▶ Αυτή χωρίς χέρι, αυτός χωρίς πόδι - χορεύουν χέρι χέρι
- YouTube
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013
Και ξαφνικά ένιωσα χάλια...
...και ξαφνικά έγινα χάλια.
Σκέφτηκα, ότι όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, των άστεγων και των πεινασμένων της χώρας δεν έχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ και άρα δεν έχουν και "σελιδες" στο φβ ή σ' άλλες ιστοσελιδες κοινωνικής -και καλά- δικτύωσης.
Εξ' αυτού λοιπόν συμπέρανα, ότι όλες αυτές οι βαρυσπούδαστες αναλύσεις μας, οι επισημάνσεις μας για τα όσα γίνονται κάτω από την μύτη μας, οι επαναστατικές ιαχές για ανατροπή, αναπόφευκτα δεν μπορούν να τους αγγίξουν και πολύ περισσότερο να τους επηρεάσουν.
Γράφουμε, λοιπόν, για την ελίτ του διαδικτύου, που και καναπέ έχει και υπολογιστή και ώρα για να σπαταλάει στο διαδίκτυο;
Κι' αυτά που γράφουμε, και τα λάϊκ και τα σχόλια, που κάνει ο ένας στον άλλον ή στην άλλη, είναι για να δίνουμε τροφή στην ανυπαρξία μας, να κάνουμε κάτι που να ξεφύγει από το διαδίκτυο και να βγεί στον δρόμο. Μπας και υπάρξει δηλαδή ένα αποτέλεσμα...
Δυστυχώς, μέσω του φβ, αποξενωθήκαμε και μείς από τη κοινωνία και τα πραγματικά της προβλήματα. 'Ετσι μούρθε και τό 'γραψα...
Σκέφτηκα, ότι όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, των άστεγων και των πεινασμένων της χώρας δεν έχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ και άρα δεν έχουν και "σελιδες" στο φβ ή σ' άλλες ιστοσελιδες κοινωνικής -και καλά- δικτύωσης.
Εξ' αυτού λοιπόν συμπέρανα, ότι όλες αυτές οι βαρυσπούδαστες αναλύσεις μας, οι επισημάνσεις μας για τα όσα γίνονται κάτω από την μύτη μας, οι επαναστατικές ιαχές για ανατροπή, αναπόφευκτα δεν μπορούν να τους αγγίξουν και πολύ περισσότερο να τους επηρεάσουν.
Γράφουμε, λοιπόν, για την ελίτ του διαδικτύου, που και καναπέ έχει και υπολογιστή και ώρα για να σπαταλάει στο διαδίκτυο;
Κι' αυτά που γράφουμε, και τα λάϊκ και τα σχόλια, που κάνει ο ένας στον άλλον ή στην άλλη, είναι για να δίνουμε τροφή στην ανυπαρξία μας, να κάνουμε κάτι που να ξεφύγει από το διαδίκτυο και να βγεί στον δρόμο. Μπας και υπάρξει δηλαδή ένα αποτέλεσμα...
Δυστυχώς, μέσω του φβ, αποξενωθήκαμε και μείς από τη κοινωνία και τα πραγματικά της προβλήματα. 'Ετσι μούρθε και τό 'γραψα...
_________________
Κάποτε ήμασταν άνθρωποι…!!!
https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR9rMXBmHnb8Fhg-njUiokapHjzxIxU5GRh7w_wFqgce4TbskFO
Πώς καταντήσαμε έτσι σαν άνθρωποι. Άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι σε τι διαφέρουμε από τα κρέατα που βρίσκονται
στη σειρά στο τσιγκέλι ενός χασάπη.
Πέρα από το ότι αναπνέουμε, τίποτε άλλο.
Αναίσθητοι.
Τρία χρόνια τρώμε του κόσμου τα χαστούκια και δεν αντιδρούμε. Μας ψεκάζουν λένε κάποιοι. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μια φορά πάντως τη
βρήκαμε τη δικαιολογία. Μας ψεκάσαν, μας σκούπισαν, τελειώσαμε.
Σε αυτόν εδώ τον τόπο πάντα οι άλλοι έφταιγαν. Σκοτεινοί δάκτυλοι και υπόγειες φιγούρες.
Κάποτε ρε γαμώτο ήμασταν άνθρωποι. Μας χτυπούσαν και πονούσαμε.
Μας χτυπούσαν κι αντιδρούσαμε. Τώρα καταντήσαμε απλά κομμάτια
κρέατος. Τα χτυπάς και πηγαινοέρχονται.
Καφεδάκι, ποτάκι, reserve, checked, like, share, tweet και πάμε για άλλα.
Ένας φίλος που αρθρογραφεί κι αυτός καθημερινά μου λέει “κουράγιο,
η ανατροπή έρχεται”.
Εγώ δε βλέπω καμιά ανατροπή. Ή μάλλον βλέπω. Βλέπω το λαό να
δείχνει ότι εμπιστεύεται τους δήμιους του. Αυτό κι αν είναι ανατροπή
ή καλύτερα ανα-ντροπή!
Μας δημεύουν τα σπίτια; Στα τέτοια μας.
Μας μετατρέπουν το μισθό σε χαρτζιλίκι; Στα τέτοια μας. Φτάνει για
φραπέ και smartphone.
Πήδηξε ο διπλανός από το μπαλκόνι; Τώρα πέθανε, τι να κάνουμε;
Έμεινε ο γείτονας χωρίς δουλειά και στέγη; Ρε το φουκαρά, και τέλος.
Αρρώστησε ο παραδίπλα; Αμάν την πάτησε...
Μεταναστεύουν τα παιδιά μας; Δεν πειράζει. Στο Ντουμπάι και τη Ντόχα
είναι καλύτερα από αυτήν εδώ τη μπόχα.
Μας σκοτώνουν τα όνειρά μας; Στα τέτοια μας.
Κι όπως κάποτε ο ένας προσέτρεχε τον άλλο. Από το πιο απλό έως το πιο δύσκολο. Κι έτσι η κοινωνία παρά τους πολέμους κατάφερε κι επιβίωσε.
Μας ψέκασαν όμως με αναισθησία, αποχαύνωση και ψεύτικο χρήμα με
πολλά ψιλά σε καλοπέραση.
Κι όπως προσέθεσε ο φίλος ο Νικόλας παραπέμποντας στο Σαμαράκη,
“ποτέ οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και
οι ψυχές τους τόσο μακριά”…
Τώρα; Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν.
Αλλά κάποτε ήμασταν άνθρωποι…
του Στρατή Μαζίδη
freepen
hellas-now.com
_________________
radical30
Ένας έλληνας παλιάς κοπής...
«Σκέψεις και Γραπτά»
‘Ελληνας παλιάς κοπής…
(της δραχμής και της δεκάρας)
‘Ισως δεν με πιστέψετε ή στη καλύτερη, να με πείτε γραφικό, λαϊκιστή ή κάτι συναφές. Δικαίωμά σας, λέω εγώ.
Όμως υπάρχει στα λεγόμενά μου, μία παράμετρος αδιαπραγμάτευτη. Το δέχεστε, το οσμίζεστε – γιατί δεν γνωριζόμαστε καν - δεν ξέρω, αλλά η ειλικρίνεια, η αλήθεια, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι, αποτελούν την πραγματικότητα μιας άλλης εποχής, που είχα την τύχη να βιώσω, όπως και οι άλλοι νέοι και νέες της γενιάς μου (1930). Χωρίς υπερβολές ή φτιασιδώματα, χωρίς εξαρτήσεις κομματικές, για να μη πω και ιδεολογικές. Αν το καλοσκεφτούμε, σας μιλάει ένας εκπρόσωπος της πολύτιμης, αλλά αδικημένης μετριότητας.
Έτσι, και όχι σαν σκεπτικό, αλλά σαν βίωμα των όσων περιγράφω εδώ κι εκεί, έχω καταλήξει στη βεβαιότητα ότι: «Οι εποχές είναι αυτές που δημιουργούν τους ανθρώπους τους και όχι οι άνθρωποι της εποχές».
Οι λίγες επώνυμες εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως πάντα και παντού, σε κάθε ζήτημα της Ανθρωπότητας. Η απόλυτη, άλλωστε, αλήθεια δεν έχει υπάρξει σχεδόν ποτέ, με κυριότερη εξαίρεση (να την πάλι κι εδώ): τη Ζωή και τον Θάνατο…
Δηλώνω λοιπόν, με τις παραπάνω προϋποθέσεις, ότι δεν είμαι περήφανος για την Ελληνικότητά μου. Τι περήφανος, για πιο πράγμα το δικαιούμαι; Ντρέπομαι θα έλεγα,
αλλά πρώτα θα χρειαστεί να φωνάξω, όσο γίνεται πιο δυνατά, ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Που απευθύνεται μόνο στους νέους. Σ’ εκείνους που γεννήθηκαν μετά το 1975.
Σ’ εκείνους, δηλαδή, που έχουν ακούσει, διαβάσει ή διδαχτεί, όχι μόνο για το 1821 ή τις λεγόμενες χαμένες Πατρίδες, αλλά και για τον Πόλεμο του ’40, την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον βασιλιά Παύλο και τη Φρειδερίκη, τις Διώξεις, τη Μακρόνησο και την Ανάφη, τη μαζική Μετανάστευση χιλιάδων ελλήνων πολιτών, τον Ανένδοτο Αγώνα της ‘Ενωσης Κέντρου, την Αποστασία Μητσοτάκη, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, την πτώση της Βασιλείας και την εγκαθίδρυση της 3ης (
αβασίλευτης Ελληνικής Δημοκρατίας (με πρώτο πρόεδρο ένα χουντικό Στρατηγό), τη δεύτερη περίοδο Καραμανλή…
Ωπ, πήρα φόρα και μπορεί να απαριθμώ ως αύριο… Γιατί θα χρειαστεί να αναφέρω και την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίαςμ όπως και του ΠαΣοΚ, αλλά με συγχωρείται, δεν θέλω να ανακατευτώ και με αυτά τα σκατά! Δηλαδή, με την περιβόητη ‘’Μεταπολίτευση’’, τη μήτρα που εξέθρεψε το ‘’αβγό του φειδιού’’, που εξελίχθηκε σ’ αυτό το Τέρας που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα, ΟΛΟΙ οι εν ζωή ‘Ελληνες/δες…
Τώρα όμως, αυτά τα σημερινά τα γνωρίζουμε όλοι, επομένως δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αν προχωρήσω θα πάψω να είμαι αντικειμενικός και δεν το θέλω, άσε που εσείς οι νεότεροι, στους οποίους απευθύνομαι, τα γνωρίζετε καλύτερα… Εγώ είμαι πια ένας απόμαχος, ένας εκ προθέσεως ερημίτης, που βράζω στο ζουμί μου (εν αναμονή)… αλλά και άπραγος λόγω ηλικίας και επιβαρυμένης σωματικής υγείας. Επανέρχομαι, λοιπόν, στην ειλικρινή μου Συγνώμη και εξηγούμαι…
Συγνώμη μόνο από τους πολύ νέους! Ας πούμε τα εγγόνια μου και τα παιδιά σας. Όλοι οι άλλοι έχουμε τις ευθύνες μας, μικρές ή μεγαλύτερες. Για την Ελλάδα που τους αφήνουμε σαν κληρονομιά και για το, όχι απλά αβέβαιο αλλά έως και τραγικό μέλλον, που τους επιφυλάξαμε…
Και υπάρχει κάτι ακόμη τραγικότερο. Αυτές οι τελευταίες γενιές, οι σημερινοί 30ρηδες και κάτω, είναι οι καλύτερες, οι ποιοτικότερες από κάθε πλευρά, απ’ όλες τις προηγούμενες, στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.
Σ’ αυτούς κυρίως απευθύνω τη Συγνώμη μου και μ’ αυτούς στο μυαλό μου, αισθάνομαι ντροπή για την Ελληνικότητά μου.
@radical30
‘Ελληνας παλιάς κοπής…
(της δραχμής και της δεκάρας)
‘Ισως δεν με πιστέψετε ή στη καλύτερη, να με πείτε γραφικό, λαϊκιστή ή κάτι συναφές. Δικαίωμά σας, λέω εγώ.
Όμως υπάρχει στα λεγόμενά μου, μία παράμετρος αδιαπραγμάτευτη. Το δέχεστε, το οσμίζεστε – γιατί δεν γνωριζόμαστε καν - δεν ξέρω, αλλά η ειλικρίνεια, η αλήθεια, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι, αποτελούν την πραγματικότητα μιας άλλης εποχής, που είχα την τύχη να βιώσω, όπως και οι άλλοι νέοι και νέες της γενιάς μου (1930). Χωρίς υπερβολές ή φτιασιδώματα, χωρίς εξαρτήσεις κομματικές, για να μη πω και ιδεολογικές. Αν το καλοσκεφτούμε, σας μιλάει ένας εκπρόσωπος της πολύτιμης, αλλά αδικημένης μετριότητας.
Έτσι, και όχι σαν σκεπτικό, αλλά σαν βίωμα των όσων περιγράφω εδώ κι εκεί, έχω καταλήξει στη βεβαιότητα ότι: «Οι εποχές είναι αυτές που δημιουργούν τους ανθρώπους τους και όχι οι άνθρωποι της εποχές».
Οι λίγες επώνυμες εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως πάντα και παντού, σε κάθε ζήτημα της Ανθρωπότητας. Η απόλυτη, άλλωστε, αλήθεια δεν έχει υπάρξει σχεδόν ποτέ, με κυριότερη εξαίρεση (να την πάλι κι εδώ): τη Ζωή και τον Θάνατο…
Δηλώνω λοιπόν, με τις παραπάνω προϋποθέσεις, ότι δεν είμαι περήφανος για την Ελληνικότητά μου. Τι περήφανος, για πιο πράγμα το δικαιούμαι; Ντρέπομαι θα έλεγα,
αλλά πρώτα θα χρειαστεί να φωνάξω, όσο γίνεται πιο δυνατά, ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Που απευθύνεται μόνο στους νέους. Σ’ εκείνους που γεννήθηκαν μετά το 1975.
Σ’ εκείνους, δηλαδή, που έχουν ακούσει, διαβάσει ή διδαχτεί, όχι μόνο για το 1821 ή τις λεγόμενες χαμένες Πατρίδες, αλλά και για τον Πόλεμο του ’40, την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον βασιλιά Παύλο και τη Φρειδερίκη, τις Διώξεις, τη Μακρόνησο και την Ανάφη, τη μαζική Μετανάστευση χιλιάδων ελλήνων πολιτών, τον Ανένδοτο Αγώνα της ‘Ενωσης Κέντρου, την Αποστασία Μητσοτάκη, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, την πτώση της Βασιλείας και την εγκαθίδρυση της 3ης (
αβασίλευτης Ελληνικής Δημοκρατίας (με πρώτο πρόεδρο ένα χουντικό Στρατηγό), τη δεύτερη περίοδο Καραμανλή… Ωπ, πήρα φόρα και μπορεί να απαριθμώ ως αύριο… Γιατί θα χρειαστεί να αναφέρω και την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίαςμ όπως και του ΠαΣοΚ, αλλά με συγχωρείται, δεν θέλω να ανακατευτώ και με αυτά τα σκατά! Δηλαδή, με την περιβόητη ‘’Μεταπολίτευση’’, τη μήτρα που εξέθρεψε το ‘’αβγό του φειδιού’’, που εξελίχθηκε σ’ αυτό το Τέρας που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα, ΟΛΟΙ οι εν ζωή ‘Ελληνες/δες…
Τώρα όμως, αυτά τα σημερινά τα γνωρίζουμε όλοι, επομένως δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αν προχωρήσω θα πάψω να είμαι αντικειμενικός και δεν το θέλω, άσε που εσείς οι νεότεροι, στους οποίους απευθύνομαι, τα γνωρίζετε καλύτερα… Εγώ είμαι πια ένας απόμαχος, ένας εκ προθέσεως ερημίτης, που βράζω στο ζουμί μου (εν αναμονή)… αλλά και άπραγος λόγω ηλικίας και επιβαρυμένης σωματικής υγείας. Επανέρχομαι, λοιπόν, στην ειλικρινή μου Συγνώμη και εξηγούμαι…
Συγνώμη μόνο από τους πολύ νέους! Ας πούμε τα εγγόνια μου και τα παιδιά σας. Όλοι οι άλλοι έχουμε τις ευθύνες μας, μικρές ή μεγαλύτερες. Για την Ελλάδα που τους αφήνουμε σαν κληρονομιά και για το, όχι απλά αβέβαιο αλλά έως και τραγικό μέλλον, που τους επιφυλάξαμε…
Και υπάρχει κάτι ακόμη τραγικότερο. Αυτές οι τελευταίες γενιές, οι σημερινοί 30ρηδες και κάτω, είναι οι καλύτερες, οι ποιοτικότερες από κάθε πλευρά, απ’ όλες τις προηγούμενες, στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.
Σ’ αυτούς κυρίως απευθύνω τη Συγνώμη μου και μ’ αυτούς στο μυαλό μου, αισθάνομαι ντροπή για την Ελληνικότητά μου.
@radical30
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Η Οπερα Της Δεκάρας
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα! Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια.
Βλέπεις στη γωνία, έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά - να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες; Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε ακόμη κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις;
Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα…
Μπέρτολντ Μπρεχτ: «Η όπερα της πεντάρας»
Πηγή: Επενδυτής
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα! Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια.
Βλέπεις στη γωνία, έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά - να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες; Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε ακόμη κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις;
Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα…
Μπέρτολντ Μπρεχτ: «Η όπερα της πεντάρας»
Πηγή: Επενδυτής
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)