Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013
Η λύσσα του ετοιμοθάνατου
16 Μαΐου 2012
Αυτό που βλέπω, το λέω υστερία. Επίθεση σε κάτι που τελικά σαλεύει μέσα μας, στην ψυχή ενός μεγάλου κομματιού του κόσμου που έπαψε να φοβάται και να ομφαλοσκοπεί, ξεπέρασε την κλειστοφοβία και διέλυσε το δικομματικό σύστημα 40 χρόνων. Εβδομήντα δύο αντιλαϊκά μέτρα έχουν υπογράψει να πάρουν μέχρι τον Ιούνιο, αυτές είναι οι «δηλώσεις μετανοίας» για τις οποίες μιλάμε. Να δώσεις ψήφο ανοχής και μετά να κάνεις αντιπολίτευση;
Έχω λοιπόν γεμίσει απορίες. Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλα τα κανάλια είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Με πλακίτσα στα πάνελ ότι περάσαμε σε νέο δικομματισμό και τώρα έχουμε αντί για ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ; Όλοι – ή τουλάχιστον αυτοί που πετυχαίνω εγώ- οι συντονιστές τηλεοπτικών πάνελ φοβούνται για το σπίτι στο χωριό; Αστεία πράγματα.
«Πλησιάζουν οι προθεσμίες για τις νέες δόσεις» έλεγαν χτες στις ειδήσεις. «Είναι ασαφές το μήνυμα της κάλπης», έλεγαν κάποιοι δημοσιογράφοι το βράδυ των εκλογών στη ΝΕΤ. Αν η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές περιφέρειες της Αττικής, δείχνει ασάφεια, τότε σόρι αδέρφια, το’ χω κάψει. Γιατί εμένα δε μου φάνηκε καθόλου ασαφές το μήνυμα. Να πεις ασαφές το τοπίο, να το καταλάβω. Το μήνυμα όχι. Και τότε τι γίνεται;
Όλοι ασχολούνται με τον Τσίπρα. Αγνοώντας το λόγο που ανέβασε τόσο ψηλά τα ποσοστά ενός αριστερού κόμματος, το έκαναν το θέμα προσωποκεντρικό. Παλεύουν σύσσωμοι να αποδυναμώσουν επικοινωνιακά τον «άτακτο νεαρό» που βγάζει γλώσσα, να τον πατρονάρουν – του είπαν «σύνελθε καλέ, λύσε το πρόβλημα». Αυτοί γιατί δεν το έλυναν; Οι «μπαμπάδες» με τα μυωπικά γυαλιά που λίγο καιρό πριν βροντοφώναζαν «όσοι μιλούν για συναίνεση και εννοούν συγκυβέρνηση τώρα πρέπει να ξέρουν ότι τέτοιες συγκυβερνήσεις είναι αβέβαιες και εύθραυστες» και τώρα τους πήρε ο πόνος;
Προφανώς ήταν σίγουροι ότι ο νέος θα δει κόκαλο, θα του τρέξουν τα σάλια και θα πει «ναι» με όλους μέσα. Για να είναι συνυπεύθυνος: ένα κόμμα με μητρώο tabula rasa, που δεν έχει στην καμπούρα του κανένα σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου, Ζίμενς, Ζαχόπουλου, Βατοπεδίου, Κοσκωτά, κανένα κίνημα αγανακτισμένων, κανένα Σύνταγμα, κανέναν γιαουρτωμένο υπουργό.
Και τι θα σκεφτόμουν εγώ που εμπιστεύτηκα την ψήφο και την ελπίδα μου; Θα σκεφτόμουν «ορίστε ένα ακόμη ανθρωπάκι που ορμάει για μαγείρεμα. Ορίστε άλλο ένα κόμμα- κοράκι της εξουσίας». Και θα ξαναγύριζα στη σιωπή μου, στα τραγούδια και στα σενάριά μου.
«Τι θα κάνετε με τη δόση του δανείου;» ρωτούσε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Τι να κάνουν; Να παίξουν την ουρά ενός κυβερνητικού σχήματος από κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο χωρίς να διαπραγματευτούν κανέναν όρο; Εσείς τι θα κάνετε που το ψηφίσατε; Αλλά τι ρωτάω, ξέρω. Παρακολουθούσα χτες όλη μέρα αρχηγούς κομμάτων, πολιτικούς και συγκεκριμένους δημοσιογράφους να σκιτσάρουν το ουτοπικό προφίλ ενός «παιδικού» ή έστω ρομαντικού μανιφέστου που δεν ξέρει τι του γίνεται, στις θέσεις που προεκλογικά και μετεκλογικά υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Δηλαδή τι; Θα μας απομονώσετε από την Ευρώπη; Θα δεσμεύσετε τις καταθέσεις του κόσμου από τις τράπεζες;» Σε λίγο θα βγουν να μας πουν τις μαλακίες που έλεγε η ΟΝΝΕΔ όταν πήγαινα σχολείο, ότι θα έρθουν οι κομουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια (που εν τω μεταξύ τα παίρνει η ΤΡΟΙΚΑ).
«Ποτέ δεν είπαμε έξω από την Ευρώπη», ξελαρυγγιάζεται ο Σκουρλέτης. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος του αριστερού κόμματος στην Ευρωβουλή. Και όσο για το χρέος, το ζήτημα του ελέγχου, της καταγραφής και των διευκρινίσεων, είναι κάτι που απαίτησε ο ίδιος ο κόσμος γιατί κανείς δεν ξέρει τι χρωστάμε, πού τα χρωστάμε, πόσα ακριβώς χρωστάμε.
«Ορίστε, του λέμε να κυβερνήσει κι εκείνος κάνει νάζια». Είπε ο Σαμαράς, η kinder – έκπληξη της πολιτικής, το άστατο καιρικό φαινόμενο, ο άντρας που όλο αλλάζει και δεν τον βαριέσαι ποτέ.
Έχετε βάλει υπογραφές στο μνημόνιο φαρδιές πλατιές. Για να σας εμπιστευτώ, δεσμευτείτε. Έτσι κι αλλιώς λέτε ότι πήγατε με το ζόρι. Αφού λοιπόν υποστήκατε πίεση, δηλώστε ότι τα μέτρα έχουν αποτύχει κι ελάτε να συνεργαστούμε. Αυτό σημαίνει για μένα αριστερή πολιτική. Αυτό σημαίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας με καλή πρόθεση.
Εσείς, τα «πρώην μεγάλα», χρησιμοποιήσατε τα πάντα για να επικαλεστείτε τη σταθερότητα. Αυτό που παίχτηκε πριν με τους μετανάστες στο κέντρο και μετά με το aids, τώρα παίχτηκε με τη Χρυσή Αυγή.
Και ανακάλυψαν το «νέο» φρούτο όπως προεκλογικά τις πιάτσες με τις μολυσμένες πόρνες στην Αθήνα. Άλλο κι αυτό. Η Αθήνα είναι γεμάτη τοξικομανείς με aids. Σώωωπα. Σε ποια Αθήνα ζείτε εσείς; Από την Ομόνοια στις 2 το βράδυ δεν έχετε περάσει ποτέ; Δεν κατεβήκατε να πάρετε τσιγάρα στην Πανεπιστημίου ποτέ Σάββατο βράδυ; Δεν σας πλησίασε ποτέ εκείνο το κορίτσι με τα ανεβασμένα μπατζάκια ως τα γόνατα και τα πληγιασμένα πόδια να σας πει «σας παρακαλώ, μια βοήθεια, έχω aids;» που ενδεχομένως ήταν το ίδιο κορίτσι που συλλάβατε σήμερα, χτες, προχτές; Προφανώς δεν έχετε ιδέα ως πού μπορεί να ανέβει η στάθμη της απελπισίας ενός άρρωστου ανθρώπου που – ξέρει πως- δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Και νομίζετε πως είναι μόνο κορίτσια που εκπορνεύονται για την πρέζα; Σας πληροφορώ ότι στις πιάτσες υπάρχουν και τοξικομανή αγόρια που κάνουν το ίδιο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ποιοι είναι οι πελάτες που πληρώνουν επιπλέον και τους μεν και τους δε για «χωρίς προφυλακτικό»; Ποιοι νοικιάζουν τα σπίτια τους σε παράνομους οίκους ανοχής; Πώς η αστυνομία, ο δήμος, το υπουργείο Υγείας δε βλέπει αυτό που βλέπω εγώ όταν κατεβαίνω να κάνω μια δουλειά μου στην Ομόνοια; Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση θα ήσασταν αναγκασμένοι να βάλετε πιο βαθιά την κουτάλα στα σκατά.
Υ.Γ: Κάποιος επιτέλους πρέπει να απαντήσει άμεσα σε όλα αυτά τα ζητήματα. Ξέρω ποιος. Ο Τσίπρας. Με την ευκαιρία, ζητήστε του να πει και για το μέλλον του Παναθηναϊκού, για το αν όντως υπάρχει η Ατλαντίδα, για τη ζωή σε άλλους πλανήτες και για το πού στο διάολο έβαλα τα κλειδιά μου χτες το βράδυ.
της Μυρτώς Κοντοβά
http://radicalworld.forumotion.net/forum.htm
Μια αληθινή ιστορία
Χήρα, ετών ογδόντα εφτά.
Ολογράφως. Γειτόνησα. Φύρα για το κράτος. Ντρέπεται, γιατί ξεπέρασε το
προσδόκιμο. Και είναι βάρος, για όλους. Λέει. Σύνταξη 894 ευρώ. Οκτακόσια
ενενήντα τέσσερα. Ολογράφως κι αυτό.
Άλλοι -λέει- δεν παίρνουν
ούτε τετρακόσια. Μερικοί ούτε καν σύνταξη. Μερικοί δεν έχουν καν δουλειά.
Κάποιες μέρες ούτε γάλα για το παιδί παίρνουν. Την κάνανε να ντρέπεται και γι
αυτό. «Επειδή το βάλατε γινάτι να ζείτε εσείς και να ζείτε με οκτακόσια ευρώ,
εσείς που ανάγκες δεν έχετε, δεν περισσεύει τίποτε για τους νέους, ένα σκέτο βαρίδι
είστε!».
Στα νοίκια, επί αιώνες. Όλα
πέφτουν, τα νοίκια είναι σκληρά καρύδια, αντέχουν ακόμη. Έφυγε, μετά από
εικοσιπέντε χρόνια, από το προηγούμενο σπίτι γιατί ούτε ένα εικοσάρικο σκόντο
δέχτηκαν να της κάνουν, να πληρώνει τουλάχιστον τη συμμετοχή της για τα χάπια
της πίεσης. Μετακόμιση στα 85. Νέα ζωή αρχίζει ξανά. Για δυο μήνες ήταν σαν
χαμένη στο νέο κουτί. Αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν, ήθελε το βράδυ να πάει
στο μπάνιο και πήγαινε στην ντουλάπα. Ήθελε να πατήσει το διακόπτη και έπιανε
πόμολο. Πήγαινε να ανοίξει τη βρύση στην κουζίνα και άνοιγε το ψυγείο. Τρεις
φορές λάθεψε και στο κρεβάτι, ευτυχώς είχε τοίχο δίπλα και την κράτησε όρθια.
Το 2011 πλήρωσε τρεισήμισι
χιλιάρικα σε νοίκια. Μπορούσε -βέβαια- να πάει να ζήσει σε τριάντα τετραγωνικά
στον πρώτο ή σε κανένα δώμα, αντί να ζητάει Βερσαλλίες στον τρίτο με
εξηνταπέντε τετραγωνικά. Και σε γηροκομείο μπορούσε, βασίλισσα θα ήταν, αν δεν ντρεπόμασταν
εμείς. Το "σύνδρομο της Βίκης" τις στοίχειωσε όλες όμως, νέες και
γριές. Στα λούσα και στη χλίδα. Και γι αυτό επίσης ντρέπεται.
Πληρώνει ρεύμα, νερά,
τηλέφωνο. Και κοινόχρηστα. Επιμένει να έχει ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό και να
μιλάει, μια στις τόσες, με τις κόρες της και την αδερφή της. Να μιλάει, για να
νιώθει ότι δεν είναι φάντασμα.
Δεν θα το πιστέψεις, αλλά
τρώει κιόλας! Έχει δοσοληψίες με τον χασάπη. Τον φούρναρη. Και με το μανάβη.
Μια μέρα είδα να της κάνει ντελίβερι και ο μπακάλης της γειτονιάς. Τυρί, γάλα,
ρύζι, αλεύρι, έναν πελτέ ντομάτας, μακαρόνια νούμερο 10, πιπέρι, ζάχαρη, δυο
κουτάκια μπίρες. «Για τα εγγόνια» που θα 'ρχόταν να τη δουν. Εκείνη πίνει
ελληνικό, μέτριο. Αν ξεχάσει να πει στο μπακαλόπαιδο να φέρει καφέ, πίνει νερό
σκέτο. Από τη βρύση και το ψυγείο, μισό μισό. Έχει και ψυγείο. Ένα Κελβινέιτορ
σαράντα χρόνων, δεν το αλλάζει. Κανείς δεν της είπε ότι εδώ δεν είναι αρχαία
Αίγυπτος, να θάβουν τους ανθρώπους με τα ηλεκτρικά τους μαζί. «Αφού δουλεύει
παιδάκι μου, τι με πειράζει η απόψυξη;»
Τα πόδια πρησμένα, η μέση
τσακισμένη, δεν βγαίνει πια έξω, μόνο στο μπαλκόνι για να ρίξει λίγο νερό στις
πέντε γλάστρες. Στις μεγάλες ζέστες πλένει και το μπαλκόνι, ξυπόλητη. Τότε μόνο
τη βλέπω να ανατριχιάζει από ευχαρίστηση. Τότε που θυμάται τις παλιές μέρες,
που έπλενε τη σκάλα στη μονοκατοικία όταν ο ήλιος έκαιγε και μετά έστρωνε τις
κουρελούδες για να καθήσει με τις φίλες της, καρπούζι γλυκό, κρύο νερό, γέλια.
Της είπα χίλιες φορές «απαγορεύεται να θυμάσαι, δεν σου κάνει καλό». Το είπα
και στην κόρη της, «μίλα της, εσένα σ' ακούει». Δεν ακουει κανεναν. Επιμένει να
μη ξεχνάει. Αδιόρθωτη. Δεν ντρέπεται να θυμάται, λέει.
Στις είκοσι του μήνα της
έχουν περισσέψει σαράντα, άντε πενήντα ευρώ μέχρι να ξαναπληρωθεί. Από τις
είκοσι και μετά δεν χρειάζεται τίποτε από ψώνια, «όχι παιδάκι μου, απ' όλα
έχω». Γιατί ξέρει πως λεφτά δεν θα της πάρουμε για ένα ψωρορύζι, λίγα
μακαρόνια, μισό κιλό κιμά και τρία φρούτα. Και ντρέπεται. Κι άμα της γεμίσουμε
κρυφά -τώρα που μπορούμε κι εμείς- ντουλάπι ή ψυγείο κλαίει. Και κοιτάει στο
πάτωμα, εμάς όχι. Ούτε το ταβάνι μπορεί να κοιτάξει. Το γαμημένο το αυχενικό
την γονατίζει κάθε δεύτερη μέρα. Δεν έχει πια κόκαλα, μια στήλη από άλατα
είναι. Η γυναίκα του Λωτ θα 'σκαγε απ' τη ζήλια της.
Χτες της είπαμε ότι πρέπει
να πληρώσει τετραψήφιο στην εφορία. Χίλια ευρώ και λίγα κέρματα. Πώς είναι όταν
ο γιατρός σου λέει «δεν έχω καλά νέα», έτσι και τώρα. Πρώτα της είπαμε να
καθήσει. Δεν κατάλαβε. «Γιατί;» ρώτησε, «δεν έχω ζάλη σήμερα, αφού έπλυνα και
τα στόρια, καλά είμαι».
Τώρα θα ντραπεί για τα καλά.
Αυτή. Που δεν χρώσταγε ποτέ ούτε ώρα σε άλλους, ούτε φλιτζάνι ζάχαρη, ούτε
σπυρί από ρύζι, όχι λεφτά.Θα ντραπεί, όσο και ο άλλος που ανατριχιάζει και μόνο
στην ιδέα ότι θα ξεφτιλιστεί αν μετακινείται με τραμ, με ΚΤΕΛ και τρένα, μαζί
με όσους παίρνουν τρακόσια, πεντακόσια, εφτακόσια ή εκατό ευρώ.
Μα γι αυτό φροντίζουν
να ξεφτιλίσουν πρώτα όλους τους άλλους,
έναν έναν, μέρα με τη μέρα. Nα τους βάλουν να τρώγονται μεταξύ τους, να
ξεφτιλίζονται σαν τις πουτάνες που τρώγονται για τον πελάτη, θαρρείς και δεν
ξέρουν πως είτε τον πάρουν είτε όχι πάλι πουτάνες θάναι. Εννιακόσια ευρώ
σύνταξη για ένα στόμα και μιλάς, εμείς που είμαστε δυο τι να πούμε δηλαδή;
Γι αυτό μας ξεφτιλίζουν έναν
έναν, όλους, μέχρι τον τελευταίο. Για να είναι η δική τους ξεφτίλα μικρότερη.
Η πρώτη και μοναδική φορά
που ζητάνε κάτι λιγότερο, κάτι μικρότερο, κάτι ευτελέστερο: «Ξεφτιλισμένοι ναι,
αλλά εσείς περισσότερο. Είτε το θέλετε μαλάκες, είτε όχι, εμείς πάντα θα
είμαστε από πάνω. Πάντα. Επειδή εσείς μας βάζετε πάντα από πάνω. Ξεφτιλισμένοι μια εμείς, χίλιες εσείς.
Μαλάκες, ε μαλάκες»!!!
Ουστ, κτήνη!!! @radical30
Οι παπαγάλοι...
Οι κροκόδειλοι κλαίνε στα δελτία των οκτώ
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα κανάλια ανακάλυπταν ως εκ θαύματος τη φτωχολογιά. Και να τα αφιερώματα, να τα μικρόφωνα στους δυστυχισμένους, να οι γαλοπούλες στους πεινασμένους, λίγο γκι, λίγα κάλαντα, κανένα χοχοχο από τον ΄Αγιο Βασίλη, ξεροψήθηκαν οι φτωχούληδες, πασπαλίστε τους με άχνη και παραδώστε τους στα στοργικά χέρια της συζύγου του καναλάρχη.
Παλαιά τα ανεχόσουνα αυτά, έλεγες ότι κινούνται εντός των ορίων της νόμιμης υποκρισίας, χαχάνιζες λιγάκι με τη γελοιότητα των ακριβοπληρωμένων και όλοι αδέρφια ήμασταν. Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου, τελειώσανε οι ανοχές και τα γελάκια. Τώρα δεν υπάρχει νόμιμη υποκρισία, τα «κοίτα Όλγα μου τους πεινασμένους πόσο πεινασμένοι είναι», «Γιάννη μου, αμάν, στην Αθήνα υπάρχουν άστεγοι χωρίς στέγη», «κοίτα, Μπάμπη μου, τα παιδάκια λιποθυμάνε», «λιποθυμάνε τα καημένα, Σία μου, και κάνουνε και γδούπο», προκαλούν θυμό. Θυμό και αηδία.
Κλαίνε κάθε βράδυ οι τηλεαστέρες για την καταστροφή, ενώ γνωρίζουν ότι είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για την καταστροφή. Χωρίς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, χωρίς τους Γιάννηδες, τις Όλγες, τους Μπάμπηδες, η αδιανόητη επίθεση των μνημονίων δεν θα είχε γίνει κι αν είχε γίνει, δεν θα είχε μακροημερεύσει. Τα παιδάκια που λιποθυμούν, οι οικογένειες που δεν έχουν ρεύμα, οι άνεργοι που συνωστίζονται στα συσσίτια είναι και δικό τους έργο. Έβαλαν φωτιά στην Ρώμη και μετά κάθισαν στον Πύργο της Μεσογείων και έγραψαν ποιήματα εμπνεόμενοι από τις φλόγες.
Δικά τους είναι τα θύματα που δείχνουν κάθε βράδυ. Το γνωρίζουν κι αντί να σκύψουν το κεφάλι και να σιωπήσουν αιδημόνως, κερδοσκοπούν πάνω στα σώματα των δυστυχισμένων. Παίρνουν τον πόνο του άλλου και τον μετατρέπουν σε ακαλαίσθητο θέαμα, για να βγάλουν λεφτά και κυρίως για να ξεπλυθούν, για να κρυφτούν πίσω από τους ατμούς των δακρύων. Ξεροψήνουν τους φτωχούληδες, τους πασπαλίζουν άχνη και τους προσφέρουν πακέτο στις συζύγους των καναλαρχών, που απαιτούν να τους πούμε και ευχαριστώ, επειδή υποκαθιστούν, δήθεν, το κοινωνικό κράτος, που κατέστρεψαν οι σύζυγοί τους.
Κλαίνε κάθε βράδυ στις οκτώ οι κροκόδειλοι, μόνο που δεν είναι κροκόδειλοι, είναι παπαγάλοι με κοφτερά δόντια.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα κανάλια ανακάλυπταν ως εκ θαύματος τη φτωχολογιά. Και να τα αφιερώματα, να τα μικρόφωνα στους δυστυχισμένους, να οι γαλοπούλες στους πεινασμένους, λίγο γκι, λίγα κάλαντα, κανένα χοχοχο από τον ΄Αγιο Βασίλη, ξεροψήθηκαν οι φτωχούληδες, πασπαλίστε τους με άχνη και παραδώστε τους στα στοργικά χέρια της συζύγου του καναλάρχη.
Παλαιά τα ανεχόσουνα αυτά, έλεγες ότι κινούνται εντός των ορίων της νόμιμης υποκρισίας, χαχάνιζες λιγάκι με τη γελοιότητα των ακριβοπληρωμένων και όλοι αδέρφια ήμασταν. Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου, τελειώσανε οι ανοχές και τα γελάκια. Τώρα δεν υπάρχει νόμιμη υποκρισία, τα «κοίτα Όλγα μου τους πεινασμένους πόσο πεινασμένοι είναι», «Γιάννη μου, αμάν, στην Αθήνα υπάρχουν άστεγοι χωρίς στέγη», «κοίτα, Μπάμπη μου, τα παιδάκια λιποθυμάνε», «λιποθυμάνε τα καημένα, Σία μου, και κάνουνε και γδούπο», προκαλούν θυμό. Θυμό και αηδία.
Κλαίνε κάθε βράδυ οι τηλεαστέρες για την καταστροφή, ενώ γνωρίζουν ότι είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για την καταστροφή. Χωρίς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, χωρίς τους Γιάννηδες, τις Όλγες, τους Μπάμπηδες, η αδιανόητη επίθεση των μνημονίων δεν θα είχε γίνει κι αν είχε γίνει, δεν θα είχε μακροημερεύσει. Τα παιδάκια που λιποθυμούν, οι οικογένειες που δεν έχουν ρεύμα, οι άνεργοι που συνωστίζονται στα συσσίτια είναι και δικό τους έργο. Έβαλαν φωτιά στην Ρώμη και μετά κάθισαν στον Πύργο της Μεσογείων και έγραψαν ποιήματα εμπνεόμενοι από τις φλόγες.
Δικά τους είναι τα θύματα που δείχνουν κάθε βράδυ. Το γνωρίζουν κι αντί να σκύψουν το κεφάλι και να σιωπήσουν αιδημόνως, κερδοσκοπούν πάνω στα σώματα των δυστυχισμένων. Παίρνουν τον πόνο του άλλου και τον μετατρέπουν σε ακαλαίσθητο θέαμα, για να βγάλουν λεφτά και κυρίως για να ξεπλυθούν, για να κρυφτούν πίσω από τους ατμούς των δακρύων. Ξεροψήνουν τους φτωχούληδες, τους πασπαλίζουν άχνη και τους προσφέρουν πακέτο στις συζύγους των καναλαρχών, που απαιτούν να τους πούμε και ευχαριστώ, επειδή υποκαθιστούν, δήθεν, το κοινωνικό κράτος, που κατέστρεψαν οι σύζυγοί τους.
Κλαίνε κάθε βράδυ στις οκτώ οι κροκόδειλοι, μόνο που δεν είναι κροκόδειλοι, είναι παπαγάλοι με κοφτερά δόντια.
Ανανδρανιστάκης Γιώργος
πηγή: Αυγή
"Φωτιά" στο πολιτικό σκηνικό ...
19/12/13
Νέα διαρροή μυστικής δημοσκόπησης σημειώθηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα από αγγλοσαξωνική πρεσβεία - μετά από αυτή της αμερικανικής - και πιο συγκεκριμένα της βρετανικής πρεσβείας. Είναι η δεύτερη δημοσκόπηση των Βρετανών που διαρρέεται την τελευταία εβδομάδα.Η διαρροή έγινε με τον ίδιο τόπο, σε ιστότοπο γεωστρατηγικού αναλυτή με καλές σχέσεις και με τις δύο πρεσβείες, τον δρ. Α.Δρούγο και τα αποτελέσματα είναι άκρως εντυπωσιακά αφού φαίνεται να παγιώνει την δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή!
Συγκεκριμένα η δημοσκόπηση εμφανίζει στην εκλογική επιρροή να προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ με 27,5%, να ακολουθεί η ΧΑ με 18%, τρίτο κόμμα η ΝΔ με 17%, οι ΑΝΕΛ στο 5.5%,το ΚΚΕ στο 7,5% και το ΠΑΣΟΚ να εισέρχεται οριακά στην Βουλή με 3,5%.
Είναι γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις των πρεσβειών είναι πολύ πιο έγκυρες από τις έρευνες - ανέκδοτα που πραγματοποιούνται κατόπιν παραγγελιών από τα κανάλια και τις εφημερίδες γιατί δεν έχουν το κίνητρο να "φορμαριστούν" τα αποτελέσματα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση όλοι συμφωνούν στο διψήφιο νούμερο σε ότι αφορά την εκλογική επιρροή της ΧΑ όποτε και αν γίνουν εκλογές από τώρα μέχρι τον Μάϊο.
Το κόμμα ΧΑ δεν δείχνει να κάμπτεται, αν και θα πρέπει να δούμε στο επόμενο κύμα προφυλακίσεων που πιθανότατα θα έρθει και στην πρσπάθεια να τεθούν εκτός νόμου κόμμα και υποψήφιοι πώς θα αντιδράσει..
.
Το ερώτημα είναι αν όντως η ΧΑ είναι σε τέτοια υψηλά επίπεδα ή αν επίτηδες διαρρέεται μια τέτοια εικόνα για να συναπιστούν οι συνητηρητικοί ψηφοφόροι, όχι τόσο από την άνοδο της ΧΑ, αλλά από την τεράστια διαφορά που καταγράφεται υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Πάντως μια τέτοια Βουλή θα είχε μόνο μία διέξοδο: Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ. Πάντως, έτσι όπως διαγράφεται η κατάσταση (το ΠΑΣΟΚ σε όλες τις σοβαρές δημοσκοπήσεις παρουσιάζει εκλογική επιρροή από το 3 μέχρι το 5% μάξιμουμ). Με την ΔΗΜΑΡ εκτός Βουλής, το βέβαιο είναι ότι θα επιδιωχθεί να υπάρξει μια σύμπλευση.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα κρίνει τί είδους σύμπλευση θα υπάρξει και με ποιον. Γιατί η ΔΗΜΑΡ είναι διχασμένη: Η μισή θέλει να πάει με το ΠΑΣΟΚ και η άλλη μισή με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ πιθανό τα ποσοστά να είναι έτσι από την στιγμή που η ΝΔ έχει τεράστια πίεση σε ότι αφορά την εκλογική της επιρροή ότι και να λένε οι "επί παραγγελία" δημοσκοπήσεις.
Στην προηγούμενη δημοσκόπηση της αμερικανικής πρεσβείας εμφανιζόταν το ΠΑΣΟΚ στο 2,9%, ο ΣΥΡΙΖΑ στο 23,5% στην πρόθεση ψήφου, επίσης δεύτερο κόμμα ο Λαϊκός Σύνδεσμος, με ποσοτό 17,5%, με την ΝΔ να ακολουθεί στο 13,5%! Το ΚΚΕ εμφανίζόταν στο 5,5% και οι ΑΝΕΛ στο 4,5%, ενώ εκτός Βουλής φαινόταν και τότε η ΔΗΜΑΡ με ποσοστό 2,2%.
Προς εβδομάδος ο τηλεοπτικός σταθμός ZOOM του Μ.Τριανταφυλλόπουλου και του Βρυώνη είχε μεταδώσει μία δημοσκόπηση στην οποία αναφέρονταν τα εξής ποσοστά:
ΣΥΡΙΖΑ 27,5 %
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 20%
Ν.Δ 18%
ΑΝΕΛ 8,5%
ΚΚΕ 7,5 %
ΠΑΣΟΚ 3,5 %
Ανώτερο στέλεχος της κυβέρνησης, πάντως, από τον οποίο ζητήθηκε να σχολιάσει την δημοσκόπηση απάντησε ότι: "Δεν αποκλείουμε τίποτα εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα. Και 15% μπορεί να είναι το ποσοστό της ΝΔ στις ευωρωεκλογές. Εμείς πάντως θα ρίξουμε το βάρος στις δημοτικές και τις περιφερειακές.
Αν καταφέρουμε και συγκεντρώσουμε το 70-80% των δήμων και των περιφερειών, σημαίνει ότι οι πολίτες στις ευρωεκλογές θα έχουν ψηφίσει με κριτήριο την διαμαρτυρία, αλλά όταν ψηφίζουν για το ποιος θέλουν να τους κυβερνά, όπως θα συμβεί στους δήμους και τις περιφέρειες θα ψηφίσει και πάλι τα μεγάλα κόμματα"...
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)