, Κλεάνθης Γρίβας*
----------------------------------------------
*Η επιστολή δεν είναι του κ. Κλεάνθη Γρίβα, γι' αυτό γράφει
από κάτω "Για την αντιγραφή Κλεάνθης Γρίβας" Είναι επιστολή του
ομογενή Χρήστου Μαγγούτα από το Τορόντο του Καναδά http://www.oraelladas.gr/2012/03/25/democracy-greece/
και έγινε γνωστή - καλώς φυσικά- από τον κ. Κλεάνθη Γρίβα που την έστειλε σε
κάποια μέσα.
@radical30
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)