Σάββατο 27 Ιουλίου 2013
Η οικονική πραγματικότητα...
Περί εικονικής πραγματικότητας...
Η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών στην Αθήνα δεν προσέφερε τελικά τίποτε ουσιαστικό στην προσπάθεια της χώρας μας για ταχύτερη έξοδο από την κρίση. Οι φόβοι που εκφράσαμε την περασμένη εβδομάδα για τον προεκλογικό χαρακτήρα του ταξιδιού του επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Η Ελλάδα, όπως ακριβώς είχαμε προβλέψει, χρησιμοποιήθηκε από τον κ. Σόιμπλε αποκλειστικά και μόνον ως «φόντο» για την προβολή του στο εσωτερικό της χώρας του, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης του Σεπτεμβρίου.
Μίλησε δηλαδή στους Ελληνες για να ακούσουν οι Γερμανοί ψηφοφόροι. Και γι’ αυτό οι τοποθετήσεις του στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη βιωσιμότητα του χρέους μας, την ανάπτυξη της οικονομίας μας, την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, αλλά και τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα, όχι μόνο δεν έπεισαν τους πολίτες για την ορθότητα του γερμανικού «δρόμου» που έχει επιβληθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά αντίθετα μάλιστα ενίσχυσαν την ήδη έντονη ανησυχία ότι η πολιτική που μας έχει υπαγορεύσει το Βερολίνο είναι απολύτως αδιέξοδη.
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ συνέβαλε δυστυχώς και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε την επίσκεψη του Γερμανού αξιωματούχου η ελληνική κυβέρνηση. Οπως ακριβώς είχε πράξει και όταν ήρθε στην Αθήνα η καγκελάριος Μέρκελ, έτσι και τώρα δημιούργησε μια εικονική πραγματικότητα βολική για τον προσκεκλημένο της, αλλά όχι και για τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, υπέρ των οποίων όφειλε να διαπραγματευθεί.
Ο κ. Σόιμπλε δεν είδε την Αθήνα της κρίσης. Πέρασε με ταχύτητα 130 χιλιομέτρων από τους έρημους και αστυνομοκρατούμενους για την περίσταση δρόμους της και μέσα σε λίγα λεπτά είχε φθάσει από την VIP αίθουσα του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» στην πολυτελή σουίτα του Hilton όπου φιλοξενήθηκε. Και στη συνέχεια με την ίδια ταχύτητα, που δεν επιτρέπει ούτε καν... οπτική επαφή με την εθνική μας κατάθλιψη και μιζέρια, βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, απέναντι από τον ειδυλλιακό Εθνικό Κήπο, για τις συζητήσεις του με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Στο ενδιάμεσο των πολιτικών επαφών συνάντησε επιχειρηματίες και δημοσιογράφους. Ούτε έναν απλό πολίτη...
Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ υπουργός Οικονομικών δεν είδε στην Αθήνα τίποτε από αυτά που έχει προκαλέσει η πολιτική του. Δεν είδε τα σημάδια της φτώχειας και της ανεργίας, δεν είδε τους δυστυχισμένους συμπολίτες μας που ψάχνουν για τροφή στους κάδους των απορριμμάτων, ούτε αυτούς που επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας, δεν είδε τα λουκέτα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ούτε τα κλειστά καταστήματα στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους, δεν είδε τη θλίψη και την απελπισία στα πρόσωπα των ανθρώπων, ούτε τις ειδήσεις για τις καθημερινές αυτοκτονίες. Και προφανώς πιστεύει, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, ότι στην Ελλάδα όλα κινούνται και λειτουργούν με τον ιδανικό τρόπο που ο ίδιος περιγράφει στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του απέναντι σε προσεκτικά επιλεγμένους δημοσιογράφους φιλικών του μέσων ενημέρωσης.
Στις ίδιες αυτές συνεντεύξεις, στις οποίες αποκαλεί το μνημόνιο που επέβαλε στη χώρα μας... «πρόγραμμα», χωρίς να διευκρινίζει βέβαια ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για «πρόγραμμα» ενίσχυσης της γερμανικής επιρροής στην Ελλάδα και για «πρόγραμμα» αφαίμαξης της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές της.
ΒΕΒΑΙΑ, αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς, ο κίνδυνος της εικονικής πραγματικότητας, μέσα στην οποία κινήθηκε ο κ. Σόιμπλε κατά την ολιγόωρη παραμονή του στην Αθήνα, απειλεί σήμερα και την ελληνική κοινωνία. Η αποκλειστική αναφορά στις υπαρκτές και μεγάλες γερμανικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας ενέχει τον κίνδυνο να ξεχάσουμε τις δικές μας.
Αν για παράδειγμα οι Γερμανοί -όπως εύστοχα με ρώτησε προχθές ο αγαπητός φίλος Αν. Λαυρέντζος- άλλαζαν στάση και έδιναν όλα τα χρήματα που μας χρωστούν από την περίοδο της κατοχής, τι έχει αλλάξει σήμερα στην Ελλάδα από όσα μας οδήγησαν στη χρεωκοπία, ώστε να ελπίζουμε βάσιμα στην έναρξη μιας νέας, καλύτερης πορείας; Εχει γίνει πολιτική κάθαρση; Εχει ανανεωθεί σε πρόσωπα και ιδέες το πολιτικό μας σύστημα; Εχει παταχθεί η διαφθορά; Εχει αντιμετωπισθεί η γραφειοκρατία; Εχει αναδιαρθρωθεί το ελληνικό κράτος; Εχει αλλάξει η νοοτροπία της ευκολίας, του βολέματος και της «κομπίνας» που επικρατεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας; Και κυρίως: Εχει διαμορφωθεί ένα εθνικό αναπτυξιακό όραμα; Εχει συγκροτηθεί ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο, με ευρεία πολιτική και λαϊκή αποδοχή, για την έξοδο της χώρας από τη βαθειά και πολύπλευρη κρίση;
Τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, ας τις δώσει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Μήπως και συνειδητοποιήσουμε, ότι πρέπει να δώσουμε στη συνέχεια όλοι μαζί την εθνική μας απάντηση στην ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια, τη μιζέρια...
Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου
Λιντς, Πεν, Σάραντον προς Ερντογάν: Είσαι δικτάτορας
Επιστολή με την οποία καταδικάζουν την βίαιη καταστολή από τις τουρκικές αρχές των διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί, έστειλε μια ομάδα διεθνώς καταξιωμένων καλλιτεχνών και επιστημόνων, με παραλήπτη τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, περιγράφοντας την τουρκική κυβέρνηση ως "δικτατορικό καθεστώς"..
Η ολοσέλιδη επιστολή, δημοσιεύτηκε χθες στη βρετανική εφημερίδα The Times. Οι υπογράφοντες, συμπεριλαμβανομένων προσώπων γνωστών για το ακτιβιστικό τους έργο, όπως οι Σον Πεν, Σούζαν Σάραντον, Μπεν Κίγκσλεϊ και ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς, περιέγραψαν την τουρκική κυβέρνηση ως «δικτατορικού καθεστώτος» και επέκριναν την ανυποχώρητη στάση του Ερντογάν σχετικά με τις απαιτήσεις των διαδηλωτών.
Οι εντολές του πρωθυπουργού «οδήγησαν στο θάνατο πέντε αθώων νέων», αναφέρει η επιστολή, προσθέτοντας ότι θα έπρεπε να κληθεί να λογοδοτήσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχετικά με την ωμή χρήση βίας των αστυνομικών. Συνέκριναν επίσης τις αντι-διαδηλώσεις που διοργάνωσε το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στις ετήσιες συγκεντρώσεις της Νυρεμβέργης που οργανώθηκε από τους Ναζί.
«Λίγες μόνο ημέρες μετά την εκκαθάριση της πλατείας Ταξίμ και του πάρκου Γκεζί , βασισμένοι στη χρήση ανείπωτης ωμής βίας, πραγματοποιήσατε μια συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη, που θυμίζει το Ράλλυ της Νυρεμβέργης, με πλήρη περιφρόνηση για τους πέντε νεκρούς, το μόνο έγκλημα των οποίων ήταν να αντιταχθούν στη δικτατορική εξουσία σας» ανέφερε η επιστολή.
Τονίζει επίσης, ότι περισσότεροι δημοσιογράφοι φυλακίστηκαν στην Τουρκία παρά στο Ιράν και την Κίνα μαζί. «Επιπλέον, περιγράψατε αυτούς τους διαδηλωτές ως πλιατσικολόγους, αλήτες και χούλιγκαν, ισχυριζόμενοι πως επρόκειτο για ξένους τρομοκράτες. Ενώ στην πραγματικότητα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από νέους που επιδίωκαν να παραμείνει η Τουρκία μια Λαϊκή Δημοκρατία, όπως είχε σχεδιάσει ο ιδρυτής της Κεμάλ Ατατούρκ» συνεχίζει η επιστολή.
Ο Άντριου Μάγκο, ο βιογράφος του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και Φαζίλ Σάι, ο Τούρκος πιανίστας, που πρόσφατα καταδικάστηκε για βλασφημία επειδή τουίταρε φράσεις από γνωστό ποίημα, ήταν επίσης μεταξύ των υπογραφόντων.
Άλλοι υπογράφοντες ήταν: Ο Ιρλανδός νομπελίστας Έντνα Ο'Μπράιαν, ο Βρετανός βουλευτής των Συντηρητικών Τζέρεμι Κόρμπιν, η Βρετανίδα ηθοποιός Βανέσα Ρεντγκρέιβ, ο Βρετανός σκηνοθέτης με τουρκική καταγωγή Φουάντ Καβούρ και η Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Κλερ Μπερλίνσκι.
Έθνος
Περί Τσίπρα και Μάρτενς
(
Ηταν ένα σοκ: το να αμφισβητείται κάτι με αυτό τον τρόπο, μπροστά σε ακροατήριο και με απολυτότητα, ενώ ήταν γνωστό σε οποιονδήποτε είχε παρακολουθήσει με στοιχειώδη επάρκεια την πορεία των πραγμάτων είναι κάτι, αν μη τι άλλο, παράδοξο... Ευτυχώς, η τεχνολογία έδωσε επί τόπου τη λύση: στο διαδίκτυο ήταν διαθέσιμες πλήθος δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ εκείνης της εποχής, των αρχών του 2010, με τις οποίες δήλωνε, πριν κλείσουν οι συμφωνίες, ότι αυτές δεν θα προχωρήσουν αν δεν εμπλακεί το ΔΝΤ και, αμέσως μετά, ότι θεωρούσε αυτή την εμπλοκή προσωπική της επιτυχία – ακόμα και σε συνέντευξή της στη γαλλική Μοντ είπε ακριβώς αυτό. Βρέθηκαν επί τόπου, παρουσιάστηκαν την ίδια στιγμή, αλλά, έστω κάποια αυτοκριτική για το ολίσθημα δεν ακούστηκε…
Ολα αυτά, επίσης μπορεί να τα βρει ακόμα και σήμερα κανείς πολύ εύκολα στο διαδίκτυο, κάτι που έχει διπλό ενδιαφέρον αν συνυπολογιστεί ότι σήμερα οι Γερμανοί, δια στόματος Σόιμπλε και όχι μόνον, έχουν εκφράσει πια τη θέση ότι το ΔΝΤ πρέπει να φύγει από την Ευρώπη, στην οποίο οι ίδιοι το έφεραν όταν αυτό τους εξυπηρετούσε. Τώρα, απλώς δεν τους εξυπηρετεί πια.
Το δεύτερο σημείο, αφορά τις κρίσεις που έγιναν εκείνη την ημέρα από τον κ. Μάρτενς για τον κ. Τσίπρα, όπως, λ.χ. η άποψή του ότι «…αν ρωτήσεις 5 οικονομολόγους θα έχεις έξι απόψεις και πάντα θα βρεις έναν οικονομολόγο να παρουσιάσει ως εύλογο οτιδήποτε, ακόμα και ο κ. Τσίπρας πιθανότητα θα βρει ακαδημαϊκούς που θα βρουν τις ιδέες του λογικές, ίσως όχι στην Ευρώπη, αλλά στο πανεπιστήμιο της Αβάνας ή της Πιονγκ Γιανγκ, θα βρει ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχει μια λογική οικονομική πολιτική». Λίγο πριν, είχε εκφραστεί εκεί και η άποψη ότι ακόμα κι αν σε μισούν 11 εκατομμύρια στην Ευρώπη, μπορείς ακόμα να τα καταφέρεις…
Παρά τα όσα κατά καιρούς λέγονται, οι δημοσιογράφοι, όταν η δουλειά τους δεν είναι απλώς να μεταδίδουν ένα ρεπορτάζ που είναι πάντοτε καθήκον να το πράττουν «ξερά», αλλά εκφράζουν θέσεις αρθρογραφώντας ή μιλώντας σε κοινό, οφείλουν, πρέπει να έχουν άποψη και να αναλαμβάνουν την ευθύνη της. Αλλά οφείλουν επίσης να τη στηρίζουν σε γεγονότα. Οφείλουν να γνωρίζουν για τι μιλούν, ειδικά όταν κάνουν κριτικές παρεμβάσεις σε λεχθέντα άλλων. Το ίδιο συμβαίνει όταν σε σχετικά ζητήματα υπάρχουν και μιλούν οΚρούγκμαν, στον οποίο αναφέρθηκε ο κ. Μάρτενς, ή ο Στίγκλιτς και πλήθος άλλοι διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγοι που λένε εδώ και τέσσερα χρόνια πράγματα μη αρεστά στη γερμανική πολιτική και που, τελευταία φορά που το είχα κοιτάξει, δεν δίδασκαν στη Βόρεια Κορέα…
Επίσης, οι δημοσιογράφοι οφείλουν να σέβονται τους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους εκφράζουν, είτε τους αρέσουν είτε όχι, ακόμα περισσότερο όταν μιλούν για άλλες χώρες και άλλους λαούς που βιώνουν μάλιστα τέτοιου είδους κρίσεις, στις οποίες δε οι χώρες τους διαδραματίζουν, αν μη τι άλλο, λίαν αμφιλεγόμενο ρόλο. Και πάντως, όταν δεν το κάνουν, πρέπει τουλάχιστον να το δηλώνουν και να το παραδέχονται… Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με τον κ. Τσίπρα ή όποιον άλλο πολιτικό. Εχει να κάνει με το σεβασμό σε ένα τόπο και στο πολίτευμά του. Γιατί αν θέλει να είναι κανείς σκωπτικός με τέτοιου είδους τρόπο, είναι πάρα πολλά αυτά που μπορεί να πει για πολλούς στη γερμανική πολιτική σκηνή, κάτι που δεν πρέπει να συμβαίνει και, τουλάχιστον ο υπογράφον ουδέποτε έπραξε…
Τέλος, μια κάποια ευθυκρισία δεν βλάπτει: έστω και υπό τύπον αστεισμού, αν πρόκειται περί αυτού, πρέπει να αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν ένα πρόσωπο είναι «μισητό» από 11 εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη – αν υποτεθεί ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο – ε, ίσως, τελικά, με την πολιτική που αυτό το πρόσωπο ασκεί είναι που κάτι δεν πάει καλά… Και τα 11 αυτά εκατομμύρια, που ίσως πια είναι, αν είναι, πολύ περισσότερα, οφείλει ο καθένας μας να τα σέβεται… Γιατί ίσως αυτό πια δεν είναι Ευρώπη, αλλά κάτι εντελώς άλλο…
Πηγή: Βήμα
Περί Τσίπρα και Μάρτενς, του Γ. Μαλούχου
Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας / FosPhotos
Ας επιτραπεί σήμερα μία αναφορά σε πρώτο πρόσωπο, καθώς δεν γίνεται αλλιώς: πρόκειται περί πρωτογενούς μαρτυρίας. Δεν ήμουν παρών ώστε να γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη στο επεισόδιο που ξέσπασε μεταξύ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα και του Γερμανού δημοσιογράφου της FAZ Μίχαελ Μάρτενς, όταν ο πρώτος έδιωξε τον δεύτερο από το γραφείο του κατά τη διάρκεια μίας συνέντευξης.
Το πρώτο σημείο ήταν όταν μετά το τέλος της ομιλίας μου, στην οποία αναφέρθηκα στη γερμανική Ευρώπη που χτίζει το Βερολίνο, ο Γερμανός συνάδελφος έλαβε το λόγο για να διαψεύσει κατηγορηματικά ένα συγκεκριμένο σημείο της: τη θέση ότι η Γερμανία ήταν εκείνη που επέβαλε την εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα «σωτηρίας». Η διάψευση ήρθε με τόσο αποφασιστικό – και αυτόκλητο - τρόπο που δημιούργησε εύλογα σε μεγάλο μέρος του ακροατηρίου (πολλοί ήταν οι παρόντες και το θυμούνται) την εντύπωση ότι το Βερολίνο ουδεμία σχέση είχε με την εν λόγω εμπλοκή, ότι αυτή η αναφορά ήταν αυθαίρετη και παντελώς λανθασμένη…Ημουν όμως παρών σε συζήτηση που πραγματοποιήθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο, τον Ιούνιο του 2012, στο Ιδρυμα Καραμανλή, ως ένας εκ των ομιλητών, μαζί με τον Γερμανό συνάδελφο. Και υπάρχουν δύο σημεία τα οποία πρέπει να αναφερθούν από εκείνη την εκδήλωση – το σχετικό βίντεο προς πιστοποίησή τους βρίσκεται ολόκληρο διαθέσιμο στο διαδίκτυο και είναι πολύ εύκολο να το δει ο οποιοσδήποτε επιθυμεί.
Ηταν ένα σοκ: το να αμφισβητείται κάτι με αυτό τον τρόπο, μπροστά σε ακροατήριο και με απολυτότητα, ενώ ήταν γνωστό σε οποιονδήποτε είχε παρακολουθήσει με στοιχειώδη επάρκεια την πορεία των πραγμάτων είναι κάτι, αν μη τι άλλο, παράδοξο... Ευτυχώς, η τεχνολογία έδωσε επί τόπου τη λύση: στο διαδίκτυο ήταν διαθέσιμες πλήθος δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ εκείνης της εποχής, των αρχών του 2010, με τις οποίες δήλωνε, πριν κλείσουν οι συμφωνίες, ότι αυτές δεν θα προχωρήσουν αν δεν εμπλακεί το ΔΝΤ και, αμέσως μετά, ότι θεωρούσε αυτή την εμπλοκή προσωπική της επιτυχία – ακόμα και σε συνέντευξή της στη γαλλική Μοντ είπε ακριβώς αυτό. Βρέθηκαν επί τόπου, παρουσιάστηκαν την ίδια στιγμή, αλλά, έστω κάποια αυτοκριτική για το ολίσθημα δεν ακούστηκε…
Ολα αυτά, επίσης μπορεί να τα βρει ακόμα και σήμερα κανείς πολύ εύκολα στο διαδίκτυο, κάτι που έχει διπλό ενδιαφέρον αν συνυπολογιστεί ότι σήμερα οι Γερμανοί, δια στόματος Σόιμπλε και όχι μόνον, έχουν εκφράσει πια τη θέση ότι το ΔΝΤ πρέπει να φύγει από την Ευρώπη, στην οποίο οι ίδιοι το έφεραν όταν αυτό τους εξυπηρετούσε. Τώρα, απλώς δεν τους εξυπηρετεί πια.
Το δεύτερο σημείο, αφορά τις κρίσεις που έγιναν εκείνη την ημέρα από τον κ. Μάρτενς για τον κ. Τσίπρα, όπως, λ.χ. η άποψή του ότι «…αν ρωτήσεις 5 οικονομολόγους θα έχεις έξι απόψεις και πάντα θα βρεις έναν οικονομολόγο να παρουσιάσει ως εύλογο οτιδήποτε, ακόμα και ο κ. Τσίπρας πιθανότητα θα βρει ακαδημαϊκούς που θα βρουν τις ιδέες του λογικές, ίσως όχι στην Ευρώπη, αλλά στο πανεπιστήμιο της Αβάνας ή της Πιονγκ Γιανγκ, θα βρει ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχει μια λογική οικονομική πολιτική». Λίγο πριν, είχε εκφραστεί εκεί και η άποψη ότι ακόμα κι αν σε μισούν 11 εκατομμύρια στην Ευρώπη, μπορείς ακόμα να τα καταφέρεις…
Παρά τα όσα κατά καιρούς λέγονται, οι δημοσιογράφοι, όταν η δουλειά τους δεν είναι απλώς να μεταδίδουν ένα ρεπορτάζ που είναι πάντοτε καθήκον να το πράττουν «ξερά», αλλά εκφράζουν θέσεις αρθρογραφώντας ή μιλώντας σε κοινό, οφείλουν, πρέπει να έχουν άποψη και να αναλαμβάνουν την ευθύνη της. Αλλά οφείλουν επίσης να τη στηρίζουν σε γεγονότα. Οφείλουν να γνωρίζουν για τι μιλούν, ειδικά όταν κάνουν κριτικές παρεμβάσεις σε λεχθέντα άλλων. Το ίδιο συμβαίνει όταν σε σχετικά ζητήματα υπάρχουν και μιλούν οΚρούγκμαν, στον οποίο αναφέρθηκε ο κ. Μάρτενς, ή ο Στίγκλιτς και πλήθος άλλοι διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγοι που λένε εδώ και τέσσερα χρόνια πράγματα μη αρεστά στη γερμανική πολιτική και που, τελευταία φορά που το είχα κοιτάξει, δεν δίδασκαν στη Βόρεια Κορέα…
Επίσης, οι δημοσιογράφοι οφείλουν να σέβονται τους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους εκφράζουν, είτε τους αρέσουν είτε όχι, ακόμα περισσότερο όταν μιλούν για άλλες χώρες και άλλους λαούς που βιώνουν μάλιστα τέτοιου είδους κρίσεις, στις οποίες δε οι χώρες τους διαδραματίζουν, αν μη τι άλλο, λίαν αμφιλεγόμενο ρόλο. Και πάντως, όταν δεν το κάνουν, πρέπει τουλάχιστον να το δηλώνουν και να το παραδέχονται… Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με τον κ. Τσίπρα ή όποιον άλλο πολιτικό. Εχει να κάνει με το σεβασμό σε ένα τόπο και στο πολίτευμά του. Γιατί αν θέλει να είναι κανείς σκωπτικός με τέτοιου είδους τρόπο, είναι πάρα πολλά αυτά που μπορεί να πει για πολλούς στη γερμανική πολιτική σκηνή, κάτι που δεν πρέπει να συμβαίνει και, τουλάχιστον ο υπογράφον ουδέποτε έπραξε…
Τέλος, μια κάποια ευθυκρισία δεν βλάπτει: έστω και υπό τύπον αστεισμού, αν πρόκειται περί αυτού, πρέπει να αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν ένα πρόσωπο είναι «μισητό» από 11 εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη – αν υποτεθεί ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο – ε, ίσως, τελικά, με την πολιτική που αυτό το πρόσωπο ασκεί είναι που κάτι δεν πάει καλά… Και τα 11 αυτά εκατομμύρια, που ίσως πια είναι, αν είναι, πολύ περισσότερα, οφείλει ο καθένας μας να τα σέβεται… Γιατί ίσως αυτό πια δεν είναι Ευρώπη, αλλά κάτι εντελώς άλλο…
Πηγή: Βήμα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)