500 λέξεις για τον Δημ. Βαρδαβά

500 λέξεις για τον Δημήτρη Βαρδaβά


Είναι δύσκολο να γράψεις βιογραφία.
Να ξεκινήσεις. Μόνος.
Χωρίς να στο ζητήσει.
Σε πρώτο πρόσωπο ή δεύτερο να γραφεί ?
Πρέπει να τον αγαπάς, να θες να «του τα χώσεις»,
να βγάλεις από μέσα σου θυμό, θράσος, νεύρο.
Να του πεις όπως εσύ τον νοιώθεις.
Χωρίς χαϊδέματα.
Όπως πάντα γούσταρε.
Ντόμπρα, καθαρά, σταράτα, λιμανίσια.
Δεν είναι επικήδειος.
Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να γράφονται, όταν πρέπει.
Να αναγνωρίζονται πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, την κατάλληλη στιγμή.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα εντυπωσιακά.
Ήταν ο παππούς ΟΛΩΝ μας.
Στους εικονικούς φίλους.
Και έγινε ο πατέρας μου.
Με προσέχει, με προστατεύει, με «τιμωρεί», με επιπλήττει, με «χαστουκίζει»,
με τραντάζει, όταν παρεκτρέπομαι.
Μιλήσαμε 4 φορές.
Έχει διαφορετικό μέταλλο φωνής.
Ραδιοφωνικό. Και μυαλό «φονικό».
Διαβολεμένο, λαιμητόμος.
Δύσκολα να τον ξεγελάσεις.
Είδαν πολλά τα μάτια του.
Εγκλήματα πολιτικής προδοσίας:
«Κατοχή, εμφύλιος, βασιλεία, χούντα, τρικομματισμό, οικογενειοκρατία.»
Γύρισε τον κόσμο.
Αλλά επέστρεψε στο «ποτάμι του».
Κόντρα στο ρεύμα, όπως πάντα.
Είναι δύσκολο να γράφεις για μεγαλύτερο σου.
Μπορεί να παρεξηγηθείς αν δεν έχει μοντέρνα-φρέσκα εγκεφαλικά
τοιχώματα ο συνομιλητής σου.
Μεγαλύτερος σου, σε όλα.
Τον ζηλεύω, για όσα τράβηξε.
Και τον ξέρω τόσο λίγο.
Πολλές φορές παρεκτρέπεται σα πιεσμένη λάβα.
Το εσωτερικό του μάγμα, εκρήγνυται όταν βλέπει αδικία, αχαριστία.
Χύνει το δηλητήριο όσο χρειάζεται, όταν είναι κόντρα στα πιστεύω του.
Τη κρυφή μεταλλική του λάμψη, τη βλέπουν όσοι τον ζουν καθημερινά.
Από κοντά. Οι δικοί του.
Η προσωπικότητα του, είναι σα το χιόνι, που σκεπάζεται από την ηφαιστειακή λάβα, δεκαετίες.
Το θηλυκό του μυαλό, γεννάει συνέχεια ιδέες, αναρχικές, φιλελεύθερες.
Είναι φίλος με ΟΛΟΥΣ.
Με τη σύντροφο του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του.
Άραγε έχει εχθρό ?
Τον γνωρίσαμε μέσα από την οθόνη.
Και τον νιώθουμε δικό μας.
Ποιος δε θα τον ήθελε για παππού?
Ή πατέρα?
Μπορεί να πει κάποιος: «σαλιαρίζω, γλύφω, έρπω».
Αλλά αυτό μου βγαίνει.
Δεν έχω ανάγκη να το κάνω.
Δεν απευθύνομαι σε βουλευτή-βολευτή.
Ο Δημήτρης, είναι ένας από μας.
Απλός-λαϊκός.
Σίγουρα θα ζητάει, να τον κοιτάς στα μάτια, όταν του μιλάς.
Καθαρά, να μη κρύβεσαι.
Θα σε μαγκώσει με τις δαγκάνες του, αν τον κοροϊδεύεις.
Έχει ένα διπλό κουσούρι.
Καπνίζει και είναι γαύρος.
Οι άνθρωποι του, είναι: «ο Χριστός, ο Τσε, ο Γκάντι και ο Ηλίας Πετρόπουλος.»
Έχει ψευδώνυμο: RADICAL 30.
Χωρίς να μaς πει ποτέ, τι σημαίνει.
Η βασική αρχή, η θεμελιώδης, ποια είναι στον RADICAL ?
Στο Πόρτο Ράφτη, είναι το λιμάνι του.
Έριξε την άγκυρα του, και πέταξε την αλυσίδα στη θάλασσα.
Σαν όλα τα ταλαιπωρημένα σκαριά, που ξεκουράζονται, αναπολούν, διηγούνται.
Με κατεβασμένα τα πανιά, αλλά βρεγμένα τα σχοινιά της μνήμης.
Θα σε ακούμε θεϊκά.
Ξέρω ότι δε φοβάσαι το θάνατο.
Στην ηλικία σου, άλλοι έχουν γίνει γονατιστοί σάλιαγκες της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Α.Ε.
Εσύ τους έχεις τατουάζ, ανάμεσα στα σκέλια σου.
Πρέπει να είσαι ο μεγαλύτερος έλληνας κομπιουτεράς, σε ηλικία.
Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση, υπάρχουν πάνω από 10.000 αναφορές στον Δημήτρη.
Αυτά θα μείνουν για πάντα.
Στα 82 σου, βάζεις πολλούς νέους κάτω.
Μακάρι να βρεθούμε καπετάνιε της ζωής.
«Οικογενειακά».

Ο γιός σου Άκις Σαντεξής.

(Δημοσιεύτηκε "θρασύτατα" στο facebook)
Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011