The Root of All Evil [Greek Subs] - YouTube

The Root of All Evil [Greek Subs] 

 Tο ντοκιμαντέρ του Richard Dawkins "root of all evil" που αναλύει το πως ο θεϊσμός αποτελεί μια ανθρώπινη αυταπάτη αλλά και το πως ο μεσαίωνας αναβιώνει στην εποχή μας. Ο αυθεντικός τίτλος του επεισοδίου είναι "Gods delusion" και είναι ομώνυμος με το best seller βιβλίο του Ντόκινς που οφείλει να έχει διαβάσει κάθε σοβαρός σκεπτικιστής.



- YouTube

«Samaras - Κωδικός «Σταθερότητα»

«Samaras - Κωδικός «Σταθερότητα» 

Αυτός είναι ο τίτλος του απόρρητου σχεδίου των Ηνωμένων Πολιτειών,  το οποίο θα αρχίσει να ξεδιπλώνεται λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές, με τελικό στόχο τη… μετάθεση της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους κατά πενήντα χρόνια, το 2063.

'Οπως αποκαλύπτει σήμερα η «κυριακάτικη δημοκρατία», οι Αμερικανοί έχουν χάσει την υπομονή τους με τους Γερμανούς και θεωρούν επικίνδυνη πολυτέλεια την αναμονή μέχρι την άνοιξη του 2014, προκειμένου να αρχίσουν οι συζητήσεις για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους.

Αξιολογούν προσεκτικά την κατάσταση στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, ανησυχούν για τη ρευστότητα σε Συρία, Αίγυπτο, Τουρκία και, επειδή θεωρούν την Ελλάδα, παρά τα προβλήματά της, όαση σταθερότητας (stability story), αποφάσισαν να κινηθούν στη μόνη χρονική συγκυρία που κρίνουν ότι οι Γερμανοί μπορούν να εκβιαστούν: Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας. Η καγκελάριος Μέρκελ, που δίνει τη μάχη για την επανεκλογή της στο αξίωμα με τους δικούς της όρους, δεν θέλει με τίποτε την επιστροφή του ελληνικού θέματος στην καρδιά των εκλογών.

Τα «νούμερα» που έκανε η τρόικα και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Μπομπ Τράα για την καταβολή της δόσης του Αυγούστου (αυτός, με ενθάρρυνση των ΗΠΑ, προκάλεσε την εμπλοκή, όχι οι Γερμανοί) ανησύχησαν το Βερολίνο, μολονότι προσπάθησε να το κρύψει. Το τελευταίο που χρειάζονται οι Χριστιανοδημοκράτες του CDU στην τελική ευθεία της κούρσας θα ήταν μια αναβολή καταβολής της δόσης, μια πιθανή στάση πληρωμών τον Αύγουστο και μια πρόωρη αναζωπύρωση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Δημοσίως ο Σόιμπλε υπερθεμάτισε στην αυστηρότητα που έδειξε η τρόικα για την υλοποίηση των ελληνικών προαπαιτούμενων, αλλά κατά βάθος ο προβληματισμός του για την εξέλιξη είναι έντονος.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από ανώτατες διπλωματικές πηγές, τα υπουργεία Εξωτερικών, Οικονομικών και Αμυνας των ΗΠΑ επεξεργάζονται ένα πλήρες σχέδιο για την οριστική έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, το οποίο προβλέπει τα εξής σημεία:

-Μετάθεση -και όχι διαγραφή- της αποπληρωμής του ελληνικού χρέους προς τον επίσημο κρατικό τομέα κατά πενήντα χρόνια (OSI), με έκδοση νέων ομολόγων λήξης 2063.

-Νέα μείωση των επιτοκίων αποπληρωμής κατά 50%, προκειμένου να ανασάνει ακόμη περισσότερο ο κρατικός προϋπολογισμός σε ετήσια βάση.

-Επιστροφή των 9 δισ. ευρώ που κέρδισε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τα ελληνικά ομόλογα τα οποία έχει στην κατοχή της.

-Σύσταση επενδυτικού fund αλληλεγγύης γενεών κατά το πρότυπο της Νορβηγίας, στο οποίο θα διοχετεύεται τμήμα των μελλοντικών εσόδων από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων του ελληνικού φυσικού αερίου, προκειμένου να είναι εγγυημένη σε βάθος χρόνου η αποπληρωμή των δανείων.

-Ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μέσω της δωρεάν παραχώρησης στρατιωτικού υλικού.

-Αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ελλάδα στα τέλη του 2013 και ανάθεση της επιτήρησης εφαρμογής του ελληνικού προγράμματος στο μέλλον αποκλειστικά από τις υπηρεσίες της Ευρωπαικής Επιτροπής και την Τask Force.

Αξιόπιστες πηγές από την αμερικανική πρωτεύουσα αναφέρουν ότι η εμπλοκή που υπήρξε για την ελληνική δόση και οι διαρκείς απαιτήσεις που ήγειραν οι δανειστές μας έως την τελική έγκρισή της δεν οφείλονται σε κάποια παραξενιά του Σόιμπλε, αλλά στην Αμερική, η οποία, μέσω του ΔΝΤ, στέλνει μηνύματα στη γερμανική πλευρά ότι ο ελληνικός φάκελος πρέπει να κλείσει το ταχύτερο δυνατό με μια συμφωνία-πακέτο, που να περιλαμβάνει το χρέος, την ενέργεια, την ΑΟΖ, το Σκοπιανό και το Κυπριακό.

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, η πληροφορία για τα υπερκέρδη αξίας 9 δισ. ευρώ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από την κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα διοχετεύθηκε στα Μέσα Ενημέρωσης από δυτικές πηγές και ο στόχος είναι ένας: Η απαίτηση για την καταβολή τους στην ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να κλείσει αμέσως η τρύπα του κρατικού προϋπολογισμού, η οποία εκτιμάται ότι σε ακραίες συνθήκες μπορεί να φτάσει μέχρι τα 10 δισ. ευρώ.

Πώς θα πουν το «ναι» οι Ρώσοι

Η Νέα Γιάλτα στην περιοχή, και ιδιαίτερα στο Αιγαίο και στην Κύπρο, βρίσκει εν μέρει σύμφωνη τη ρωσική πλευρά, υπό την προϋπόθεση ότι θα της δοθούν στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων ο ΟΣΕ, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και ναυτική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Για τον ΟΣΕ έχουν έρθει, μάλιστα, σε συμφωνία με τους Γάλλους για την προμήθεια ηλεκτραμαξών και με τους Γερμανούς για τα ηλεκτρομηχανολογικά του σιδηρόδρομου. (Οι Ρώσοι έχουν αποφασίσει να περιορίσουν την έκθεσή τους στην παραπαίουσα Τουρκία.)

Οι Αμερικανοί, που παρακολουθούν στενά τα ελληνικά πολιτικά πράγματα και στέλνουν ως πρέσβη τους στην Αθήνα από τον Σεπτέμβριο τον έμπειρο διπλωμάτη Ρίτσαρντ Πιρς, ο οποίος θήτευσε στο ελληνικό desk του Στέιτ Ντιπάρτμεντ από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 (1985-1987), καταλαβαίνουν ότι, αν η κυβέρνηση Σαμαρά χρειαστεί να λάβει νέα μέτρα το φθινόπωρο, δεν θα καταφέρει να αντέξει. Η ιδέα ότι η τοπική φθίνουσα διαπλοκή, απεργάζεται σενάρια αλλαγής πρωθυπουργού, χωρίς προκήρυξη εκλογών δεν τους, ενθουσιάζει, καθώς σε μια εποχή που δοκιμάζονται οι κυβερνήσεις στην Τουρκία, την Αίγυπτο και τη Συρία το τελευταίο που θα ήθελαν θα ήταν η αναζωπύρωση της κρίσης και στο ελληνικό έδαφος

Επιπροσθέτως και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει αισθητά έδαφος στις προτιμήσεις τους, καθώς τα εσωκομματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει λόγω της ισχυρής νεομαρξιστικής ομάδας Λαφαζάνη δεν τον καθιστούν πολιτικά ελκυστικό. Τα όσα περίεργα άκουσε και είδε ως παρατηρητής στο Συνέδριο της Αριστεράς ο νούμερο 2 του τμήματος Πολιτικών Υποθέσεων Ρόμπερτ Μποντ επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις τους.
Η λύση-πακέτο που προωθούν οι Αμερικανοί θεωρείται πολιτικά διαχειρίσιμη από τους Γερμανούς, καθώς:

- Προβλέπει την εγγυημένη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους και δεν εκθέτει τη Μέρκελ στις κατηγορίες των αντιπάλων της για διαγραφή και χάρισμα των χρημάτων των Γερμανών φορολογουμένων.

- Βάζει στο παιχνίδι το θέμα της απεξάρτησης της Ευρώπης και του Βερολίνου από ρωσικές πηγές ενέργειας. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ζητούν απευθείας αναθέσεις των ενεργειακών κοιτασμάτων στη νότιο Κρήτη και το Ιόνιο, που, μαζί με την υφαλοκρηπίδα στην Αλβανία (θα υπάρξει πίεση Σαμαρά στον νέο πρωθυπουργό Ράμα για εφαρμογή της συμφωνίας Καραμανλή – Μπακογιάννη – Μπερίσα), αποτελούν το 40% της συνολικής ελληνικής ΑΟΖ.

Κατά την επίσκεψη του Σαμαρά θα δρομολογηθούν οι εξελίξεις

Οι εξελίξεις θα τροχιοδρομηθούν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ τόσο στις 8 Αυγούστου, όταν θα συναντηθεί με τον πρόεδρο Ομπάμα, όσο και κατά την ομιλία που θα απευθύνει ο Ελληνας ηγέτης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις αρχές Σεπτεμβρίου, όπου θα κάνει αναφορά στα ελληνικά εθνικά θέματα. Δεν είναι τυχαίο που ο κύριος Σαμαράς θα έχει μαζί τους στις ΗΠΑ τους υπουργούς Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο. Ο πρώτος είναι ο καθ” ύλην αρμόδιος τόσο για θέματα χρέους όσο και επενδύσεων, ενώ ο δεύτερος είναι από καιρό ένθερμος υποστηρικτής της προσέγγισης με ΗΠΑ – Ισραήλ και θεωρεί ότι δικαιώνεται από την εξέλιξη των πραγμάτων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, μετά το ταξίδι στις ΗΠΑ θα ακολουθήσουν δύο επισκέψεις υψηλού πολιτικού και διπλωματικού συμβολισμού: Θα έρθουν στην Αθήνα για διαβουλεύσεις με τους κυρίους Βενιζέλο και Αβραμόπουλο ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι και ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Τσακ Χάγκελ. Μεγάλο μέρος της αμερικανικής ατζέντας συμπίπτει απολύτως με την ατζέντα που έχει καταρτίσει για την ελληνική προεδρία της Ε.Ε. ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Η Ελλάδα, παρά τα προβλήματά της, θα επιχειρήσει να εμφανιστεί και πάλι ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια, προωθώντας τις υποψηφιότητες της Αλβανίας και των Σκοπίων (υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει λύση στο θέμα της ονομασίας) για ένταξη στην Ε.Ε., ενώ ανοίγει νέο βηματισμό στις σχέσεις της με Σερβία και Βουλγαρία. Επίσης, κατά τη διάρκεια της προεδρίας, θα τεθεί και πάλι το θέμα της ευρωπαϊκής ΑΟΖ στο τραπέζι. Αλλα θέματα που είναι στην κορυφή της ατζέντας Σαμαρά κα θα τεθούν στον πρόεδρο Ομπάμα, είναι η προώθηση της ζώνης ελεύθερου εμπορίου Ε.Ε. – ΗΠΑ, για την οποία ο πρωθυπουργός μίλησε πρώτος στους Γερμανούς τον Νοέμβριο του 2012 (σε δείπνο επιχειρηματιών που οργάνωσε η εφημερίδα «Die Zeit») και η καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης.

Τι προβλέπει το «κείμενο εργασίας» για Σκοπιανό, Κυπριακό και ΑΟΖ

Βεβαίως, στη διεθνή διπλωματία δεν παίρνεις τίποτε χωρίς αντάλλαγμα. Οι ΗΠΑ θεωρούν ιδανική τη συγκυρία να κλείσει τώρα το Σκοπιανό και να ενταχθούν οι γείτονες στο ΝΑΤΟ προτού διασπαστούν από την αποσχιστική δραστηριότητα του αλβανικού στοιχείου, να ανοίξει εκ νέου η συζήτηση τον Οκτώβριο για το Κυπριακό και να τροχιοδρομηθούν οι εξελίξεις για τη νέα «αρχιτεκτονική» της Μεσογείου στο θέμα της ενέργειας. Το πακέτο παραείναι γενναιόδωρο για να μη ζητηθούν ανταλλάγματα. Στο Σκοπιανό ο πρωθυπουργός υποστηρίζει την πάγια ελληνική θέση, όπως αυτή αναθεωρήθηκε το 2007 από τους Καραμανλή – Μπακογιάννη, αλλά διπλωματικές πηγές παρατηρούν ότι:

Πρώτον, ο κύριος Σαμαράς έχει μετατοπίσει το βάρος της διαπραγμάτευσης στην πάση θυσία διασφάλιση της ονομασίας erga omnes. Δεύτερον, στην πρόσφατη τοποθέτησή του στο Συνέδριο της Ν.Δ., χωρίς να κάνει αναφορά στον γεωγραφικό προσδιορισμό, ζήτησε να παραιτηθούν οι Σκοπιανοί από τους αλυτρωτισμούς και να συμφωνήσουν με ένα «νέο όνομα, που δεν θα θίγει την ελληνικότητα της ελληνικής Μακεδονίας».

Στο Κυπριακό, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα: Οι ΗΠΑ επιθυμούν την επανέναρξη των συνομιλιών για διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, ενώ στον πρόεδρο Αναστασιάδη έχουν φτάσει πληροφορίες ότι θα του ζητηθεί κάτι που είναι δύσκολα διαχειρίσιμο: Η σύσταση ταμείου αλληλεγγύης γενεών για τα έσοδα από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν μελλοντικά για τη σύσταση του νέου κυπριακού κράτους, με βάση το σχέδιο Ανάν. Και σε αυτό το πλαίσιο θα επιδιωχθεί η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης.

Τέλος, οι ΗΠΑ προωθούν την ιδέα μιας νέας Γιάλτας στο Αιγαίο: Επιθυμούν το φυσικό αέριο Ισραήλ – Κύπρου να διοχετεύεται στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας (όχι μέσω Κρήτης) και μετά Ελλάδας (βορείως, διά της αξιοποίησης του αγωγού TAP), ενώ της Ελλάδας (Ιόνιο – νότια Κρήτη) μέσω Ιταλίας – Μάλτας. Πρόκειται για ένα συνολικό πακέτο που, αν υιοθετηθεί, θα αλλάξει την «αρχιτεκτονική» της περιοχής για πολλά χρόνια.

 

πηγή: «κυριακάτικη δημοκρατία»

«Αναλαμβάνουμε την ευθύνη;»

«Αναλαμβάνουμε την ευθύνη;»
των Σ. Μπενετάτου και Β. Ξυδιά

 

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πήρε τις αποφάσεις που έπρεπε, για την κυβερνητική στρατηγική και την οργανωτική του συγκρότηση. Δεν πήρε όμως την πιο κρίσιμη απ’ όλες· αυτήν που αφορά το εάν και με ποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, από εντολοδόχος και διαχειριστής της ογκούμενης κοινωνικής απελπισίας, θα θελήσει να γίνει ο καταλύτης και επιταχυντής της αναμενόμενης πολιτικής ανατροπής· όχι στο απώτερο μέλλον, αλλά άμεσα, τώρα, μέσα στους επόμενους μήνες.

Την απόφαση αυτή – που θα κρίνει, κατά τρόπο ίσως καθοριστικό, την ιστορική χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ – θα πρέπει να λάβει η νέα Κεντρική Επιτροπή το συντομότερο. Αν δεν το κάνει εγκαίρως, φοβόμαστε ότι τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη χώρα.

Διότι αυτό που κρίνεται απ’ την έκβαση των απεργιακών αγώνων που ξεκίνησαν πριν ένα μήνα, με την κατάληψη της ΕΡΤ και κλιμακώνονται τώρα με τις κινητοποιήσεις κατά του πολυνομοσχεδίου, είναι αυτός ο ίδιος ο πόλεμος. Ας μην έχει κανείς αυταπάτες. Αν η Κυβέρνηση επιβάλει τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, αυτή κινδυνεύει να είναι η τελευταία μεγάλη μάχη, και το πολιτικό σύστημα θα έχει ίσως πετύχει την οριστική επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα – όχι μόνο ως πολιτικό, διοικητικό και οικονομικό καθεστώς, αλλά κυρίως, ως ψυχικό στίγμα που θα βαραίνει και θα διχάζει τους Έλληνες.

Η επίταση της οικονομικής διάλυσης και η γενικευμένη κοινωνική εξαθλίωση, θα προκαλέσουν ασφαλώς επόμενους τριγμούς στον κυβερνητικό συνασπισμό, ενδεχομένως και την κατάρρευσή του· θα είναι όμως πολύ δύσκολο, για να μην πούμε αδύνατο, να ενοποιηθεί σε πολιτικό επίπεδο και να αποκτήσει κινηματική δυναμική η κοινωνική αντίδραση. Η κοινωνία θα βρίσκεται σε αλληλοσπαραγμό και η άνευ μάχης ηττημένη αντιπολίτευση, έχοντας διαψεύσει τις λαϊκές προσδοκίες, θα είναι εξ ίσου ανυπόληπτη με τους τυράννους.

Στο κρίσιμο τρίμηνο που διανοίγεται μπροστά μας, από τώρα μέχρι τον Σεπτέμβριο, τόσο η κοινωνία, στο δικό της επίπεδο, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ στο δικό του, έχουν, εκτιμούμε, τρεις επιλογές:

- Η μία είναι η παραδοχή των τετελεσμένων της κυβερνητικής επίθεσης· με ρητορική καταγγελία, αλλά χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις και με μετάθεση της αναμέτρησης σε επόμενη φάση.

- Η δεύτερη – που τώρα γίνεται πιο πιθανή, είναι οι σκληροί κλαδικοί αγώνες, περιορισμένοι όμως στα συνήθη συνδικαλιστικά μέσα (π.χ. κλείνουμε τα σχολεία, δεν μαζεύουμε τα σκουπίδια κοκ)· τουτέστιν απεργίες πίεσης, που, αν δεν στρέφονται κατά της υπόλοιπης κοινωνίας, πάντως γίνονται ερήμην της.

Η προσκόλληση στην κλασική διεκδικητική λογική (αποδεδειγμένα αναποτελεσματική τα τελευταία χρόνια), όπου κάθε κλάδος περιορίζεται  εκ των πραγμάτων στα δικά του αιτήματα, ενώ, ο όποιος κοινωνικός συντονισμός, μένει σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ στα μετόπισθεν. Στην περίπτωση αυτή, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υποχωρήσει, όσο κι αν διαρκέσουν οι απεργίες. Η πλειοψηφία της κοινωνίας θα είναι αδιάφορη ή ακόμα και εχθρική, και η ήττα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Εννοείται, ότι μια τέτοια προοπτική, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή απ’ την αριστερά ούτε με την κυνική, όσο και αμφίβολη, προσδοκία ότι τα ηττημένα κινήματα μπορούν πιθανόν να συμβάλουν, εν είδη πολιτικού αναλώσιμου, στη φθορά της κυβέρνησης, που σε βάθος χρόνου θα κεφαλαιοποιηθεί στην εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, η νίκη θα είναι, όπως όλοι γνωρίζουν, πύρρειος, αφήνοντας έναν μετέωρο ΣΥΡΙΖΑ, να προσπαθεί να διαχειριστεί καμένη γη χωρίς την ενεργητική στήριξη της κοινωνίας.

Το ζήτημα, λοιπόν, για τα κοινωνικά κινήματα που έχουν ξεσπάσει, ή πρόκειται να ξεσπάσουν στο επόμενο διάστημα, δεν είναι το να δώσουν απλώς τη μάχη, αλλά να το κάνουν σε μια πραγματική προοπτική νίκης. Χρειάζεται γι’ αυτό μια στρατηγική που να επιτρέπει στα μαχόμενα τμήματα της κοινωνίας να βγουν μπροστά, αλλά με τέτοιο τρόπο που να ανοίγονται στην υπόλοιπη κοινωνία, και να της δίνουν το χέρι να τα ακολουθήσει.

Ένα άλλο πρότυπο κινητοποιήσεων

Γι’ αυτό και δεν είναι λύση, η εξ αρχής μετάθεση του αγώνα στο πολιτικό επίπεδο, όσο κι αν η ανατροπή της κυβέρνησης πρέπει πράγματι να βρίσκεται στον ορίζοντα  των κινητοποιήσεων. Προηγείται η γείωση των κινημάτων στην ευρύτερη κοινωνία·   να καταφέρουν δηλαδή να εκφράσουν τη γενική αγωνία και να της δώσουν έμπρακτα θετική προοπτική.

- Κι αυτή είναι η τρίτη επιλογή· ο προσανατολισμός των κλαδικών αντιδράσεων σε  ένα ενιαίο κίνημα διαπλεκόμενων κοινωνικών αγώνων,   με θετικό πρόσημο για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας. Αυτό που κάνει στην περίπτωση αυτή τη διαφορά, είναι ότι τόσο οι στόχοι, όσο και οι μορφές αγώνα υπερβαίνουν τη διεκδικητική λογική, δίνοντας στην κινητοποίηση θετικό χαρακτήρα. Ακόμα κι αν οι αγώνες ξεκινήσουν, όπως είναι πολύ πιθανόν, με τον συνήθη τρόπο, θα πρέπει πολύ γρήγορα να σχηματιστούν ισχυροί κινηματικοί πυρήνες μιας νέας αντίληψης, που θα εστιάζει στη θετική λειτουργία του κάθε τομέα.

Το πρότυπο είναι η ΕΡΤ: λειτουργικές καταλήψεις, όχι όμως με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά με πλήρη κανονική λειτουργία, σε αντίθεση προς τις κυβερνητικές επιταγές, επί τη βάσει της αυτοδιαχειριστικής αντιδιοίκησης των εργαζομένων.

Π.χ. οι εκπαιδευτικοί – εν ενεργεία και απολυμένοι μαζί – με την υποστήριξη των γονέων και των μαθητών, αναλαμβάνουν τη λειτουργία των σχολείων βάσει του δικού τους διοικητικού πλαισίου (ωράριο, αριθμός μαθητών ανά τμήμα κλπ). Φυσική εμπροσθοφυλακή στον αγώνα αυτόν, θα είναι τα σχολεία που η κυβέρνηση κλείνει     ή συγχωνεύει, καθώς και οι υπό διαθεσιμότητα κλάδοι, περιλαμβανομένων και των αναπληρωτών που απολύθηκαν τον Ιούνιο.

Ανάλογες κινητοποιήσεις μπορούν να γίνουν στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης,   όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να ασκήσουν το λειτούργημά τους με τους δικούς    τους όρους, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Όμως, θα είναι ολέθριο λάθος,   αν οι εργαζόμενοι – ειδικά αυτοί που εμπλέκονται στη συγκομιδή των απορριμμάτων, υιοθετήσουν αντανακλαστικά τις απεργιακές μεθόδους του παρελθόντος.            

(Λειτουργική κατάληψη, στην περίπτωση αυτή, σημαίνει ότι οι εργάτες καθαριότητας μαζεύουν τα σκουπίδια από τις γειτονιές και καλούν όλο τον λαό, να πάμε να τα πετάξουμε εκεί που πρέπει – ενδεχομένως με προμετωπίδα γνωστούς ανθρώπους των γραμμάτων, της τέχνης, των επιστημών, του αθλητισμού κ.α.).

Ομοίως και στο χώρο της υγείας και σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, που ένας-ένας θα αναγκαστούν να πάρουν τη θέση τους στο συντονισμένο αυτό κοινωνικό μέτωπο. Και στα μετόπισθεν, πρέπει να συσταθεί ένα ισχυρό, πολιτικοποιημένο κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα στηρίξει πρακτικά και ηθικά τους εργαζόμενους-απεργούς και θα βρει τους διαύλους για τη σύνδεση των κινητοποιήσεων με τα πιο παθητικά κομμάτια της κοινωνίας.

Αυτή η έμπρακτη αντίδραση στην κατεδάφιση των κοινών υποδομών του ελληνικού λαού, είναι μεταξύ άλλων, η ουσιαστική απάντηση σε όλους αυτούς που, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, καταλογίζουν στους εργαζόμενους την κακοδιοίκηση και το υπερβολικό κόστος του δημοσίου. Ενώ παράλληλα, όσο η κινητοποίηση είναι σε εξέλιξη, ο κάθε κλάδος οφείλει να ανοίξει τα γενικότερα ζητήματα που αφορούν το λειτούργημα του. Να τεθούν επιτέλους σε βαθειά και ουσιαστική συζήτηση τα ζητήματα της παιδείας, της υγείας, της διοίκησης, των κοινών αγαθών (νερό, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες).

Να ακουστούν τα προβλήματα και τα παράπονα του κόσμου, και να αναζητηθούν λύσεις, είτε άμεσες, είτε άλλες, που υπερβαίνουν, ενδεχομένως, το σημερινό πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο. Χωρίς όμως να χάνουμε την προσήλωσή μας στον κεντρικό στόχο, που τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την ακύρωση της καταστροφής.

Εννοείται πως δεν μιλάμε για μόνιμες «νησίδες  αυτοδιαχείρισης».                           

Οι λειτουργικές καταλήψεις και η αντιδιοίκηση που προτείνουμε, είναι ειδικές μορφές πολιτικοποίησης του κοινωνικού αγώνα, που πατάνε στην ακραία αποξένωση των κυβερνητικών αποφάσεων από το κοινό αίσθημα, και κυρίως στην προοπτική μιας άμεσης κυβερνητικής ανατροπής στον χρονικό ορίζοντα μερικών μηνών. Γι’ αυτό και ένα τέτοιο κοινωνικό κίνημα ανατροπής, δεν μπορεί να αναδειχθεί τούτη την ώρα, βάσει μιας γενικώς νοούμενης «αυτονομίας των κινημάτων».

Βασική παράμετρος για την ύπαρξη και την επιτυχία του, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κεντρικός πολιτικός φορέας της ανατροπής, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Κατ’ αρχάς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αφαιρεί τον εαυτό του απ’  την κοινωνία ,της οποίας αποτελεί, και οφείλει να αποτελεί, οργανικό κομμάτι.

Υπό την έννοια αυτή, η στάση του αποτελεί ουσιαστική παράμετρο για τη στρατηγική του κάθε επιμέρους κλάδου. Χωρίς καπελώματα και χωρίς έξωθεν επιβολή, αξιοποιώντας τις αναγκαίες κάθε φορά πολιτικές συμμαχίες, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εμπνεύσει πρωτοβουλιακά  και να υποκινήσει πολιτικά και οργανωτικά τον κάθε κλάδο.

Κατά δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εκφράσει το ενιαίο αυτό κοινωνικό κίνημα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, συνδέοντας μαχητικά τις κοινωνικές διεκδικήσεις με το ζήτημα της δημοκρατίας και με την ελπίδα για ανατροπή του πολιτικού συστήματος, τόσο σε θεσμικό επίπεδο (Σύνταγμα), όσο και σε επίπεδο διακυβέρνησης.

Αυτό δε το τελευταίο – δηλαδή η προοπτική της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή ενός συμμαχικού μετώπου, είναι κρίσιμος όρος για όλα τα προηγούμενα, αφού μόνο αυτή μπορεί να καταστήσει ρεαλιστική την εναλλακτική αντιδιοίκηση των εργαζομένων, που θα έχουν γίνει με την πολιτική του κάλυψη. Αυτός είναι και ο τρόπος για τη σύναψη ενός ουσιαστικού συμβολαίου του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία.

 

Αυτή είναι – δυστυχώς ή ευτυχώς – η μόνη δυνατότητα ανατροπής. Και είναι ή τώρα  ή ποτέ. Δύσκολη, αλλά η μόνη εφικτή. Η ΚΕ πρέπει να πάρει όσο γίνεται πιο γρήγορα τις αποφάσεις που θα προλάβουν τις αποσπασματικές και αμήχανες συνδικαλιστικές αντιδράσεις και θα θέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι του λαϊκού κινήματος, προσδιορίζοντας έτσι, στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων, το περιεχόμενο της νέας κοινωνικοπολιτικής τακτικής που θα βγάλει τη χώρα απ’ το αδιέξοδο.

Δημοσιεύθηκε στον «Δρόμο της Αριστεράς», 

Σάββατο, 27 Ιουλίου 2013

Ελλάδα - Κύπρος – Συρία                                                                     

Σε κρίση, για να κλαπεί το φυσικό αέριο

http://content-mcdn.imerisia.gr/filesystem/images/20121205/low/newego_LARGE_t_420_54138720.JPG

Ελλάδα, Κύπρος, Συρία. Τρεις ξεχωριστές κρίσεις σύμφωνα με τις επίσημες εκδοχές: το δημόσιο χρέος δεν είναι πλέον ανεκτό από την αυστηρή Ευρώπη, η ευαισθησία του τραπεζικο...ύ συστήματος του μεσογειακού νησιού, η ένοπλη εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Άσαντ. Κρίμα που κανείς δεν βλέπει τι βρίσκεται από κάτω: ακριβώς στον βυθό της θάλασσας του Αιγαίου.

Τεχνικώς: ένα απέραντο κοίτασμα αερίου. Ένας ανεκτίμητο θησαυρός, στον οποίο θα έχουν πρόσβαση -βάσει του διεθνούς δικαίου- τόσο οι Έλληνες οι αποδεκατισμένοι από την κρίση, όσο και οι Κύπριοι οι τσακισμένοι από τις Βρυξέλλες, αλλά και οι Σύριοι οι πολιορκημένοι από στρατιωτικούς του ΝΑΤΟ, μεταμφιεσμένους σε επαναστάτες.

Αυτόν τον θησαυρό τον θέλουν εξολοκλήρου και σε εξευτελιστικές τιμές οι Επτά Αδελφές. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο προσπαθούν να καταπατήσουν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, της Κύπρου και της Συρίας.
Δεν πρόκειται για μια θεωρία, αλλά για γεγονότα τα οποία γνωρίζει ο κόσμος της διπλωματίας.

« Η καταστροφή που σημειώνεται σήμερα -οικονομική κρίση, δημοσιονομική διάλυση, μόνιμες εστίες πολέμου σε κάθε γωνιά του πλανήτη- έχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης: την 11η Σεπτεμβρίου. Όχι εκείνης του 2001, των Δίδυμων Πύργων. Μιλάμε για έντεκα χρόνια νωρίτερα, όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου", λέει ο Αγκοστίνο Κιέζα Αλτσιατόρ, πρώην πρόξενος της Ιταλίας στη Γαλλία.

Εκείνη την ημέρα του 1990, ο Τζορτζ Μπους, πατήρ, πρώην διευθυντής της CIA, έβγαλε έναν ιστορικό λόγο: ανακοίνωσε την έναρξη μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, που διευθύνεται από την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο.

Ήταν το σημείο εκκίνησης μιας αμείλικτης διαδικασίας, από τον ριζικό μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ -από αμυντικό μηχανισμό σε επιθετικό όργανο, για την κυριαρχία του πλανήτη- μέχρι την εξουδετέρωση του ΟΗΕ, ώστε ν' ανοίξει για τις Η.Π.Α. ο δρόμος του "προληπτικού πολέμου", με ένα μοναδικό κίνητρο: την απόκτηση απεριόριστης πρόσβασης στο πετρέλαιο, τη μόνη πραγματική αξία που στηρίζει το επιστήλιο της αμερικανικής οικονομίας, το δολάριο ».

Αυτή είναι η στιγμή που αλλάζει η παγκόσμια ισορροπία, η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Το σχέδιο για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα, που καταστρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '90 από Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, δεν είναι μια απλή εξέλιξη, εξηγεί ο Αλτσιατορ:
« Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν θεωρούν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα τους.

Αυτή είναι στην πράξη, η απόλυτη υποβάθμιση των Ηνωμένων Εθνών και του ρόλου τους, που μέχρι και τότε χειριζόταν -καλά ή κακά- την διεθνή νομιμότητα μέσω ενός Συμβουλίου Ασφαλείας που αντανακλούσε την ισορροπία των δυνάμεων. «Από τη γεωπολιτική στην οικονομία, το πέρασμα είναι σύντομο. Ο άλλος πυλώνας της παγκόσμιας κυριαρχίας είναι το δολάριο, η κυκλοφορία του οποίου επιβλήθηκε διεθνώς", συνεχίζει ο Αλτσιατορ.

« Στο εξής όλες οι , λίγο-πολύ μυστικές, συμφωνίες με τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες διαπραγματεύονται υποχρεωτικά σε δολάρια.Το πρόβλημα αρχίζει με το τέλος της σχέσης δολαρίου και χρυσού, στις 16 Ιουλίου 1971: Από τη μια μέρα στην άλλη, ο Νίξον αποφάσισε ότι δεν υπάρχει πια η σταθερή ισοτιμία των 36 δολαρίων για κάθε ουγγιά χρυσού: από εκείνο το σημείο και μετά, το δολάριο δεν έχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς, όπου να βασίζονται όλες οι συναλλαγές και οι οικονομικές συμφωνίες σε όλον τον κόσμο και αποκτά μια αξία διαπραγματεύσιμη κατά περίπτωση, δίχως κανένα άλλο αντίκρισμα».

Τι μένει; « Μόνο το πετρέλαιο, που είναι το σημείο αναφοράς του πραγματικού πλούτου και πάνω στο οποίο θα βασιστεί το δολάριο για να διατηρήσει την αξιοπιστία του».

Στη μεταμόρφωση της αμερικανικής ηγεμονίας, σε μια πραγματική παγκόσμια κυριαρχία, το δολάριο παίζει έναν πρωταρχικό ρόλο, μαζί με το πετρέλαιο και τις άλλες πηγές ενέργειας: «Έτσι, η ανάγκη των ΗΠΑ να ελέγχουν όλες τις πετρελαιοπαραγωγές περιοχές, γίνεται απόλυτη».

Όμως έτσι, ξεκινάει μια εποχή του "αέναου πολέμου", προς έναν "νέο ψυχρό πόλεμο" τον οποίο βιώνουμε ήδη: « οι ΗΠΑ ελέγχουν σταθερά τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, εισβάλλουν σ' αυτές, ή τις περικυκλώνουν. Τις απομονώνουν, φρουρώντας τους αγωγούς και τις επικοινωνίες με το εξωτερικό. Όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να εισβάλλουν απευθείας, με στρατό, στα εδάφη που παράγουν τη ζωτική βάση του δολαρίου, ελέγχουν τις διεθνείς αρτηρίες που συνδέουν τις χώρες αυτές με τον καταναλωτή».

«Σε κάποιες περιπτώσεις, ο πόλεμος αποφεύγεται μόνο για τον "φόβο ενός παγκοσμίου πολέμου" ή για τον θεωρητικό κίνδυνο μιας "αμοιβαίας καταστροφής" από τη σύγκρουση δύο αντίθετων πυρηνικών οπλοστάσιων. Αν οι πύραυλοι του Πούτιν αναγκάζουν την Αμερική να είναι συνετή, "στενεύει ο κλοιός γύρω από τις χώρες που παράγουν αέριο και πετρέλαιο, ώστε να μην υπάρχουν πετρελαιοπαραγωγικές πηγές που δεν εκφράζονται σε δολάρια».

«Για παράδειγμα, ανάμεσα στην Ρωσία και την Κίνα η ανταλλαγή γίνεται σε ρούβλια και γιουάν, ενώ οι Κινέζοι πληρώνουν το ιρανικό πετρέλαιο σε χρυσό και οι Ιρανοί ανταλλάσσουν στη συνέχεια τον χρυσό με άλλο συνάλλαγμα και όχι δολάρια. Η λογική είναι η εξής: Οικονομικά, το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας περνά μέσα από την επιβίωση του δολαρίου, το οποίο εξαρτάται από το πετρέλαιο και το αέριο».

«Ως προς αυτό, η Ευρώπη κατέχει θέση στρατηγικής σημασίας, καθώς ελέγχει τους κύριους αγωγούς και είναι ένας από τους μεγαλύτερους αποδέκτες αερίου με προέλευση τη Ρωσία. Δεν είναι τυχαίο, προσθέτει ο Αλτσιατορ, ότι η Ιρλανδία και κάποιες άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες, αντιτέθηκαν στην άρση του εμπάργκο για την προμήθεια όπλων στους σύριους "επαναστάτες", που τώρα γίνεται μέσω Ιορδανίας με την προστασία αμερικανικών εγκαταστάσεων και πυραύλων Πάτριοτ.

Η κατάσταση στη Συρία είναι στάσιμη, αλλά υπάρχουν λεπτομέρειες που φωτίζουν τις δυνατότητες που έχει μπροστά της η Ευρώπη. Την παραμονή της συνόδου των G8 τον Ιούνιο, όπου ο Πούτιν πίεσε τον Ομπάμα για μια νέα συμφωνία ειρήνης για το Συριακό, δύο παράγοντες έπαιξαν τον κυρίαρχο ρόλο: ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και ο νέος Πάπας, Φραγκίσκος.
Ο Κάμερον, αποκαλύπτει ο Αλτσιατορ, έγραψε στον ποντίφικα για να τον διαβεβαιώσει, ότι στους G8 η Μεγάλη Βρετανία θα υποστήριζε την πρόταση για ειρήνη που θα εισήγαγε ο Πούτιν. Και ο Φραγκίσκος του απάντηση αμέσως: «Πολύ καλά, αλλά να ξέρετε ότι η ειρήνη περνάει μέσα από την άμεση παύση του πυρός και μια συνθήκη που λαμβάνει ειλικρινά υπόψη της τα συμφέροντα όλων των πλευρών».

«Σε εκείνο το γράμμα, συνεχίζει ο πρώην διπλωμάτης, ο Χόρχε Μπεργκόλιο πρόσθεσε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: "Είπε ότι η ειρήνη – και στην οικονομία, η κρίση- δεν θα αποκατασταθεί, αν ο άνθρωπος δεν θεωρείται πλέον ένα εμπόρευμα που μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια, αλλά ως το επίκεντρο κάθε οικονομικής ή πολιτικής επιχείρησης".
Με άλλα λόγια: "Δεν θα υπάρχει νομιμότητα, ούτε κοινωνική ειρήνη, μέχρι να επανέλθει ο άνθρωπος -η αξιοπρέπεια του, η προσωπικότητα του, η ελευθερία του- στο επίκεντρο κάθε πολιτικής και οικονομικής πράξης".

Είναι λόγια που προηγούνται λίγες μέρες της εγκυκλίου που είχε ετοιμάσει ο προκάτοχος του, Γιόζεφ Ράτζινγκερ, που σύμφωνα με τον Αλτσιατορ "εξαναγκάστηκε σε παραίτηση" εξαιτίας και αυτού του κειμένου, που καταγγέλλει τα εγκλήματα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού της.
Άλλωστε, θυμάται ο πρώην πρόξενος, "ο Ράτζινγκερ είχε θίξει το θέμα ήδη στο τέλος του 2012, με αφορμή τις χριστουγεννιάτικες ευχές στους εκπροσώπους του διπλωματικού σώματος, λέγοντας ότι «δυστυχώς, η ιδέα πως η πρόνοια και το κοινωνικό κράτος δεν συμβιβάζονται με την οικονομική πρόοδο ,έχει διαποτίσει την κοινωνία κι αυτό είναι απαράδεκτο».

Το κρίσιμο βήμα που έκανε ο Πάπας Φραγκίσκος, στο γράμμα του προς τον Κάμερον για τη Συρία, είναι ότι ακολούθησε το πνεύμα της "Διακύρρυξης για την Ευρώπη" η οποία [...] πιέζει τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις στον εκδημοκρατισμό της της Ένωσης, ο οποίος θα ελευθερώσει τις Βρυξέλλες από τον ζυγό της οικονομικής ελίτ και θα αποκαταστήσε την εθνική κυριαρχία και την αξιοπρέπεια των λαών. Ανάμεσα στους στρατηγικούς στόχους είναι, πριν απ' όλα, η αποκάλυψη της παραπληροφόρησης που προστατεύει τη δικτατορία των επιχειρήσεων.

Σίγουρα ο πόλεμος στη Συρία οφείλεται και σε στρατηγικού σκοπούς, όμως η βασική αλήθεια, εκείνη για την οποία κανείς δεν μιλάει, είναι βαθιά όσο κι η Μεσόγειος: ΑΛΙΜΟΝΟ, αν ο θησαυρός του Αιγαίου πέσει στα "λάθος" χέρια, δηλαδή σ' αυτά των νόμιμων κατόχων τους, με κίνδυνο να στερηθεί το δολάριο από την ευμάρεια που κρύβει ο θαλάσσιος βυθός.

Η Συρία είχε μια μικρή παραγωγή πετρελαίου, 300.000 βαρέλια το χρόνο, η οποία με το εμπάργκο μειώθηκε σε 20.000 βαρέλια, γεγονός που της αποδίδει λιγότερα έσοδα. Αλλά έχει και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης - εξηγεί ο Αλτσιατορ- επειδή από νομική άποψη, ‘’η διεθνής υποθαλάσσια υφαλοκρηπίδα, τής διασφαλίζει δικαιώματα εκμετάλλευσης έως και 250 χιλιόμετρα από την ακτή’’. Τώρα, η απόσταση μεταξύ της Κύπρου και της βόρειας ακτής της Συρίας, είναι μικρότερη από 250 χιλιόμετρα: αυτό αρκεί για να χωριστεί η απόσταση στα δύο και να μοιραστεί η εξόρυξη.

«Αντιθέτως, θέλουν να αποκλείσουν τη Συρία και το Λίβανο, από την πρόσβαση στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Πάντα για το μονοπώλιο του δολαρίου-πετρελαίου, "η Συρία πρέπει να μείνει απ' έξω και τα κοιτάσματα να πέσουν αποκλειστικά στα χέρια των πολυεθνικών πετρελαϊκών εταιρειών: αυτό είναι το κίνητρο της λύσσας ενάντια στη Συρία".

Εφόσον η Κύπρος έχει "εξουδετερωθεί" με την τραπεζική κρίση και ο Λίβανος, που επίσης άπτεται του υποθαλάσσιου χρυσού, συνεχίσει κλονίζεται από πολιτικο-στρατιωτικές δονήσεις, και μόνο το φυσικό αέριο του Αιγαίου, αρκεί για να εξηγήσει το μαρτύριο στο οποίο υποβάλλεται Ελλάδα.

«Οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, εξηγεί Αλτσιατορ, έχουν ήδη επωφεληθεί από την ελληνική κρίση για να αρπάξουν τις παραχωρήσεις σε τιμές ευκαιρίας: Αν έπρεπε να αγοράσουν σε πραγματικές, ανταγωνιστικές τιμές, η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει όχι μία, αλλά δέκα φορές το χρέος που της έχουν δημιουργήσει οι πολυεθνικές χρηματοπιστωτικές»!!!

http://radicalworld.forumotion.net/forum.ht

Οι ναζί και το πεπόνι, του Θανάση Καρτερού | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα

Οι ναζί και το πεπόνι, του Θανάση Καρτερού 
| TVXS - TV Χωρίς Σύνορα