«Σκέψεις και Γραπτά»
‘Ελληνας παλιάς κοπής…
(της δραχμής και της δεκάρας)
‘Ισως δεν με πιστέψετε ή στη καλύτερη, να με πείτε γραφικό, λαϊκιστή ή κάτι συναφές. Δικαίωμά σας, λέω εγώ.
Όμως υπάρχει στα λεγόμενά μου, μία παράμετρος αδιαπραγμάτευτη. Το δέχεστε, το οσμίζεστε – γιατί δεν γνωριζόμαστε καν - δεν ξέρω, αλλά η ειλικρίνεια, η αλήθεια, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι, αποτελούν την πραγματικότητα μιας άλλης εποχής, που είχα την τύχη να βιώσω, όπως και οι άλλοι νέοι και νέες της γενιάς μου (1930). Χωρίς υπερβολές ή φτιασιδώματα, χωρίς εξαρτήσεις κομματικές, για να μη πω και ιδεολογικές. Αν το καλοσκεφτούμε, σας μιλάει ένας εκπρόσωπος της πολύτιμης, αλλά αδικημένης μετριότητας.
Έτσι, και όχι σαν σκεπτικό, αλλά σαν βίωμα των όσων περιγράφω εδώ κι εκεί, έχω καταλήξει στη βεβαιότητα ότι: «Οι εποχές είναι αυτές που δημιουργούν τους ανθρώπους τους και όχι οι άνθρωποι της εποχές».
Οι λίγες επώνυμες εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως πάντα και παντού, σε κάθε ζήτημα της Ανθρωπότητας. Η απόλυτη, άλλωστε, αλήθεια δεν έχει υπάρξει σχεδόν ποτέ, με κυριότερη εξαίρεση (να την πάλι κι εδώ): τη Ζωή και τον Θάνατο…
Δηλώνω λοιπόν, με τις παραπάνω προϋποθέσεις, ότι δεν είμαι περήφανος για την Ελληνικότητά μου. Τι περήφανος, για πιο πράγμα το δικαιούμαι; Ντρέπομαι θα έλεγα,
αλλά πρώτα θα χρειαστεί να φωνάξω, όσο γίνεται πιο δυνατά, ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Που απευθύνεται μόνο στους νέους. Σ’ εκείνους που γεννήθηκαν μετά το 1975.
Σ’ εκείνους, δηλαδή, που έχουν ακούσει, διαβάσει ή διδαχτεί, όχι μόνο για το 1821 ή τις λεγόμενες χαμένες Πατρίδες, αλλά και για τον Πόλεμο του ’40, την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον βασιλιά Παύλο και τη Φρειδερίκη, τις Διώξεις, τη Μακρόνησο και την Ανάφη, τη μαζική Μετανάστευση χιλιάδων ελλήνων πολιτών, τον Ανένδοτο Αγώνα της ‘Ενωσης Κέντρου, την Αποστασία Μητσοτάκη, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, την πτώση της Βασιλείας και την εγκαθίδρυση της 3ης (
αβασίλευτης Ελληνικής Δημοκρατίας (με πρώτο πρόεδρο ένα χουντικό Στρατηγό), τη δεύτερη περίοδο Καραμανλή…
Ωπ, πήρα φόρα και μπορεί να απαριθμώ ως αύριο… Γιατί θα χρειαστεί να αναφέρω και την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίαςμ όπως και του ΠαΣοΚ, αλλά με συγχωρείται, δεν θέλω να ανακατευτώ και με αυτά τα σκατά! Δηλαδή, με την περιβόητη ‘’Μεταπολίτευση’’, τη μήτρα που εξέθρεψε το ‘’αβγό του φειδιού’’, που εξελίχθηκε σ’ αυτό το Τέρας που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα, ΟΛΟΙ οι εν ζωή ‘Ελληνες/δες…
Τώρα όμως, αυτά τα σημερινά τα γνωρίζουμε όλοι, επομένως δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αν προχωρήσω θα πάψω να είμαι αντικειμενικός και δεν το θέλω, άσε που εσείς οι νεότεροι, στους οποίους απευθύνομαι, τα γνωρίζετε καλύτερα… Εγώ είμαι πια ένας απόμαχος, ένας εκ προθέσεως ερημίτης, που βράζω στο ζουμί μου (εν αναμονή)… αλλά και άπραγος λόγω ηλικίας και επιβαρυμένης σωματικής υγείας. Επανέρχομαι, λοιπόν, στην ειλικρινή μου Συγνώμη και εξηγούμαι…
Συγνώμη μόνο από τους πολύ νέους! Ας πούμε τα εγγόνια μου και τα παιδιά σας. Όλοι οι άλλοι έχουμε τις ευθύνες μας, μικρές ή μεγαλύτερες. Για την Ελλάδα που τους αφήνουμε σαν κληρονομιά και για το, όχι απλά αβέβαιο αλλά έως και τραγικό μέλλον, που τους επιφυλάξαμε…
Και υπάρχει κάτι ακόμη τραγικότερο. Αυτές οι τελευταίες γενιές, οι σημερινοί 30ρηδες και κάτω, είναι οι καλύτερες, οι ποιοτικότερες από κάθε πλευρά, απ’ όλες τις προηγούμενες, στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.
Σ’ αυτούς κυρίως απευθύνω τη Συγνώμη μου και μ’ αυτούς στο μυαλό μου, αισθάνομαι ντροπή για την Ελληνικότητά μου.
@radical30
‘Ελληνας παλιάς κοπής…
(της δραχμής και της δεκάρας)
‘Ισως δεν με πιστέψετε ή στη καλύτερη, να με πείτε γραφικό, λαϊκιστή ή κάτι συναφές. Δικαίωμά σας, λέω εγώ.
Όμως υπάρχει στα λεγόμενά μου, μία παράμετρος αδιαπραγμάτευτη. Το δέχεστε, το οσμίζεστε – γιατί δεν γνωριζόμαστε καν - δεν ξέρω, αλλά η ειλικρίνεια, η αλήθεια, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι, αποτελούν την πραγματικότητα μιας άλλης εποχής, που είχα την τύχη να βιώσω, όπως και οι άλλοι νέοι και νέες της γενιάς μου (1930). Χωρίς υπερβολές ή φτιασιδώματα, χωρίς εξαρτήσεις κομματικές, για να μη πω και ιδεολογικές. Αν το καλοσκεφτούμε, σας μιλάει ένας εκπρόσωπος της πολύτιμης, αλλά αδικημένης μετριότητας.
Έτσι, και όχι σαν σκεπτικό, αλλά σαν βίωμα των όσων περιγράφω εδώ κι εκεί, έχω καταλήξει στη βεβαιότητα ότι: «Οι εποχές είναι αυτές που δημιουργούν τους ανθρώπους τους και όχι οι άνθρωποι της εποχές».
Οι λίγες επώνυμες εξαιρέσεις, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Όπως πάντα και παντού, σε κάθε ζήτημα της Ανθρωπότητας. Η απόλυτη, άλλωστε, αλήθεια δεν έχει υπάρξει σχεδόν ποτέ, με κυριότερη εξαίρεση (να την πάλι κι εδώ): τη Ζωή και τον Θάνατο…
Δηλώνω λοιπόν, με τις παραπάνω προϋποθέσεις, ότι δεν είμαι περήφανος για την Ελληνικότητά μου. Τι περήφανος, για πιο πράγμα το δικαιούμαι; Ντρέπομαι θα έλεγα,
αλλά πρώτα θα χρειαστεί να φωνάξω, όσο γίνεται πιο δυνατά, ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Που απευθύνεται μόνο στους νέους. Σ’ εκείνους που γεννήθηκαν μετά το 1975.
Σ’ εκείνους, δηλαδή, που έχουν ακούσει, διαβάσει ή διδαχτεί, όχι μόνο για το 1821 ή τις λεγόμενες χαμένες Πατρίδες, αλλά και για τον Πόλεμο του ’40, την Κατοχή, την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον βασιλιά Παύλο και τη Φρειδερίκη, τις Διώξεις, τη Μακρόνησο και την Ανάφη, τη μαζική Μετανάστευση χιλιάδων ελλήνων πολιτών, τον Ανένδοτο Αγώνα της ‘Ενωσης Κέντρου, την Αποστασία Μητσοτάκη, τη Χούντα των Συνταγματαρχών, την πτώση της Βασιλείας και την εγκαθίδρυση της 3ης (
αβασίλευτης Ελληνικής Δημοκρατίας (με πρώτο πρόεδρο ένα χουντικό Στρατηγό), τη δεύτερη περίοδο Καραμανλή… Ωπ, πήρα φόρα και μπορεί να απαριθμώ ως αύριο… Γιατί θα χρειαστεί να αναφέρω και την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίαςμ όπως και του ΠαΣοΚ, αλλά με συγχωρείται, δεν θέλω να ανακατευτώ και με αυτά τα σκατά! Δηλαδή, με την περιβόητη ‘’Μεταπολίτευση’’, τη μήτρα που εξέθρεψε το ‘’αβγό του φειδιού’’, που εξελίχθηκε σ’ αυτό το Τέρας που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα, ΟΛΟΙ οι εν ζωή ‘Ελληνες/δες…
Τώρα όμως, αυτά τα σημερινά τα γνωρίζουμε όλοι, επομένως δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αν προχωρήσω θα πάψω να είμαι αντικειμενικός και δεν το θέλω, άσε που εσείς οι νεότεροι, στους οποίους απευθύνομαι, τα γνωρίζετε καλύτερα… Εγώ είμαι πια ένας απόμαχος, ένας εκ προθέσεως ερημίτης, που βράζω στο ζουμί μου (εν αναμονή)… αλλά και άπραγος λόγω ηλικίας και επιβαρυμένης σωματικής υγείας. Επανέρχομαι, λοιπόν, στην ειλικρινή μου Συγνώμη και εξηγούμαι…
Συγνώμη μόνο από τους πολύ νέους! Ας πούμε τα εγγόνια μου και τα παιδιά σας. Όλοι οι άλλοι έχουμε τις ευθύνες μας, μικρές ή μεγαλύτερες. Για την Ελλάδα που τους αφήνουμε σαν κληρονομιά και για το, όχι απλά αβέβαιο αλλά έως και τραγικό μέλλον, που τους επιφυλάξαμε…
Και υπάρχει κάτι ακόμη τραγικότερο. Αυτές οι τελευταίες γενιές, οι σημερινοί 30ρηδες και κάτω, είναι οι καλύτερες, οι ποιοτικότερες από κάθε πλευρά, απ’ όλες τις προηγούμενες, στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.
Σ’ αυτούς κυρίως απευθύνω τη Συγνώμη μου και μ’ αυτούς στο μυαλό μου, αισθάνομαι ντροπή για την Ελληνικότητά μου.
@radical30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου