Iκανοποίηση Ομπάμα για τη συμφωνία αλλά ο στρατός παραμένει σε επιφυλακή
- κόσμος - Το Βήμα Online
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013
Βλάντιμιρ Πούτιν - Μπάρακ Ομπάμα 2-0
ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ
radical30 στό Παρ Apr 13, 2012 1:58 am
Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, με άρθρο του στην εφημερίδα «The New
York Times», απευθύνεται στους Αμερικανούς πολίτες μία ημέρα μετά το
διάγγελμα του Αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα και εξηγεί τους λόγους
για τους οποίους δεν πρέπει να γίνει μία στρατιωτική επέμβαση στη Συρία
και ότι η όποια λύση θα πρέπει να βρεθεί μέσω του ΟΗΕ.
Εξ’ ου και η πρωτοβουλία της Μόσχας να τεθεί υπό τη διεθνή κοινότητα το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας. Πρωτοβουλία, η οποία σύμφωνα με το BBC, έχει φέρει τη Ρωσία ένα βήμα μπροστά από τις ΗΠΑ στην κρίση της Συρίας, ενώ αν πετύχει το σχέδιο «θα πρόκειται για μία μεγάλη διπλωματική νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν», εκτιμά ο Στίβεν Ροζενμπεργκ, ανταποκριτής στη Μόσχα.
Στο άρθρο του στους ΝΥΤ, με τίτλο «Μια έκκληση για επίδειξη σύνεσης από τη Ρωσία», ο Πούτιν επισημαίνει πώς «πιθανό χτύπημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Συρίας, παρά την έντονη αντίθεση πολλών χωρών και μεγάλων πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Πάπα, θα οδηγήσει σε περισσότερα αθώα θύματα και σε κλιμάκωση, ενδεχομένως και σε εξάπλωση της σύγκρουσης πέρα από τα σύνορα της χώρας».
Προειδοποιεί πως αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα «την αύξηση της τρομοκρατίας» και σημειώνει πως «κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στη Συρία έγινε χρήση χημικών. Όμως, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι τα όπλα αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν από τον συριακό στρατό, αλλά από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης».
Ο Πούτιν, ακόμη, αναλύει τους λόγους για τους οποίους η λύση στο συριακό θέμα πρέπει να βρεθεί μέσα από τη διπλωματία και όχι από τη βία, επισημαίνοντας πως «εξαρχής η Ρωσία έχει υποστηρίξει έναν ειρηνικό διάλογο».
«Δεν προστατεύουμε τη συριακή κυβέρνηση, αλλά το διεθνές δίκαιο», απαντά ο Ρώσος πρόεδρος σε όσους τον κατηγορούν ότι στηρίζει τον Άσαντ και υπογραμμίζει, πως η όποια λύση πρέπει να βρεθεί μέσα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
«Πιστεύουμε ότι η διατήρηση του νόμου και της τάξης στον πολύπλοκο και ταραχώδη κόσμο του σήμερα, είναι ένας από τους λίγους τρόπους, για να συγκρατήσουμε τις διεθνείς σχέσεις από το να διολισθήσουν στο χάος», λέει χαρακτηριστικά και τονίζει πως «η βία επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας
ή μέσα από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οτιδήποτε άλλο είναι απαράδεκτο σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα αποτελούσε μια πράξη επιθετικότητας».
«Είναι ανησυχητικό το γεγονός, ότι η στρατιωτική επέμβαση σε εσωτερικές συγκρούσεις σε χώρες του εξωτερικού, έχει γίνει κοινός τόπος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Αμερικής; Αμφιβάλλω», σχολιάζει παρακάτω ο Πούτιν και προσθέτει πως «αν μπορούμε να αποφύγουμε τη βία εναντίον της Συρίας, αυτό θα βελτιώσει το κλίμα στις διεθνείς σχέσεις και θα ενισχύσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Θα είναι μια κοινή μας επιτυχία και θα ανοίξει την οδό για συνεργασία και σε άλλα κρίσιμα ζητήματα».
Ο Ρώσος πρόεδρος, ακόμη, λέει πως θα συνεχίσει τις επαφές με τον Αμερικανό πρόεδρο, ενώ αναφορικά με το διάγγελμα της Τρίτης από τον Ομπάμα, επισημαίνει πως κανένα έθνος δεν είναι «εξαιρετικό» και πως «δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε να είμαστε όλοι ίσοι».
Την ίδια στιγμή το BBC αναφέρει πώς «η αποτροπή ενός αμερικανικού στρατιωτικού χτυπήματος σε έναν σημαντικό σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, με την παράλληλη απομάκρυνση της απειλής των χημικών όπλων του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ: αυτό ήδη θεωρείται μεγάλη επιτυχία της Μόσχας».
Υποστηρίζει επίσης, πως αν η πρωτοβουλία της Μόσχας χαρακτηριστεί από επιτυχία θα «σώσει» και τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, καθώς δεν θα χρειαστεί να προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, κίνηση που δεν βρίσκει υποστήριξη ούτε στο εσωτερικό των ΗΠΑ αλλά ούτε στο εξωτερικό.
«Στο ζήτημα της Συρίας, η Ρωσία δείχνει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα δέχεται επικρίσεις ότι υπεκφεύγει, ότι τραβάει κόκκινες γραμμές και μετά αργεί να αναλάβει δράση, ο πρόεδρος Πούτιν ήταν τόσο αξιόπιστος και αμετακίνητος όσο τα τείχη του Κρεμλίνου: με συνέπεια αντιτίθεται σε ένα αμερικανικό χτύπημα», καταλήγει ο βρετανός ανταποκριτής.
Εξ’ ου και η πρωτοβουλία της Μόσχας να τεθεί υπό τη διεθνή κοινότητα το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας. Πρωτοβουλία, η οποία σύμφωνα με το BBC, έχει φέρει τη Ρωσία ένα βήμα μπροστά από τις ΗΠΑ στην κρίση της Συρίας, ενώ αν πετύχει το σχέδιο «θα πρόκειται για μία μεγάλη διπλωματική νίκη του Βλαντιμίρ Πούτιν», εκτιμά ο Στίβεν Ροζενμπεργκ, ανταποκριτής στη Μόσχα.
Στο άρθρο του στους ΝΥΤ, με τίτλο «Μια έκκληση για επίδειξη σύνεσης από τη Ρωσία», ο Πούτιν επισημαίνει πώς «πιθανό χτύπημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Συρίας, παρά την έντονη αντίθεση πολλών χωρών και μεγάλων πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Πάπα, θα οδηγήσει σε περισσότερα αθώα θύματα και σε κλιμάκωση, ενδεχομένως και σε εξάπλωση της σύγκρουσης πέρα από τα σύνορα της χώρας».
Προειδοποιεί πως αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα «την αύξηση της τρομοκρατίας» και σημειώνει πως «κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στη Συρία έγινε χρήση χημικών. Όμως, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι τα όπλα αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν από τον συριακό στρατό, αλλά από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης».
Ο Πούτιν, ακόμη, αναλύει τους λόγους για τους οποίους η λύση στο συριακό θέμα πρέπει να βρεθεί μέσα από τη διπλωματία και όχι από τη βία, επισημαίνοντας πως «εξαρχής η Ρωσία έχει υποστηρίξει έναν ειρηνικό διάλογο».
«Δεν προστατεύουμε τη συριακή κυβέρνηση, αλλά το διεθνές δίκαιο», απαντά ο Ρώσος πρόεδρος σε όσους τον κατηγορούν ότι στηρίζει τον Άσαντ και υπογραμμίζει, πως η όποια λύση πρέπει να βρεθεί μέσα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
«Πιστεύουμε ότι η διατήρηση του νόμου και της τάξης στον πολύπλοκο και ταραχώδη κόσμο του σήμερα, είναι ένας από τους λίγους τρόπους, για να συγκρατήσουμε τις διεθνείς σχέσεις από το να διολισθήσουν στο χάος», λέει χαρακτηριστικά και τονίζει πως «η βία επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας
ή μέσα από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οτιδήποτε άλλο είναι απαράδεκτο σύμφωνα με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα αποτελούσε μια πράξη επιθετικότητας».
«Είναι ανησυχητικό το γεγονός, ότι η στρατιωτική επέμβαση σε εσωτερικές συγκρούσεις σε χώρες του εξωτερικού, έχει γίνει κοινός τόπος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Αμερικής; Αμφιβάλλω», σχολιάζει παρακάτω ο Πούτιν και προσθέτει πως «αν μπορούμε να αποφύγουμε τη βία εναντίον της Συρίας, αυτό θα βελτιώσει το κλίμα στις διεθνείς σχέσεις και θα ενισχύσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Θα είναι μια κοινή μας επιτυχία και θα ανοίξει την οδό για συνεργασία και σε άλλα κρίσιμα ζητήματα».
Ο Ρώσος πρόεδρος, ακόμη, λέει πως θα συνεχίσει τις επαφές με τον Αμερικανό πρόεδρο, ενώ αναφορικά με το διάγγελμα της Τρίτης από τον Ομπάμα, επισημαίνει πως κανένα έθνος δεν είναι «εξαιρετικό» και πως «δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός μας δημιούργησε να είμαστε όλοι ίσοι».
Την ίδια στιγμή το BBC αναφέρει πώς «η αποτροπή ενός αμερικανικού στρατιωτικού χτυπήματος σε έναν σημαντικό σύμμαχο στη Μέση Ανατολή, με την παράλληλη απομάκρυνση της απειλής των χημικών όπλων του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ: αυτό ήδη θεωρείται μεγάλη επιτυχία της Μόσχας».
Υποστηρίζει επίσης, πως αν η πρωτοβουλία της Μόσχας χαρακτηριστεί από επιτυχία θα «σώσει» και τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, καθώς δεν θα χρειαστεί να προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, κίνηση που δεν βρίσκει υποστήριξη ούτε στο εσωτερικό των ΗΠΑ αλλά ούτε στο εξωτερικό.
«Στο ζήτημα της Συρίας, η Ρωσία δείχνει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα δέχεται επικρίσεις ότι υπεκφεύγει, ότι τραβάει κόκκινες γραμμές και μετά αργεί να αναλάβει δράση, ο πρόεδρος Πούτιν ήταν τόσο αξιόπιστος και αμετακίνητος όσο τα τείχη του Κρεμλίνου: με συνέπεια αντιτίθεται σε ένα αμερικανικό χτύπημα», καταλήγει ο βρετανός ανταποκριτής.
--------------------------------
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Πούτιν στους «New York Times»:
«Τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τη Συρία με ώθησαν να μιλήσω απευθείας στον αμερικανικό λαό και τους πολιτικούς του ηγέτες. Είναι σημαντικό να το κάνω αυτό σε μια εποχή ανεπαρκούς επικοινωνίας μεταξύ των κοινωνιών μας.
Οι σχέσεις μας έχουν περάσει από διάφορα στάδια. Σταθήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά υπήρξαμε και σύμμαχοι κάποτε, και μαζί νικήσαμε τους Ναζί. Ο παγκόσμιος διεθνής οργανισμός - τα Ηνωμένα Έθνη- δημιουργήθηκε τότε, για να αποφευχθούν στο μέλλον τέτοιου είδους καταστροφές.
Οι ιδρυτές των Ηνωμένων Εθνών κατανόησαν ότι οι αποφάσεις που αφορούν στον πόλεμο και στην ειρήνη πρέπει να γίνονται μόνο με συναίνεση, και με τη συγκατάθεση της Αμερικής το βέτο των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας κατοχυρώθηκε στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η βαθιά αυτή σοφία στήριξε τη σταθερότητα των διεθνών μας σχέσεων για δεκαετίες. Κανείς δεν θέλει τα Ηνωμένα Έθνη να έχουν την τύχη της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία κατέρρευσε, διότι δεν διέθετε πραγματική δύναμη. Αυτό είναι εφικτό, εάν οι ισχυρές χώρες παρακάμψουν τα Ηνωμένα Έθνη και αναλάβουν στρατιωτική δράση χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Πιθανό χτύπημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Συρίας, παρά την έντονη αντίθεση πολλών χωρών και μεγάλων πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Πάπα, θα οδηγήσει σε περισσότερα αθώα θύματα και σε κλιμάκωση, ενδεχομένως και σε εξάπλωση της σύγκρουσης πέρα από τα σύνορα της χώρας. Χτύπημα της Αμερικής θα αυξήσει τη βία και θα εξαπολύσει ένα νέο κύμα τρομοκρατίας.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να υπονομεύσει τις πολυμερείς προσπάθειες για την επίλυση του ιρανικού πυρηνικού προβλήματος και την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, αλλά και να αποσταθεροποιήσει περαιτέρω τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα ολόκληρο το σύστημα του διεθνούς δικαίου και να διαταράξει την ισορροπία.
Η Συρία δε μαρτυρά μία μάχη για τη δημοκρατία, αλλά μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε μια πολυθρησκευτική χώρα. Υπάρχουν μερικοί υπερασπιστές της δημοκρατίας στη Συρία, αλλά υπάρχουν περισσότεροι από αρκετοί μαχητές της Αλ Κάιντα και εξτρεμιστές όλων των ειδών που μάχονται την κυβέρνηση . Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει ορίσει ως τρομοκρατικές οργανώσεις την "Al Nusra Front" (Μέτωπο υποστήριξης προς το λαό της Μεγάλης Συρίας – συνεργάτης της Αλ Κάιντα) και την "the Islamic State of Iraq and the Levant" (Το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Εγγύς Ανατολής - ομάδα που αποτελείται και υποστηρίζεται από μια ποικιλία από ομάδες ανταρτών), που πολεμούν στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση , που τροφοδοτείται με όπλα από ξένες χώρες προς την αντιπολίτευση, είναι μία από τις πιο αιματηρές στον κόσμο.
Μισθοφόροι από τις αραβικές χώρες αγωνίζονται εκεί, όπως και εκατοντάδες στρατιώτες από τις δυτικές χώρες, ακόμη και από τη Ρωσία, ένα θέμα βαθιάς ανησυχίας για εμάς. Μήπως δεν επιστρέψουν στις χώρες μας με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει από τη Συρία; Μετά από όλα, μετά τις συγκρούσεις στη Λιβύη,
οι εξτρεμιστές προχώρησαν στο Μάλι. Αυτό μας απειλεί όλους.
Από την αρχή , η Ρωσία έχει υποστηρίξει έναν ειρηνικό διάλογο που επιτρέπει στους Σύρους να αναπτύξουν ένα συμβιβαστικό σχέδιο για το μέλλον τους. Δεν προστατεύουμε τη συριακή κυβέρνηση, αλλά το διεθνές δίκαιο. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και πιστεύουμε ότι η διατήρηση του νόμου και της τάξης στον πολύπλοκο και ταραχώδη κόσμο του σήμερα είναι ένας από τους λίγους τρόπους, για να συγκρατήσουμε τις διεθνείς σχέσεις από το να διολισθήσουν στο χάος.
Ο νόμος εξακολουθεί να είναι ο νόμος, και πρέπει να ακολουθηθεί είτε μας αρέσει είτε όχι. Σύμφωνα με το ισχύον διεθνές δίκαιο, η βία επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας ή μέσα από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οτιδήποτε άλλο είναι απαράδεκτο με βάση τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και θα αποτελούσε μια πράξη επιθετικότητας.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στη Συρία έγινε χρήση χημικών. Όμως, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι τα όπλα αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν από τον συριακό στρατό, αλλά από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, για να προκαλέσουν την παρέμβαση ισχυρών ξένων προστατών τους , που θα πάρουν το μέρος των φονταμενταλιστών . Αναφορές ότι μαχητές ετοιμάζουν μια ακόμα επίθεση -αυτή τη φορά εναντίον του Ισραήλ- δεν μπορούν να αγνοηθούν .
Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η στρατιωτική επέμβαση σε εσωτερικές συγκρούσεις σε χώρες του εξωτερικού έχει γίνει κοινός τόπος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Αμερικής; Αμφιβάλλω. Ολοένα και περισσότερα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο βλέπουν την Αμερική όχι ως μοντέλο δημοκρατίας , αλλά ως χώρα στηριζόμενη αποκλειστικά στην ωμή βία, που μαστορεύει συνασπισμούς υπό το σύνθημα "είτε είστε μαζί μας, είτε εναντίον μας".
Αλλά η βία αποδείχθηκε αναποτελεσματική και περιττή . Το Αφγανιστάν παραπαίει, και κανείς δεν μπορεί να πει τι θα συμβεί όταν οι διεθνείς δυνάμεις αποσυρθούν. Η Λιβύη χωρίζεται σε φυλές και ομάδες. Στο Ιράκ ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται, με δεκάδες ανθρώπους να σκοτώνονται κάθε ημέρα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλοί έκαναν μια αναλογία μεταξύ του Ιράκ και της Συρίας και ρώτησαν γιατί η κυβέρνησή τους θέλει να επαναλάβει τα τελευταία της λάθη.
Ανεξάρτητα με το πόσο στοχευμένες είναι οι επιθέσεις ή πόσο εξελιγμένα τα όπλα, άμαχοι μεταξύ των θυμάτων είναι κάτι το αναπόφευκτο, συμπεριλαμβανομένων των ηλικιωμένων και των παιδιών, τους οποίους οι επιθέσεις έχουν ως στόχο να προστατεύσουν.
Ο κόσμος αντιδρά ζητώντας: Αν δεν μπορείτε να υπολογίσετε το διεθνές δίκαιο, τότε θα πρέπει να βρείτε άλλους τρόπους για να εξασφαλίσετε την ασφάλειά σας. Έτσι, παρατηρείται ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών που επιδιώκουν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτό είναι λογικό: Αν έχεις μία βόμβα, κανείς δεν θα σε αγγίξει .
Έχουμε μείνει στη συζήτηση για την ανάγκη για περιορισμό των πυρηνικών όπλων, όταν στην πραγματικότητα αυτό τίθεται προοδευτικά σε αμφισβήτηση. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα της βίας και να επιστρέψουμε στο δρόμο της πολιτισμένης διπλωματικής και πολιτικής λύσης.
Μια νέα ευκαιρία για να αποφευχθεί η στρατιωτική δράση έχει προκύψει τις τελευταίες ημέρες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας θα πρέπει να επωφεληθούν από τη βούληση της συριακής κυβέρνησης να θέσει το χημικό οπλοστάσιο της υπό διεθνή έλεγχο και να το καταστρέψει. Κρίνοντας από τις δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες το βλέπουν αυτό ως μια εναλλακτική λύση για στρατιωτική δράση.
Χαιρετίζω το ενδιαφέρον του προέδρου για τη συνέχιση του διαλόγου με τη Ρωσία, για τη Συρία. Πρέπει να εργαστούμε από κοινού για να μείνει αυτή η ελπίδα ζωντανή, όπως έχουμε συμφωνήσει με την Ομάδα των 8 κατά τη συνάντησή μας στη Βόρεια Ιρλανδία τον Ιούνιο, και να κατευθύνουμε τη συζήτηση πίσω προς τις διαπραγματεύσεις.
Αν μπορούμε να αποφύγουμε τη βία εναντίον της Συρίας, αυτό θα βελτιώσει το κλίμα στις διεθνείς σχέσεις και θα ενισχύσει την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Θα είναι μια κοινή μας επιτυχία και θα ανοίξει την οδό για συνεργασία και σε άλλα κρίσιμα ζητήματα.
Η δουλειά και η προσωπική σχέση μου με τον πρόεδρο Ομπάμα χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη εμπιστοσύνη. Το εκτιμώ αυτό. Μελέτησα προσεκτικά την ομιλία του προς το αμερικανικό έθνος την Τρίτη. Και θα προτιμούσα να διαφωνήσω με την δήλωση που έκανε σχετικά με την αμερικανική ιδιαιτερότητα, δηλώνοντας ότι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών είναι "που κάνει την Αμερική διαφορετική. Είναι αυτό που μας κάνει εξαιρετικούς".
Είναι άκρως επικίνδυνο να ενθαρρύνει κανείς τους ανθρώπους να βλέπουν τους εαυτούς τους ως εξαιρετικούς, ανεξάρτητα από το κίνητρο. Υπάρχουν μεγάλες χώρες και μικρές χώρες, πλούσιοι και φτωχοί, εκείνοι με μακρά δημοκρατική παράδοση και εκείνοι που εξακολουθούν να βρίσκουν το δρόμο τους προς τη δημοκρατία. Οι πολιτικές όλων αυτών διαφέρουν πάρα πολύ. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, αλλά, όταν ζητάμε τις ευλογίες του Κυρίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε
ότι ο Θεός μας δημιούργησε να είμαστε όλοι ίσοι».
Τμήμα ειδήσεων defencenet
==========================
Ο «αργός θάνατος» της μεσαίας τάξης
Στίγκλιτς: Ο «αργός θάνατος» της μεσαίας τάξης
Το ανώτατο 1% παίρνει το 20% του ΑΕΠ, λέει ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος. Το 95% των κερδών της περιόδου 2009-2012 απορροφήθηκε από αυτό το 1%, ενώ η μεσαία τάξη γύρισε δύο δεκαετίες πίσω. Η αμερικανική οικονομία είναι άρρωστη και αιτία είναι η ανισότητα.
Με μία αιχμηρή ομιλία στο συνέδριο AFL-CIO, ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς προκάλεσε και πάλι έντονες συζητήσεις. Αυτήν τη φορά, στο στόχαστρό του βρέθηκε η ανισότητα, που για τον ίδιο είναι η εστία όλων των κακών της οικονομίας, και παρέθεσε στοιχεία που σοκάρουν.
«Είμαι οικονομολόγος, μελετώ πώς λειτουργούν ή δεν λειτουργούν οι οικονομίες. Και για μένα είναι σαφές ότι η οικονομία μας είναι άρρωστη εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας από τους λόγους είναι η ανισότητα», ανέφερε στην ομιλία του και συμπλήρωσε: «Όλοι γνωρίζουν τα στοιχεία: ενώ η παραγωγικότητα των Αμερικανών εργαζομένων εκτοξεύθηκε, οι μισθοί έμειναν στάσιμοι. Από το 1979 η παραγωγικότητα ανά ώρα ενισχύθηκε κατά 40%, αλλά οι μισθοί ελάχιστα μεταβλήθηκαν.
Εν τω μεταξύ, το ανώτατο 1% παίρνει ποσοστό μεγαλύτερο από το 20% του ΑΕΠ».
«Η Μεγάλη Ύφεση έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ορισμένοι λένε ότι η ύφεση έληξε το 2009. Για τους περισσότερους Αμερικανούς, όμως, αυτό δεν είναι σωστό. Το 95% των κερδών από το 2009 μέχρι το 2012 απορροφήθηκε από το ανώτατο 1%. Οι υπόλοιποι, το 99% δηλαδή, ποτέ δεν ανέκαμψαν πραγματικά. Περισσότεροι από 20 εκατ. Αμερικανοί που θα ήθελαν εργασία πλήρους απασχόλησης δεν μπορούν να τη βρουν, τα εισοδήματα είναι χαμηλότερα από ό,τι πριν από μιάμιση δεκαετία, ο πλούτος της μεσαίας τάξης έχει επιστρέψει στα επίπεδα προ δύο δεκαετιών».
«Έχουμε γίνει η προηγμένη χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανισότητας, με το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται και υποφέρει», συνέχισε.
«Το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου μου 'Το Τίμημα της Ανισότητας' είναι πως όλοι μας, πλούσιοι και φτωχοί, πληρώνουμε το τίμημα αυτού του διευρυμένου χάσματος. Και αυτή η ανισότητα δεν είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι κάτι που απλώς μας συνέβη. Δεν είναι αποτέλεσμα των φυσικών νόμων ή των οικονομικών κανόνων. Αντιθέτως, είναι κάτι που εμείς δημιουργήσαμε με τις πολιτικές μας, με όσα κάνουμε».
Κι πρόσθεσε: «Εμείς δημιουργήσαμε αυτήν την ανισότητα -στην πραγματικότητα την επιλέξαμε- με νόμους που αποδυνάμωσαν τα συνδικάτα, που συρρίκνωσαν τον ελάχιστο μισθό στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1950 σε πραγματικούς όρους, με νόμους που επέτρεψαν στους διευθύνοντες συμβούλους να παίρνουν μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής πίτας, με νόμους περί χρεοκοπιών που έφεραν τις τοξικές καινοτομίες της Wall Street πριν από τους εργαζόμενους. Καταστήσαμε σχεδόν ανέφικτη την αποπληρωμή των φοιτητικών δανείων. Υποεπενδύσαμε στην παιδεία. Φορολογήσαμε τους τζογαδόρους στο χρηματιστήριο με συντελεστές μικρότερους από ό,τι τους εργαζόμενους και ενθαρρύναμε τις επενδύσεις στο εξωτερικό αντί και στο εσωτερικό.
Ας είμαστε σαφείς: Η οικονομία μας δεν λειτουργεί με τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί μία εύρυθμη οικονομία. Έχουμε τεράστιο αριθμό ανικανοποίητων αναγκών, αλλά άεργους εργαζόμενους και μηχανές. Έχουμε γέφυρες που χρειάζονται ανακατασκευή, δρόμους και σχολεία που πρέπει να χτίσουμε. Έχουμε φοιτητές που χρειάζονται εκπαίδευση του 21ου αιώνα, αλλά απολύουμε τους δασκάλους. Έχουμε άδεια σπίτια και άστεγους ανθρώπους. Έχουμε πλούσιες τράπεζες που δεν δανείζουν στις μικρές μας επιχειρήσεις, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούν τον πλούτο και την ευφυΐα τους για να χειραγωγούν τις αγορές και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με ληστρικό δανεισμό».
«Είμαι οικονομολόγος, μελετώ πώς λειτουργούν ή δεν λειτουργούν οι οικονομίες. Και για μένα είναι σαφές ότι η οικονομία μας είναι άρρωστη εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας από τους λόγους είναι η ανισότητα», ανέφερε στην ομιλία του και συμπλήρωσε: «Όλοι γνωρίζουν τα στοιχεία: ενώ η παραγωγικότητα των Αμερικανών εργαζομένων εκτοξεύθηκε, οι μισθοί έμειναν στάσιμοι. Από το 1979 η παραγωγικότητα ανά ώρα ενισχύθηκε κατά 40%, αλλά οι μισθοί ελάχιστα μεταβλήθηκαν.
Εν τω μεταξύ, το ανώτατο 1% παίρνει ποσοστό μεγαλύτερο από το 20% του ΑΕΠ».
«Η Μεγάλη Ύφεση έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ορισμένοι λένε ότι η ύφεση έληξε το 2009. Για τους περισσότερους Αμερικανούς, όμως, αυτό δεν είναι σωστό. Το 95% των κερδών από το 2009 μέχρι το 2012 απορροφήθηκε από το ανώτατο 1%. Οι υπόλοιποι, το 99% δηλαδή, ποτέ δεν ανέκαμψαν πραγματικά. Περισσότεροι από 20 εκατ. Αμερικανοί που θα ήθελαν εργασία πλήρους απασχόλησης δεν μπορούν να τη βρουν, τα εισοδήματα είναι χαμηλότερα από ό,τι πριν από μιάμιση δεκαετία, ο πλούτος της μεσαίας τάξης έχει επιστρέψει στα επίπεδα προ δύο δεκαετιών».
«Έχουμε γίνει η προηγμένη χώρα με το υψηλότερο ποσοστό ανισότητας, με το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται και υποφέρει», συνέχισε.
«Το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου μου 'Το Τίμημα της Ανισότητας' είναι πως όλοι μας, πλούσιοι και φτωχοί, πληρώνουμε το τίμημα αυτού του διευρυμένου χάσματος. Και αυτή η ανισότητα δεν είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι κάτι που απλώς μας συνέβη. Δεν είναι αποτέλεσμα των φυσικών νόμων ή των οικονομικών κανόνων. Αντιθέτως, είναι κάτι που εμείς δημιουργήσαμε με τις πολιτικές μας, με όσα κάνουμε».
Κι πρόσθεσε: «Εμείς δημιουργήσαμε αυτήν την ανισότητα -στην πραγματικότητα την επιλέξαμε- με νόμους που αποδυνάμωσαν τα συνδικάτα, που συρρίκνωσαν τον ελάχιστο μισθό στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1950 σε πραγματικούς όρους, με νόμους που επέτρεψαν στους διευθύνοντες συμβούλους να παίρνουν μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής πίτας, με νόμους περί χρεοκοπιών που έφεραν τις τοξικές καινοτομίες της Wall Street πριν από τους εργαζόμενους. Καταστήσαμε σχεδόν ανέφικτη την αποπληρωμή των φοιτητικών δανείων. Υποεπενδύσαμε στην παιδεία. Φορολογήσαμε τους τζογαδόρους στο χρηματιστήριο με συντελεστές μικρότερους από ό,τι τους εργαζόμενους και ενθαρρύναμε τις επενδύσεις στο εξωτερικό αντί και στο εσωτερικό.
Ας είμαστε σαφείς: Η οικονομία μας δεν λειτουργεί με τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί μία εύρυθμη οικονομία. Έχουμε τεράστιο αριθμό ανικανοποίητων αναγκών, αλλά άεργους εργαζόμενους και μηχανές. Έχουμε γέφυρες που χρειάζονται ανακατασκευή, δρόμους και σχολεία που πρέπει να χτίσουμε. Έχουμε φοιτητές που χρειάζονται εκπαίδευση του 21ου αιώνα, αλλά απολύουμε τους δασκάλους. Έχουμε άδεια σπίτια και άστεγους ανθρώπους. Έχουμε πλούσιες τράπεζες που δεν δανείζουν στις μικρές μας επιχειρήσεις, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούν τον πλούτο και την ευφυΐα τους για να χειραγωγούν τις αγορές και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους με ληστρικό δανεισμό».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)