Αληθώς Ανέστη;
Από το βράδυ της Ανάστασης και μετά, η επωδός είναι η έκφραση «Χριστός Ανέστη», η οποία αναμένει την απόκριση «Αληθώς Ανέστη» (αν και τελευταία παίζει η ατάκα, με χιούμορ, «Μαγκιά του!»).
Κι όμως, το πιο αμφισβητήσιμο θέμα στα έργα και τις διδαχές του Ιησού Χριστού και των επιγόνων του, είναι η ανάσταση των νεκρών. Όχι τόσο του ίδιου, που η πίστη στην ανάστασή του εκ νεκρών αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής θρησκείας, όσο όλων των άλλων, των «κοινών θνητών». Αφού, εκτός από τον ίδιο, που εδώ και 2100 χρόνια εξακολουθεί να μνημονεύεται ως αναστηθέντας, όλοι οι υπόλοιποι: η Μητέρα του η ίδια, μαθητές, Απόστολοι, Ευαγγελιστές, μαρτυρήσαντες Άγιες και Άγιοι, αφοσιωμένοι πιστοί, μεγάλοι Πατέρες της εκκλησίας, Επίσκοποι, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες, εξακολούθησαν να πεθαίνουν (εις τους αιώνες των αιώνων), χωρίς να ανασταίνονται.
Όπως και όλοι οι άλλοι άλλωστε: οι πιστοί και οι προφήτες και οι μάρτυρες άλλων θρησκευτικών δογμάτων, αλλά και οι άπιστοι. Διότι οι θνητοί καταλήγουν πάντα νεκροί. Τώρα, αν μερικοί από αυτούς (λέγεται ότι) «εκοιμήθησαν», ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι οριστικώς, «εντελώς» νεκροί - που η ανάσταση και των μεν και των δε παραπέμπεται στη Δευτέρα Παρουσία -, αυτή είναι μάλλον μια διαφορά που ο κοινός νους, όσο και να πιστεύει, δεν μπορεί να συλλάβει. Εξού και η παλιά λαϊκή παράδοση, που επέτρεπε να απουσιάζουν από τη χαρμόσυνη τελετή της Ανάστασης οι πενθούντες και οι χήρες.
Η ανάσταση των νεκρών, είτε συντελείται ως θαύμα, είτε αναφέρεται ως απαραίτητη προϋπόθεση της πίστης των χριστανών, είτε ως υπόσχεση της αιώνιας ζωής, συναντά πάντα αντιστάσεις (κατανόησης) και από τους πιο πιστούς μαθητές. Ο Ιησούς ανασταίνει τη μικρή κόρη του Ιαείρου, ενώπιον των γονιών της και τριών μαθητών του και απαιτεί να παραμείνει το θαύμα κρυφό… Ανασταίνει τον γιο της χήρας της Ναΐν και το θαύμα διαδίδεται σε όλη την Ιουδαία και τα περίχωρα… Ανασταίνει τον Λάζαρο και λέγει στη Μάρθα: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει, κι όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, δεν θα πεθάνει ποτέ», ενώ προλέγει τρεις φορές το θάνατο και την ανάστασή του. Κι όμως, όταν αναγγέλλεται η ανάστασή του, από τις γυναίκες που επισκέπτονται τον τάφο του, οι μαθητές του ακόμη αμφιβάλλουν και θα χρειαστεί να επανεμφανισθεί ο ίδιος για να τους επιπλήξει και να τους πείσει.
Αλλά οι νεκροί, όπως ξέρουμε εμείς οι θνητοί, είναι νεκροί. Όπως λέει κι ο Κώστας Ουράνης, στο ποίημά του “Οι Ζωντανοί Νεκροί”, «μόνο τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονούμε». Ζωή σε λόγου μας, δηλαδή. Να ζούμε για να τους θυμόμαστε τους αγαπημένους απόντες μας. Με την αγάπη, και τον σεβασμό που αξίζει στον καθένα…
Καλό Πάσχα. Χριστός Ανέστη! Μαγκιά Του!!!!
Από το βράδυ της Ανάστασης και μετά, η επωδός είναι η έκφραση «Χριστός Ανέστη», η οποία αναμένει την απόκριση «Αληθώς Ανέστη» (αν και τελευταία παίζει η ατάκα, με χιούμορ, «Μαγκιά του!»).
Κι όμως, το πιο αμφισβητήσιμο θέμα στα έργα και τις διδαχές του Ιησού Χριστού και των επιγόνων του, είναι η ανάσταση των νεκρών. Όχι τόσο του ίδιου, που η πίστη στην ανάστασή του εκ νεκρών αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής θρησκείας, όσο όλων των άλλων, των «κοινών θνητών». Αφού, εκτός από τον ίδιο, που εδώ και 2100 χρόνια εξακολουθεί να μνημονεύεται ως αναστηθέντας, όλοι οι υπόλοιποι: η Μητέρα του η ίδια, μαθητές, Απόστολοι, Ευαγγελιστές, μαρτυρήσαντες Άγιες και Άγιοι, αφοσιωμένοι πιστοί, μεγάλοι Πατέρες της εκκλησίας, Επίσκοποι, Αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες, εξακολούθησαν να πεθαίνουν (εις τους αιώνες των αιώνων), χωρίς να ανασταίνονται.
Όπως και όλοι οι άλλοι άλλωστε: οι πιστοί και οι προφήτες και οι μάρτυρες άλλων θρησκευτικών δογμάτων, αλλά και οι άπιστοι. Διότι οι θνητοί καταλήγουν πάντα νεκροί. Τώρα, αν μερικοί από αυτούς (λέγεται ότι) «εκοιμήθησαν», ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι οριστικώς, «εντελώς» νεκροί - που η ανάσταση και των μεν και των δε παραπέμπεται στη Δευτέρα Παρουσία -, αυτή είναι μάλλον μια διαφορά που ο κοινός νους, όσο και να πιστεύει, δεν μπορεί να συλλάβει. Εξού και η παλιά λαϊκή παράδοση, που επέτρεπε να απουσιάζουν από τη χαρμόσυνη τελετή της Ανάστασης οι πενθούντες και οι χήρες.
Η ανάσταση των νεκρών, είτε συντελείται ως θαύμα, είτε αναφέρεται ως απαραίτητη προϋπόθεση της πίστης των χριστανών, είτε ως υπόσχεση της αιώνιας ζωής, συναντά πάντα αντιστάσεις (κατανόησης) και από τους πιο πιστούς μαθητές. Ο Ιησούς ανασταίνει τη μικρή κόρη του Ιαείρου, ενώπιον των γονιών της και τριών μαθητών του και απαιτεί να παραμείνει το θαύμα κρυφό… Ανασταίνει τον γιο της χήρας της Ναΐν και το θαύμα διαδίδεται σε όλη την Ιουδαία και τα περίχωρα… Ανασταίνει τον Λάζαρο και λέγει στη Μάρθα: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει, κι όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, δεν θα πεθάνει ποτέ», ενώ προλέγει τρεις φορές το θάνατο και την ανάστασή του. Κι όμως, όταν αναγγέλλεται η ανάστασή του, από τις γυναίκες που επισκέπτονται τον τάφο του, οι μαθητές του ακόμη αμφιβάλλουν και θα χρειαστεί να επανεμφανισθεί ο ίδιος για να τους επιπλήξει και να τους πείσει.
Αλλά οι νεκροί, όπως ξέρουμε εμείς οι θνητοί, είναι νεκροί. Όπως λέει κι ο Κώστας Ουράνης, στο ποίημά του “Οι Ζωντανοί Νεκροί”, «μόνο τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονούμε». Ζωή σε λόγου μας, δηλαδή. Να ζούμε για να τους θυμόμαστε τους αγαπημένους απόντες μας. Με την αγάπη, και τον σεβασμό που αξίζει στον καθένα…
Καλό Πάσχα. Χριστός Ανέστη! Μαγκιά Του!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου