The Green Mile

The Green Mile

The Green Mile

The Green Mile

Τα καλά και συμφέροντα…

Τα καλά και συμφέροντα…

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Πόσο συμβατή είναι με την πολιτική ηθική του συστήματος η πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, να καταργηθεί από τη Βουλή, αυτή τη φορά, το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, με μοναδική αιτιολογία να μην τις πάρει ο... ΣΥΡΙΖΑ;

Απολύτως συμβατή! Κατάπτυστη είναι η «ηθική» των εκλογικών νόμων στη χώρα μας, οπότε, όσο εξόφθαλμα αισχρά ιδιοτελής και να είναι οποιαδήποτε πρόταση εκλογικού νόμου, είναι αδύνατον να βγει εκτός των ανεκτών ορίων της ηθικής του συστήματος στον τομέα αυτόν.

Υπενθυμίζουμε, ότι ακριβώς το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε το μπόνους των 40 εδρών στο πρώτο κόμμα και η ΝΔ αύξησε το μπόνους αυτό στις 50 έδρες!  ‘Οταν το εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ, κυβέρνηση σχημάτισε φυσικά το ΠΑΣΟΚ. Οταν το αύξησε η ΝΔ, κυβέρνηση έκανε η ΝΔ!  Τώρα που ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ μπορούν να κατακτήσουν την πρώτη θέση και να φτιάξουν κυβέρνηση, ανόητοι είναι -κατά τη δική τους οπτική γωνία- να δώσουν και πενήντα έδρες επιπλέον στον ΣΥΡΙΖΑ που θα βγει πρώτος;

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να μην παριστάνουμε τους εμβρόντητους από την ανηθικότητα των σημερινών πολιτικών ηγετών, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι οι παλαιότεροι και δήθεν «θρυλικοί» πολιτικοί ηγέτες ήταν πολύ, πολύ... χειρότεροι! Μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας, σε σχέση με τις εκλογές, ήταν ο... «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής! 

Δεν φτάνει που πρωθυπουργός διορίστηκε από το παλάτι εντελώς πραξικοπηματικά, χωρίς εκλογές, μετά τον θάνατο του νόμιμου πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου στις 4 Οκτωβρίου του 1955. Προσέθεσε αμέσως στην καριέρα του το μεγαλύτερο εκλογικό πραξικόπημα του ελληνικού κράτους! Στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1956, το κόμμα του Καραμανλή, η Εθνική Ριζοσπαστική Ενωσις (ΕΡΕ), ήρθε δεύτερο με 47,38% των ψήφων.  Πρώτη ήρθε η Δημοκρατική Ενωσις, ένας συνασπισμός κεντρώων και αριστερών κομμάτων με 48,15 των ψήφων.

Ε, λοιπόν, ο Καραμανλής είχε στήσει έναν τόσο αισχρό εκλογικό νόμο που το πρώτο κόμμα πήρε μόνο 132 από τις 300 έδρες και το δικό του κόμμα που ήρθε δεύτερο πήρε... 165 έδρες!!!

Το ξαναγράφουμε, πήρε 132 το πρώτο κόμμα και... 165 έδρες το δεύτερο!!!  

Νέο καλπονοθευτικό νόμο έστησε ο Καραμανλής, στις εκλογές του Μαΐου του 1958. Ο νόμος θα ευνοούσε το πρώτο κόμμα και θα «έθαβε» το τρίτο, που υπολόγιζε ο «εθνάρχης» ότι θα ήταν η αριστερή ΕΔΑ. Την πάτησε όμως γιατί η ΕΔΑ, εντελώς απροσδόκητα, ξεπέρασε κατά τέσσερις εκατοστιαίες μονάδες το κεντρώο κόμμα των Φιλελεύθερων (24,42% έναντι 20,67%)!  Οπότε η ΕΡΕ με 41,16% πήρε 171 έδρες και οι Φιλελεύθεροι με τις μισές ψήφους (20,67%) πήραν μόνο... 36 έδρες!!!

Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1961, με πρωθυπουργό φυσικά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το κράτος της Δεξιάς οργάνωσε τις διαβόητες εκλογές «βίας και νοθείας», όπως πέρασαν στην Ιστορία, αλλοιώνοντας τα αποτελέσματά τους! Νέα νίκη του «εθνάρχη».

Δεν ήταν όμως μόνο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εφευρέτης καλπονοθευτικών εκλογικών νόμων. Τι να πούμε τότε για τον Αλέξανδρο Παπάγο, ο οποίος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1952, με οριακά λιγότερες από τις μισές ψήφους (ποσοστό 49,22%) παίρνει το... 82,33% (!!!) των εδρών του κοινοβουλίου - τις 247 από τις 300! Ο συνασπισμός των κεντρώων κομμάτων με 34,22% των ψήφων παίρνει το ένα... πέμπτο των εδρών του Παπάγου, μόνο 51, ενώ η ΕΔΑ με 9,55% δεν πήρε απολύτως καμία έδρα!!!

Όσο για την απλή αναλογική, που ενδεχομένως θα μας προκύψει, αν τελικά υποβληθεί στη Βουλή τέτοια πρόταση, πράγμα για το οποίο έχουμε ισχυρότατες αμφιβολίες αν τελικά θα γίνει (μόνο για κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών έχει μιλήσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, όχι για απλή αναλογική!), πρέπει να υπενθυμίσουμε στους ηλικιωμένους και να πληροφορήσουμε τους νεότερους, ότι έχει ισχύσει στη χώρα μας μόνο δύο φορές, χαμένες στα βάθη των δεκαετιών του παρελθόντος.

Η πρώτη ήταν στις βουλευτικές εκλογές του Μαρτίου του 1950, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Η δεύτερη ήταν ενάμιση χρόνο αργότερα, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1951, όταν πρωθυπουργός ανέλαβε ο Νικόλαος Πλαστήρας. Πέντε περίπου μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, η κυβέρνηση Πλαστήρα εκτέλεσε τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο» του ΚΚΕ, τον Νίκο Μπελογιάννη.

Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 εξελέγησαν βουλευτές και τα στελέχη του ΚΚΕ: Μανώλης Γλέζος, Στέφανος Σαράφης, Αντώνης Αμπατιέλος, Ηλίας Ηλιού, Γιάννης Ιμβριώτης μεταξύ άλλων οι οποίοι ήταν κρατούμενοι στο στρατόπεδο του Αϊ-Στράτη. Στις 9 Νοεμβρίου αφέθηκαν προσωρινά ελεύθεροι για να ορκιστούν βουλευτές, αλλά στις 12 Δεκεμβρίου, έναν μήνα αργότερα, ακύρωσε το εκλογοδικείο την εκλογή τους και τους ξαναέστειλαν εξορία. 

Η κυβέρνηση Πλαστήρα, με αυτά τα πεπραγμένα, ήταν η τελευταία κυβέρνηση απλής αναλογικής στην Ελλάδα..

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ"                                                                        Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

O Aϊνστάιν, ο Πάπας και ο Τσίπρας

 O Aϊνστάιν, ο Πάπας και ο Τσίπρας

Ο Αϊνστάιν είχε πει κάποτε, αναφερόμενος στην τυχαιότητα στη φυσική, ότι «ο Θεός δεν παίζει ζάρια». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον θεωρούμενο ως τον επί γης αντιπρόσωπό του. Ο Πάπας και η αρχαία βατικάνεια διπλωματία δεν αφήνουν σίγουρα τίποτα στην τύχη. Οι πολιτικές κινήσεις της Αγίας Έδρας πραγματοποιούνται βάσει λεπτομερούς σχεδιασμού και η συμπεριφορά έναντι των ηγετών είναι αποτέλεσμα σοβαρής μελέτης από την πλέον έμπειρη διπλωματική γραφειοκρατία.

******

Γιατί, λοιπόν, ο Πάπας δέχεται σε ιδιωτική συνάντηση έναν νέο πολιτικό της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που οι αντίπαλοί του –εντός και εκτός Ελλάδας- προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως το enfant terrible της Γηραιάς Ηπείρου; Προφανώς, διότι προσδοκά, ότι αυτός ο πολιτικός θα διαδραματίσει βραχυπρόθεσμα σημαντικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Το δεύτερο προφανές συμπέρασμα είναι πως ο Ποντίφικας και οι σύμβουλοί του κρίνουν, ότι ο ρόλος του θα είναι θετικός. Κανείς δε θα ευνοούσε με ακρόαση έναν υποψήφιο ολετήρα.

Στους Υπνοβάτες του Χέρμαν Μπροχ παρουσιάζεται ο θάνατος του παλιού κόσμου και η αναμονή για τη γένεση του νέου.Οι χαρακτήρες του έργου, όμως, είναι αδύναμοι· αφήνονται στη ροή των γεγονότων και «υπνοβατούν» από τον ρομαντικό ιδεαλισμό του 19ου αιώνα προς την καταρράκωση των ανθρωπιστικών αξιών, που γέννησε τον ναζισμό. Το ίδιο αδύναμη είναι και η σύγχρονη, κυρίαρχη, πολιτική τάξη της Ευρώπης. Έχοντας χάσει τη μεταπολεμική αισιοδοξία για μια ενιαία δημοκρατική ήπειρο, έχει αφεθεί στο έλεος των αγορών, όπως μια γηραιά κυρία στα χέρια του νεαρού εραστή.

Στο μεταξύ η ακροδεξιά ξεσκονίζει τη μεγάλη στολή. Και αν οι γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2002 ήταν μια άσφαιρη προειδοποίηση, ίσως το 2017 αντικρύσουμε το πτώμα. Όμως, ο Πάπας Φραγκίσκος, διδασκόμενος από τις ατυχείς στιγμές των προκατόχων του, επιλέγει να συναντηθεί με τον εκφραστή της νέας ευρωπαϊκής Αριστεράς, Αλέξη Τσίπρα, και όχι με την «πολύ καθολική» (très catholique) Μαρίν Λεπέν, που εμφανίζεται ως το χαμογελαστό πρόσωπο του νεο-φασισμού. Αυτό που δεν κατάλαβαν ο Πίος ΙΒ΄ και οι Γερμανοί σύμβουλοί του στον Μεσοπόλεμο φαίνεται να το καταλαβαίνει ο σημερινός Πάπας.

Αλλά και η Αριστερά ξεπερνάει θαρραλέα τις παλιές αγκυλώσεις της και θεραπεύει τις ιστορικές πληγές. Αναζητεί συμμαχίες με πολιτική φαντασία και, ουσιαστικά, επανακαθορίζει το εύρος των δυνάμεων της δημοκρατικής συνιστώσας των κοινωνιών. Το ζήτημα είναι, ακριβώς, να μην πεθάνει ο σπόρος του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού και σ’ αυτή την προσπάθεια οι μεγάλες χριστιανικές ομολογίες βρίσκονται στην ίδια πλευρά με την Αριστερά. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος από την Αθήνα και ο Πάπας Φραγκίσκος από τη Ρώμη, στέλνουν -με διαφορετικούς τρόπους- το ίδιο μήνυμα ενάντια στον ανορθολογισμό της φασιστικής δημαγωγίας και της οικονομικής τρομοκρατίας.

Αυτή τη φορά ο Πάπας δεν στρατεύεται με τον Μέτερνιχ και τον Γκιζό· η σαγήνη της δύναμης υποχωρεί μπροστά στην ανάγκη να διατηρηθεί το πολύτιμο υπόβαθρο των πνευματικών και πολιτικών κατακτήσεων του ανθρωπισμού, «χριστιανικού», «σοσιαλιστικού» ή «φιλελεύθερου». Από την πρόσφατη συνάντησή του με τον κ. Τσίπρα, καταλάβαμε ότι υφίσταται αλληλεγγύη στο επίπεδο των αρχών και, σίγουρα, οι Μαντόνες στο Ορβιέτο δεν θα δακρύσουν, αν στην Ελλάδα κυβερνήσει η Αριστερά.

Ευστάθιος Λιανός -Λιάντης

 TVXS.GR

«Το στοίχημα για την Ευρώπη»

Δριμεία κριτική στην γερμανική λιτότητα και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την ευρωπαϊκή κρίση χρέους η Γερμανίδα καγκελάριος, Άγκελα Μέρκελ, ασκεί ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος στο βιβλίο του «Το στοίχημα για την Ευρώπη» (εκδ. Πατάκη).

 Στο βιβλίο, που παρουσιάζεται εν είδει συνεντεύξεως με τον Γερμανό δημοσιογράφο, Γκρέγκορ Πέτερ Σμιτς, ο Σόρος προτείνει αλλαγή στην Συνθήκη του Μάαστριχτ προκειμένου να μπορούν να διασωθούν χώρες της ευρωζώνης, ενώ υπογραμμίζει ότι η οικονομική άνθιση της Γερμανίας οφείλεται και στις μεγάλες διαγραφές χρέους που της είχαν γίνει μεταπολεμικά.

-        *  Πέρυσι μια έρευνα έδειξε ότι οι Γερμανοί φοβούνται τον πληθωρισμό περισσότερο από τις θανάσιμες ασθένειες.

«Δεν με εκπλήσσει καθόλου».

-         * Δεν είναι κατανοητό αυτό το συναίσθημα; Πολλοί Γερμανοί συσχετίζουν αυτή την άνοδο του Χίτλερ με τον υπερπληθωρισμό.

«Πράγματι μπορούμε να διαβάσουμε έτσι τη συλλογική μνήμη του γερμανικού λαού. Πλην όμως, από ιστορική άποψη, η ανάγνωση αυτή δεν είναι ακριβής. Είναι αλήθεια ότι ο υπερπληθωρισμός αφάνισε τις οικονομίες της μέσης τάξης, μετά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. και τη μετέτρεψε σε λούμπεν προλεταριάτο,το οποίο εξέθρεψε, με τη σειρά του, τον ναζισμό. Τι ήταν όμως αυτό που προκάλεσε τότε τον υπερπληθωρισμό; Το υπερβολικό χρέος που επέβαλαν η Γαλλία και η Βρετανία στη Γερμανία και η επιμονή των νικητριών χωρών να εισπράξουν τις οφειλές. Τραγική ειρωνεία της σημερινής κρίσης του ευρώ συνιστά το γεγονός,  ότι η Γερμανία διαπράττει τώρα ένα παρόμοιο λάθος: επιμένει να εξοφληθούν οι οφειλές επιβάλλοντας αυστηρή λιτότητα, η οποία πιθανότατα θα επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα.

Οι Γερμανοί θα έπρεπε επίσης να θυμηθούν τι έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία. Δεν τον έφερε ο υπερπληθωρισμός της Βαϊμάρης, που, εξάλλου, έληξε γύρω στο 1923, αλλά κυρίως η τρομερή ανεργία μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929-1932. Το 1928 οι ναζί έλαβαν το 3% των ψήφων στο κοινοβούλιο, ενώ το 1929 ο Έριχ Λούντερντορφ κέρδισε μονάχα 1,1% στις προεδρικές εκλογές. Το 1930 οι ΗΠΑ σταμάτησαν να δανείζουν τη Γερμανία και όταν η ανεργία αυξήθηκε από 8% σε 30% οι ναζί άρχισαν να κερδίζουν έδαφος.

 Όταν η Γερμανία σταμάτησε να δανείζει την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία μετά την κρίση του 2008, η ανεργία των χωρών αυτών έφτασε επίσης το 30%-ας ελπίσουμε όχι με παρόμοια πολιτικά αποτελέσματα».

-         * Αλλά και πάλι, δεν είναι λογικό και εν τέλει ωφέλιμο να ζητάμε από κράτη σαν την Ελλάδα, την Ισπανία ή την Ιταλία να βάλουν τάξη στους προϋπολογισμούς και στις οικονομίες τους;

«Ναι στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά η κατάσταση στην Ιταλία και την Ισπανία διαφέρει ριζικά».

-         * Συμφωνείτε δηλαδή, ότι η ελληνική κυβέρνηση παραποίησε τα στοιχεία ώστε να ενταχθεί η Ελλάδα στη ευρωζώνη και ότι συνέχισε να ψεύδεται;

«Η ελληνική κυβέρνηση παραποίησε απροκάλυπτα τα στοιχεία αλλά και οι άλλοι δανειολήπτες σεβάστηκαν γενικά τους κανόνες. Πράγματι η Ισπανία και η Ιρλανδία είχαν μια μάλλον συνετή διαχείριση των οικονομικών τους - τα ετήσια κρατικά ελλείμματα και τα συνολικά επίπεδα χρέους ήταν πολύ χαμηλότερα από εκείνα της Γερμανίας το 2009».

-         * Αλλά ακόμα κι αν, όπως λέτε, μερικές από τις χώρες που διολίσθησαν στην κρίση υπήρξαν μάλλον νομοταγείς ως προς τις ευρωπαϊκές συνθήκες, σήμερα δεν έχει πια και τόση σημασία. Υποστηρίζετε ότι η Γερμανία πρέπει να πληρώσει τώρα κάποια από τα λάθη που έγιναν στον σχεδιασμό του ευρώ; Ότι πρέπει να εξαγοράσει τα χρέη των άλλων χωρών; Αυτό αντιβαίνει τον ευρωπαϊκό νόμο.

«Έχετε δίκιο για τον ευρωπαϊκό νόμο. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία σχεδιάστηκε, εν πολλοίς, από την Bundesbank, περιέχει ένα άρθρο που απαγορεύει ρητά τη "διάσωση". Και αυτή η απαγόρευση επικυρώθηκε από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο. Το συγκεκριμένο άρθρο έχει δυσκολέψει πολύ τη σημερινή κατάσταση, αλλά απέδειξε κιόλας, ότι τα σφάλματα που αποκάλυψε η κρίση του ευρώ ήταν συστημικά, είχαν τις ρίζες τους στην ιστορία της δημιουργίας του κοινού νομίσματος: δεν ήταν απλώς η συνέπεια της κακής οικονομικής πολιτικής των χωρών-οφειλετών».

-         * Εννοείτε ότι οι κανόνες του Μάαστριχτ είναι λανθασμένοι και δεν πρέπει να εφαρμοστούν;

«Ναι, ορισμένοι κανόνες πρέπει να αλλάξουν».

-         * Ποιοι δηλαδή;

«Το άρθρο περί μη δυνατότητας διάσωσης, για παράδειγμα».

-         * Και ποια άλλα άρθρα;

«Η Συνθήκη του Μάαστριχτ χρειάζεται γενική αναθεώρηση. Βασίστηκε σε μια λανθασμένη οικονομική θεωρία, στην οποία πιστεύουν μόνο η Bundesbank και η γερμανική κυβέρνηση.                   Η συνθήκη εξέλαβε ως δεδομένο,  ότι μόνο ο κρατικός δανεισμός μπορούσε να προκαλέσει χρόνια ελλείμματα και να αποσταθεροποιήσει τη νομισματική ένωση. Ήταν σοβαρό σφάλμα αυτό!

Μόνο στην Ελλάδα ήταν γνήσια η δημοσιονομική κρίση. Στην Ισπανία και στην Ιρλανδία,  η κρίση προκλήθηκε από τη φούσκα των ακινήτων κι από τις υπερβολές των τραπεζών. Όσο για την Ιταλία, ήταν ειδική περίπτωση: επιβαρύνθηκε από δυσβάσταχτα δημόσια χρέη που κληρονόμησε από την εποχή πριν από το ευρώ και τα οποία έγιναν μη βιώσιμα όταν οι αγορές επέβαλαν βαριά πριμ κινδύνου. Η Γερμανία αρνείται να το δεχτεί αυτό, αλλά καλό θα ήταν να θυμηθεί την ίδια της την ιστορία».

-         * Ποιο μέρος της ιστορίας της;

«Η Γερμανία ωφελήθηκε από κούρεμα χρέους τρεις φορές στην ιστορία της, δύο από τις οποίες μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Το Σχέδιο Dawes του 1924,  επιχείρησε να ελαττώσει το ύψος των γερμανικών αποζημιώσεων. Το Σχέδιο Young του 1929,  μείωσε το ποσό των γερμανικών αποζημιώσεων και παραχώρησε στη Γερμανία μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια αποπληρωμής. Αυτά τα σχέδια μερικής διαγραφής, είχαν στόχο τη διόρθωση των σφαλμάτων που είχε διαπράξει η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, οι Γάλλοι και οι άλλες νικήτριες δυνάμεις, δημιούργησαν οικονομικές συνθήκες που υποβοήθησαν την άνοδο του φασισμού. Δυστυχώς, οι Γερμανοί κάνουν σήμερα το ίδιο στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η γαλλική επιμονή να τηρηθούν οι γερμανικές δεσμεύσεις μετά την Συνθήκη των Βερσαλλιών, ήταν ασφαλώς το μεγάλο λάθος. Ο Κέϊνς ήταν ο πρώτος που το επισήμανε αυτό στο βιβλίο του «Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης», που εκδόθηκε το 1919.

Το τρίτο και μεγαλύτερο κούρεμα χρέους έγινε μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί φρόντισαν να μην επαναλάβουν το λάθος της προηγούμενης γενιάς και, αντί να απαιτήσουν αποζημιώσεις, το 1953 αποφάσισαν να διαγράψουν το μισό χρέος της Γερμανίας. Όσο για το υπόλοιπο, παραχώρησαν πολύ μακρά περίοδο αποπληρωμής. (Αυτό πάνω-κάτω χρειάζεται σήμερα και η Ελλάδα).  Χωρίς τη γενναιοδωρία των ΗΠΑ και της Βρετανίας το γερμανικό οικονομικό θαύμα δεν θα είχε συμβεί».

-         *  H Γαλλία δεν τιμωρείται, γι αυτό οι Γάλλοι διστάζουν να αποδεχτούν την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων.

«Τώρα μιλάτε σαν Γερμανός που θαυμάζει τη σπαρτιατική παράδοση. Μου θυμίζετε τον πατέρα μου, που έλεγε, αστειευόμενος, ότι οι Σπαρτιάτες μάθαιναν να υποφέρουν τον πόνο των άλλων, χωρίς φόβο και πάθος. Δυστυχώς αυτό αντανακλά τη σημερινή κατάσταση. Όμως έχετε δίκιο. Η Γαλλία δεν κινείται καθόλου. Ούτε τη βλέπω να κινείται στο μέλλον.

Κατηγορία άρθρου: Ευρώπη-EOP