Τετάρτη 30 Απριλίου 2014
Στ' αρχίδια τους !!!!
Τρίτη, 29 Απριλίου 2014
«Στα αρχίδια μου αν αυτοκτόνησαν»!
Την ώρα που λόγω κρίσης άνθρωποι απελπισμένοι βάζουν τέλος στην ζωή τους, πολιτευτής της ΝΔ γράφει στο fb «Στα αρχίδια μου αν αυτοκτόνησαν»!
Την οργή του κόσμου προκάλεσε η απάντηση του πολιτευτή της Ν.Δ στην Πάτρα Γιάννη Δριμάλα σε σχόλιο πολίτη.
Συγκεκριμένα γράφει ο Μάριος Α.:
"Ο Κύριος Giannis Drimalas πολιτευτής της ΟΝΝΕΔ & της ΝΔ ο οποίος μου έστειλε αίτημα φιλίας, με αφορμή ανάρτηση στον τοίχο του όπου έγραψε αυτολεξί τα λόγια του Αντώνη Σαμαρά στην πολιτική διαφήμιση της ΝΔ όπου και καταλήγει «ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ» και του απάντησα «Πάλι σήμερα είχαμε 3 αυτοκτονίες Γιάννη. Έχει δίκιο ο Σαμαράς. Θα τα καταφέρουμε. Να μην μείνει κανενας ζωντανος» μου έστειλε το ακόλουθο μύνημα στα εισερχόμενά μου:
«kalhspera!!!epidi den me 3ereis kai den se 3erw … gia na min paragnwristoume 8a protimousa na min 3anasxoliaseis ston teixo mou …. sta @@ mou an pe8anan – autoktonisan – skwto8ikan …. opws kai esena sta @@ sou an skwto8ikan 1000 stin tinisia ton perasmeno mhna!!!
mporeis na kaneis oti goustareis stis ekloges apla min me enoxleis….. euxaristw gia ton xrono sou!»"
Όπως ήταν λογικό μόλις ο Μάριος Α. ανέβασε την απάντηση του πολιτευτή έγινε χαμός και αυτό είχε ως συνέπεια ο Γιάννης Δριμάλας που είναι γνωστός στην Πάτρα έσπευσε αμέσως να αλλάξει τις φωτογραφίες του προφίλ του, ενώ στη συνέχεια άλλαξε και το όνομά του.
Εμείς αυτό που έχουμε να ρωτήσουμε στο εν λόγω καθίκι είναι το εξής:
Σε ποια αρχίδια σου ρε γράφεις τις αυτοκτονίες του απελπισμένου κοσμάκη; Σε αυτά που δεν έχεις; Ή σε αυτά που θα σου κόψουμε σε λίγο καιρό; Τότε να δούμε που θα μας γράφετε..
Άλλωστε και εσύ και οι όμοιοί σου τα αρχίδια μας θα πάρετε σε αυτές τις εκλογές και μετά και εμάς στα αρχίδια μας αν θα σας κρεμάσουμε ή θα σας κάψουμε..
Είναι ξεκάθαρο το ποιών αυτού του ανθρωποειδούς -η σκατόφατσα του κάνει μπαμ απο μακρυά- πόσο γελοίος είναι και πως μπροστά στο συμφέρον του αυτός είναι ικανός να πουλήσει και την ίδια του τη μάνα! Αν δεν το έχει κάνει ήδη! Πραγματικά είναι εξοργιστικό που υπάρχουν τέτοια άτομα στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας του 2012!
Ο εν λόγο ανθρωπος (ο θεός να τον κάνει) πρέπει να φάει πολύ μα πολύ ξύλο μπας αι ισσοροπήσει λιγάκι! Και η αλήθεια είναι πως με την φωτό του στο ίντερνετ δύσκολα θα ξανακυκλοφορήσει ήρεμα έξω.. Και καλά να πάθει!!! Το κατακάθι του ανθρώπινου είδους!
Καθίκι, βρωμερός, άθλιο απολειφάδι της πιο μαύρης εποχής της Ελληνικής Δημοκρατίας, ανορθόγραφος υπάνθρωπος, που ούτε νεκρούς δε σέβεται στο βωμό της ψηφοθηρίας και ζητάει την ψήφο μας θέλοντας να μας "εκπροσωπήσει" το σαπίδι.. Μαύρο ρε, μαύρο και στη λήθη των αιώνων όλα αυτά τα καθάρματα
Αλλά τι να περιμένουμε; Με έναν τέτοιο τυχοδιώκτη που έχει αρχηγό, τί άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε;
Τέτοια ρεμάλια θα βάλει στα ψηφοδέλτιά του.
Εδώ ο αρχηγός του μας περνάει για ...αμοιβάδες νομίζοντας ότι έχουμε ξεχάσει τη λαμπρή του πορεία το 90-93. Τη μία σαν υπουργός οικονομικών μας έφερε σε μια παρόμοια κατάσταση με τη σημερινή. Την άλλη σαν εξωτερικών υπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μας έφερε εδώ μέσα όλη την αλβανική μαφία. Και τέλος έριξε το κόμμα του και τον αυτουργό αυτής της πτώσης ήθελε να τον ξανακάνει ...βολευτή.
Αυτός λοιπόν με τους δριμάλες του θέλει να ξανακυβερνήσει την Ελλάδα. Από μας εξαρτάται αν θέλουμε να πάμε μια ώρα αρχίτερα στο γκρεμό.
Και κοίτα δριμάλα, πως διάολο σε λένε, να ξέρεις πλέον πολλοί σκέφτονται τα εξής:
"Όταν έρθει η ώρα να αυτοκτονήσω δεν θα γίνω ήρωας σαν το συνταξιούχο φαρμακοποιό. Πριν το κάνω θα έχω φάει και 5 από σας καθάρματα."
Πηγή: «Στα αρχίδια μου αν αυτοκτόνησαν»! - RAMNOUSIA
Γλέζος προς Στουρνάρα...
Σκληρή ήταν η απάντηση του Μανώλη Γλέζου στον υπουργό
Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα για τη δήλωσή του πως «δεν παίζουμε με το
νόμισμα, με τα ιερά και τα όσια» .
Σύμφωνα με το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, από τη δήλωση του κ. Στουρνάρα αποκαλύπτονται «η φτωχοποίηση της κοινωνίας, η κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και η θεοποίηση του χρήματος».
«Ιερά και όσια είναι ο Άνθρωπος, η ύπαρξή του, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε μάλιστα ότι «η κυνική και απόλυτη αυτή δήλωση δείχνει ότι επιστήμονες που δεν αμφιβάλουν, δεν αμφισβητούν, αλλά έχουν ως θέσφατο την άποψή τους -και μάλιστα μια τέτοια άποψη- σημαίνει ότι υπηρετούν το παλιό, το παρωχημένο, το αντιανθρώπινο, το αντιεπιστημονικό».
Ο κ. Γλέζος σημείωσε επίσης, ότι η επιστήμη προχωρά με την έρευνα και η έρευνα με την αμφισβήτηση.
«Ας καταλάβει, επιτέλους, ο υπουργός Οικονομικών ότι με αυτόν τον τρόπο δεν υπηρετεί ούτε τον Άνθρωπο, ούτε την Επιστήμη, ούτε την Οικονομία, αλλά ούτε και τη Χώρα», κατέληξε.
Τμήμα Ειδήσεων defencenet.gr
Σύμφωνα με το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, από τη δήλωση του κ. Στουρνάρα αποκαλύπτονται «η φτωχοποίηση της κοινωνίας, η κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και η θεοποίηση του χρήματος».
«Ιερά και όσια είναι ο Άνθρωπος, η ύπαρξή του, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ο υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε μάλιστα ότι «η κυνική και απόλυτη αυτή δήλωση δείχνει ότι επιστήμονες που δεν αμφιβάλουν, δεν αμφισβητούν, αλλά έχουν ως θέσφατο την άποψή τους -και μάλιστα μια τέτοια άποψη- σημαίνει ότι υπηρετούν το παλιό, το παρωχημένο, το αντιανθρώπινο, το αντιεπιστημονικό».
Ο κ. Γλέζος σημείωσε επίσης, ότι η επιστήμη προχωρά με την έρευνα και η έρευνα με την αμφισβήτηση.
«Ας καταλάβει, επιτέλους, ο υπουργός Οικονομικών ότι με αυτόν τον τρόπο δεν υπηρετεί ούτε τον Άνθρωπο, ούτε την Επιστήμη, ούτε την Οικονομία, αλλά ούτε και τη Χώρα», κατέληξε.
Τμήμα Ειδήσεων defencenet.gr
Τρίτη 29 Απριλίου 2014
Δευτέρα 28 Απριλίου 2014
Κυριακή 27 Απριλίου 2014
Σάββατο 26 Απριλίου 2014
Τα καλύτερα από τον τελικό Κυπέλλου - Κύπελλο Ελλάδας - SPORT 24
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ - ΠΑΟΚ 4-1
Τα καλύτερα στηγμιότυπα από τον τελικό Κυπέλλου - Κύπελλο Ελλάδας
- SPORT 24
Τα καλύτερα στηγμιότυπα από τον τελικό Κυπέλλου - Κύπελλο Ελλάδας
- SPORT 24
Father of the Bride..... those of us
with daughter's, this is a must see video. It's one of the best I've ever
seen.
or here:
Παρασκευή 25 Απριλίου 2014
Πέμπτη 24 Απριλίου 2014
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
2013 - 2014
Ηδη
γνωρίζουμε τον νικητή και του φετεινού Πρωταθλήματος της Σούπερ Λιγκ. Δεν είναι άλλος από τον Ολυμπιακό Σ.Φ.Π., που με αυτό τον τίτλο συμπλήρωσε 42
κατακτήσεις, ήτοι δύο (2) περισσότερους,
από όσους έχουν κατακτήσει ΟΛΟΙ μαζί οι ανταγωνιστές του (ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΑΡΗΣ,
ΠΑΟΚ και ΑΕΛ).
Πρόγραμμα αγώνων play off
Από το
συνεταιρισμό έγινε γνωστό το πλήρες πρόγραμμα, το οποίο είναι το εξής:
1η
αγωνιστική (30/4/14)
17.00
Ατρόμητος-Παναθηναϊκός
19.15
ΠΑΟΚ-Αστέρας Τρίπολης
2η
αγωνιστική (4/5/14)
17.00
Αστέρας Τρίπολης-Ατρόμητος
19.15
Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ
3η
αγωνιστική (7/5/14)
17.00
ΠΑΟΚ-Ατρόμητος
19.15
Αστέρας Τρίπολης-Παναθηναϊκός
4η
αγωνιστική(11/5/14)
17.00
Παναθηναϊκός-Αστέρας Τρίπολης
19.15
Ατρόμητος-ΠΑΟΚ
5η
αγωνιστική (14/5/14)
17.00
Αστέρας Τρίπολης-ΠΑ
19.15
Παναθηναϊκός-Ατρόμητος
6η
αγωνιστική (17/5/14)
20.30
Ατρόμητος-Αστέρας Τρίπολης
20.30
ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός
Πηγή: SportDay.gr
Πίσω στο 1929: Άλλη μια φορά…
Πίσω στο 1929: Άλλη μια φορά… και που 'σαι ακόμα…
23 Απρ. 2014
Γιάννης Μακριδάκης
Η εφημερίδα κιτρινισμένη ήτανε πάτος στο παλιό συρτάρι.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Ένα μόνο φύλλο της, η Σελίδα 5-6. Η ημισέλιδη διαφήμιση μάς προσδιορίζει τον χρόνο:
“Ο οίκος Ζελιώτου εύχεται εις την πολυπληθή πελατείαν του αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 1929″
Ο τίτλος του κύριου άρθρου στη στήλη Επίκαιρα Ιδικά μας:
Εις τας φυλακάς του Π. Στρατώνος.
Υπότιτλοι: Ένας ολόκληρος κόσμος κλεισμένος εις την φυλακήν διότι δεν έχει να πληρώσει τους φόρους, και πρόκειται ως επί το πλείστον δια ποσά εντελώς ασήμαντα. Η φρίκη της φυλακής
Αποσπάσματα από το άρθρο:
… Δεξιά και αριστερά τα φραγμένα με αλύγιστα κάγκελα δωματιάκια ή μάλλον τρώγλες των φυλακισμένων. Εκεί βλέπεις μερικά κεφάλια να κινούνται. Κάτι βαθουλωμένα μάτια καρφώνονται επάνω μου λες και θέλουν να με φάνε. Το τετράγωνο αυτό που στεγάζει δεν ξέρω κι εγώ πόσους υποδίκους και καταδίκους (500-650) περιβάλλουν υψηλοί τοίχοι και πάνω από το πηγάδι αυτό του τρόμου φαίνεται ένα τετράγωνο φωτεινού παρήγορου ουρανού, τα χείλη του λαμπρύνονται από τον λίγο ήλιο που φευ δεν φτάνει ποτέ μέχρι την επίγεια αυτή κόλαση για να φωτίσει τα σώματα και τις ψυχές των καταδίκων. Ίσως γι’ αυτό στη φυλακή οι συνειδήσεις των σκοτεινιάζουν περισσότερο, ίσως γι αυτό οι κατάδικοι που μπήκανε στη φυλακή εγκληματίσαντες εξ ανάγκης ή εκ περιπτώσεως εξ εκδικήσεως ή εκ παθολογικών ή φρενολογικών λόγων βγαίνουνε από κει εξ επαγγέλματος εγκληματίαι….
… Στο πάτωμα είναι ξαπλωμένα μερικά ανθρώπινα ράκη ενώ άλλοι τριγυρίζουν εδώ κι εκεί. Τους βλέπεις τώρα έτσι ακουμπισμένους με τα μάτια αχανή σαν να προσπαθούν να εισδύσουν στα αδιόρατα σημάδια του μοιραίου… Ενας από αυτούς φαίνεται σαν δακρυσμένος. Το μελαγχολικό πρόσωπο και τα αθώα σαν μικρού παιδιού χαρακτηριστικά σε κάνουν να αμφιβάλεις αν ο άνθρωπος είναι εγκληματίας. Κλαίει. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Στο πλησίασμά μου σηκώνεται. Δοκιμάζω να τον ρωτήσω γιατί κλαίει αλλά αυτός με προλαμβάνει
''Πώς καταδέχεσαι να μιλάς με έναν εγκληματία;'' μου λέγει με κάπως παραπονιάρα φωνή. Μιλάει μηχανικώς, αλλά η γλώσσα του τρέχει...
''Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έκαμα καμία ατιμία αλλά είμαι εγκληματίας. Τέτοιον με θέλει το Κράτος. Ναι, εγκλημάτισα γιατί δεν είχα να πληρώσω τους φόρους. Και το Κράτος με έριξε στην φυλακή. Ναι, είναι αλήθεια. Γνώρισα την φυλακή που δεν γνώρισα ποτέ. Τι ειρωνεία''.
Ο άνθρωπος κρύβει το κεφάλι στα δυο του χέρια και αρχίζει να κλαίει..
''Είχα ένα μαγαζάκι στο Παγκράτι, μου λέγει μόλις συνήλθε από την θλίψιν εις την οποίαν τον έρριψε η σκέψις της θέσεώς του. Εκέρδιζα το ψωμάκι μου και ζούσα ευτυχισμένος με την γυναικούλα μου και τα παιδάκια μου. Όταν μία ημέραν με επισκέφθηκε ένας εφοριακός υπάλληλος. Μου ζητούσε κι εγώ δεν ξέρω τι. Δεν είχα να πληρώσω ούτε μία πεντάρα και μάλιστα αναδρομικούς φόρους. Αλλά το Κράτος δεν εξετάζει αυτά όταν δεν έχεις και μίαν ωραία πρωίαν ήρθε ο αντιπρόσωπος αυτού του ίδιου κράτους για να με παρει στη φυλακή και να μου χαράξει το στίγμα της ατιμίας στο μέτωπο. ναι αυτή είναι η αλήθεια. Η ευτυχία μου και το σπίτι μου διαλύθηκαν επειδή το Κράτος δεν μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό να καταβάλω πόσα νομίζετε; Τριακόσιες δραχμές, που δεν τις χρωστούσα και αυτές αλλά παρανόμως μου τις ζητούσε''.
Τον αφήνω και προχωρώ, δεν θέλω να παρατείνω το μαρτύριό του. Περνώ σε έναν άλλο θάλαμο. και σε αυτόν πλανάται το φάσμα της δυστυχίας. Η ίδια κι εκεί σκηνή. Κάποιος διαβάζει. Είναι το αλφάβητο του κομμουνισμού. Εκεί μέσα βρίσκεται το πανεπιστήμιο της εγκλημα- ( Η συνέχεια εις την 7ην σελίδα)
Η 7η σελίδα δεν υπάρχει στον πάτο του παλιού συρταριού και έτσι δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω, τι λέει για τους εγκληματίες κομμουνιστές…
Διαβάζω όμως τους τίτλους των υπολοίπων άρθρων της σελίδας 5 και από πίσω, της σελίδας 6
''Τα φρικαλέα όργια εις τα μοναστήρια της Δύσεως. Η εποχή των οργιών και της ακολασίας''.
''Ένα υπέροχο ρομάντσο: Νενέλλα… Σ’ αγάπησα με τα σωστά μου''.
''Οι έρωτες της Μεσσαλίνας. Η οργιώδης ζωή της διαβοήτου αυτοκράτειρας της εκπροσωπούσης την αποκορύφωσιν του εκφυλισμού της ρωμαϊκής παρακμής επί τη βάσει ιστορικών δοκουμέντων''.
Τι να σχολιάσει κανείς έπειτα απ΄όλα αυτά. Ίσως μονάχα ότι όποιος δεν διαβάσει και δεν γνωρίσει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Ίσως μονάχα ότι η ανθρωπότητα είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα τσούρμο τυφλοί που πάνε πορεία στο χρόνο
Αυτά…
Πηγή: yiannismakridakis.gr 23 Απρ. 2014
Γιάννης Μακριδάκης
23 Απρ. 2014
Γιάννης Μακριδάκης
Η εφημερίδα κιτρινισμένη ήτανε πάτος στο παλιό συρτάρι.
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Ένα μόνο φύλλο της, η Σελίδα 5-6. Η ημισέλιδη διαφήμιση μάς προσδιορίζει τον χρόνο:
“Ο οίκος Ζελιώτου εύχεται εις την πολυπληθή πελατείαν του αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 1929″
Ο τίτλος του κύριου άρθρου στη στήλη Επίκαιρα Ιδικά μας:
Εις τας φυλακάς του Π. Στρατώνος.
Υπότιτλοι: Ένας ολόκληρος κόσμος κλεισμένος εις την φυλακήν διότι δεν έχει να πληρώσει τους φόρους, και πρόκειται ως επί το πλείστον δια ποσά εντελώς ασήμαντα. Η φρίκη της φυλακής
Αποσπάσματα από το άρθρο:
… Δεξιά και αριστερά τα φραγμένα με αλύγιστα κάγκελα δωματιάκια ή μάλλον τρώγλες των φυλακισμένων. Εκεί βλέπεις μερικά κεφάλια να κινούνται. Κάτι βαθουλωμένα μάτια καρφώνονται επάνω μου λες και θέλουν να με φάνε. Το τετράγωνο αυτό που στεγάζει δεν ξέρω κι εγώ πόσους υποδίκους και καταδίκους (500-650) περιβάλλουν υψηλοί τοίχοι και πάνω από το πηγάδι αυτό του τρόμου φαίνεται ένα τετράγωνο φωτεινού παρήγορου ουρανού, τα χείλη του λαμπρύνονται από τον λίγο ήλιο που φευ δεν φτάνει ποτέ μέχρι την επίγεια αυτή κόλαση για να φωτίσει τα σώματα και τις ψυχές των καταδίκων. Ίσως γι’ αυτό στη φυλακή οι συνειδήσεις των σκοτεινιάζουν περισσότερο, ίσως γι αυτό οι κατάδικοι που μπήκανε στη φυλακή εγκληματίσαντες εξ ανάγκης ή εκ περιπτώσεως εξ εκδικήσεως ή εκ παθολογικών ή φρενολογικών λόγων βγαίνουνε από κει εξ επαγγέλματος εγκληματίαι….
… Στο πάτωμα είναι ξαπλωμένα μερικά ανθρώπινα ράκη ενώ άλλοι τριγυρίζουν εδώ κι εκεί. Τους βλέπεις τώρα έτσι ακουμπισμένους με τα μάτια αχανή σαν να προσπαθούν να εισδύσουν στα αδιόρατα σημάδια του μοιραίου… Ενας από αυτούς φαίνεται σαν δακρυσμένος. Το μελαγχολικό πρόσωπο και τα αθώα σαν μικρού παιδιού χαρακτηριστικά σε κάνουν να αμφιβάλεις αν ο άνθρωπος είναι εγκληματίας. Κλαίει. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Στο πλησίασμά μου σηκώνεται. Δοκιμάζω να τον ρωτήσω γιατί κλαίει αλλά αυτός με προλαμβάνει
''Πώς καταδέχεσαι να μιλάς με έναν εγκληματία;'' μου λέγει με κάπως παραπονιάρα φωνή. Μιλάει μηχανικώς, αλλά η γλώσσα του τρέχει...
''Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έκαμα καμία ατιμία αλλά είμαι εγκληματίας. Τέτοιον με θέλει το Κράτος. Ναι, εγκλημάτισα γιατί δεν είχα να πληρώσω τους φόρους. Και το Κράτος με έριξε στην φυλακή. Ναι, είναι αλήθεια. Γνώρισα την φυλακή που δεν γνώρισα ποτέ. Τι ειρωνεία''.
Ο άνθρωπος κρύβει το κεφάλι στα δυο του χέρια και αρχίζει να κλαίει..
''Είχα ένα μαγαζάκι στο Παγκράτι, μου λέγει μόλις συνήλθε από την θλίψιν εις την οποίαν τον έρριψε η σκέψις της θέσεώς του. Εκέρδιζα το ψωμάκι μου και ζούσα ευτυχισμένος με την γυναικούλα μου και τα παιδάκια μου. Όταν μία ημέραν με επισκέφθηκε ένας εφοριακός υπάλληλος. Μου ζητούσε κι εγώ δεν ξέρω τι. Δεν είχα να πληρώσω ούτε μία πεντάρα και μάλιστα αναδρομικούς φόρους. Αλλά το Κράτος δεν εξετάζει αυτά όταν δεν έχεις και μίαν ωραία πρωίαν ήρθε ο αντιπρόσωπος αυτού του ίδιου κράτους για να με παρει στη φυλακή και να μου χαράξει το στίγμα της ατιμίας στο μέτωπο. ναι αυτή είναι η αλήθεια. Η ευτυχία μου και το σπίτι μου διαλύθηκαν επειδή το Κράτος δεν μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό να καταβάλω πόσα νομίζετε; Τριακόσιες δραχμές, που δεν τις χρωστούσα και αυτές αλλά παρανόμως μου τις ζητούσε''.
Τον αφήνω και προχωρώ, δεν θέλω να παρατείνω το μαρτύριό του. Περνώ σε έναν άλλο θάλαμο. και σε αυτόν πλανάται το φάσμα της δυστυχίας. Η ίδια κι εκεί σκηνή. Κάποιος διαβάζει. Είναι το αλφάβητο του κομμουνισμού. Εκεί μέσα βρίσκεται το πανεπιστήμιο της εγκλημα- ( Η συνέχεια εις την 7ην σελίδα)
Η 7η σελίδα δεν υπάρχει στον πάτο του παλιού συρταριού και έτσι δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω, τι λέει για τους εγκληματίες κομμουνιστές…
Διαβάζω όμως τους τίτλους των υπολοίπων άρθρων της σελίδας 5 και από πίσω, της σελίδας 6
''Τα φρικαλέα όργια εις τα μοναστήρια της Δύσεως. Η εποχή των οργιών και της ακολασίας''.
''Ένα υπέροχο ρομάντσο: Νενέλλα… Σ’ αγάπησα με τα σωστά μου''.
''Οι έρωτες της Μεσσαλίνας. Η οργιώδης ζωή της διαβοήτου αυτοκράτειρας της εκπροσωπούσης την αποκορύφωσιν του εκφυλισμού της ρωμαϊκής παρακμής επί τη βάσει ιστορικών δοκουμέντων''.
Τι να σχολιάσει κανείς έπειτα απ΄όλα αυτά. Ίσως μονάχα ότι όποιος δεν διαβάσει και δεν γνωρίσει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Ίσως μονάχα ότι η ανθρωπότητα είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα τσούρμο τυφλοί που πάνε πορεία στο χρόνο
Αυτά…
Πηγή: yiannismakridakis.gr 23 Απρ. 2014
Γιάννης Μακριδάκης
"To Άγιον Σκότος"
Σπάνια συμφωνώ με τις κοινονικοπολιτικές απόψεις του Νίκου Δήμου και
άρα, νιώθω τη χαρά να αναδημοσιεύσω ΕΔΩ το παρακάτω κομμάτι του, το
σχετικό με τον "πόλεμο σχολίων" που δημιουργήθηκε όταν ο Ν.Δ. τόλμησε να
αμφισβητίσει την "αγιότητα του θείου φωτός", την ημέρα του Πάσχα.
Radical 30
----------------
Radical 30
----------------
Στην αρχή ενοχλήθηκα. Μετά μπερδεύτηκα. Κατόπιν πήρα απόσταση και
άρχισα να παρακολουθώ τις εξελίξεις σαν να μην αφορούσαν εμένα. (Κι από
ένα σημείο, πια δεν με αφορούσαν).
Τώρα που πέρασε η θύελλα, ίσως είναι χρήσιμο να διατυπώσω μερικά ψύχραιμα συμπεράσματα.
Ο διάλογος είναι αδύνατος. Η εμπάθεια κυριαρχεί. Οι αντίθετοι ξεχνάνε το θέμα και επικεντρώνονται στο πρόσωπο. Τα επιχειρήματα αντικαθίστανται από ύβρεις, ειρωνείες και λάσπη.
Η πολιτική μολύνει τα πάντα. Τον Απρίλιο του 2009 (πάλι Μεγάλη Εβδομάδα) είχα γράψει στην Lifo άρθρο με τίτλο: «Το Άγιον Σκότος». Ολόκληρο άρθρο – όχι μία φράση. (Υπάρχει στο ndimou.gr). Εκτός από τα τοπικά σχόλια που προκάλεσε – πέρασε απαρατήρητο. Η διαφορά από το 2009: τότε δεν είχα πολιτική ένταξη. Τώρα χτύπαγαν το σαμάρι.
Μου πρότειναν να μηνύσω τον Αμβρόσιο. Μα υπάρχει μεγαλύτερη αυτοακύρωση από αυτή που πέτυχε μόνος του, εκφέροντας λόγους μίσους μέσα στην γιορτή της Αγάπης;
Μου ζήτησαν να σχολιάσω την Λιάνα Κανέλλη: τι να πω γι αυτή την αυτοαναιρούμενη ύπαρξη; Υπάρχει αλλού στον κόσμο κομμουνίστρια-θεούσα, που να υπερασπίζεται φανατικά το «όπιο του λαού»; Θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ.
Εξακολουθώ να στηρίζω το Ποτάμι ως την καλύτερη πολιτική επιλογή. Θεωρώ όμως ότι ως ελεύθερος διανοούμενος είμαι πιο χρήσιμος έξω, από ότι μέσα.
Πέρα από την θεολογική συζήτηση για την φύση του «Αγίου Φωτός», νομίζω πως τα κόμματα που έχουν ταχθεί υπέρ του χωρισμού εκκλησίας - κράτους, δεν μπορούν να δέχονται ότι είναι δουλειά του κράτους να το φέρνει, να το υποδέχεται και να το μοιράζει, στέλνοντας τον λογαριασμό στον Έλληνα φορολογούμενο.
Άσχετες παρατηρήσεις: «ήταν άκαιρο». Μα πότε να το γράψω; τον Δεκαπενταύγουστο; «Επιζήτησε τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Warhol». Ουδέν σχόλιον.
Το θετικό: τα εκατοντάδες (δεν υπερβάλλω!) υποστηρικτικά μηνύματα που πήρα, τα πολλά ωραία άρθρα και tweets που γράφτηκαν, η ανακοίνωση της Εταιρίας Συγγραφέων και οι παρεμβάσεις της Φωτεινής Πιπιλή και του Ανδρέα Παπαδόπουλου. Θερμά ευχαριστώ.
Αυτά. Ένιωσα την ανάγκη να κλείσω το θέμα από την πλευρά μου.
Συνεχίζω, με άλλα.
Νίκος Δήμου /protagon.gr
Τώρα που πέρασε η θύελλα, ίσως είναι χρήσιμο να διατυπώσω μερικά ψύχραιμα συμπεράσματα.
Ο διάλογος είναι αδύνατος. Η εμπάθεια κυριαρχεί. Οι αντίθετοι ξεχνάνε το θέμα και επικεντρώνονται στο πρόσωπο. Τα επιχειρήματα αντικαθίστανται από ύβρεις, ειρωνείες και λάσπη.
Η πολιτική μολύνει τα πάντα. Τον Απρίλιο του 2009 (πάλι Μεγάλη Εβδομάδα) είχα γράψει στην Lifo άρθρο με τίτλο: «Το Άγιον Σκότος». Ολόκληρο άρθρο – όχι μία φράση. (Υπάρχει στο ndimou.gr). Εκτός από τα τοπικά σχόλια που προκάλεσε – πέρασε απαρατήρητο. Η διαφορά από το 2009: τότε δεν είχα πολιτική ένταξη. Τώρα χτύπαγαν το σαμάρι.
Μου πρότειναν να μηνύσω τον Αμβρόσιο. Μα υπάρχει μεγαλύτερη αυτοακύρωση από αυτή που πέτυχε μόνος του, εκφέροντας λόγους μίσους μέσα στην γιορτή της Αγάπης;
Μου ζήτησαν να σχολιάσω την Λιάνα Κανέλλη: τι να πω γι αυτή την αυτοαναιρούμενη ύπαρξη; Υπάρχει αλλού στον κόσμο κομμουνίστρια-θεούσα, που να υπερασπίζεται φανατικά το «όπιο του λαού»; Θα τρίζουν τα κόκαλα του Μαρξ.
Εξακολουθώ να στηρίζω το Ποτάμι ως την καλύτερη πολιτική επιλογή. Θεωρώ όμως ότι ως ελεύθερος διανοούμενος είμαι πιο χρήσιμος έξω, από ότι μέσα.
Πέρα από την θεολογική συζήτηση για την φύση του «Αγίου Φωτός», νομίζω πως τα κόμματα που έχουν ταχθεί υπέρ του χωρισμού εκκλησίας - κράτους, δεν μπορούν να δέχονται ότι είναι δουλειά του κράτους να το φέρνει, να το υποδέχεται και να το μοιράζει, στέλνοντας τον λογαριασμό στον Έλληνα φορολογούμενο.
Άσχετες παρατηρήσεις: «ήταν άκαιρο». Μα πότε να το γράψω; τον Δεκαπενταύγουστο; «Επιζήτησε τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Warhol». Ουδέν σχόλιον.
Το θετικό: τα εκατοντάδες (δεν υπερβάλλω!) υποστηρικτικά μηνύματα που πήρα, τα πολλά ωραία άρθρα και tweets που γράφτηκαν, η ανακοίνωση της Εταιρίας Συγγραφέων και οι παρεμβάσεις της Φωτεινής Πιπιλή και του Ανδρέα Παπαδόπουλου. Θερμά ευχαριστώ.
Αυτά. Ένιωσα την ανάγκη να κλείσω το θέμα από την πλευρά μου.
Συνεχίζω, με άλλα.
Νίκος Δήμου /protagon.gr
Τετάρτη 23 Απριλίου 2014
Gabriel Garcia Markes
Gabriel
Garcia Markes
<<Aν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι
ζωή...>>
-Το συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο
κείμενο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Ζώντας με τις λέξεις, ζώντας από τις
λέξες.
Ακόμα και την ύστατη στιγμή, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έδωσε τη μάχη
του γράφοντας, συνομιλώντας με τον εαυτό του και τους αναγνώστες. Το
παρακάτω κείμενο είναι από τα τελευταία του μέγιστου «Γκάμπο» και το έγραψε
όταν έμαθε από τους γιατρούς πως πρέπει να παλέψει σκληρά με τον θάνατο.
Γράφει ο σημαντικός Νομπελίστας
συγγραφέας:
... «Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια
στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα
κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα
σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'
αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν
πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα
δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι
σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι
μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι
ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι
μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το
μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα
όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι
ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα
τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ,
ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να
πιστέψουν ότι είναι οι αγαπημένιοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο
λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να
καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά
θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το
θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους
ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν
να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία
βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα, πως όταν το νεογέννητο
σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το
αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα, πως ο άνθρωπος δικαιούται να
κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που
μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα
με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να
κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η
τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα
προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η
τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα
σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι
άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η
τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι
τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα <<σ' αγαπώ>> και δεν θα
υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν'
το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα
που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ
απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου,
πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις
"συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα
λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις
κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους
σου τι σημαίνουν για σένα».
Gabriel
----------------------
Ένα κείμενο-ύμνος στη ζωή, στις
στιγμές, στην πολύτιμη λεπτομέρεια του εφήμερου....ένα κείμενο για τους φίλους μου!!! Να έχετε μια ήσυχη
καλή νύχτα!
@Radical30
OHE: Συζήτηση για το Μακεδονικό
ΟΗΕ:
Συζήτηση περί Μακεδονίας
Ένα λαμπρό υπόδειγµα ρητορικής και πολιτικής ικανότητας από
πρόσφατη συνεδρίαση των Ηνωμένων Εθνών, που έκανε τη διεθνή κοινότητα να χαμογελάσει.
Ο λόγος του Έλληνα εκπροσώπου στα Ηνωμένα
Έθνη.
«…Πριν ξεκινήσω την ομιλία μου, θέλω να σας πω
κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο. Όταν δάµασε τον Βουκεφάλα , κατά τον γυρισµό του στη Μακεδονία και περνώντας τον
ποταμό Αξιό, ßλέποντας το νερό, σκέφτηκε ότι ήταν µια καλή ευκαιρία για µπάνιο. Έßγαλε λοιπόν τα ρούχα
του, τα ακούµπησε στον ßράχο και µπήκε στο νερό.
Όταν ßγήκε
και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί. Τα είχε κλέψει ένας Σλάßος της Μακεδονίας…»
Τότε πετάχτηκε οργισµένος ο Σλαßοµακεδόνας
εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ κι άρχισε να φωνάζει :
«Τι είναι
αυτά που λες; Οι Σλάßοι δεν ήταν καν εκεί, τότε…»
Οπότε ο
Έλληνας εκπρόσωπος χαμογέλασε και είπε:
«Τώρα που το
ξεκαθαρίσαµε αυτό, µπορώ να ξεκινήσω την οµιλία µου...»!!!
@radical30
----------------
"Πρώτα
σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και έπειτα νικάς!"
Μαχάτμα
Γκάντι
Τρίτη 22 Απριλίου 2014
Ξεχάσαμε τη χούντα;
Μοιάζει να είναι παράδοξο: τέτοιες μέρες, όσα χρόνια η Ελλάδα πήγαινε καλά και η δημοκρατία της λειτουργούσε γενικά χωρίς προβλήματα, οι μνήμες της χούντας ήταν εξαιρετικά έντονες και κατείχαν κυρίαρχη θέση στη δημόσια συζήτηση, ακόμα και όταν είχε περάσει πια πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα που οι επίορκοι αξιωματικοί οργάνωσαν το καταστρεπτικό για τη δημοκρατία και, τελικ...ά, τον τόπο αλλά και τον ελληνισμό στο σύνολό του, πραξικόπημα.
Τώρα που η χώρα και η δημοκρατία δοκιμάζονται σε όλα τα επίπεδα, που οι νοσταλγοί της χούντας έχουν για πρώτη φορά επιστρέψει με έντονη πολιτική παρουσία, αλλά και που το πολίτευμα κινείται εδώ και αρκετό καιρό οριακά και ίσως πέρα από τα όριά του, λ.χ. με τη συνεχή χρήση (κατάχρηση) των νομοθετικών διαταγμάτων σε αντικατάσταση της κανονικής νομοθετικής διαδικασίας, τώρα που πλήθος αγαθά και διαδικασίες που προστατεύει ρητά ή έμμεσα το Σύνταγμα βρίσκονται, ελέω κρίσης, σε διαδικασία φθοράς, τώρα, λίαν παραδόξως, το ενδιαφέρον για όσα έγιναν εκείνον τον Απρίλιο του '67, μοιάζει όχι απλώς περιορισμένο, αλλά περίπου ανύπαρκτο.
Το ίδιο ισχύει και για μία άλλη διάσταση της υπόθεσης: το πώς, μετά την πτώση της με τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου, η χούντα έφτασε τελικά στα δικαστήρια: πόσοι θυμούνται σήμερα ότι όλη αυτή η διαδικασία που οδήγησε τους χουντικούς στο σκαμνί οφείλεται στην πράξη ενός ιδιώτη, ενός δικηγόρου, του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, που κατέθεσε την πρώτη μήνυση κατά της χούντας και έτσι άνοιξε η οδός της Δικαιοσύνης που ως τότε δεν είχε όχι ανοίξει, αλλά ούτε καν αναφερθεί;
Μέχρι τη μήνυση Λυκουρέζου, οι χουντικοί δεν αντιμετώπιζαν ποινικά ζητήματα, σε μία εποχή που μπορεί η χούντα να είχε πέσει στην κορυφή της, αλλά πιο κάτω είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είχε ακόμα την πραγματική δύναμη. Εκείνη η μήνυση έδειξε λοιπόν κάτι εξαιρετικά διδακτικό, το οποίο ουδείς πρέπει να ξεχνά: ό,τι σε οριακές στιγμές για τη δημοκρατία, αυτή είναι υπόθεση όλων μαζί και του καθενός χωριστά. Γιατί αυτό ακριβώς αποδείχθηκε τότε.
Δυστυχώς, κάθε “παράδοξο” έχει και τις βαθύτερες ερμηνείες του. Εν προκειμένω, ίσως είναι δύο: πρώτον, ότι έχει επικρατήσει μια τεράστια κούραση. Η μνήμη δεν είναι απλή υπόθεση και, για να έχει νόημα, απαιτεί έργο, προσπάθεια. ‘Ομως τώρα, η κούραση έχει γονατίσει πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Δεύτερον, ότι η μνήμη αφορά τις μεγαλύτερες πλέον ηλικίες που σιγά σιγά αφυπηρετούν. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, οι περισσότεροι σημερινοί νέοι των 18 ή των 25 χρόνων δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Τους είναι ξένα, άγνωστα, πιθανότατα δε και αδιάφορα.
Κι αυτό, ειδικά σήμερα, είναι το χειρότερο. Γιατί όσο οι νέοι άνθρωποι ξεχνούν, τόσο το ψέμα και η αλλοίωση της ιστορίας καραδοκούν, σε μία εποχή που ο τόπος υποφέρει, ιδίως αυτοί οι νέοι με τα φοβερά ποσοστά της ανεργίας και με το συνεχή βομβαρδισμό μιας προπαγάνδας δήθεν πατριωτικής, δήθεν αξιακής, στην οποία δεν έχουν τι πραγματικά να αντιτάξουν...
Γιώργος Μαλούχος
Μοιάζει να είναι παράδοξο: τέτοιες μέρες, όσα χρόνια η Ελλάδα πήγαινε καλά και η δημοκρατία της λειτουργούσε γενικά χωρίς προβλήματα, οι μνήμες της χούντας ήταν εξαιρετικά έντονες και κατείχαν κυρίαρχη θέση στη δημόσια συζήτηση, ακόμα και όταν είχε περάσει πια πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα που οι επίορκοι αξιωματικοί οργάνωσαν το καταστρεπτικό για τη δημοκρατία και, τελικ...ά, τον τόπο αλλά και τον ελληνισμό στο σύνολό του, πραξικόπημα.
Τώρα που η χώρα και η δημοκρατία δοκιμάζονται σε όλα τα επίπεδα, που οι νοσταλγοί της χούντας έχουν για πρώτη φορά επιστρέψει με έντονη πολιτική παρουσία, αλλά και που το πολίτευμα κινείται εδώ και αρκετό καιρό οριακά και ίσως πέρα από τα όριά του, λ.χ. με τη συνεχή χρήση (κατάχρηση) των νομοθετικών διαταγμάτων σε αντικατάσταση της κανονικής νομοθετικής διαδικασίας, τώρα που πλήθος αγαθά και διαδικασίες που προστατεύει ρητά ή έμμεσα το Σύνταγμα βρίσκονται, ελέω κρίσης, σε διαδικασία φθοράς, τώρα, λίαν παραδόξως, το ενδιαφέρον για όσα έγιναν εκείνον τον Απρίλιο του '67, μοιάζει όχι απλώς περιορισμένο, αλλά περίπου ανύπαρκτο.
Το ίδιο ισχύει και για μία άλλη διάσταση της υπόθεσης: το πώς, μετά την πτώση της με τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου, η χούντα έφτασε τελικά στα δικαστήρια: πόσοι θυμούνται σήμερα ότι όλη αυτή η διαδικασία που οδήγησε τους χουντικούς στο σκαμνί οφείλεται στην πράξη ενός ιδιώτη, ενός δικηγόρου, του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, που κατέθεσε την πρώτη μήνυση κατά της χούντας και έτσι άνοιξε η οδός της Δικαιοσύνης που ως τότε δεν είχε όχι ανοίξει, αλλά ούτε καν αναφερθεί;
Μέχρι τη μήνυση Λυκουρέζου, οι χουντικοί δεν αντιμετώπιζαν ποινικά ζητήματα, σε μία εποχή που μπορεί η χούντα να είχε πέσει στην κορυφή της, αλλά πιο κάτω είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είχε ακόμα την πραγματική δύναμη. Εκείνη η μήνυση έδειξε λοιπόν κάτι εξαιρετικά διδακτικό, το οποίο ουδείς πρέπει να ξεχνά: ό,τι σε οριακές στιγμές για τη δημοκρατία, αυτή είναι υπόθεση όλων μαζί και του καθενός χωριστά. Γιατί αυτό ακριβώς αποδείχθηκε τότε.
Δυστυχώς, κάθε “παράδοξο” έχει και τις βαθύτερες ερμηνείες του. Εν προκειμένω, ίσως είναι δύο: πρώτον, ότι έχει επικρατήσει μια τεράστια κούραση. Η μνήμη δεν είναι απλή υπόθεση και, για να έχει νόημα, απαιτεί έργο, προσπάθεια. ‘Ομως τώρα, η κούραση έχει γονατίσει πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Δεύτερον, ότι η μνήμη αφορά τις μεγαλύτερες πλέον ηλικίες που σιγά σιγά αφυπηρετούν. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, οι περισσότεροι σημερινοί νέοι των 18 ή των 25 χρόνων δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Τους είναι ξένα, άγνωστα, πιθανότατα δε και αδιάφορα.
Κι αυτό, ειδικά σήμερα, είναι το χειρότερο. Γιατί όσο οι νέοι άνθρωποι ξεχνούν, τόσο το ψέμα και η αλλοίωση της ιστορίας καραδοκούν, σε μία εποχή που ο τόπος υποφέρει, ιδίως αυτοί οι νέοι με τα φοβερά ποσοστά της ανεργίας και με το συνεχή βομβαρδισμό μιας προπαγάνδας δήθεν πατριωτικής, δήθεν αξιακής, στην οποία δεν έχουν τι πραγματικά να αντιτάξουν...
Γιώργος Μαλούχος
ΤΟ ΒΗΜΑ
---------------
Ίσως δεύτερη η περίπτωση να αποτελεί την πλέον τραγική πλευρά του θέματος. Όχι γιατί οι μεγαλύτερες ηλικίες ‘’αφυπηρετούν’ ’- η αφεντιά μου μετράει ήδη 84 χρόνια ζωής - αλλά για τη πικρή διαπίστωση ότι ‘’οι περισσότεροι σημερινοί νέοι των 18 ή των 25 χρόνων, δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Τους είναι ξένα, άγνωστα, πιθανότατα δε και αδιάφορα’’, όπως σημειώνει ο αρθογράφος. Πόσο σκληρή είναι αυτή η διαπίστωση, μόνο πολίτες που θεωρούνται απόμαχοι και ξεπερασμένοι, μπορούν να το αντιληφθούν.
Ακόμη χειρότερη όμως είναι πράγματι η τρίτη εκδοχή. Η σημερινή πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας, είναι κατά την άποψή μου ντροπιαστική. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, δεν ήτα ποτέ στο ύψος των απαιτήσεων μιας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας. Αυτές οι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού φωτεινές εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και αυτές όμως οι πολιτικές προσωπικότητες, κουβαλούσαν το αφόρητο βάρος της λειτουργίας τους στα πλαίσια μιας βασιλευόμενης δημοκρατίας, όπου το παλάτι αποτελούσε τον πραγματικό κυβερνήτη, πάνω από τον Πρωθυπουργό κατά παράβαση του Συντάγματος.
---------------
Ίσως δεύτερη η περίπτωση να αποτελεί την πλέον τραγική πλευρά του θέματος. Όχι γιατί οι μεγαλύτερες ηλικίες ‘’αφυπηρετούν’ ’- η αφεντιά μου μετράει ήδη 84 χρόνια ζωής - αλλά για τη πικρή διαπίστωση ότι ‘’οι περισσότεροι σημερινοί νέοι των 18 ή των 25 χρόνων, δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Τους είναι ξένα, άγνωστα, πιθανότατα δε και αδιάφορα’’, όπως σημειώνει ο αρθογράφος. Πόσο σκληρή είναι αυτή η διαπίστωση, μόνο πολίτες που θεωρούνται απόμαχοι και ξεπερασμένοι, μπορούν να το αντιληφθούν.
Ακόμη χειρότερη όμως είναι πράγματι η τρίτη εκδοχή. Η σημερινή πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας, είναι κατά την άποψή μου ντροπιαστική. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, δεν ήτα ποτέ στο ύψος των απαιτήσεων μιας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας. Αυτές οι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού φωτεινές εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και αυτές όμως οι πολιτικές προσωπικότητες, κουβαλούσαν το αφόρητο βάρος της λειτουργίας τους στα πλαίσια μιας βασιλευόμενης δημοκρατίας, όπου το παλάτι αποτελούσε τον πραγματικό κυβερνήτη, πάνω από τον Πρωθυπουργό κατά παράβαση του Συντάγματος.
Ε, λοιπόν. Ποτέ, από υπάρξεως του σύγχρονου νεοελληνικού Έθνους, δεν υπήρξε χειρότερη διακυβέρνηση, από τη σημερινή. Ο Τσολάκογλου της Κατοχής και ο Παπαδόπουλος της Χούντας, είχαν έστω το ‘’ άλλοθι’’ της αντικομουνιστικής τους ιδεολογίας, αλλά κλέφτες δεν υπήρξαν. Οι υπόλοιποι, από μέχρι το 1974 έλληνες πρωθυπουργοί, λειτουργούσαν υπό την εποπτεία του Θρόνου, στα πλαίσια του ‘’ψυχρού πολέμου’’ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ , υπό το βάρος των τραγικών επιπτώσεων ενός Εμφύλιου πολέμου και την εκφρασμένη ‘’ιδεολογία’’ του ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’.
Οι μεταπολιτευτικοί, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, υπήρξαν ‘’οι τελευταίοι των Μοϊκανών’’, παρά τα λάθη και τις παραλήψεις των. Από εκεί και μετά άρχισε το γαϊτανάκι της οικογενειοκρατίας, της ρεμούλας και το αποκορύφωμα της διαπλοκής. Μητσοτάκης, Σιμήτης, Κωατάκης, Γιωργάκης, άστα να πάνε. Πραγματικοί συμμορίτες, κλέφτες, ψεύτες και αισχρά υποκείμενα.
Και φθάνουμε πιά, στους μεγάλους εγκληματίες. Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος Πραγματικοί μαφιόζοι, όχι απλά κλέφτες. Ληστές! Ψεύτες; Ολκής! Και φονιάδες χιλιάδων ελλήνων πολιτών. Μα πάνω από κάθε τι άλλο ΠΡΟΔΟΤΕΣ της χώρας και του λαού της, για δεύτερη φορά και με τον ίδιο κατακτητή: το 4ο Ράιχ της γερμανίδας φράου Μέρκελ…
Ελπίζω να προλάβω να τους δω καθισμένους στο σκαμνί της Δικαιοσύνης, πριν κλείσω τα μάτια μου. Και ο χρόνος μου είναι μετρημένος, ρε γαμώτο!
@radical30
21.04.2014
Ένα
αμφιλεγόμενο τμήμα ενός παπύρου, που χρονολογείται από τον 8ο αιώνα μ.Χ, και στο οποίο αναφέρεται η
ύπαρξη συζύγου του Ιησού Χριστού, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος
επιστημονικών άρθρων, καθώς μπορεί να φέρνει στο φως τον τρόπο που σκέφτονταν
οι χριστιανοί της πρωτοχριστιανικής περιόδου.
Ένα τμήμα
παπύρου σε κοπτική γραφή δημοσιοποιήθηκε από την καθηγήτρια Ιστορίας της
Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Κάρεν Κινγκ, το 2012 κατά τη
διάρκεια επιστημονικού συνεδρίου. Οι λέξεις «Ο Ιησούς τους είπε. Η σύζυγός μου
θα μπορεί να γίνει μαθήτριά μου.» είναι γραμμένες στο κέντρο του τμήματος του
παπύρου.Το μήνυμα από το παρελθόν πυροδότησε συζητήσεις σχετικά με τον ρόλο των
γυναικών στην πρωτοχριστιανική περίοδο.
Πολλοί
ειδικοί είχαν σπεύσει να απορρίψουν την ανακάλυψη της Κινγκ, ενώ αρκετοί
θεώρησαν ότι το τμήμα του παπύρου είναι ενδεχομένως πλαστογραφημένο. Ωστόσο, σε
μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στη Θεολογική Επιθεώρηση του Χάρβαρντ
(HarvardTheological Review), διάφοροι ειδικοί παρέθεσαν αναλύσεις τους ως προς
τη χημική σύσταση και την αρχαία γραφή του τμήματος του παπύρου. Κατέληξαν στο
συμπέρασμα ότι το μελάνι επάνω στο κομμάτι του παπύρου είναι αρχαίο και ότι οι
ίνες του παπύρου χρονολογούνται ανάμεσα στον 7ο και 8ο αιώνα μ.Χ. Σύμφωνα με
την Κινγκ, πρόκειται για αντίγραφο ενός παλαιότερου κειμένου.
Οι μελέτες
αυτές αποδεικνύουν ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί τμήμα αρχαίου
χειρογράφου και όχι προϊόν παραχάραξης.
Η ίδια η
Κινγκ αναφέρει, ότι τα αποτελέσματα των
αναλύσεων του παπύρου δεν αποδεικνύουν αν όντως ο Ιησούς είχε σύζυγο. Όμως, οι
ομοιότητες με άλλους παπύρους και κείμενα Ευαγγελίων, δείχνουν ότι υπήρχε μια
μακροχρόνια συζήτηση σχετικά με τον ρόλο των γυναικών κατά την πρωτοχριστιανική
περίοδο. Οι γυναίκες ήταν ανάμεσα στους πιο ένθερμους υποστηρικτές του πρώιμου
Χριστιανισμού, όταν άρχισε να κερδίζει όλο και περισσότερους πιστούς μέσα σε
μια συχνά εχθρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Χριστιανοί
συγγραφείς στην αρχή παρέμεναν σιωπηλοί σε ό, τι αφορά την οικογενειακή κατάσταση
του Ιησού, σημειώνει η Κινγκ. Οι αναφορές ότι ήταν παντρεμένος άρχισαν να
εμφανίζονται μόνο από τα τέλη του 2ου αιώνα.
Εάν το
κομμάτι αυτό του παπύρου αντανακλά θρησκευτικά κείμενα που αντιγράφηκαν από
αρχαιότερα κείμενα, ίσως αυτά του 4ου αιώνα, τότε δίνει νέα στοιχεία για τις
πρωτοχριστιανικές ανησυχίες σε ό, τι αφορά τον ρόλο της οικογένειας στην πρώιμη
χριστιανική εκκλησία, η οποία θεωρείται ότι καλούσε τους πιστούς να βάλουν στην
άκρη τις οικογενειακές και αστικές τους πίστεις, προσθέτει η καθηγήτρια
Ιστορίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ
Ο πάπυρος
«δεν αποτελεί απόδειξη ότι ο Ιησούς ήταν παντρεμένος. Δεν το γνωρίζουμε»,
τονίζει. «Όμως οι πρώτοι χριστιανοί ενδιαφέρονταν για θέματα όπως αν το θα
έπρεπε να είναι παντρεμένοι ή άγαμοι», εξηγεί.Σκεπτικισμός για την αυθεντικότητα του παπύρου
Πάντως
εξακολουθεί να υπάρχει σκεπτικισμός. Σε ένα από τα άρθρα που δημοσιεύθηκε στη
«Θεολογική Επιθεώρηση του Χάρβαρντ», ο καθηγητής Αιγυπτιολογίας του
Πανεπιστημίου Μπράουν, Λίο Ντιπουί, υποστηρίζει ότι ο πάπυρος είναι σίγουρα
πλαστός και ότι «είναι κατάλληλος για σκετς της ομάδας Μόντι Πάιθον». Σύμφωνα
με τον Ντιπουί, το κείμενο είναι γεμάτο με χονδροειδή γραμματικά λάθη. Η Κινγκ
απορρίπτει αυτές τις επικρίσεις απαντώντας στο επιστημονικό περιοδικό,
υποστηρίζοντας ότι είναι λάθος οι εκτιμήσεις του Ντιπουί για τα γραμματικά
λάθη.
Το
μικροσκοπικό τμήμα του παπύρου αναλύθηκε από καθηγητές Χημικής Μηχανικής, Χημείας
και Βιολογίας των Πανεπιστημίων Κολούμπια, Χάρβαρντ και ΜΙΤ, σύμφωνα με τους
οποίους το εν λόγω κομμάτι μοιάζει με άλλους παπύρους, που χρονολογούνται από
τον 4ο μέχρι και τον 8ο αιώνα.
Πηγή: protagon.gr
---------------------
Aναρωτιέμαι και απορώ σχετικά
με το ερώτημα, αν ο Ιησούς υπήρξε
παντρεμένος. Δηλαδή σε τι μειώνεται η αξία της Διδασκαλίας του αν δεν ήταν άγαμος; Μήπως ισχύει το αντίθετο;
Είναι ποτέ δυνατό να λειτουργεί δημιουργικά το μυαλό ενός – οποιουδήποτε - ενήλικα
ανθρώπου, όταν δεν έχει μια φυσιολογική
ερωτική ζωή; Και από πού ως που
θεωρείται αμάρτημα η συζυγική ζωή, για κάθε ‘’πιστό’’ έστω και των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού; Πως
θέλουν οι οπαδοί αυτής της αντίληψης να φανταζόμαστε τον Ιησού, πέρα από
Δάσκαλο και Διανοητή; Ως κύναιδο ή αυνάνα;
Άλλωστε ας μη
μας διαφεύγει - σκοπίμως ή όχι - ότι ο Ιησούς δεν έχει την παραμικρή σχέση με
τον λεγόμενο Χριστιανισμό. Τρία – όλα κι
όλα, είναι τα χρόνια που αναφέρονται στη γνωστή ζωή του Ιησού, από κάθε ιστορική πηγή της αρχαιότητας. Με το εκκλησιαστικό
κατεστημένο της θρησκείας των Εβραίων συγκρούστηκε, αυτούς πολέμησε αυτά τα
τρία χρόνια και για αυτή τη δράση του δικάστηκε και θανατώθηκε με σταύρωση από τους
συμπατριώτες του.
Η δημουργία
του Χριστιανισμού έγινε ερήμην του σταυροθέντος Ιησού από
τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες, πολύ
αργότερα και αποτελεί μια αίρεση, ένα παρακλάδι της Εβραϊκής Εκκλησίας, εξού και
η ύπαρξη και η αδιάληπτη συνέχεια, ανάμεσα στη Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Όσο για το
παραμύθι της Ανάστασής του, διαβάστε τον παρακάτω διάλογο:
-
- Χριστός Ανέστη!!!
- Αληθώς Ανέστη;;
-
-- Βεβαίως…
- - Ε, τότε μαγκιά του!!!!!!
@radical30
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)