ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΟΝΟ..!!!
από την Popi Synodinou,
Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011
Υπάρχουν άνθρωποι που ναι σαν βουνά, η ζωή τους από μόνη της
έχει οροπέδια, ρυάκια, ποτάμια κι απέραντες κοιλάδες. Άνθρωποι
που καθώς κύλησε η ζωή τους, αποφάσισαν καθαρά τι θα κρατήσουν
για να 'ναι τα τοπία τους, χωρίς ομίχλες και διαυγείς ορίζοντες.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθεις την αύρα τους να σε χαϊδεύει τρυφερά,
από την τόση αλήθεια που κουβαλούν ακούραστα σαν τα μυρμήγκια.
Σαν τα μυρμήγκια, ακούραστα!
Είναι πολλές φορές λυπημένοι από τα τόσα υλικά που μάζεψαν, γιατί
οι αλήθειες δεν είναι ακούραστες. Είναι ατέλειωτες κατοικίες, φτιαγμένες
από πέτρα, αίμα, αλάτι, νερό και κάπου κάπου μέλι.
Κάπου κάπου μέλι..
Είσαι ένας βράχος στην θάλασσα, είσαι ένα πουλί που κούρνιασε σε
ένα κλαδί που αλύπητα το κουνάει ο αγέρας..
Και βρέθηκες εδώ, σε μια σπηλιά όπου συμβολικά επικοινωνούν οι
άνθρωποι, κάνοντας κινήσεις βουβές γιατί λείπουν τα πρόσωπα, τα μάτια,
τα χέρια... που κρατούν νευρικά το τσιγάρο.
Άλλοτε αρωματίζουν τις λέξεις τους με κάτι που αυτοί δεν είναι...
Και υπάρχει πάντα η παγίδα της αυθυποβολής ή της αυτοπροβολής ή της
αλόγιστης ματαιοδοξίας και της έπαρσης.
Πολλές φορές και του ψυχικού νοσήματος, είτε λέγεται ναρκισσισμός,
είτε κατάθλιψη με κάλυψη.
Όλα παίζουν στο ταγάρι..όλα παίζουν στην οθόνη..
Σε διέκρινα από την αρχή σε τούτη την σπηλιά.
Λόγος αληθινός, ατόφιος, διαμάντια χωρίς εισαγωγές.
Κυρίες, κύριοι αυτός είμαι!
Και δεν τσιγκουνεύεσαι στο να εκφράζεις συναισθήματα..
Υπάρχει τόση αρρώστια πια στα καύκαλα τα ανθρώπινα που η έκφραση
των συναισθημάτων μεταφράζεται πότε γραφική, πότε αδυναμία..
Ιλουστρασιόν τα περιτυλίγματα, λίγο δερμάτινη η επίστρωση στην καρέκλα
και ιδού, ο νυμφίος έρχεται και πότε πότε, ο διαγνώστης καλείται από τις
συνθήκες να γίνει ναυαγοσώστης..
Δεν είσαι εσύ από αυτούς που θα σκέπτονταν, αν μπορούν ένα σωσίβιο να
πετάξουν, ένα χέρι να δώσουν στην άκρη του γκρεμού να σηκώσουν τον άλλο...
Έχεις τόσες αποσκευές!!
Κι αντί να γίνεις η αποκρουστική μορφή του ανθρώπου που δεν σηκώνει μύγα
στο σπαθί του, γιατί πολλά ξέρει, είσαι μέσα σε τούτη την σπηλιά
με φως στα μάτια και στις λέξεις..
Παλεύεις...
Σαν τον έφηβο.
Δυνατός.
Βράχος.
Σήμερα με προσφώνησες κόρη σου..!!
Αυτό σήκωσε πολλά τσιγάρα. Και μάτια που οπωσδήποτε δεν έμειναν
κενά, ούτε γυάλινα.. Πως θα μπορούσα άλλωστε..
Και πως μια ανθρώπινη ενέργεια σαν σκόνη θετική, σαν χρυσή βροχή,
κάθισε στην καρδιά μου, πίσω από μια οθόνη..
Κι είναι η προσφώνηση σου αυτή που θα με κάνει να πάω βράδυ στην θάλασσα.
Με τα πόδια όπως πάντα..
Θα κοιτάω πέρα τον ορίζοντα κάνοντας ευχές να είσαι πάντα γερός.
Γερός σαν βράχος..
Σε ευχαριστώ.
Για σένα.
Έπειτα για μένα.
Δεν ξέρω αν διαβάσεις αυτή την επιστολή..
Σε ευχαριστώ...Βαθιά.. Με αγάπη!
η φίλη σου,
Πόπη Συνοδινού
=============
"Έχω μια πόλη"
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται,
μ' ένα λιμάνι σαν το χέρι το σπασμένο -
στις Συμπληγάδες μπαίνει ο ήλιος και τσακίζεται,
βγαίνει η σελήνη μ' ένα ρούχο ματωμένο.
Στέκουν κοπάδια τα πουλιά κι όσοι χαθήκανε
κι άλλοι που ψάχνουν κάποιο λάθος ξοδεμένο -
μέλλοντες χρόνοι που στο παρελθόν γυρίσαμε,
ένα κουβάρι μια για πάντα μπερδεμένο.
Μας έχουν μείνει μόνο κάτι τραγούδια,
που όταν τα λέμε φυτρώνουν λουλούδια
κάτι τραγούδια σαν μοιρολόγια -
κάλπικες χάντρες σε κομπολόγια.
Βρίσκω στη θάλασσα μπουκάλια με μηνύματα,
χαμένα λόγια σ' ανεξίτηλο μελάνι -
άλλοτε ξόρκια ναυαγών κι άλλοτε ποιήματα
καταραμένων ποιητών που 'χουν πεθάνει.
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται.
Πάνος Σταθογιάννης
29/05/2011
==============
"500 λέξεις για τον Δημήτρη Βαρδάβα"
από Άκηs Σαντεξήs (facebook)
Είναι δύσκολο να γράψεις βιογραφία.
Να ξεκινήσεις. Μόνος.
Χωρίς να στο ζητήσει.
Σε πρώτο πρόσωπο ή δεύτερο να γραφεί ?
Πρέπει να τον αγαπάς, να θες να «του τα χώσεις», να βγάλεις
από μέσα σου θυμό, θράσος, νεύρο.
Να του πεις όπως εσύ τον νοιώθεις.
Χωρίς χαϊδέματα.
Όπως πάντα γούσταρε.
Ντόμπρα, καθαρά, σταράτα, λιμανίσια.
Δεν είναι επικήδειος.
Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να γράφονται,
όταν πρέπει.
Να αναγνωρίζονται πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, την
κατάλληλη στιγμή.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα εντυπωσιακά.
Ήταν ο παππούς ΟΛΩΝ μας.
Στους εικονικούς φίλους.
Και έγινε ο πατέρας μου.
Με προσέχει, με προστατεύει, με «τιμωρεί», με επιπλήττει,
με «χαστουκίζει», με τραντάζει, όταν παρεκτρέπομαι.
Μιλήσαμε 4 φορές.
Έχει διαφορετικό μέταλλο φωνής.
Ραδιοφωνικό. Και μυαλό «φονικό».
Διαβολεμένο, λαιμητόμος.
Δύσκολα να τον ξεγελάσεις.
Είδαν πολλά τα μάτια του.
Εγκλήματα πολιτικής προδοσίας:
«Κατοχή, εμφύλιος, βασιλεία, χούντα, τρικομματισμό,
οικογενειοκρατία.»
Γύρισε τον κόσμο.
Αλλά επέστρεψε στο «ποτάμι του».
Κόντρα στο ρεύμα, όπως πάντα.
Είναι δύσκολο να γράφεις για μεγαλύτερο σου.
Μπορεί να παρεξηγηθείς αν δεν έχει μοντέρνα-φρέσκα
εγκεφαλικά τοιχώματα ο συνομιλητής σου.
Μεγαλύτερος σου, σε όλα.
Τον ζηλεύω, για όσα τράβηξε.
Και τον ξέρω τόσο λίγο.
Πολλές φορές παρεκτρέπεται σα πιεσμένη λάβα.
Το εσωτερικό του μάγμα, εκρήγνυται όταν βλέπει αδικία,
αχαριστία.
Χύνει το δηλητήριο όσο χρειάζεται, όταν είναι κόντρα στα
πιστεύω του.
Τη κρυφή μεταλλική του λάμψη, τη βλέπουν όσοι τον ζουν
καθημερινά. Από κοντά. Οι δικοί του.
Η προσωπικότητα του, είναι σα το χιόνι, που σκεπάζεται από
την ηφαιστειακή λάβα, δεκαετίες.
Το θηλυκό του μυαλό, γεννάει συνέχεια ιδέες, αναρχικές,
φιλελεύθερες.
Είναι φίλος με ΟΛΟΥΣ.
Με τη σύντροφο του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του.
Άραγε έχει εχθρό ?
Τον γνωρίσαμε μέσα από την οθόνη.
Και τον νιώθουμε δικό μας.
Ποιος δε θα τον ήθελε για παππού?
Ή πατέρα?
Μπορεί να πει κάποιος: «σαλιαρίζω, γλύφω, έρπω».
Αλλά αυτό μου βγαίνει.
Δεν έχω ανάγκη να το κάνω.
Δεν απευθύνομαι σε βουλευτή-βολευτή.
Ο Δημήτρης, είναι ένας από μας.
Απλός-λαϊκός.
Σίγουρα θα ζητάει, να τον κοιτάς στα μάτια, όταν του μιλάς.
Καθαρά, να μη κρύβεσαι.
Θα σε μαγκώσει με τις δαγκάνες του, αν τον κοροϊδεύεις.
Έχει ένα διπλό κουσούρι.
Καπνίζει και είναι γαύρος.
Οι άνθρωποι του, είναι: «ο Χριστός, ο Τσε, ο Γκάντι και ο Ηλίας Πετρόπουλος.»
Έχει ψευδώνυμο: RADICAL 30.
Χωρίς να μας πει ποτέ, τι σημαίνει.
Η βασική αρχή, η θεμελιώδης, ποια είναι στον RADICAL ;;
Στο Πόρτο Ράφτη, είναι το λιμάνι του.
Έριξε την άγκυρα του, και πέταξε την αλυσίδα στη θάλασσα.
Σαν όλα τα ταλαιπωρημένα σκαριά, που ξεκουράζονται, αναπολούν, διηγούνται.
Με κατεβασμένα τα πανιά, αλλά βρεγμένα τα σχοινιά της μνήμης.
Θα σε ακούμε θεϊκά.
Ξέρω ότι δε φοβάσαι το θάνατο.
Στην ηλικία σου, άλλοι έχουν γίνει γονατιστοί σάλιαγκες της
Εκκλησίας Α.Ε.
Εσύ τους έχεις τατουάζ, ανάμεσα στα σκέλια σου.
Πρέπει να είσαι ο μεγαλύτερος έλληνας κομπιουτεράς, σε ηλικία.
Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση, υπάρχουν πάνω από 10.000
αναφορές στον Δημήτρη.
Αυτά θα μείνουν για πάντα!
Στα 82 σου, βάζεις πολλούς νέους κάτω.
Μακάρι να βρεθούμε καπετάνιε της ζωής.
«Οικογενειακά».
Ο γιός σου,
SADEXIS AKIS
Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011
πηγή: facebook
_________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου