Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013
ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΟΝ!!!
ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΟΝ!!!
‘Οσο υπάρχει η εγκληματική οργάνωση της Χ.Α.η Ελλάδα δεν πρέπει να πάρει την προεδρία της Ε.Ε. Ζητήστε από τους ευρωπαίους, να αφαιρέσουν το 2014 την προεδρία της ΕΕ από τον Σαμαρά. Τιμωρήστε τον αλήτη πρωθυπουργό!!! Αυτό το εξάμηνο περιμένει το κάθαρμα, ο προδότης, για να φτάσει στο υψηλότερο πολιτικό σκαλοπάτι του. Όχι την Ελλάδα, τη Μάνα του και τον Γιο του θυσιάζει, για να ζήσει αυτό το όνειρό του.
ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΤΟΝ !!!!
@radical30
Η Χρυσή Αυγή σκοτώνει…
Η Χρυσή Αυγή σκοτώνει…
…γιατί
Σαμαράς και Βενιζέλος σιχαίνονται τα αίματα
Του Κώστα Βαξεβάνη
Ο Παύλος Φύσσας, μέλος του
αντιφασιστικού κινήματος δολοφονήθηκε από αγέλη φασιστών. Είναι μια πολιτική
δολοφονία στην Ελλάδα του success story. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, όχι μόνο
γιατί στο φασισμό μετά τους μετανάστες, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, έρχεται
η σειρά σου. Χτυπάει η πόρτα και είναι αυτοί στους οποίους δεν αρέσεις. Η
πολιτική δολοφονία θα συνέβαινε γιατί ο φασισμός, δεν είναι ανατροπή, είναι
καλογυαλισμένο γρανάζι στο μηχανισμό υποταγής. Δεν είναι αντίσταση, είναι τυφλή
βία για να μην υπάρξει καμιά Αντίσταση και κυρίως σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η θεωρία των «δύο άκρων», ήθελε νεκρό
για να αποκτήσει υπόσταση και πειστικότητα. Συστηματικά καλλιεργούν αυτή την
αντίληψη που εξισώνει το φασισμό με δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, που δίνουν
μάχη για μια Δημοκρατία που χάνει όλο και περισσότερα εξαιτίας των πολιτικών
τους. Θέλουν έτσι να φοβίσουν τον κόσμο, να συκοφαντήσουν και βέβαια να
δικαιολογηθούν. Με τον τρόπο αυτό οδηγούν σιωπηλά στο συμπέρασμα «μπορεί να
είμαστε απατεώνες, κλέφτες, ψεύτες, αλλά μαζί μας είσαστε ασφαλείς».
Η τακτική τους όμως έχει μια
αντίφαση. Από την μία η θεωρία των δύο άκρων φαίνεται να αναγνωρίζει πολιτικές
αιτίες σε αυτό που γίνεται (σύγκρουση άκρων) και ταυτόχρονα ζητάνε μια
απολίτικη, «οικουμενική» συνστράτευση. Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα έχει
πολιτικές αιτίες. Ο Σαμαράς έθεσε τους μετανάστες στην πολιτική ατζέντα ως το
βασικό πρόβλημα φτιάχνοντας μάλιστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Σαμαράς
μετέτρεψε τις ακροδεξιές απόψεις στο κόμμα του που κυκλοφορούσαν λάθρα, σε
επίσημη γραμμή. Ο Σαμαράς ταυτίζει τον πατριώτη με τον ακροδεξιό και τον
θρήσκο. Ο Σαμαράς έβαλε σε επιτελικές και κυβερνητικές θέσεις χουντικούς,
αρνητές του ολοκαυτώματος και αναθεωρητές του ναζισμού. Ο Βενιζέλος συμφώνησε
και χρησιμοποίησε τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής για να κρύψει πόσο τέρας είναι
ο ίδιος και η πολιτική του.
Ο φασισμός δεν φυτρώνει ως μανιτάρι
στο δάσος. Κάποιοι τον ποτίζουν συστηματικά. Την δεκαετία του ‘60, από τα
απομεινάρια των εθνικοφρόνων φασιστών δημιούργησαν το παρακράτος για να
αναχαιτίσουν την Αριστερά. Σήμερα δουλεύουν με τη Χρυσή Αυγή. Τόσο απλά.
Όσοι πραγματικά ανησυχούν για το
φαινόμενο, είναι υποχρεωμένοι να το κατεβάσουν από το κάδρο του φόβου και να το
δουν κατάματα. Είναι δυνατόν να σε φοβίζει η Χρυσή Αυγή, αλλά όχι η καταστροφή
μιας χώρας η οποία της δίνει τη δυνατότητα να σπεκουλάρει; Είναι δυνατόν να
φοβάσαι πως θα καταλυθεί η Δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή, αλλά να μην βλέπεις
πως δεν θα μείνουν και πολλά να καταλύσει η Χρυσή Αυγή;
Είναι δυνατόν να φοβάσαι τα ζώα του φασισμού,
αλλά να μην φοβάσαι τη ζούγκλα που έχει μετατραπεί η χώρα που της έκοψαν
σχολεία, νοσοκομεία, τους μισθούς, την ίδια την ανάσα και το όνειρο; Είναι
δυνατόν να σε φοβίζει ο φασισμός και να μην καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα του
Σαμαρά και του Βενιζέλου, ο φασισμός δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο
νεοφιλελευθερισμός τους; Αν δεν έπαιρναν από αυτούς που δεν έχουν για να κάνουν
πιο πλούσιους αυτούς που έχουν; Αν δεν εξόργιζαν τον κόσμο για να
στρατολογήσουν οι φασίστες οργή και απόγνωση;
Τα 3 τελευταία χρόνια συστηματικά
δημιουργείται η εντύπωση, πως χρειάζεται μια στάση ευθύνης, που δεν είναι
τίποτα άλλο από πραότητα και αποδοχή. Επιδοτημένοι ψευτοδιανοούμενοι, καθηγητές
Πανεπιστημίου που είναι δημιουργήματα των δημοσίων σχέσεων και του κομματισμού,
ξεπεσμένοι λαϊφστυλάδες που αντικατέστησαν τις συνταγές ωχαδερφισμού και
καλοπέρασης με το προσκύνημα του νεοφιλελευθερισμού της συλλογικής ευθύνης,
προτάσσουν την απομάκρυνση από την ένταση «απ όπου κι αν προέρχεται». Αρκεί να
μην δούμε την πολιτική από εκεί που προέρχεται.
Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, εχθρός
είναι η Χρυσή Αυγή που σκοτώνει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι
φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που ήδη έφτιαξαν.
Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται
στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή και ο οικονομικός ευγονισμός.
Όποιος δεν αντέξει, είναι γιατί δεν άξιζε να ζει και όχι γιατί τον σκότωσε ο
Άδωνις. Μπορεί να μην διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους ακόμη,
αλλά τους διαχωρίζουν σε αυτούς που έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, την υγεία, τη
ζωή και σε αυτούς που δεν έχουν.
Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί, σε
μια χώρα με κοινωνική Δικαιοσύνη, σε μια Ελλάδα που όλοι μπορούν να ζήσουν, δεν
μπορεί ούτε να υπάρξει Χρυσή Αυγή, ούτε να σκοτώσει. Σε μια χώρα που καταρρέει
η Χρυσή Αυγή είναι εργαλείο. Το εργαλείο του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και
καμιά φορά αυτό το εργαλείο είναι μαχαίρι που σκοτώνει με θράσος έναν άνθρωπο
(όχι μετανάστη πια) μπροστά στα μάτια δεκάδων άλλων. Δεν έχω καμιά αμφιβολία
πως οι ίδιοι σιχαίνονται τα αίματα. Όπως και όλοι οι ηθικοί αυτουργοί.
Πηγή: koutipandoras.gr
Το διαβασα πριν 4-5 λεπτά και θεωρώ ότι είναι η πιο
εμπεριστατωμένη ανάλυση που έχω διαβάσει σχετικά με τη ΧΑ αλλά και γενικότερα
(π.χ.τα αίτια που οδηγούν πολίτες απλά δεξιούς, να ψηφίσουν ΧΑ) . Δεξιοί ήταν πάντα οι έλληνες. Βασιλικοί
ή Βενιζελικοί, το ίδιο κάνει…
Τώρα, γράφοντας, σκέφτηκα το εξής: Κάνουμε
λάθος να χαρακτηρίζουμε ΝΑΖΙ, ακόμη ακόμη και τον Μηχαλολιάκο… Όπως, λάθος είναι να θεωρούμε κομουνιστές, τη
Λιάνη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ. Από τη ώρα που οι ιδεολογίες αυτού του τύπου,
έχουν φτάσει να αντιπροσωπεύονται από τη Λιάνη και τον Κασιδιάρη, έχουν κάνει κουρέλια τον μανδύα
της ιδεολογίας τους.
Ο Χίτλερ αλλά και ο Στάλιν (δεν τους
εξομοιώνω), που ήταν ότι αποδείχθηκε πως ήταν, υπήρξαν οι κυβερνήτες στις χώρες
τους για πολλά χρόνια και διαμορφωτές ή συνεχιστές της ιδεολογίας τουw, αντίστιχα. Δεν ήταν δήθεν, ήταν η ψυχή και το σώμα αλλά
και η μήτρα της ιδελογίας τους και αυτό λέει πολλά στη δική μου πολιτική
λογική.
‘Οπου ισχύει το όλα ή τίποτα, όπως σε
ένα Π.Π. η μια Επανάσταση , σκάει μύτη και το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’.
Και αυτό, τους "εξαγνίζει" στα μάτια μου... Καμιά σύγκριση απολύτως
του τότε με το σήμερα... Οι εποχές διαμορφώνουν τους ανθρώπους τους, όχι το
αντίθετο..
Σας ζητώ συγνώμη για το παραλήρημα...
είμαι ακόμη επηρεασμένος από το Α ημίχρονο του Ολυμπιακού και 1-2 σφηνάκια
μπέιλις...
@radival30
Ένας μικρόκοσμος
Είχα αποφασίσει να μην ξαναγράψω για νοσοκομεία και αρρώστιες. Μα πώς ν'
αντισταθώ σε έναν τετράκλινο θάλαμο; Φαντάρος δεν έχω πάει. Πήγα,
δηλαδή, κορίτσι σχεδόν, και έφυγα την ίδια μέρα.
Το να κοιμάμαι ξαφνικά με τέσσερις υπέργηρες γυναίκες στο ίδιο δωμάτιο, δεν το λες και εύκολη υπόθεση. Συμβιβάστηκα σχετικά εύκολα, όπως και με πολλά πράγματα στο παρελθόν. Ένα δάκρυ απόγνωσης έσταξε, λίγος εκνευρισμός, κάποιες ματιές αμηχανίας και πέρασαν οι πρώτες δύσκολες ώρες.
Δύσκολη η πρώτη νύχτα. Ανάσες βαριές, παραιτημένες. Βογκητά πόνου, ψίθυροι. Απέναντί μου στα δυο κρεβάτια, ο άγγελος και ο διάβολος. Κατάλευκα μαλλιά η μία, λίγο κιτρινωπό το δέρμα, αδύναμη, με δυο χάντρες καστανές γεμάτες αδημονία για λίγη ζωή ακόμη. Μια φωνούλα λεπτή, εύθραυστη. Τόσο τρυφερό το χάδι του μοναχογιού, σχεδόν ερωτικό - κι ας ακούγεται ύβρις.
Δίπλα της η κακή πλευρά της ασθένειας. Δύσκολος άνθρωπος. Κωφή. Με μια φωνή στεντόρεια, βραχνή, σχεδόν ηλεκτρονική, φώναζε όλη νύχτα. Για όλα, για τα πάντα. Πού να κοιμηθείς; Υπομονή και κατανόηση. Μια σιωπηλή αλληλεγγύη.
«Γεμίζει» το κρεβάτι δίπλα μου. Μια σχετικά νέα γυναίκα, αναίσθητη. Έκτακτο. Έσταζαν πάνω της τα δάκρυα από δυο λίμνες καταπράσινες ενός πανέμορφου κοριτσιού. Αυτές οι σγουρές μου μπούκλες με βοήθησαν πολλές φορές. Έβλεπα ανάμεσά τους με μισόκλειστα μάτια. Πώς να αδιαφορήσεις; Ρώτησα με το βλέμμα, τι έγινε; Απόπειρα αυτοκτονίας. Ζαλίστηκα, για δευτερόλεπτα. Έτσι ήμουν κι εγώ; Άχρωμη; Ανήμπορη; Μου είχαν κόψει τον δρόμο για τον άλλο κόσμο, τον πιο λαμπερό και προσπαθούσαν να με κρατήσουν σε τούτον.
Βγήκε γλυκά από τον λήθαργο με χαμένο βλέμμα, κάνα δυο ώρες μετά. Δεν κρατήθηκα. Ήταν πάνω από μένα. «Γιατί καλή μου;». Δεν υπάρχει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, τουλάχιστον ξεκάθαρη. Το σκοτάδι είχε μπει στην ψυχή. Την είχε κάνει δική του. Κι όταν σε κυριέψει το μαύρο θέλεις να μείνεις εκεί, για να μη βλέπεις. Να μην αισθάνεσαι. Είναι βολικό το σκοτάδι. Κι αυτή έψαχνε το φως με λάθος τρόπο. Με λάθος οδηγό.
«Ξέρεις τι είναι, κορίτσι μου... να μεγαλώνεις δυο παιδιά... και μετά... να βγεις στη... σύνταξη;». Ασυναρτησίες βγαλμένες με δυσκολία, από ένα στόμα στεγνό, με υπολείμματα αφρών. Και να μην την αφήνει το μηχάνημα που την είχαν συνδέσει να ακουστεί. Εκκωφαντικός ο θόρυβος μέσα στην καρδιά της νύχτας.
Δεν κατάλαβα, μα ήθελα να μάθω. Μια μάνα γιατί να θέλει να βάλει τέρμα στη ζωή της; Δεν τολμούσα όμως να επιμείνω. Δεν είδα γάζες στα χέρια της, άρα υπέθεσα χάπια. Δεν τη θέλεις την επιστροφή σε παρόμοια περίπτωση. Έχει κολλήσει ο εγκέφαλος στον θάνατο. Έγιναν φίλοι. Κολλητάρια. Ένα ξυραφάκι ήταν ο δικός μου οδηγός. Και όταν με συνέφεραν, ήθελα να βρω κι άλλο.
Εδώ όμως ήρθε η έκπληξη. Για μένα, τουλάχιστον. Γιατί τον σύζυγο τον είδα σχετικά χαλαρό. Κατά τις τρεις άρχισε να ουρλιάζει. «Τι θέλω εγώ εδώ μέσα; Θέλω να πάω σπίτι μου.». Έβγαλε μανιωδώς κάποια βύσματα από πάνω της και χτυπιόταν πάνω στα λευκά χοντρά λινά σεντόνια. Ο γιατρός δεν την άφηνε να φύγει. Έπρεπε να γίνει ψυχιατρικός έλεγχος. Επ’ ουδενί να περιμένει το πρωί. Σιχαινόταν τα σεντόνια. Παιχνίδια του μυαλού σ' ένα εφημερεύον νοσοκομείο, σ' έναν θάλαμο που παλεύουν άνθρωποι να παραμείνουν στη ζωή. Υπέγραψε ο σύζυγος και την πήρε, τελικά.
Είδαν πολλά τα μάτια μου πέντε μερόνυχτα. Σε τι κόσμο ζούσα; Στις εποχές των παχιών αγελάδων πάλευα με την υγεία μου σε μονόκλινα πολυτελή δωμάτια ιδιωτικών κλινικών. Εδώ... είναι αλλιώς. Είδα γιατρούς ημίθεους και γιατρούς ανθρωπάκια. Ό,τι θέση κι αν είχαν. Η λευκή ποδιά της εξουσίας.
Άκουσα για συνεχείς χρηματισμούς και αναρωτιόμουν ειλικρινά, ίσως ηλιθιωδώς, πώς να μη δώσεις χρήματα σε κάποιον που από τα χέρια του κρέμεται η ζωή σου; Εδώ λίγο απαιτητικά να του μιλούσες ή έστω παραπάνω παρακλητικά και έβλεπες ότι τάχα μου δεν σου βρίσκει φλέβα να πάρει αίμα.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε ρατσιστικά βλέμματα από θέση ισχύος. Ειλικρινά τους οικτίρω - και δεν το λέω εγωιστικά. Ο κομπλεξικός έχει δικό του, ανίατο καημό.
Ούτε στο σύστημα υγείας που με άφησε άφωνη. Αν το αποκαλέσω μπουρδέλο θα το τιμήσω και δεν είναι σωστό απέναντι στα πραγματικά μπουρδέλα και στις πουτάνες του. Εκεί υπάρχει μια καθαρότητα στο αλισβερίσι. Μια τίμια συναλλαγή. Πόσα; Τόσα. Όχι τόσα, αν και αν, αν και αν... θα ζήσω, τελικά;
Όταν έφυγα τις αγκάλιασα, τους χάιδεψα τον ώμο ενθαρρυντικά. Για πέντε μέρες ήταν δικοί μου άνθρωποι στην αγωνία μου. Ήμουν η «μικρή» που τους έδινε ζωή. Κι ας ξέραμε πως δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ...
Υ.Γ.: Θα κλείσω με το τραγούδι του Μ. Χατζιδάκι, «Πού το πάνε το παιδί», στη μνήμη της πρόσφατα αδικοχαμένης Μαρίας Χαράνη, αγωνίστριας, που ο θάνατός της με βρήκε στο νοσοκομείο. Καλό ταξίδι, Μαράκι. Και τα σκοτάδια, που σε τύλιξαν επί Γης, να γίνουν φως εκεί που είσαι τώρα.
πηγή: protagon.gr
Το να κοιμάμαι ξαφνικά με τέσσερις υπέργηρες γυναίκες στο ίδιο δωμάτιο, δεν το λες και εύκολη υπόθεση. Συμβιβάστηκα σχετικά εύκολα, όπως και με πολλά πράγματα στο παρελθόν. Ένα δάκρυ απόγνωσης έσταξε, λίγος εκνευρισμός, κάποιες ματιές αμηχανίας και πέρασαν οι πρώτες δύσκολες ώρες.
Δύσκολη η πρώτη νύχτα. Ανάσες βαριές, παραιτημένες. Βογκητά πόνου, ψίθυροι. Απέναντί μου στα δυο κρεβάτια, ο άγγελος και ο διάβολος. Κατάλευκα μαλλιά η μία, λίγο κιτρινωπό το δέρμα, αδύναμη, με δυο χάντρες καστανές γεμάτες αδημονία για λίγη ζωή ακόμη. Μια φωνούλα λεπτή, εύθραυστη. Τόσο τρυφερό το χάδι του μοναχογιού, σχεδόν ερωτικό - κι ας ακούγεται ύβρις.
Δίπλα της η κακή πλευρά της ασθένειας. Δύσκολος άνθρωπος. Κωφή. Με μια φωνή στεντόρεια, βραχνή, σχεδόν ηλεκτρονική, φώναζε όλη νύχτα. Για όλα, για τα πάντα. Πού να κοιμηθείς; Υπομονή και κατανόηση. Μια σιωπηλή αλληλεγγύη.
«Γεμίζει» το κρεβάτι δίπλα μου. Μια σχετικά νέα γυναίκα, αναίσθητη. Έκτακτο. Έσταζαν πάνω της τα δάκρυα από δυο λίμνες καταπράσινες ενός πανέμορφου κοριτσιού. Αυτές οι σγουρές μου μπούκλες με βοήθησαν πολλές φορές. Έβλεπα ανάμεσά τους με μισόκλειστα μάτια. Πώς να αδιαφορήσεις; Ρώτησα με το βλέμμα, τι έγινε; Απόπειρα αυτοκτονίας. Ζαλίστηκα, για δευτερόλεπτα. Έτσι ήμουν κι εγώ; Άχρωμη; Ανήμπορη; Μου είχαν κόψει τον δρόμο για τον άλλο κόσμο, τον πιο λαμπερό και προσπαθούσαν να με κρατήσουν σε τούτον.
Βγήκε γλυκά από τον λήθαργο με χαμένο βλέμμα, κάνα δυο ώρες μετά. Δεν κρατήθηκα. Ήταν πάνω από μένα. «Γιατί καλή μου;». Δεν υπάρχει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, τουλάχιστον ξεκάθαρη. Το σκοτάδι είχε μπει στην ψυχή. Την είχε κάνει δική του. Κι όταν σε κυριέψει το μαύρο θέλεις να μείνεις εκεί, για να μη βλέπεις. Να μην αισθάνεσαι. Είναι βολικό το σκοτάδι. Κι αυτή έψαχνε το φως με λάθος τρόπο. Με λάθος οδηγό.
«Ξέρεις τι είναι, κορίτσι μου... να μεγαλώνεις δυο παιδιά... και μετά... να βγεις στη... σύνταξη;». Ασυναρτησίες βγαλμένες με δυσκολία, από ένα στόμα στεγνό, με υπολείμματα αφρών. Και να μην την αφήνει το μηχάνημα που την είχαν συνδέσει να ακουστεί. Εκκωφαντικός ο θόρυβος μέσα στην καρδιά της νύχτας.
Δεν κατάλαβα, μα ήθελα να μάθω. Μια μάνα γιατί να θέλει να βάλει τέρμα στη ζωή της; Δεν τολμούσα όμως να επιμείνω. Δεν είδα γάζες στα χέρια της, άρα υπέθεσα χάπια. Δεν τη θέλεις την επιστροφή σε παρόμοια περίπτωση. Έχει κολλήσει ο εγκέφαλος στον θάνατο. Έγιναν φίλοι. Κολλητάρια. Ένα ξυραφάκι ήταν ο δικός μου οδηγός. Και όταν με συνέφεραν, ήθελα να βρω κι άλλο.
Εδώ όμως ήρθε η έκπληξη. Για μένα, τουλάχιστον. Γιατί τον σύζυγο τον είδα σχετικά χαλαρό. Κατά τις τρεις άρχισε να ουρλιάζει. «Τι θέλω εγώ εδώ μέσα; Θέλω να πάω σπίτι μου.». Έβγαλε μανιωδώς κάποια βύσματα από πάνω της και χτυπιόταν πάνω στα λευκά χοντρά λινά σεντόνια. Ο γιατρός δεν την άφηνε να φύγει. Έπρεπε να γίνει ψυχιατρικός έλεγχος. Επ’ ουδενί να περιμένει το πρωί. Σιχαινόταν τα σεντόνια. Παιχνίδια του μυαλού σ' ένα εφημερεύον νοσοκομείο, σ' έναν θάλαμο που παλεύουν άνθρωποι να παραμείνουν στη ζωή. Υπέγραψε ο σύζυγος και την πήρε, τελικά.
Είδαν πολλά τα μάτια μου πέντε μερόνυχτα. Σε τι κόσμο ζούσα; Στις εποχές των παχιών αγελάδων πάλευα με την υγεία μου σε μονόκλινα πολυτελή δωμάτια ιδιωτικών κλινικών. Εδώ... είναι αλλιώς. Είδα γιατρούς ημίθεους και γιατρούς ανθρωπάκια. Ό,τι θέση κι αν είχαν. Η λευκή ποδιά της εξουσίας.
Άκουσα για συνεχείς χρηματισμούς και αναρωτιόμουν ειλικρινά, ίσως ηλιθιωδώς, πώς να μη δώσεις χρήματα σε κάποιον που από τα χέρια του κρέμεται η ζωή σου; Εδώ λίγο απαιτητικά να του μιλούσες ή έστω παραπάνω παρακλητικά και έβλεπες ότι τάχα μου δεν σου βρίσκει φλέβα να πάρει αίμα.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε ρατσιστικά βλέμματα από θέση ισχύος. Ειλικρινά τους οικτίρω - και δεν το λέω εγωιστικά. Ο κομπλεξικός έχει δικό του, ανίατο καημό.
Ούτε στο σύστημα υγείας που με άφησε άφωνη. Αν το αποκαλέσω μπουρδέλο θα το τιμήσω και δεν είναι σωστό απέναντι στα πραγματικά μπουρδέλα και στις πουτάνες του. Εκεί υπάρχει μια καθαρότητα στο αλισβερίσι. Μια τίμια συναλλαγή. Πόσα; Τόσα. Όχι τόσα, αν και αν, αν και αν... θα ζήσω, τελικά;
Όταν έφυγα τις αγκάλιασα, τους χάιδεψα τον ώμο ενθαρρυντικά. Για πέντε μέρες ήταν δικοί μου άνθρωποι στην αγωνία μου. Ήμουν η «μικρή» που τους έδινε ζωή. Κι ας ξέραμε πως δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ...
Υ.Γ.: Θα κλείσω με το τραγούδι του Μ. Χατζιδάκι, «Πού το πάνε το παιδί», στη μνήμη της πρόσφατα αδικοχαμένης Μαρίας Χαράνη, αγωνίστριας, που ο θάνατός της με βρήκε στο νοσοκομείο. Καλό ταξίδι, Μαράκι. Και τα σκοτάδια, που σε τύλιξαν επί Γης, να γίνουν φως εκεί που είσαι τώρα.
πηγή: protagon.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)