Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013
Ρατσιστικές video-απειλές.
Του Δημήτρη Αγγελίδη
Με ρυθμούς σαλιγκαριού κινούνται, στην περίπτωση της διερεύνησης και αντιμετώπισης περιστατικών ρατσιστικού λόγου στο Διαδίκτυο, η Υπηρεσία
Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΔΗΕ) και οι αρμόδιες εισαγγελικές υπηρεσίες.
Αν κινούνται καθόλου!
Την ανυπαρξία ανακλαστικών των υπηρεσιών, αναδεικνύει άλλη μια φορά, βίντεο ρατσιστικής επίθεσης με θύμα μετανάστη μικροπωλητή, το οποίο είχε αναρτήσει Ελληνας χρήστης του youtube στις αρχές της εβδομάδας.
Στο βίντεο πρωταγωνιστεί ο χρήστης Peter Kemmos, ο ίδιος που το ανέβασε στο Διαδίκτυο με τον εξής τίτλο (και ανάλογη ορθογραφία): «Χοντρος καυγας με βρομιαρηδες ισλαμιστες vs ελληνα: Παραλια αλεποχωριου όλοι παρανομοι.. αναλαμβανω δραση...η αστυνομια κοιματε;γαμω το ισλαμ τους την επομενη φορα θα πεσει πολυ ξυλο...».
Το βίντεο το επισήμανε στην αρχή της εβδομάδας το «Κουτί της Πανδώρας» και μέσω αυτού το left.gr, αλλά μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχουν ευαισθητοποιηθεί οι αρμόδιες υπηρεσίες.
Η καθυστέρηση δημιουργεί πολλά ερωτήματα, καθώς σε άλλες περιπτώσεις η ΔΗΕ και ο εισαγγελέας κινούνται αστραπιαία. Τον Ιούλιο του 2011, τις ημέρες που συζητιόταν στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο, μπλόγκερ ρωτούσε αστειευόμενος τη διεύθυνση μέλους της οικογένειας του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, με σκοπό, έλεγε, να σταματήσει τη συνέχιση της οικογένειας με... δολοφονία. Σε λιγότερες από 24 ώρες, η αστυνομία τον είχε εντοπίσει και τον είχε συλλάβει στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη.
Την ίδια τύχη είχε τον Οκτώβριο υπεύθυνος κερκυραϊκής ιστοσελίδας, που είχε αναρτήσει από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου φωτογραφία αστυνομικών παρέα με χρυσαυγίτες. Ακόμα και στην περίπτωση αναρτήσεων που στρέφονταν κατά του Χαμόγελου του Παιδιού, η ΔΗΕ κινητοποιήθηκε και συνέλαβε μέσα σε είκοσι ημέρες δύο ανθρώπους για συκοφαντικές και υβριστικές αναρτήσεις.
Καμία τέτοια κινητοποίηση δεν έχει υπάρξει για ακραία ρατσιστικά σχόλια στο Διαδίκτυο. Ο kemmos πρόλαβε και κατέβασε το βίντεο, προφανώς θορυβημένος από τα αντιρατσιστικά σχόλια που δέχτηκε. Το βίντεο βρίσκεται πάντως στη διάθεση της «Eφ.Συν.» και είναι περισσότερο από εύγλωττο.
Σύμφωνα με τον Παναγιώτη Δημητρά, από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, στοιχειοθετούνται τα αδικήματα της καθύβρισης θρησκεύματος και αντιποίησης αρχής (άρθρα 1 και 2 του αντιρατσιστικού νόμου 927/79), που διώκονται αυτεπάγγελτα, και τα αδικήματα της απειλής και εξύβρισης, για τα οποία απαιτείται έγκληση του θύματος. Έγκληση σημαίνει οικονομική επιβάρυνση και έκθεση του θύματος σε πιθανή εκδίκηση.
«Σ' αυτό το σημείο, διαπιστώνουμε το κενό που αφήνει η μη υιοθέτηση της πρότασης του αντιρατσιστικού νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, που προέβλεπε αφενός ότι κάθε αδίκημα με ρατσιστικό κίνητρο διώκεται αυτεπάγγελτα και αφετέρου ότι τιμωρείται με τη μεγαλύτερη ποινή. Αυτό ισχύει εξάλλου σήμερα στη νομοθεσία της Κύπρου», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Παν. Δημητράς.
Σήμερα έχει κληθεί από τον νέο εισαγγελέα Δίωξης Ρατσιστικού Εγκλήματος κ. Παππά, να καταθέσει στην αστυνομία για αναφορά που είχε υποβάλει τον Φεβρουάριο, επτά μήνες πριν, εναντίον των βουλευτών της Χρυσής Αυγής Ηλία Παναγιώταρου και Κώστα Μπαρμπαρούση. Του πρώτου για τον ρατσιστικό παροξυσμό του μπροστά σε κάμερες κατά τα επεισόδια στο Θέατρο Χυτήριο («Τελειώνουν τα πουστράκια. [...] Αδερφές ξεσκισμένες. Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες») και του δεύτερου για σχόλια που έκανε εναντίον Ρομά, κατά τα επεισόδια στο Αιτωλικό.
Άλλες δύο αναφορές του Παρατηρητηρίου για ρατσιστικό λόγο εκκρεμούν ακόμη.
Η πρώτη αφορά τον χρήστη του facebook Michael59197, που είχε σχολιάσει την καμπάνια της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σχετικά με την ιθαγένεια των μεταναστών δεύτερης γενιάς, ζητώντας «να βρούμε ένα ένα τα κωλόπαιδα του βίντεο, να τα κάψουμε ζωντανά και να ανεβάσουμε το βίντεο στο internet». Η ΔΗΕ έχει ενημερώσει το ΕΠΣΕ πως έστειλε την υπόθεση στον αρμόδιο εισαγγελέα, ωστόσο δεν υπάρχει ενημέρωση για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Εκκρεμεί ακόμη ενημέρωση για την τύχη της δικογραφίας που σχηματίστηκε τον Νοέμβριο του 2011 σχετικά με ρατσιστικούς χαιρετισμούς στελεχών της Χρυσής Αυγής.
Ο Παν. Δημητράς θυμίζει επίσης, τις απειλές κατά της ζωής του που είχε δεχτεί στο Διαδίκτυο ο ίδιος και ο δικηγόρος Θανάσης Τάρτης, όταν ήταν πολιτική αγωγή στη δίκη των ΟΥΚ για τα ρατσιστικά συνθήματα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. «Ενώ σε άλλες περιπτώσεις κινητοποιούνται με αυτόφωρο, στην περίπτωση των απειλών κατά της ζωής μας δεν κάναν τίποτα», λέει.
«Έχω πάει στις Ειδικές Δυνάμεις...»
Με την κάμερα στο δεξί χέρι και απροσδιόριστο αιχμηρό αντικείμενο στο αριστερό, ο kemmos σουλατσάρει στην παραλία στο Αλεποχώρι, όπου, ανάμεσα στους λιγοστούς λουόμενους, εντοπίζει δύο μετανάστες μικροπωλητές και τους απευθύνει τον λόγο: «Φύγε. Με ακούς; Ναι. Είσαι παράνομος. Δείξε μου τα χαρτιά σου. Τα χαρτιά σου τώρα». Απειλεί ότι θα φωνάξει την αστυνομία, αλλά ο ένας μετανάστης δεν το βάζει κάτω. Απαντά ότι είναι νόμιμος και τον γνωρίζει η αστυνομία.
Η ανυποχώρητη στάση του εξοργίζει τον kemmos, που αρχίζει ένα ρατσιστικό παραλήρημα: «Ρε σήκω φύγε από δω πέρα σου λέω. Τολμάς και μιλάς. Στη χώρα σου ξέρεις τι θα μου κάνατε; Θα με σφάζατε τώρα ρε στη χώρα σου. [...] Θες να σε γαμήσω τώρα; [...] Τι νομίζεις ότι είσαι που θα μου μιλήσεις σα μαύρο εμένανε; Εγώ είμαι στην Ελλάδα, στη χώρα μου, κι έχω πάει στις Ειδικές Δυνάμεις. [...] Θες να σε χαρακώσω; Θες να σου κόψω το εγώ; Τι με κοιτάς έτσι; Φώναξε την αστυνομία. Αλλιώς θα σου κόψω το λαιμό. Γιατί έτσι γουστάρω ρε. Τραβάς κανά ζόρι; [...] Και πρόσεξε αγοράκι μου, σε κάνα δυο χρονάκια θα σφαχτείτε όλο εσείς οι μουσουλμάνοι εδώ πέρα. [...] Ντάξει; Θες να αρχίσω τώρα από σένανε; Θες ν' αρχίσω από σένα αγοράκι μου; Σ' ακουμπάω. Θα μου κάνεις κάνα τίποτα; Σ' ακουμπάω. Να, κοίτα. Αντέδρασε. Μη γελάς μαλάκα. Θα σας γαμήσω όλους εδώ πέρα. [...] Γαμώ το Ισλάμ σας και γαμώ το Πακιστάν σας και γαμώ ό,τι θέλεις».
Τρεις λουόμενες παίρνουν το μέρος του μετανάστη, με αποτέλεσμα ο kemmos να αποδιοργανωθεί: «Γιατί δεν πάτε να κάνετε καταγγελία;». «Γιατί η αστυνομία μας γράφει στ' αρχίδια τους κυρία μου. Και το νόμο τον αναλαμβάνω εγώ». «Και τι θα κάνετε εδώ πέρα;». «Θα τους γαμήσω. Αυτό θα κάνω. Ναι, είμαι άντρας μωρή, τι θέλεις τώρα εσύ; Άντε φύγε από δω πέρα να πούμε που μιλάς». «Τίποτα δεν κάνει το παιδί». «Το συγκεκριμένο δεν κάνει. Όμως όλοι αυτοί που έχουν έρθει από την Αθήνα το λιγότερο που έχουν είναι ηπατίτιδα και πουλάνε σκουλαρίκια στα κορίτσια σας. Ασε κυρία μου! Εμείς οι δύο θα τα πούμε αγοράκι μου. Θα τα πούμε».
tvxsteam tvxs.gr
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Federico Garcia Lorca
Επέτειος της δολοφονίας του Federico Garcia Lorca
Τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου του 1936, ήρθε το τέλος για τον κορυφαίο ποιητή, ζωγράφο, δραματουργό και θεατρικό σκηνοθέτη, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Εκτελέστηκε στο Βίθναρ της Ισπανίας από παραστρατιωτικούς οπαδούς του Φράνκο. που έθαψαν τη σορό του μαζί με άλλα τρία άτομα που εκτέλεσαν εκείνη την αυγή σε ομαδικό τάφο.
Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Λόρκα εκτελέστηκε στο Αλφακάρ και πολλοί πίστευαν ότι είχε ταφεί στην περιοχή αυτή, μαζί με άλλους εκτελεσθέντες. Πέρυσι, οι αρχές της Ανδαλουσίας διέταξαν το άνοιγμα του συγκεκριμένου τάφου, κατόπιν αιτήματος των οικογενειών των άλλων πέντε ανθρώπων που πιθανολογείτο ότι είχαν ταφεί εκεί. Από την ανασκαφή και την έρευνα που έγινε στο χώρο όμως δεν βρέθηκε τίποτα.
Το τέλος του πολέμου έφερε μαζί του και την «Συμφωνία για Λήθη», μια συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και το στρατό, η οποία άνοιξε την πόρτα για τη Δημοκρατία, με αντάλλαγμα γενική αμνηστία για το καθεστώς του Φράνκο. Πρόσφατα όμως εμφανίστηκαν ρωγμές στη συμφωνία.
Η κυβέρνηση των σοσιαλιστών, το 2007, ψήφισε το Νόμο της "Ιστορικής Μνήμης",
η οποία, για πρώτη φορά, αναγνώριζε επίσημα τα θύματα της δικτατορίας του Φράνκο. Ο νόμος επιτρέπει σε όποιον έχει αποδείξεις για ομαδικό τάφο, να ζητήσει την βοήθεια του κράτους για την εκταφή και την ταυτοποίηση των λειψάνων.
Τον Οκτώβριο του 2008, μετά από μια δεκαετία προσπαθειών από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ισπανίας, ο δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν διέταξε την εκταφή και αναγνώριση των θυμάτων από 19 ομαδικούς τάφους, μεταξύ των οποίων και αυτός όπου θεωρείται του Λόρκα. Ωστόσο, 73 χρόνια μετά το θάνατο του Λόρκα, η αντίσταση στην εκταφή της καταπιεσμένης μνήμης της χώρας παρέμενε ισχυρή. Μια εβδομάδα μετά την έκδοση της απόφασης του Γκαρθόν, ο ανώτατος εισαγγελέας της χώρας, Χαβιέρ Θαραγόθα, την αμφισβήτησε με το σκεπτικό ότι δεν ενέπιπτε στην αρμοδιότητα του Γκαρθόν η υπόθεση.
Ο δικαστής Γκαρθόν, πιθανόν φοβούμενος την περίπτωση σύμπνοιας του Ανώτατου Δικαστηρίου με τον Θαραγόθα, έστειλε την υπόθεση στα κατά τόπους δικαστήρια, επιχειρώντας έτσι να κρατήσει την υπόθεση ανοιχτή. Τελικά δόθηκε το «πράσινο φως» και η οικογένεια του Λόρκα που είχε αρχικά αντιρρήσεις, στο τέλος έδωσε τη συγκατάθεσή της και οι εργασίες ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2009. Αλλά δεν βρέθηκε τίποτε που να αποδεικνύει ότι εκεί είχε ταφεί ο συγγραφέας του «Ματωμένου γάμου».
Φ. Γκ. Λόρκα: «Εγώ ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός. Είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης»
Ο Φεντερίκο ντελ Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα, γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1898, στο χωριό Φουέντε Βακέρος της Γρανάδα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας φιλοσοφία και λογοτεχνία, ενώ έλαβε και πτυχίο Νομικής. Από το 1919 μετακομίζει στην Μαδρίτη και συχνάζει στη φοιτητική εστία (Residencia de Estudiantes), όπου γνωρίζει και αναπτύσσει φιλία με πολλούς από τους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, όπως είναι ο Λουί Μπουνιουέλ, ο Σαλβαδόρ Νταλί κ.α. Τον επόμενο χρόνο ανεβαίνει στο σανίδι το έργο του «Μάγια της Πεταλούδας» και κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίου με ποιήματα.
Το 1922 δημοσιεύεται το «Κάντε Χόντο» (Cante Jondo, παλιό λαϊκό είδος τραγουδιού, στο ύφος του φλαμένκο). Το 1925 διαβάζει στο Σαλβαδόρ Νταλί το θεατρικό του έργο «Μαριάνα Πινιέδα», ενώ το 1928 δημοσιεύει το «Ρομανθέρο Χιτάνο» , άλλη μια σημαντική ποιητική συλλογή του. Γράφει πλέον διαρκώς, ενώ εκτός από το θέατρο, γράφει έργα και για κουκλοθέατρο, σχεδιάζει, ζωγραφίζει, δίνει διαλέξεις, γράφει εργασίες.
Το 1929, χάρη σε μια υποτροφία, επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα ταξίδι που σημάδεψε το έργο του. Εντυπωσιάζεται από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, την παντοδυναμία του χρήματος και την παντελή έλλειψη πνευματικής ζωής.
«Το εντυπωσιακό για το κρύο και τη σκληρότητα, είναι η Wall Street. Σε κανένα μέρος του κόσμου δε γίνεται αισθητή όπως εκεί, η ολική απουσία του πνεύματος: περιφρούρηση της καθαρής επιστήμης και δαιμονιακός σεβασμός του παρόντος», γράφει ο ίδιος.
Οι μόνες ευχάριστες εντυπώσεις που αποκομίζει, είναι οι αφροαμερικανοί, το Χάρλεμ και η μουσική τζαζ. Καταγράφει τις εμπειρίες του από το ταξίδι στη συλλογή «Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη».
Μέσα στα επόμενα χρόνια, ταξιδεύει στην Κούβα, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Σκωτία, σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ δημοσιεύονται έργα του που έμελε να μείνουν στην ιστορία του θεάτρου και της ποίησης, όπως η «Γέρμα», ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας» , ο «Ματωμένος Γάμος».
Ταυτόχρονα ιδρύει τον θίασο «La Barraca» και ανεβάζει έργα κλασικών Ισπανών δραματουργών. Τελευταίο του έργο που δημοσιεύεται είναι «η Συλλογή του Ταμαρίτ».
Στις 16 Ιουλίου, μόλις τρεις μέρες πριν την έναρξη του Εμφυλίου, ο ποιητής φεύγει από τη Μαδρίτη για τη Γρανάδα, την πιο συντηρητική πόλη της Ανδαλουσίας. Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα είναι πλέον εκρηκτική. Στις 19 του μήνα, γίνεται αντικυβερνητική επανάσταση στη Γρανάδα (στις πρόσφατες εκλογές πρώτο είχε αναδειχθεί το Λαϊκό Κόμμα) και στις 3 Αυγούστου τουφεκίζεται από τους φαλαγγίτες ο κουνιάδος του και δήμαρχος της Γρανάδα, δρ. Μοντεσίνος. Ο Λόρκα καταφεύγει στο σπίτι του φίλου του Λουίς Ροσάλες, όπου συλλαμβάνεται τη νύχτα της 17ης Αυγούστου.
Κρατείται επίσημα στο Κυβερνείο όλη τη μέρα και το βράδυ μεταφέρεται στο Βιθνάρ. Τουφεκίζεται από παραστρατιωτικούς του Φράνκο στις 19 Αυγούστου του 1936 και το πτώμα του σωριάζεται σε ομαδικό τάφο, μαζί με άλλα τρία θύματα της φασιστικής κτηνωδίας, ένα δάσκαλο και δυο αναρχικούς. Το όνομα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα εμφανίζεται την επόμενη μέρα μεταξύ των εκτελεσμένων.
Καλλιόπη Αλαχούζου
tvxs.gr
Πηγές: The Nation, LosTiempos.com, margaritaxirgu.es, ElPaís.com, «Federico Garcia Lorca: Ποιήματα» εκδ. Κοροντζή, «Λόρκα – Ποιήματα της Ανδαλουσίας» Χ. Γουδή
Τα ξημερώματα της 19ης Αυγούστου του 1936, ήρθε το τέλος για τον κορυφαίο ποιητή, ζωγράφο, δραματουργό και θεατρικό σκηνοθέτη, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Εκτελέστηκε στο Βίθναρ της Ισπανίας από παραστρατιωτικούς οπαδούς του Φράνκο. που έθαψαν τη σορό του μαζί με άλλα τρία άτομα που εκτέλεσαν εκείνη την αυγή σε ομαδικό τάφο.
Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Λόρκα εκτελέστηκε στο Αλφακάρ και πολλοί πίστευαν ότι είχε ταφεί στην περιοχή αυτή, μαζί με άλλους εκτελεσθέντες. Πέρυσι, οι αρχές της Ανδαλουσίας διέταξαν το άνοιγμα του συγκεκριμένου τάφου, κατόπιν αιτήματος των οικογενειών των άλλων πέντε ανθρώπων που πιθανολογείτο ότι είχαν ταφεί εκεί. Από την ανασκαφή και την έρευνα που έγινε στο χώρο όμως δεν βρέθηκε τίποτα.
Το τέλος του πολέμου έφερε μαζί του και την «Συμφωνία για Λήθη», μια συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και το στρατό, η οποία άνοιξε την πόρτα για τη Δημοκρατία, με αντάλλαγμα γενική αμνηστία για το καθεστώς του Φράνκο. Πρόσφατα όμως εμφανίστηκαν ρωγμές στη συμφωνία.
Η κυβέρνηση των σοσιαλιστών, το 2007, ψήφισε το Νόμο της "Ιστορικής Μνήμης",
η οποία, για πρώτη φορά, αναγνώριζε επίσημα τα θύματα της δικτατορίας του Φράνκο. Ο νόμος επιτρέπει σε όποιον έχει αποδείξεις για ομαδικό τάφο, να ζητήσει την βοήθεια του κράτους για την εκταφή και την ταυτοποίηση των λειψάνων.
Τον Οκτώβριο του 2008, μετά από μια δεκαετία προσπαθειών από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ισπανίας, ο δικαστής Μπαλτάσαρ Γκαρθόν διέταξε την εκταφή και αναγνώριση των θυμάτων από 19 ομαδικούς τάφους, μεταξύ των οποίων και αυτός όπου θεωρείται του Λόρκα. Ωστόσο, 73 χρόνια μετά το θάνατο του Λόρκα, η αντίσταση στην εκταφή της καταπιεσμένης μνήμης της χώρας παρέμενε ισχυρή. Μια εβδομάδα μετά την έκδοση της απόφασης του Γκαρθόν, ο ανώτατος εισαγγελέας της χώρας, Χαβιέρ Θαραγόθα, την αμφισβήτησε με το σκεπτικό ότι δεν ενέπιπτε στην αρμοδιότητα του Γκαρθόν η υπόθεση.
Ο δικαστής Γκαρθόν, πιθανόν φοβούμενος την περίπτωση σύμπνοιας του Ανώτατου Δικαστηρίου με τον Θαραγόθα, έστειλε την υπόθεση στα κατά τόπους δικαστήρια, επιχειρώντας έτσι να κρατήσει την υπόθεση ανοιχτή. Τελικά δόθηκε το «πράσινο φως» και η οικογένεια του Λόρκα που είχε αρχικά αντιρρήσεις, στο τέλος έδωσε τη συγκατάθεσή της και οι εργασίες ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2009. Αλλά δεν βρέθηκε τίποτε που να αποδεικνύει ότι εκεί είχε ταφεί ο συγγραφέας του «Ματωμένου γάμου».
Φ. Γκ. Λόρκα: «Εγώ ποτέ δεν θα γίνω πολιτικός. Είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης»
Ο Φεντερίκο ντελ Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα, γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1898, στο χωριό Φουέντε Βακέρος της Γρανάδα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας φιλοσοφία και λογοτεχνία, ενώ έλαβε και πτυχίο Νομικής. Από το 1919 μετακομίζει στην Μαδρίτη και συχνάζει στη φοιτητική εστία (Residencia de Estudiantes), όπου γνωρίζει και αναπτύσσει φιλία με πολλούς από τους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, όπως είναι ο Λουί Μπουνιουέλ, ο Σαλβαδόρ Νταλί κ.α. Τον επόμενο χρόνο ανεβαίνει στο σανίδι το έργο του «Μάγια της Πεταλούδας» και κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίου με ποιήματα.
Το 1922 δημοσιεύεται το «Κάντε Χόντο» (Cante Jondo, παλιό λαϊκό είδος τραγουδιού, στο ύφος του φλαμένκο). Το 1925 διαβάζει στο Σαλβαδόρ Νταλί το θεατρικό του έργο «Μαριάνα Πινιέδα», ενώ το 1928 δημοσιεύει το «Ρομανθέρο Χιτάνο» , άλλη μια σημαντική ποιητική συλλογή του. Γράφει πλέον διαρκώς, ενώ εκτός από το θέατρο, γράφει έργα και για κουκλοθέατρο, σχεδιάζει, ζωγραφίζει, δίνει διαλέξεις, γράφει εργασίες.
Το 1929, χάρη σε μια υποτροφία, επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα ταξίδι που σημάδεψε το έργο του. Εντυπωσιάζεται από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, την παντοδυναμία του χρήματος και την παντελή έλλειψη πνευματικής ζωής.
«Το εντυπωσιακό για το κρύο και τη σκληρότητα, είναι η Wall Street. Σε κανένα μέρος του κόσμου δε γίνεται αισθητή όπως εκεί, η ολική απουσία του πνεύματος: περιφρούρηση της καθαρής επιστήμης και δαιμονιακός σεβασμός του παρόντος», γράφει ο ίδιος.
Οι μόνες ευχάριστες εντυπώσεις που αποκομίζει, είναι οι αφροαμερικανοί, το Χάρλεμ και η μουσική τζαζ. Καταγράφει τις εμπειρίες του από το ταξίδι στη συλλογή «Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη».
Μέσα στα επόμενα χρόνια, ταξιδεύει στην Κούβα, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Σκωτία, σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ δημοσιεύονται έργα του που έμελε να μείνουν στην ιστορία του θεάτρου και της ποίησης, όπως η «Γέρμα», ο «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας» , ο «Ματωμένος Γάμος».
Ταυτόχρονα ιδρύει τον θίασο «La Barraca» και ανεβάζει έργα κλασικών Ισπανών δραματουργών. Τελευταίο του έργο που δημοσιεύεται είναι «η Συλλογή του Ταμαρίτ».
Στις 16 Ιουλίου, μόλις τρεις μέρες πριν την έναρξη του Εμφυλίου, ο ποιητής φεύγει από τη Μαδρίτη για τη Γρανάδα, την πιο συντηρητική πόλη της Ανδαλουσίας. Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα είναι πλέον εκρηκτική. Στις 19 του μήνα, γίνεται αντικυβερνητική επανάσταση στη Γρανάδα (στις πρόσφατες εκλογές πρώτο είχε αναδειχθεί το Λαϊκό Κόμμα) και στις 3 Αυγούστου τουφεκίζεται από τους φαλαγγίτες ο κουνιάδος του και δήμαρχος της Γρανάδα, δρ. Μοντεσίνος. Ο Λόρκα καταφεύγει στο σπίτι του φίλου του Λουίς Ροσάλες, όπου συλλαμβάνεται τη νύχτα της 17ης Αυγούστου.
Κρατείται επίσημα στο Κυβερνείο όλη τη μέρα και το βράδυ μεταφέρεται στο Βιθνάρ. Τουφεκίζεται από παραστρατιωτικούς του Φράνκο στις 19 Αυγούστου του 1936 και το πτώμα του σωριάζεται σε ομαδικό τάφο, μαζί με άλλα τρία θύματα της φασιστικής κτηνωδίας, ένα δάσκαλο και δυο αναρχικούς. Το όνομα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα εμφανίζεται την επόμενη μέρα μεταξύ των εκτελεσμένων.
Καλλιόπη Αλαχούζου
tvxs.gr
Πηγές: The Nation, LosTiempos.com, margaritaxirgu.es, ElPaís.com, «Federico Garcia Lorca: Ποιήματα» εκδ. Κοροντζή, «Λόρκα – Ποιήματα της Ανδαλουσίας» Χ. Γουδή
_________________
radical30
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)