Αντίο κυρία…
Χαλάστηκα μαθαίνοντας ότι έφυγε από
τη ζωή η Πόλυ Πάνου. Κάποτε, στις αρχές του 2000, είχα συνταξιδέψει στο ίδιο
πλοίο για την Κρήτη με τον μακαρίτη Γρηγόρη Μπιθικώτση - έναν θρύλο του
ελληνικού τραγουδιού: εγώ πήγαινα διακοπές, αυτός για να τον τιμήσουν σε μια
εκδήλωση. Πιάσαμε κουβέντα και μου έλεγε πολλά. Μία από τις ιστορίες του ήταν
ότι ανακάλυψε σε ένα μαγαζί στην Πάτρα, πιτσιρίκα κι άγνωστη, την Πόλυ Πάνου.
«Ξέρεις τι μου άρεσε, ρε μικρέ;» μου
λέει. «Ότι είχε μία φωνή μαγκιόρικη, σπάνια για γυναίκα. Ο,τι τραγουδούσε το
πίστευε. Καταλάβαινες ότι σοβαρολογεί». Το θυμήθηκα χθες και ο Σερ είχε δίκιο:
θα ήταν άλλωστε απίθανο να μην είχε.
Δεν ήταν ναζιάρα η μακαρίτισσα, ούτε
τραγουδούσε κάνοντας τα γλυκά μάτια, όπως πολλές άλλες ευχάριστες και μεγάλες λαϊκές
τραγουδίστριες. Η φωνή και το στυλ της είχαν μια ευθύτητα, μια μαγκιά. Αυτή την
ευθύτητα την κατάλαβαν και αυτοί που της έγραψαν τραγούδια: δεν πόνταραν στις
περικοκλάδες της λαϊκής φωνής της, αλλά σε μια παράξενη καταγγελτική αμεσότητα,
που ακόμα και σε κάποια ερωτικά τραγούδια είναι απαραίτητη.
Η φωνή της Πόλυς
Πάνου δεν είχε παράπονο, ούτε καψούρα, αλλά μία μυστήρια αυστηρότητα,
γοητευτική, γιατί η αυτοδίδακτη τραγουδίστρια δεν την καλλιέργησε, αλλά την
έβγαλε από μέσα της. Με αυτή την αυστηρότητα είπε το «Πήρα τη στράτα την
κακιά», το «Πάρε το δαχτυλίδι μου», το «Αλλά μου λεν' τα μάτια σου», το «Ένα
σφάλμα έκανα» και βέβαια το «Εσένα δε σου άξιζε αγάπη» και το «Μες στην πολλή
σκοτούρα μου» - δύο από τα μεγαλύτερα γυναικεία λαϊκά τραγούδια.
Δεν είναι πολύ
γνωστό, αλλά ο Χατζιδάκις για τη δική της αυστηρή φωνή έγραψε τα «Παιδιά του
Πειραιά» - αυτή τα τραγούδησε πρώτη, πολύ πριν τα κάνει επιτυχία η Μελίνα
Μερκούρη.
Αντίο Πόλυ Πάνου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου