Η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑ
Θετική ενέργεια και ζωή ...
Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013
Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ
Ο Καραγκιόζης κι' οι ... καραγκιόζηδες
radical30 στό Πεμ Jul 15, 2010 12:47 pm
Ετσι
συμβαίνει πάντα στο Ελλαδιστάν. Εδώ χάσαμε τη πατρότητα της "φέτας" από
κάποιους Σκανδιναβούς. Αλλά με τον Καραγκιόζη δεν είναι το ίδιο. Μπορεί
να είναι πράγματι κομμάτι της λαϊκής
κουλτούρας μας, αλλά ο Καραγκιόζης, η Αγλαία, ο Πασσάς, ο Χατζηαβάτης, ο
Βελιγκέκας, δηλαδή οι βασικοί ήρωες, είναι τούρκοι. Όπως και το βασικό
ντεκόρ με το Σαράϊ...
Εμείς (η γεννιά μου) μεγαλώσαμε με το Θέατρο Σκιών. Χάρις σ' αυτή μου την ενασχόληση σαν παιδί, στη διάρκεια της κατοχής, ανακάλυψα την έφεση που είχα στη καλλιτεχνία και ειδικά στη ζωγραφική. 'Επαψα να αγοράζω φιγούρες και πλέον τις ζωγράφιζα μόνος μου. Μάλιστα είχα φτάξει για μένα και τα παιδιά της γειτονιάς, σε ένα υπόγειο του δημοτικού σχολείου, που φύλαγαν τα θρανία που περίσσευαν από τις τάξεις, τη σκηνή με το μπερντέ που ψωτίζονταν από μέσα με κεριά και εδίναμε, μαζί με τον δύο χρόνια μεγαλύτερό μου φίλο, το Νίκο Σανικόπουλο, τις δικές μας παραστάσεις. Είχα δημιουγήσει και δύο δικούς μου ήρωες: τον Άρη και την Ελένη, δυο παιδιά-ήρωες που μάχονταν τους κατακτητές.
Δεν συνεχίζω, γιατί η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Θυμήθηκα, γράφοντας, τον Σανικόπουλο!!!! Το φίλο, γείτονα και σύντροφο στην ΕΠΟΝ, που έχασε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού του καθώς ξεβιδώναμε μια τροχιοδεικτική οβίδα άντιαεροπορικού, που είχαμε βρεί τυχαία στα στάχυα εκεί στα τωρινά Νεκροταφεία της Νέας Σμύρνης. Ας είναι καλά όπου και να βρίσκετα, αν ζει.....
Εμείς (η γεννιά μου) μεγαλώσαμε με το Θέατρο Σκιών. Χάρις σ' αυτή μου την ενασχόληση σαν παιδί, στη διάρκεια της κατοχής, ανακάλυψα την έφεση που είχα στη καλλιτεχνία και ειδικά στη ζωγραφική. 'Επαψα να αγοράζω φιγούρες και πλέον τις ζωγράφιζα μόνος μου. Μάλιστα είχα φτάξει για μένα και τα παιδιά της γειτονιάς, σε ένα υπόγειο του δημοτικού σχολείου, που φύλαγαν τα θρανία που περίσσευαν από τις τάξεις, τη σκηνή με το μπερντέ που ψωτίζονταν από μέσα με κεριά και εδίναμε, μαζί με τον δύο χρόνια μεγαλύτερό μου φίλο, το Νίκο Σανικόπουλο, τις δικές μας παραστάσεις. Είχα δημιουγήσει και δύο δικούς μου ήρωες: τον Άρη και την Ελένη, δυο παιδιά-ήρωες που μάχονταν τους κατακτητές.
Δεν συνεχίζω, γιατί η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Θυμήθηκα, γράφοντας, τον Σανικόπουλο!!!! Το φίλο, γείτονα και σύντροφο στην ΕΠΟΝ, που έχασε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού του καθώς ξεβιδώναμε μια τροχιοδεικτική οβίδα άντιαεροπορικού, που είχαμε βρεί τυχαία στα στάχυα εκεί στα τωρινά Νεκροταφεία της Νέας Σμύρνης. Ας είναι καλά όπου και να βρίσκετα, αν ζει.....
Για τούς γεννημένους πριν από..
(Μου το έστειλε η φίλη μου η Αναστασία).
Για τούς γεννημένους πριν από.......
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή. Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα οδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Για τούς γεννημένους πριν από.......
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή. Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα οδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία, χαρές, λύπες, υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά πάθαμε, μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια. Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
------------------
Κείμενο αγνώστου ταυτότητας (μέχρι στιγμής). Ευχαριστούμε πάντως για το όμορφο ταξίδι...στο παρελθόν. Μεγάλο αλλά ωραίο.
Κείμενο αγνώστου ταυτότητας (μέχρι στιγμής). Ευχαριστούμε πάντως για το όμορφο ταξίδι...στο παρελθόν. Μεγάλο αλλά ωραίο.
@radical30
Η γενιά των 700 ευρώ...
Σίγουρα σε ηλικία 83 ετών, πολύ λίγα πράγματα μπορώ να κάνω για αυτό το
δραματικό θέμα της γενιάς σας. Αν και υπήρξα πάντα ένας ενεργός πολίτης,
σήμερα στις μαύρες μέρες και τα τρομερά αδιέξοδα που βιώνετε εσείς οι
νέοι κυρίως άνθρωποι, μόνο συμβουλές μπορώ να δώσω. Αλλά ποιός τις
χρειάζεται; Από τέτοιες να φάνε κι' οι κότες στο ελλαδιστάν!! Τι μένει,
τι μπορώ να σας εκφράσω λοιπόν, μιας και πήρα το θάρρος να γράψω δυο
γραμμές για αυτό το καυτό πρόβλημα. Τίποτα περισσότερο από αυτό που λέω
και στα δυο εγγόνια μου, τον Δημήτρη και τη Κατερίνα: Συγνώμη!!!
Μια ειλικρινή και ψαγμένη συγνώμη, για τη Κοινωνία που εμείς οι μεγαλύτεροι φτιάξαμε, δημιουργήσαμε. Είναι ένα απαράδεκτο τοπίο αυτό που σας παραδίδουμε για να ζήσετε. Το γνωρίζω και αισθάνομαι μεγάλη ντροπή γι' αυτό το γεγονός. 'Ομως δεν θα μπορέσω να αποφύγω και το πειρασμό μιας γεροντικής συμβουλής:
Παιδιά, μην ακούτε κανένα!!! Φωνάζουν αλλά δεν έχουν τίποτα απολύτως να σας πουν. Είναι μεγάλοι ψεύτες και τρομεροί υποκριτές. Όλοι; Σχεδόν ναι...γιατί κάποιοι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Το ίδιο κάνει στο τέλος...
OXI, δεν σας λέω ότι έναι μια χαμένη υπόθεση. Αλίμονο. Αλλά χρειάζεται σκέψη, απόφαση, επιλογή και αγώνας πολύς και συνεχής. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΤΑΞΙΚΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Πάντα ήταν...
@ radical30
Μια ειλικρινή και ψαγμένη συγνώμη, για τη Κοινωνία που εμείς οι μεγαλύτεροι φτιάξαμε, δημιουργήσαμε. Είναι ένα απαράδεκτο τοπίο αυτό που σας παραδίδουμε για να ζήσετε. Το γνωρίζω και αισθάνομαι μεγάλη ντροπή γι' αυτό το γεγονός. 'Ομως δεν θα μπορέσω να αποφύγω και το πειρασμό μιας γεροντικής συμβουλής:
Παιδιά, μην ακούτε κανένα!!! Φωνάζουν αλλά δεν έχουν τίποτα απολύτως να σας πουν. Είναι μεγάλοι ψεύτες και τρομεροί υποκριτές. Όλοι; Σχεδόν ναι...γιατί κάποιοι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Το ίδιο κάνει στο τέλος...
OXI, δεν σας λέω ότι έναι μια χαμένη υπόθεση. Αλίμονο. Αλλά χρειάζεται σκέψη, απόφαση, επιλογή και αγώνας πολύς και συνεχής. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΤΑΞΙΚΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Πάντα ήταν...
Τα ψέματα που μας βολεύουν
Τα ψέματα που μας βολεύουν
Στο τηλέφωνο ήταν ένας καθηγητής. Παλιά γνωριμία από μια ομιλία μου σε ένα Λύκειο. Δεν ήταν φίλος και ίσως να ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μου έδινε συγχαρητήρια για το άρθρο μου «Ιδού τι θα συμβεί». Στην αρχή χάρηκα. Νόμιζα ο χαζός, ότι ήταν ένας από τους πολλούς που είχαν απηυδήσει με όλα αυτά τα εσχατολογικά και συνομωσιολογικά που κυκλοφορούν στο Ίντερνετ και ένιωθε επιτέλους ότι «πήραμε το αίμα μας πίσω».
Μετά τα «ευχαριστώ» και τα «συγχαρητήρια», ο τόνος του σοβάρεψε. «Πώς πιστεύετε ότι θα δοθεί η αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου;». Γέλασα. Δεν γέλασε. Το μυαλό μου ταρακουνήθηκε. Γιατί δεν γέλασε; Δοκίμασα να ξαναγελάσω μήπως και επιστρέψει και αυτός στην πραγματικότητα. «Και σας συγχαίρω που αποκαλύψατε τα σχέδια του Ομπάμα για την Κρήτη». Ντράπηκα και σχεδόν κατέρρευσα. Ο «θαυμαστής» μου είχε πιστέψει ότι πάμε για 3ο παγκόσμιο πόλεμο, με «υπερόπλο» τα πετρέλαια του Αιγαίου. Και ότι ο Ομπάμα στην νέα παγκόσμια μοιρασιά θα πάρει την Κρήτη για να διοικεί από εκεί την Βόρεια Αφρική. Και θα δώσει την Κύπρο στον Πούτιν.
Εγώ όταν τα έγραφα είχα στο μυαλό μου ιστορίες κόμικς. Τους φίλαρχους που μοιράζουν τις ψηλές κορφές για να εποπτεύουν τα χωριά τους. Και αυτός, άνθρωπος σπουδαγμένος και ενεργός, είχε πιστέψει - εν έτη 2011- δέκα τερατώδη ψέματα τυλιγμένα σε μια σελίδα Α4. «Σε ποιόν άνθρωπο εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας», σκέφθηκα. Ανάλογη σκέψη είχα κάνει στο πέρασμα μου από την Βουλή την βραδιά του προϋπολογισμού. Άκουγα τις συζητήσεις σε ορισμένα πηγαδάκια Βουλευτών και αναρωτιόμουν «σε ποιους ανθρώπους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας». Ποιοι είναι αυτοί που νομοθετούν; Την ίδια σκέψη κάνω καμιά φορά μπροστά στα περίπτερα ή στις τηλεοράσεις. Ποιοι μας ενημερώνουν; Ποιοι μας καθοδηγούν; Αυτό το σκέφθηκα στην τελευταία απεργία όταν άκουσα τις δραματικές κραυγές ενός συνδικαλιστή και μετά είδα ότι όλα τα είχε σημειωμένα στο χαρτί που είχε μπροστά του. Ακόμα και τους αναστεναγμούς είχε υπογραμμίσει για να μην τους ξεχάσει.
Δεν ξέρω, υπάρχουν στιγμές που νιώθω μια θλίψη. Τίποτε άλλο. Ούτε καν θυμό. Στη αρχή πιστέψαμε τα ψέματα που θέλαμε να πιστέψουμε. Ότι είμαστε ο περιούσιος λαός. Ότι όλος ο κόσμος μας χρωστάει. Σιγά σιγά προσθέσαμε και τα ψέματα που μας βολεύουν. Ότι τα κόμματα είναι η οικογένεια μας και οι παροχές είναι κάτι σαν μάνα εξ ουρανού. Σε ένα περιοδικό διάβασα την απορία ενός Έλληνα της Αστόρια. «Αν οι συμπατριώτες μου δεν θέλουν να πληρώσουν φόρο ποιος θα φτιάξει τα σχολεία και τους δρόμους;». Βέβαια τον ξέρω τον αντίλογο. Και όταν πληρώνουμε τα κλέβουν οι πολιτικοί. Και οι συνοδοιπόροι τους, θα πρόσθετα εγώ. Η είδηση για δεκάδες χιλιάδες συντάξεις μαϊμού είναι ακόμη ζεστή. Όπως και τα εκατομμύρια που συνεχίζουν να λυμαίνονται τα κυκλώματα στα νοσοκομεία.
Αλλά ας μην ανοίξουμε πάλι αυτή τη κουβέντα. Μιλούσαμε για τα ψέματα που μας αρέσουν. Και όταν με την κρίση, τέλειωσαν τα ψέματα και άρχισαν τα ερωτήματα «πού πάμε», «θα τα καταφέρουμε», «τι λάθη κάναμε», «ποιούς θα τιμωρήσουμε», «ποιούς θα βάλουμε στη φυλακή και με ποιους θα προχωρήσουμε», αντί να στρωθούμε και να δώσουμε τις απαντήσεις, παρασυρθήκαμε πάλι στα σενάρια. Ακόμη και την εκδοχή ότι όλα είναι έργα εξωγήινων, είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε, αρκεί να μην κάτσουμε κάτω να δουλέψουμε και να βρούμε λύσεις. Όπως τότε που ήμασταν μαθητές και την παραμονή του μεγάλου διαγωνίσματος παρακαλούσαμε να πλημμυρίσει, για να μην πάμε στο σχολείο.
Το ξέρω ότι όλα αυτά τα διακινούν μειοψηφίες. Αλλά και οι μειοψηφίες δικές μας είναι. Εμείς τους επιτρέπουμε να έχουν τόσο έδαφος στη ζωή μας. Αυτά είχα να σας πω και φεύγω για την Θεσσαλονίκη. Ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης και η Μάρθα Γούναρη οικότροφος από τη Σχολή τυφλών, θα παρουσιάσουν το βράδυ το βιβλίο μου. «Οι άνθρωποι μου» σε καλά χέρια. Μαζί μου θα ανέβει και ο Δημήτρης Σκαρμούτσος (ο οποίος και θα αποκαλύψει πως το παγκόσμιο διευθυντήριο ελέγχει το μυαλό μας μέσω της διατροφής…).
πηγή: protagon.gr
του Σταύρου Θεοδωράκη
Στο τηλέφωνο ήταν ένας καθηγητής. Παλιά γνωριμία από μια ομιλία μου σε ένα Λύκειο. Δεν ήταν φίλος και ίσως να ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μου έδινε συγχαρητήρια για το άρθρο μου «Ιδού τι θα συμβεί». Στην αρχή χάρηκα. Νόμιζα ο χαζός, ότι ήταν ένας από τους πολλούς που είχαν απηυδήσει με όλα αυτά τα εσχατολογικά και συνομωσιολογικά που κυκλοφορούν στο Ίντερνετ και ένιωθε επιτέλους ότι «πήραμε το αίμα μας πίσω».
Μετά τα «ευχαριστώ» και τα «συγχαρητήρια», ο τόνος του σοβάρεψε. «Πώς πιστεύετε ότι θα δοθεί η αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου;». Γέλασα. Δεν γέλασε. Το μυαλό μου ταρακουνήθηκε. Γιατί δεν γέλασε; Δοκίμασα να ξαναγελάσω μήπως και επιστρέψει και αυτός στην πραγματικότητα. «Και σας συγχαίρω που αποκαλύψατε τα σχέδια του Ομπάμα για την Κρήτη». Ντράπηκα και σχεδόν κατέρρευσα. Ο «θαυμαστής» μου είχε πιστέψει ότι πάμε για 3ο παγκόσμιο πόλεμο, με «υπερόπλο» τα πετρέλαια του Αιγαίου. Και ότι ο Ομπάμα στην νέα παγκόσμια μοιρασιά θα πάρει την Κρήτη για να διοικεί από εκεί την Βόρεια Αφρική. Και θα δώσει την Κύπρο στον Πούτιν.
Εγώ όταν τα έγραφα είχα στο μυαλό μου ιστορίες κόμικς. Τους φίλαρχους που μοιράζουν τις ψηλές κορφές για να εποπτεύουν τα χωριά τους. Και αυτός, άνθρωπος σπουδαγμένος και ενεργός, είχε πιστέψει - εν έτη 2011- δέκα τερατώδη ψέματα τυλιγμένα σε μια σελίδα Α4. «Σε ποιόν άνθρωπο εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας», σκέφθηκα. Ανάλογη σκέψη είχα κάνει στο πέρασμα μου από την Βουλή την βραδιά του προϋπολογισμού. Άκουγα τις συζητήσεις σε ορισμένα πηγαδάκια Βουλευτών και αναρωτιόμουν «σε ποιους ανθρώπους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας». Ποιοι είναι αυτοί που νομοθετούν; Την ίδια σκέψη κάνω καμιά φορά μπροστά στα περίπτερα ή στις τηλεοράσεις. Ποιοι μας ενημερώνουν; Ποιοι μας καθοδηγούν; Αυτό το σκέφθηκα στην τελευταία απεργία όταν άκουσα τις δραματικές κραυγές ενός συνδικαλιστή και μετά είδα ότι όλα τα είχε σημειωμένα στο χαρτί που είχε μπροστά του. Ακόμα και τους αναστεναγμούς είχε υπογραμμίσει για να μην τους ξεχάσει.
Δεν ξέρω, υπάρχουν στιγμές που νιώθω μια θλίψη. Τίποτε άλλο. Ούτε καν θυμό. Στη αρχή πιστέψαμε τα ψέματα που θέλαμε να πιστέψουμε. Ότι είμαστε ο περιούσιος λαός. Ότι όλος ο κόσμος μας χρωστάει. Σιγά σιγά προσθέσαμε και τα ψέματα που μας βολεύουν. Ότι τα κόμματα είναι η οικογένεια μας και οι παροχές είναι κάτι σαν μάνα εξ ουρανού. Σε ένα περιοδικό διάβασα την απορία ενός Έλληνα της Αστόρια. «Αν οι συμπατριώτες μου δεν θέλουν να πληρώσουν φόρο ποιος θα φτιάξει τα σχολεία και τους δρόμους;». Βέβαια τον ξέρω τον αντίλογο. Και όταν πληρώνουμε τα κλέβουν οι πολιτικοί. Και οι συνοδοιπόροι τους, θα πρόσθετα εγώ. Η είδηση για δεκάδες χιλιάδες συντάξεις μαϊμού είναι ακόμη ζεστή. Όπως και τα εκατομμύρια που συνεχίζουν να λυμαίνονται τα κυκλώματα στα νοσοκομεία.
Αλλά ας μην ανοίξουμε πάλι αυτή τη κουβέντα. Μιλούσαμε για τα ψέματα που μας αρέσουν. Και όταν με την κρίση, τέλειωσαν τα ψέματα και άρχισαν τα ερωτήματα «πού πάμε», «θα τα καταφέρουμε», «τι λάθη κάναμε», «ποιούς θα τιμωρήσουμε», «ποιούς θα βάλουμε στη φυλακή και με ποιους θα προχωρήσουμε», αντί να στρωθούμε και να δώσουμε τις απαντήσεις, παρασυρθήκαμε πάλι στα σενάρια. Ακόμη και την εκδοχή ότι όλα είναι έργα εξωγήινων, είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε, αρκεί να μην κάτσουμε κάτω να δουλέψουμε και να βρούμε λύσεις. Όπως τότε που ήμασταν μαθητές και την παραμονή του μεγάλου διαγωνίσματος παρακαλούσαμε να πλημμυρίσει, για να μην πάμε στο σχολείο.
Το ξέρω ότι όλα αυτά τα διακινούν μειοψηφίες. Αλλά και οι μειοψηφίες δικές μας είναι. Εμείς τους επιτρέπουμε να έχουν τόσο έδαφος στη ζωή μας. Αυτά είχα να σας πω και φεύγω για την Θεσσαλονίκη. Ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης και η Μάρθα Γούναρη οικότροφος από τη Σχολή τυφλών, θα παρουσιάσουν το βράδυ το βιβλίο μου. «Οι άνθρωποι μου» σε καλά χέρια. Μαζί μου θα ανέβει και ο Δημήτρης Σκαρμούτσος (ο οποίος και θα αποκαλύψει πως το παγκόσμιο διευθυντήριο ελέγχει το μυαλό μας μέσω της διατροφής…).
πηγή: protagon.gr
του Σταύρου Θεοδωράκη
_________________
@radical30
Θεέ μου, τι εποχή...!!
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου, όντας Πρωθυπουργός της χώρας μας, έθεσε θέμα δημοψηφίσματος στους εκπροσώπους της Ε.Ε. με το βασικό ερώτημα "αν οι Έλληνες θέλουν ή όχι την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ". Σε πολύ λίγο διάστημα, όχι το μόνο δημοψήφισμα δεν έγινε, αλλά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ο Γ. Παπανδρέου έπαψε να είναι και Πρόεδρος του ΠαΣοΚ...
--------------------------------------------
_________________
@ radical30
--------------------------------------------
Ωμά ψέματα
Δεν είναι κατά συνθήκη ψεύδη, είναι ωμές, χοντροκομμένες, πρόστυχες αλλοιώσεις της πραγματικότητας. Όχι της υποκειμενικής, της αντικειμενικής, ναι υπάρχει και αυτή. Αρκετά από αυτά αρνούμαστε να τα αποκαλύψουμε δημόσια –παρά μόνο στον εαυτό μας και στις στενές μας παρέες, συνήθως χαριτολογώντας- από τον φόβο μην χαρακτηριστούμε ως κάτι που το φοβόμαστε σαν τον διάολο.
Για παράδειγμα, τα δημοψηφίσματα. Τα δημοψηφίσματα γίνονται όταν διακυβεύεται κάτι πραγματικά πολύτιμο, είναι διαφορετικά από τις εκλογές, στις οποίες οι κάλπες δεν κρύβουν καμία έκπληξη και πάντα έρχεται μία η άλλη, όποιος και να βγει. Ένα δημοψήφισμα όμως για βασικές διατάξεις του Συντάγματος ή για αλλαγές στο πολίτευμα, είναι μία ιστορία που δεν την αφήνεις στην τύχη και στην ψήφο απολίτικων και χουλιγκάνων. Αυτά συμβαίνουν μόνο στις δημοκρατίες, και προϋποθέτουν ενημερωμένους πολίτες με κριτική σκέψη και ικανότητα σύνθεσης, ενεργούς πολίτες. Τέτοιες δημοκρατίες δεν υπάρχουν.
Πες μου την αλήθεια, πόσες φορές βλέποντας τους χουλιγκάνους στα γήπεδα, τους σκυλάδες της παραλιακής, τις γιαγιάδες στο χωριό, δεν έχεις σκεφτεί την φράση «Χριστέ μου η ψήφος τους μετράει ίσα με την δική μου!». Δεν το λες παραέξω γιατί θα σε πουν από ελιτίστα μέχρι ρατσιστή. Ορθώς θα σε πούνε, το αυγό του φιδιού δεν το πιάνει το μάτι σου και δεν το αισθάνεσαι ακόμη κι όταν το γεννοβολάς ο ίδιος. Όμως το έχουμε σκεφτεί όλοι!
Και το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως για την αμορφωσιά και την σκυλονοοτροπία των πολλών ευθύνονται εκείνοι οι λίγοι που «ξέρουν», οι «μορφωμένοι», οι λογής λογής υπεύθυνοι αυτού του τόπου δεν αναιρεί δυστυχώς τον τρόμο σου μην τυχόν και «μετρηθούμε» μαζί τους σε κάποιο δημοψήφισμα στο οποίο θα παίζεται κυριολεκτικά το μέλλον μας.
Από την άλλη βέβαια, έχουμε τους γνωρίζοντες, τους χιλιοσπουδαγμένους, τους ενεργούς, τους πνευματικούς και μη, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, τους ταγούς. Δεν είναι αμόρφωτοι, δεν είναι χουλιγκάνοι –με την στενή έννοια. Τους εμπιστεύεσαι; Θα προτιμούσες να «μετρηθείς» μαζί τους; Μα τόσα χρόνια μετριόμαστε και τρώμε το ένα γκολ μετά το άλλο. Μεγάλη η ευθύνη τους για την εθνική κατάθλιψη, για την σχεδόν οριστική ήττα. Συντάσσεσαι μαζί τους όταν μιλάνε για Εθνικό συμφέρον; Πραγματικά πιστεύεις πως το συμφέρον μας είναι κοινό; Το να έχουμε να πληρώσουμε συντάξεις τον Ιούλιο; Εκεί εξαντλείται το κοινό μας συμφέρον σύμφωνα με την ρητορική τους.
Ο Αριστοτέλης –αν θυμάμαι καλά, έχουν περάσει χρόνια που το διάβασα- είχε πει πως η Δημοκρατία είναι το τέλειο πολίτευμα για κοινωνίες μέχρι δέκα χιλιάδες νοματαίους. Από κει και πέρα η μπάλα χάνεται. Είναι εξαιρετικά εύκολο να δημιουργηθούν πλειοψηφίες από όχλο, όπως και πλειοψηφίες από σπουδαγμένους αμοραλιστές. Δεν προτείνω βέβαια να ξαναγυρίσουμε στις πόλεις- κράτη (αν και είναι η μόνη ορατή προοπτική για να ξαναβρεί τις αντιστοιχίες της η Δημοκρατία) ούτε να περιμένουμε να γεμίσουμε από πολίτες με κοφτερή σκέψη και βαθιά παιδεία.
Έτσι κι αλλιώς –για να μην παρεξηγηθώ- τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ίδια για όλους ανεξαιρέτως, είτε πετάς μπουκάλια και καδρόνια σε διαιτητές είτε ανακαλύπτεις το εμβόλιο για την ιλαρά. Και όσο κι αν θεωρηθεί λαϊκίστικο από κάποιους, περισσότερη ανάγκη έχουμε να ακουστεί ο θρήνος του σακατεμένου των 400 ευρώ τον μήνα, παρά το χαμόγελο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. (Φιλική συμβουλή: είσαι κι εσύ άνθρωπος όπως όλοι, αλλά μην ξαναχαμογελάσεις δημόσια ποτέ! Για κανέναν λόγο. Ούτε σε ανέκδοτο. Απλά απαγορεύεται! Είναι εικαστική πρόκληση. Δεν το καταλαβαίνεις και μόνος σου μωρέ
Είναι σαφές πως δεν έχω πρόταση, και πως να έχω; Ποιός είμαι; 'Εχω μόνο τον φόβο μου για τα δημοψηφίσματα σε τέτοιες «δημοκρατίες». Θα τεθεί με τέτοιον τρόπο η ερώτηση που ο βλάκας, ο χουλιγκάνος, ο σκυλάς, θα ψαρώσουν. Δεν είμαι τίποτα σημαντικότερο από αυτούς, τίποτα καλύτερο ή ανώτερο. Απλά τους φοβάμαι. Πολύ.
Κι όταν με κυριεύει εκείνο το δηλητήριο πως η ψήφος μου πρέπει να μετράει περισσότερο από την δική τους –γιατί άραγε ρε μεγάλε;- προσπαθώ να το καταπιώ και να μην το φτύσω έξω. Μακάρι να καταφέρω μέχρι τέλους να υπερασπίζομαι την ισότητα ακόμη κι όταν στρέφεται εναντίον μου και εξαρθρώνει τον κόσμο μου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
Θεέ μου, τι μπερδεμένο κείμενο! Τι εποχή...
Δεν είναι κατά συνθήκη ψεύδη, είναι ωμές, χοντροκομμένες, πρόστυχες αλλοιώσεις της πραγματικότητας. Όχι της υποκειμενικής, της αντικειμενικής, ναι υπάρχει και αυτή. Αρκετά από αυτά αρνούμαστε να τα αποκαλύψουμε δημόσια –παρά μόνο στον εαυτό μας και στις στενές μας παρέες, συνήθως χαριτολογώντας- από τον φόβο μην χαρακτηριστούμε ως κάτι που το φοβόμαστε σαν τον διάολο.
Για παράδειγμα, τα δημοψηφίσματα. Τα δημοψηφίσματα γίνονται όταν διακυβεύεται κάτι πραγματικά πολύτιμο, είναι διαφορετικά από τις εκλογές, στις οποίες οι κάλπες δεν κρύβουν καμία έκπληξη και πάντα έρχεται μία η άλλη, όποιος και να βγει. Ένα δημοψήφισμα όμως για βασικές διατάξεις του Συντάγματος ή για αλλαγές στο πολίτευμα, είναι μία ιστορία που δεν την αφήνεις στην τύχη και στην ψήφο απολίτικων και χουλιγκάνων. Αυτά συμβαίνουν μόνο στις δημοκρατίες, και προϋποθέτουν ενημερωμένους πολίτες με κριτική σκέψη και ικανότητα σύνθεσης, ενεργούς πολίτες. Τέτοιες δημοκρατίες δεν υπάρχουν.
Πες μου την αλήθεια, πόσες φορές βλέποντας τους χουλιγκάνους στα γήπεδα, τους σκυλάδες της παραλιακής, τις γιαγιάδες στο χωριό, δεν έχεις σκεφτεί την φράση «Χριστέ μου η ψήφος τους μετράει ίσα με την δική μου!». Δεν το λες παραέξω γιατί θα σε πουν από ελιτίστα μέχρι ρατσιστή. Ορθώς θα σε πούνε, το αυγό του φιδιού δεν το πιάνει το μάτι σου και δεν το αισθάνεσαι ακόμη κι όταν το γεννοβολάς ο ίδιος. Όμως το έχουμε σκεφτεί όλοι!
Και το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως για την αμορφωσιά και την σκυλονοοτροπία των πολλών ευθύνονται εκείνοι οι λίγοι που «ξέρουν», οι «μορφωμένοι», οι λογής λογής υπεύθυνοι αυτού του τόπου δεν αναιρεί δυστυχώς τον τρόμο σου μην τυχόν και «μετρηθούμε» μαζί τους σε κάποιο δημοψήφισμα στο οποίο θα παίζεται κυριολεκτικά το μέλλον μας.
Από την άλλη βέβαια, έχουμε τους γνωρίζοντες, τους χιλιοσπουδαγμένους, τους ενεργούς, τους πνευματικούς και μη, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, τους ταγούς. Δεν είναι αμόρφωτοι, δεν είναι χουλιγκάνοι –με την στενή έννοια. Τους εμπιστεύεσαι; Θα προτιμούσες να «μετρηθείς» μαζί τους; Μα τόσα χρόνια μετριόμαστε και τρώμε το ένα γκολ μετά το άλλο. Μεγάλη η ευθύνη τους για την εθνική κατάθλιψη, για την σχεδόν οριστική ήττα. Συντάσσεσαι μαζί τους όταν μιλάνε για Εθνικό συμφέρον; Πραγματικά πιστεύεις πως το συμφέρον μας είναι κοινό; Το να έχουμε να πληρώσουμε συντάξεις τον Ιούλιο; Εκεί εξαντλείται το κοινό μας συμφέρον σύμφωνα με την ρητορική τους.
Ο Αριστοτέλης –αν θυμάμαι καλά, έχουν περάσει χρόνια που το διάβασα- είχε πει πως η Δημοκρατία είναι το τέλειο πολίτευμα για κοινωνίες μέχρι δέκα χιλιάδες νοματαίους. Από κει και πέρα η μπάλα χάνεται. Είναι εξαιρετικά εύκολο να δημιουργηθούν πλειοψηφίες από όχλο, όπως και πλειοψηφίες από σπουδαγμένους αμοραλιστές. Δεν προτείνω βέβαια να ξαναγυρίσουμε στις πόλεις- κράτη (αν και είναι η μόνη ορατή προοπτική για να ξαναβρεί τις αντιστοιχίες της η Δημοκρατία) ούτε να περιμένουμε να γεμίσουμε από πολίτες με κοφτερή σκέψη και βαθιά παιδεία.
Έτσι κι αλλιώς –για να μην παρεξηγηθώ- τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ίδια για όλους ανεξαιρέτως, είτε πετάς μπουκάλια και καδρόνια σε διαιτητές είτε ανακαλύπτεις το εμβόλιο για την ιλαρά. Και όσο κι αν θεωρηθεί λαϊκίστικο από κάποιους, περισσότερη ανάγκη έχουμε να ακουστεί ο θρήνος του σακατεμένου των 400 ευρώ τον μήνα, παρά το χαμόγελο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. (Φιλική συμβουλή: είσαι κι εσύ άνθρωπος όπως όλοι, αλλά μην ξαναχαμογελάσεις δημόσια ποτέ! Για κανέναν λόγο. Ούτε σε ανέκδοτο. Απλά απαγορεύεται! Είναι εικαστική πρόκληση. Δεν το καταλαβαίνεις και μόνος σου μωρέ
Είναι σαφές πως δεν έχω πρόταση, και πως να έχω; Ποιός είμαι; 'Εχω μόνο τον φόβο μου για τα δημοψηφίσματα σε τέτοιες «δημοκρατίες». Θα τεθεί με τέτοιον τρόπο η ερώτηση που ο βλάκας, ο χουλιγκάνος, ο σκυλάς, θα ψαρώσουν. Δεν είμαι τίποτα σημαντικότερο από αυτούς, τίποτα καλύτερο ή ανώτερο. Απλά τους φοβάμαι. Πολύ.
Κι όταν με κυριεύει εκείνο το δηλητήριο πως η ψήφος μου πρέπει να μετράει περισσότερο από την δική τους –γιατί άραγε ρε μεγάλε;- προσπαθώ να το καταπιώ και να μην το φτύσω έξω. Μακάρι να καταφέρω μέχρι τέλους να υπερασπίζομαι την ισότητα ακόμη κι όταν στρέφεται εναντίον μου και εξαρθρώνει τον κόσμο μου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
Θεέ μου, τι μπερδεμένο κείμενο! Τι εποχή...
_________________
Ιδεολογίες ή ψέματα;
Αν τα
κόμματα (δύο ήταν όλα κι όλα) και οι πολιτικοί, που κυβέρνησαν την
Ελλάδα τα τελευταία 80 χρόνια, είχαν κάποια ιδεολογία, αυτή ήταν ο
αντικομουνιμός... Είναι πάγια αρχή της πολιτικής, η ανακάλυψη ενός
εχθρού. Και να μην υπάρχει ακόμη, τον δημιουργούν... Και επειδή οι
έλληνες πολιτικοί μας ανακοινώσαν ότι «ανήκομεν ψυχή και σώματι εις την
Δύσιν», σήκωσαν την παντιέρα του αντικομουνισμού.
Ακόμη και σήμερα, που η κομουνιστική ιδεολογία διεθνώς έχει σχεδόν εξαφανιστεί και οι έλληνες κομουνιστές εκπροσωπούνται από τη σ. Λιάνα (ότι καλύτερο διαθέτουν!!!), η προσοχή τους είναι εκεί. Και μη υπάρχοντας πια του ΚΚΕ, αποφάσισαν ότι η εύκολη λύση είναι ο Σύριζα. Χωρίς να τους ρωτήσουν τους ονομάτισαν κομουνιστές και σπατσάρισαν...
Και μετά απ' αυτά, αναρωτιόμαστε πως ανδρώθηκε ο φασισμός στη πατρίδα μας. Είναι ή όχι αυτό, το άκρο άωτο της υποκρισίας;
@radical30
Ακόμη και σήμερα, που η κομουνιστική ιδεολογία διεθνώς έχει σχεδόν εξαφανιστεί και οι έλληνες κομουνιστές εκπροσωπούνται από τη σ. Λιάνα (ότι καλύτερο διαθέτουν!!!), η προσοχή τους είναι εκεί. Και μη υπάρχοντας πια του ΚΚΕ, αποφάσισαν ότι η εύκολη λύση είναι ο Σύριζα. Χωρίς να τους ρωτήσουν τους ονομάτισαν κομουνιστές και σπατσάρισαν...
Και μετά απ' αυτά, αναρωτιόμαστε πως ανδρώθηκε ο φασισμός στη πατρίδα μας. Είναι ή όχι αυτό, το άκρο άωτο της υποκρισίας;
@radical30
▶ Γεννηθήκαμε Ελεύθεροι και Ισοι - YouTube
▶ Γεννηθήκαμε Ελεύθεροι και Ισοι
- YouTube
Είναι να τρελένεσαι ή να αποδέχεσαι ότι ενώ όλοι γενηθήκαμε ελεύθεροι, αποδεχόμαστε να ζήσουμε
σαν σκλάβοι; Υποταγή ή Αντίσταση; Αποφασίστε...
- YouTube
Είναι να τρελένεσαι ή να αποδέχεσαι ότι ενώ όλοι γενηθήκαμε ελεύθεροι, αποδεχόμαστε να ζήσουμε
σαν σκλάβοι; Υποταγή ή Αντίσταση; Αποφασίστε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)