ΓΗΡΑΤΙΑ…
Πώς είναι
να είσαι ηλικιωμένος; Μέσα μου λέω ότι ίσως κατά βάθος να είναι και λυτρωτικό.
'Ερχεται κάποια στιγμή που λυγίζεις από το βάρος του χρόνου και δεν βασανίζεις
τα πόδια. Τα σέρνεις πια, έχοντας το άλλοθι του γήρατος. Παραιτείσαι χωρίς να
απολογείσαι. Επιτρέπεται πια να παραδεχθείς ότι κουράστηκες. Μετά σκέφτομαι ότι
πάντα είσαι, κατά κάποιον τρόπο, ηλικιωμένος. Όσο υγιής και αν αισθάνεσαι, όσο
σφρίγος και αν παραμένει στις μπαταρίες σου, έτσι και σε έβλεπε ο εαυτός σου
πριν από είκοσι χρόνια, θα πάθαινε κρίση πανικού. Το γήρας δεν είναι μόνο ένας
προορισμός για τους τυχερούς. Είναι και μία μόνιμη κατάσταση.
Όμως του
κερατά, δεν υπάρχει παγκόσμια μέρα για τους νευρωτικούς μεσήλικες. Υπάρχει
παγκόσμια μέρα ηλικιωμένων και είναι ΣΗΜΕΡΑ.
Στον
ανεπτυγμένο κόσμο, η ημέρα αναφέρεται σε ανθρώπους άνω των 65-70 ετών. Στον
αναπτυσσόμενο κόσμο, αυτές οι ηλικίες είναι μικρά και σπάνια ρεκόρ επιβίωσης.
Στην Αιθιοπία προσδιορίζουν αλλιώς τους ηλικιωμένους. Και για την Ευρώπη δεν
υπάρχουν Αιθίοπες ηλικιωμένοι -λίγοι ξεπερνούν τα 50.
Δεν ξέρω
με πόσα χρόνια είναι ευχαριστημένος ένας άνθρωπος. Εξαρτάται από τη ζωή που
κάνει. Μπορεί να ζήσεις λίγο, αλλά να έχεις βάλει πολλές ζωές μέσα σε μία. Και μπορεί τα χρόνια σου να αναμετρηθούν με
τον αιώνα, αλλά να μη βρήκες τίποτα
σπουδαίο για να τα γεμίσεις.
Στην
Ελλάδα ζούμε περίπου 78-79 χρόνια. Βλέπω αρκετούς ανθρώπους σε αυτήν στην
ηλικία να περπατούν στο δρόμο. Και κάνω υπολογισμούς, μετράω τη ζωή τους με το
μάτι και την ιστορία. Κάτι θυμούνται από Γερμανούς, κάτι παραπάνω από εμφύλιο.
Μετανάστευση, ταραγμένα χρόνια, χούντα, μεταπολίτευση, Αλλαγή. Λες και η χώρα έζησε
περισσότερες ζωές από τους ίδιους. Τους βλέπω στα παγκάκια αμίλητους. Και όσο
μεγαλώνω και εγώ, καταλαβαίνω ότι η σιωπή είναι όλα όσα έχεις να πεις. Δεν σου
φτάνουν οι λέξεις ή ακόμα δεν έχεις βρει τις σωστές.
Καμιά
φορά απορώ αν είναι κουρασμένοι ή φοβισμένοι. Φοβάσαι περισσότερο τον θάνατο
όσο τον πλησιάζεις, ή κάθε μέρα που περνάει σε στεφανώνει με μία νίκη; Θέλω
συχνά να ρωτήσω πώς είναι εκεί πάνω. Πώς είναι να είσαι γέρος. Αλλά φοβάμαι μην
ακούσω ένα «δεν πάει στο διάολο, ζωή είναι, θα περάσει».
Kώστας
Γιαννακίδης protagon.gr
******************
Με έβαλε
σε σκέψεις ο αρθογράφος. Ειδικά με αυτή την παράγραφο: «Δεν ξέρω με πόσα χρόνια
είναι ευχαριστημένος ένας άνθρωπος. Εξαρτάται από τη ζωή που κάνει. Μπορεί να
ζήσεις λίγο, αλλά να έχεις βάλει πολλές ζωές μέσα σε μία. Και μπορεί τα χρόνια σου να αναμετρηθούν με
τον αιώνα, αλλά να μη βρήκες τίποτα
σπουδαίο για να τα γεμίσεις»
Ίσως από την
αγωνία του, επειδή προφανώς πλησιάζει στα χωρικά ύδατα και σκέπτεται ότι
συντόμως θα μπει στην υφαλοκρηπίδα της γεροντικής ηλικίας, βάζει ένα καίριο
ερώτημα: «την ποιότητα της ζωής».
Λόγω του
επαγγέλματός του, θα πρέπει να έχει φορτώσει τη συνείδησή του με ανείπωτα
μυστικά αρκετών ‘’σπουδαίων’’ ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι έχει ζήσει πολλές
ζωές μέσα σε μία; Καθόλου. Αντίθετα, μάλλον έχει ‘’σκατώσει’’ τη δική του ζωή.
Ας μη ξεχνά, ούτε για μια στιγμή, ότι ψέμα θεωρείται και η απόκρυψη της
αλήθειας.
Πέρα από επαγγελματικές δεοντολογίες και άλλα μπλα μπλά… ας το
χωνέψει: Είναι ένας ψευταράς. Και ας
θυμηθεί ότι «Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα»!
@Radical30
(1930-2014
και πάει λέγοντας)
