ΑΚΟΥΣΤΕ!!!
«Είμαστε ρεαλιστές. επιδιώκουμε το αδύνατο». Τσε Γκεβάρα
Ο επαναστάτης θυσιάζεται για το όνειρο του Ανθρώπου. Ο τρομοκράτης δολοφονεί το όνειρο και τον άνθρωπο.
Ο επαναστάτης του Λόγου και της Ιδέας, για έναν καλύτερο κόσμο, ζει μέσα στον άνθρωπο και παλεύει, αγωνίζεται, για το αδύνατο, για να επιτύχει το καλύτερο δυνατό, για τον Άνθρωπο.
Ο Προμ...ηθέας, ως πρώτος επαναστάτης του κόσμου, καρφώνεται στον βράχο του Καυκάσου, από το κράτος και τη βία, αψηφώντας τον κυρίαρχο, «που για τους δύστυχους θνητούς έγνοια καμιά δεν είχε: βροτών των ταλαιπώρων λόγον ούκ έσχεν ουδένα», γιατί κλέβει την αθάνατη φωτιά της γνώσης και του λόγου: «έννους έθηκα και φρενών επιβόλους» (Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης). Και τη δίνει στους θνητούς. Για την πολλήν αγάπη των ανθρώπων «δια την λίαν φιλότητα βροτών», .
Ο Αθανάσιος Διάκος, ο θυσιασμένος επαναστάτης, «Εγώ γραικός γεννήθηκα γραικός θε να πεθάνω» βροντοφωνάζει και πεθαίνει με σημαία του τη σταυρωμένη γαλανόλευκη συνείδηση της Ελλάδας.
Ο Μπελογιάννης «ωραίος σαν Έλληνας», πηγαίνει αγέρωχος και χαμογελαστός στην εθελούσια θυσία του, καρφώνοντας στο πέτο του, κόκκινο γαρύφαλλο, την ελπίδα του για έναν παναθρώπινο Άνθρωπο.
Και ξαφνικά αντήχησε ο πυροβολισμός.
Και ξαφνιάστηκαν οι υποκριτές. Και απορήσανε οι φαρισαίοι, βλέποντας το πτώμα. Το πτώμα τους. Τον σκοτωμένο άνθρωπο, που είχανε μέσα τους. Σκοτωμένον, από αυτούς τους ίδιους.
Μη έχοντας τον Λόγο και την λεβεντιά του Επαναστάτη, που αγωνίζεται και θυσιάζεται για έναν καλύτερο άνθρωπο, ο τρομοκράτης σκοτώνει τον άνθρωπο και αφήνει στον τόπο του χυμένου αίματος ιδεολογήματα φληναφημάτων.
Ανάμεσα στο δάχτυλο και τη σκανδάλη, μαγκωμένη η ανθρωπιά! Δολοφονημένη! Μαγκωμένη η ανθρωπιά, ανάμεσα στις στρατιές των πεινασμένων απόκληρων της ζωής, που ψάχνουν στα σκουπίδια των χορτάτων. Ανάμεσα στα απλανή μάτια των πρόωρα γερασμένων παιδιών, που ατενίζουν το κενό της ύπαρξής των. Την κενότητα των ανθρώπων.
Ανάμεσα στα κούφια λόγια των πολιτικατζήδων, οι οποίοι, σφουγγοκωλάριοι των ισχυρών των οικονομικών συμφερόντων, «δεν αποφασίζουν τίποτα που δεν θα ήταν αρεστό σ’ αυτούς (σ.σ. τους αφεντάδες τους): εβούλευον ουδέν ό,τι μη τοις ξυνεστώσι δοκοί)» (Θουκυδίδης).
Μαγκωμένη η ανθρωπιά ανάμεσα στις ορδές των αδιάφορων, αλλοτριωμένων ανθρώπων, που «πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μανόλης Αναγνωστάκης), δεν έχουν καιρό να κοιτάξουν γύρω τους∙ μέσα τους∙ τον διπλανό τους.
Κα ξαφνικά αντήχησε ο πυροβολισμός. Η άναρθρη κραυγή της σφαίρας και του χυμένου αίματος. «Συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι… Αν θέλετε μια εικόνα της ζωής, φανταστείτε ένα πέλμα που θα συντρίβει τη μορφή του ανθρώπου.». (Όργουελ. 1984).
Μια ξυλάρα κράταγε και πήρε σβάρνα τους δρόμους της σάπιας πόλης κραυγάζοντας: «Ακούστε! Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης / Ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης / Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι». (Κωστής Παλαμάς)
Και πίσω του έτρεχαν οι άνθρωποι, όσοι από δαύτους είχαν απομείνει Άνθρωποι, στην χαλασμένη πόλη, αγριεμένοι, οργισμένοι με τους μικρούς ανίκανους και τυφλούς κυβερνήτες τους. Τους κυβερνήτες, που, αυτοί, αυτοί οι ίδιοι, είχαν στείλει να τους εκπροσωπούν σ’ εκείνο το βαυαρικό κτήριο, που το μόνο του αγλάισμα ήταν ο άγνωστος στρατιώτης, σκοτωμένος σε μια μάχη για της «πατρίδος την ελευθερία».
Για μια πατρίδα που αυτοί, εκεί μέσα στο κίτρινο κτήριο, ταπείνωναν μπροστά στους ξενομπάτηδες τροϊκανούς, που τους έλεγαν εταίρους (φίδια κολοβά), που αυτοί, οι ανίκανοι μικροί τυφλοί κυβερνήτες-σφουγγοκωλάριοι των ξένων τοκογλύφων, είχαν φέρει εξ Εσπερίας, για να σώσουν, λέει, τον λαό, κλέβοντάς του τον μισθό, την κουτσουρεμένη του σύνταξη, το μεροκάματο του τρόμου και του ιδρώτα του, ενώ οι καπάτσοι μεγαλοκλέφτες αυγάτιζαν τα κλεμμένα σε εξωχώριους (off shore) παραδείσους φοροφυγάδων.
Ακούστε! Το μίσος που σταλάξατε στις καρδιές των ανθρώπων, με τα άνομα έργα σας, με τις χυδαίες πράξεις σας, με την αδιαφορία και την αναλγησία σας για τον αναγκεμένο, τον μεροκαματιάρη, τον νέο, τον απόμαχο της ζωής. Το μίσος αυτό, μέσα στη νύχτα του χαλασμού τρεμοφέγγει σαν αστέρι ελπίδας για μια καινούργια μέρα, για να πάρουν, τα χαμένα όνειρα των ανθρώπων του μόχθου, εκδίκηση. Για να γίνει το μίσος του χαλασμού, πατέρας της μέρας της μακρινής ελπίδας.
Ακούστε! Την ψεύτικη πολιτεία σας, ο λόγος μου της κριτικής θα σείσει θα γκρεμίσει, και πάνω στα χαλάσματα θα ανθίσει η ελπίδα για ένα δίκαιο αύριο, μια δίκαιη πολιτεία.
> Μια πολιτεία, όπου δεν θα καλοπερνάει ο κάλπικος άνθρωπος.
> Ο μέτριος δεν θα κλονίζει τον άξιο, κλονίζοντας τον ανάξιο.
> Ο κυβερνήτης θα οδηγεί το καράβι της χώρας με σταθερό χέρι στο λιμάνι, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη θύελλα στην οποία έριξε τους ανθρώπους και τις χώρες η ακόρεστη αγορά, η κερδοσκοπία, η απανθρωπιά, η αδιαφορία για τον άνθρωπο.
Ακούστε! Χρόνια καρτερούσε ο άνθρωπος του μόχθου ένα λόγο συμπόνιας. Μια φωνή ανθρώπινη να τον συντροφέψει στον δύσκολο δρόμο της ζωής, που εσείς, ανίκανοι τυφλοί μικροί κυβερνήτες την κάνατε αβίωτη. Έναν λόγο παρηγοριάς, καρτερούσε ο άνθρωπος, για ένα καλύτερο αύριο, για μια ζωή άξια να τη ζει κανείς. Μια ζωή που εσείς, μικροί ανίκανοι κυβερνήτες, την κάνατε μια ζωή αβίωτη.
Ένα λόγο καρτερούσε, ο άνθρωπος, και δεν άκουγε μήτε ναι μήτε όχι, μα μόνο κούφιες λέξεις από κούφιους, κουφούς, τυφλούς, μικρούς κυβερνήτες.
Και ξαφνικά αντήχησε ο πυροβολισμός.
«Ο καθείς και τα όπλα του, είπε» ο ποιητής, μα αυτός που για όπλο έχει την άλογη βία και το άδικα χυμένο αίμα ανυπεράσπιστων ανθρώπων, δεν είναι μαχητής. Δεν είναι επαναστάτης. Ούτε καν του δικού του άδικου, που το θεωρεί δίκιο.
Η βία δεν είναι μαμή της Ιστορίας που ξεγεννά δύσμορφα κι ανάπηρα παιδιά.
Ελευθέριος Ανευλαβής
«Είμαστε ρεαλιστές. επιδιώκουμε το αδύνατο». Τσε Γκεβάρα
Ο επαναστάτης θυσιάζεται για το όνειρο του Ανθρώπου. Ο τρομοκράτης δολοφονεί το όνειρο και τον άνθρωπο.
Ο επαναστάτης του Λόγου και της Ιδέας, για έναν καλύτερο κόσμο, ζει μέσα στον άνθρωπο και παλεύει, αγωνίζεται, για το αδύνατο, για να επιτύχει το καλύτερο δυνατό, για τον Άνθρωπο.
Ο Προμ...ηθέας, ως πρώτος επαναστάτης του κόσμου, καρφώνεται στον βράχο του Καυκάσου, από το κράτος και τη βία, αψηφώντας τον κυρίαρχο, «που για τους δύστυχους θνητούς έγνοια καμιά δεν είχε: βροτών των ταλαιπώρων λόγον ούκ έσχεν ουδένα», γιατί κλέβει την αθάνατη φωτιά της γνώσης και του λόγου: «έννους έθηκα και φρενών επιβόλους» (Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης). Και τη δίνει στους θνητούς. Για την πολλήν αγάπη των ανθρώπων «δια την λίαν φιλότητα βροτών», .
Ο Αθανάσιος Διάκος, ο θυσιασμένος επαναστάτης, «Εγώ γραικός γεννήθηκα γραικός θε να πεθάνω» βροντοφωνάζει και πεθαίνει με σημαία του τη σταυρωμένη γαλανόλευκη συνείδηση της Ελλάδας.
Ο Μπελογιάννης «ωραίος σαν Έλληνας», πηγαίνει αγέρωχος και χαμογελαστός στην εθελούσια θυσία του, καρφώνοντας στο πέτο του, κόκκινο γαρύφαλλο, την ελπίδα του για έναν παναθρώπινο Άνθρωπο.
Και ξαφνικά αντήχησε ο πυροβολισμός.
Και ξαφνιάστηκαν οι υποκριτές. Και απορήσανε οι φαρισαίοι, βλέποντας το πτώμα. Το πτώμα τους. Τον σκοτωμένο άνθρωπο, που είχανε μέσα τους. Σκοτωμένον, από αυτούς τους ίδιους.
Μη έχοντας τον Λόγο και την λεβεντιά του Επαναστάτη, που αγωνίζεται και θυσιάζεται για έναν καλύτερο άνθρωπο, ο τρομοκράτης σκοτώνει τον άνθρωπο και αφήνει στον τόπο του χυμένου αίματος ιδεολογήματα φληναφημάτων.
Ανάμεσα στο δάχτυλο και τη σκανδάλη, μαγκωμένη η ανθρωπιά! Δολοφονημένη! Μαγκωμένη η ανθρωπιά, ανάμεσα στις στρατιές των πεινασμένων απόκληρων της ζωής, που ψάχνουν στα σκουπίδια των χορτάτων. Ανάμεσα στα απλανή μάτια των πρόωρα γερασμένων παιδιών, που ατενίζουν το κενό της ύπαρξής των. Την κενότητα των ανθρώπων.
Ανάμεσα στα κούφια λόγια των πολιτικατζήδων, οι οποίοι, σφουγγοκωλάριοι των ισχυρών των οικονομικών συμφερόντων, «δεν αποφασίζουν τίποτα που δεν θα ήταν αρεστό σ’ αυτούς (σ.σ. τους αφεντάδες τους): εβούλευον ουδέν ό,τι μη τοις ξυνεστώσι δοκοί)» (Θουκυδίδης).
Μαγκωμένη η ανθρωπιά ανάμεσα στις ορδές των αδιάφορων, αλλοτριωμένων ανθρώπων, που «πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μανόλης Αναγνωστάκης), δεν έχουν καιρό να κοιτάξουν γύρω τους∙ μέσα τους∙ τον διπλανό τους.
Κα ξαφνικά αντήχησε ο πυροβολισμός. Η άναρθρη κραυγή της σφαίρας και του χυμένου αίματος. «Συντρίβουμε τους τρόπους του σκέπτεσθαι… Αν θέλετε μια εικόνα της ζωής, φανταστείτε ένα πέλμα που θα συντρίβει τη μορφή του ανθρώπου.». (Όργουελ. 1984).
Μια ξυλάρα κράταγε και πήρε σβάρνα τους δρόμους της σάπιας πόλης κραυγάζοντας: «Ακούστε! Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης / Ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης / Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι». (Κωστής Παλαμάς)
Και πίσω του έτρεχαν οι άνθρωποι, όσοι από δαύτους είχαν απομείνει Άνθρωποι, στην χαλασμένη πόλη, αγριεμένοι, οργισμένοι με τους μικρούς ανίκανους και τυφλούς κυβερνήτες τους. Τους κυβερνήτες, που, αυτοί, αυτοί οι ίδιοι, είχαν στείλει να τους εκπροσωπούν σ’ εκείνο το βαυαρικό κτήριο, που το μόνο του αγλάισμα ήταν ο άγνωστος στρατιώτης, σκοτωμένος σε μια μάχη για της «πατρίδος την ελευθερία».
Για μια πατρίδα που αυτοί, εκεί μέσα στο κίτρινο κτήριο, ταπείνωναν μπροστά στους ξενομπάτηδες τροϊκανούς, που τους έλεγαν εταίρους (φίδια κολοβά), που αυτοί, οι ανίκανοι μικροί τυφλοί κυβερνήτες-σφουγγοκωλάριοι των ξένων τοκογλύφων, είχαν φέρει εξ Εσπερίας, για να σώσουν, λέει, τον λαό, κλέβοντάς του τον μισθό, την κουτσουρεμένη του σύνταξη, το μεροκάματο του τρόμου και του ιδρώτα του, ενώ οι καπάτσοι μεγαλοκλέφτες αυγάτιζαν τα κλεμμένα σε εξωχώριους (off shore) παραδείσους φοροφυγάδων.
Ακούστε! Το μίσος που σταλάξατε στις καρδιές των ανθρώπων, με τα άνομα έργα σας, με τις χυδαίες πράξεις σας, με την αδιαφορία και την αναλγησία σας για τον αναγκεμένο, τον μεροκαματιάρη, τον νέο, τον απόμαχο της ζωής. Το μίσος αυτό, μέσα στη νύχτα του χαλασμού τρεμοφέγγει σαν αστέρι ελπίδας για μια καινούργια μέρα, για να πάρουν, τα χαμένα όνειρα των ανθρώπων του μόχθου, εκδίκηση. Για να γίνει το μίσος του χαλασμού, πατέρας της μέρας της μακρινής ελπίδας.
Ακούστε! Την ψεύτικη πολιτεία σας, ο λόγος μου της κριτικής θα σείσει θα γκρεμίσει, και πάνω στα χαλάσματα θα ανθίσει η ελπίδα για ένα δίκαιο αύριο, μια δίκαιη πολιτεία.
> Μια πολιτεία, όπου δεν θα καλοπερνάει ο κάλπικος άνθρωπος.
> Ο μέτριος δεν θα κλονίζει τον άξιο, κλονίζοντας τον ανάξιο.
> Ο κυβερνήτης θα οδηγεί το καράβι της χώρας με σταθερό χέρι στο λιμάνι, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη θύελλα στην οποία έριξε τους ανθρώπους και τις χώρες η ακόρεστη αγορά, η κερδοσκοπία, η απανθρωπιά, η αδιαφορία για τον άνθρωπο.
Ακούστε! Χρόνια καρτερούσε ο άνθρωπος του μόχθου ένα λόγο συμπόνιας. Μια φωνή ανθρώπινη να τον συντροφέψει στον δύσκολο δρόμο της ζωής, που εσείς, ανίκανοι τυφλοί μικροί κυβερνήτες την κάνατε αβίωτη. Έναν λόγο παρηγοριάς, καρτερούσε ο άνθρωπος, για ένα καλύτερο αύριο, για μια ζωή άξια να τη ζει κανείς. Μια ζωή που εσείς, μικροί ανίκανοι κυβερνήτες, την κάνατε μια ζωή αβίωτη.
Ένα λόγο καρτερούσε, ο άνθρωπος, και δεν άκουγε μήτε ναι μήτε όχι, μα μόνο κούφιες λέξεις από κούφιους, κουφούς, τυφλούς, μικρούς κυβερνήτες.
Και ξαφνικά αντήχησε ο πυροβολισμός.
«Ο καθείς και τα όπλα του, είπε» ο ποιητής, μα αυτός που για όπλο έχει την άλογη βία και το άδικα χυμένο αίμα ανυπεράσπιστων ανθρώπων, δεν είναι μαχητής. Δεν είναι επαναστάτης. Ούτε καν του δικού του άδικου, που το θεωρεί δίκιο.
Η βία δεν είναι μαμή της Ιστορίας που ξεγεννά δύσμορφα κι ανάπηρα παιδιά.
Ελευθέριος Ανευλαβής
Απόψεις - zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου