«Κάναμε μομφή γιατί αποτύχατε»
Ομιλία Αλέξη Τσίπρα για την πρόταση μομφής κατά της Κυβέρνησης
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013
Στη χώρα μου έχουμε Δημοκρατία!!!
SuccEΡΤ story : Στη χώρα μου έχουμε
Δημοκρατία!!
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Οι
εποχές που χτυπούσαν την πόρτα σου στις 5 το πρωί - και δεν ήταν ο γαλατάς -
έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου στις 5 το πρωί,
είναι για να μάθεις από τους φίλους σου, από τους συναδέλφους σου, ότι τα ΜΑΤ
με προτεταμένα τα οπλοπολυβόλα τους εισέβαλαν στην ΕΡΤ. Για να συλλάβουν το
κτίριο…
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Ως εκ τούτου το «μαύρο» στην ΕΡΤ δεν ήταν ένα μέτρο αντιδημοκρατικό. Όχι. Αλλά τότε τι ήταν; Όπως είχε ισχυριστεί το καλοκαίρι ο υπουργός κ.Δένδιας, το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» στην ΕΡΤ, το πολύ – πολύ να ήταν ένα μέτρο λιγάκι... «αντιαισθητικό». Αλλά αντιδημοκρατικό, ποτέ! Το αντιαισθητικό του πράγματος αποκαταστάθηκε χτες. Το φρόντισε ο κ.Δένδιας. Η «αισθητική» της κυβέρνησης αποκαλύφθηκε διά του οργάνου της τάξης που έσπευσε να περάσει χειροπέδες… στην κεντρική πύλη του ραδιομεγάρου!
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία.
Απόδειξη: Ο πρωθυπουργός της χώρας μου, αυτός που μαζί με τον συγκυβερνήτη του,
τον Βενιζέλο, έδωσαν την εντολή για την έφοδο στην ΕΡΤ, δήλωσε πριν μερικές
μέρες ότι – μέχρι τώρα - δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του φασίστα…
Στη χώρα μου έχουμε δημοκρατία. Που
πάει να πει ότι «βασιλεύει» η πολιτική ειλικρίνεια. Για παράδειγμα: Όταν η
εφημερίδα «Real News» αποκάλυψε το επερχόμενο «μαύρο» στην ΕΡΤ, και το
αποκάλυψε ένα μήνα πριν το διαπράξει η κυβέρνηση, οι ταγοί της ειλικρίνειας
(και της δημοκρατίας) το διέψευδαν. Τι διέψευδαν δηλαδή; Μα αυτό που είχαν ήδη
αποφασίσει να κάνουν (και το είχαν αποφασίσει ήδη από το πρώτο Μνημόνιο!
Διέψευδαν αυτό που λίγο αργότερα από την αποκάλυψη της «Real» το διέπραξαν…
Μνημόνιο (δεύτερη επικαιροποίηση,
σελ. 39, 57, 58): Όπως βλέπετε έχουν προδιαγράψει το κλείσιμο της ΕΡΤ και τη
διάλυση μιας σειράς επιχειρήσεων από το Νοέμβρη του 2010 (εδώ υπάρχει φωτοτυπία
των ‘αρθρων του Μνημονίο
Επί της ουσίας τώρα:
Το «όχι» στο «μαύρο» στην ΕΡΤ, δεν
σημαίνει «ναι» στην διαχρονικά «φαιά» ΕΡΤ - κι ας παριστάνουν μερικοί ότι δεν
το καταλαβαίνουν. Δεν υπερασπιζόμαστε την κρατική και κομματοκρατούμενη ΕΡΤ.
Την κυβερνητική. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης
δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπιζόμαστε ούτε την ΕΡΤ του κ. Λιάτσου, ούτε την
ΕΡΤ του κ. Λιάρου. Δεν υπερασπιζόμαστε δηλαδή την «ΥΕΝΕΔ» του κ. Κεδίκογλου και
της έκαστοτε τρικομματίλας, δικομματίλας ή μονοκομματίλας.
Το «όχι» στο «μαύρο» υπερασπίζεται
αυτό που θα έπρεπε να είναι και που μπορεί να είναι η ΕΡΤ: Δηλαδή μια
πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα. Μια συχνότητα που η
αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που
θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με
τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης εκ μέρους των πολιτικών της
προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών της αντιλαϊκής πολιτικής και προπαγάνδας.
Το «όχι» στο «μαύρο» και στις
«μαύρες» διαδικασίες επιβολής του, υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δουλειά
δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, αφού η ΕΡΤ, όπως περιγράφεται στην Πράξη
Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου της διάλυσης
που έχει σχεδιαστεί για όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, τα σχολεία, τα
νοσοκομεία, τα Ταμεία κοκ.
Το «όχι» στο «μαύρο», που εκδηλώθηκε
ως κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, είναι το
«ναι» για μια άλλη, πραγματικά δημόσια ΕΡΤ, που μέτρο της προσφοράς της και
ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην
αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών
κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της. Που το προϊόν της τίμιας και
σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων σε αυτήν, δε θα
αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής
διοίκησης, αλλά θα βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο, όπως το
πάλεψαν οι επί 6 μήνες αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι – απολυμένοι της ΕΡΤ.
Το «όχι» στο «μαύρο» είναι έκφραση
του τέλους της ανοχής στην υποκρισία. Ιδού ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας,
ασύλληπτης, υποκρισίας: (το βίντεο δεν μπόρεσα να το κάνω copy/paste).
Αυτά τα έλεγε ο Κεδίκογλου πριν γίνει
υπουργός. Όταν έγινε υπουργός ήταν εκείνος, ο Κεδίκογλου, που εφάρμοσε όσα είχε
καταγγείλει… ο Κεδίκογλου, ως αντιπολίτευση.
Εν κατακλείδι:
Λέμε «όχι» στο «μαύρο» και στις
μαύρες μεθόδους επιβολής του «μαύρου» γιατί υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ που δεν
υπάρχει και την ΕΡΤ που ποτέ μέχρι τώρα δεν υπήρξε! Υπερασπιζόμαστε την ΕΡΤ που
και πρέπει και που μπορεί να υπάρξει. Αλλά είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό,
είναι εφικτό μια τέτοια δημόσια ΕΡΤ να υπάρξει;
Ναι, είναι!
Όπως ακριβώς είναι κατορθωτό, είναι
ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά Δημόσια Υγεία και Δημόσια
Παιδεία. Όπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό να υπάρξει
πραγματικά δημόσιος φορέας ενέργειας. Όπως είναι κατορθωτό, είναι ρεαλιστικό,
είναι εφικτό να υπάρξει πραγματικά δημόσιος φορέας επίγειων, θαλάσσιων,
εναέριων μεταφορών κοκ. Σύμμαχος για την επίτευξη αυτού του ευγενικού στόχου
είναι τόσο το έμπειρο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα
σε όλους τους τομείς, όσο και οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και
της τεχνογνωσίας που διαθέτει και μπορεί να αξιοποιήσει η χώρα.
Η παραπάνω αναγκαία συνθήκη, δηλαδή
ότι διαθέτουμε ως χώρα και τα μέσα και τους ανθρώπους για να φτιάξουμε αυτό το
Δημόσιο (σ.σ.: που καμία σχέση δεν έχει με το «Δημόσιο» της «Ζήμενς», των
υποβρυχίων που γέρνουν, των ρουσφετιών των Κεδίκογλου κοκ), για να μετατραπεί
ταυτόχρονα σε συνθήκη όχι μόνο αναγκαία αλλά και ικανή για την επίτευξη του
στόχου που περιγράφηκε, απαιτείται η κατανόηση και η συμφωνία πάνω σε μια κρίσιμη
«λεπτομέρεια»: Η «λεπτομέρεια» είναι ότι
όπως η πληροφόρηση (μιας και μιλάμε
για την ΕΡΤ),
έτσι και το φαΐ,
έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά,
έτσι και η θέρμανση,
έτσι και η μόρφωση,
έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση,
έτσι και η ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη,
έτσι και η στέγαση,
έτσι και οτιδήποτε καλύπτει
ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας.
Δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Δεν μπορεί δηλαδή να βρίσκονται υπό την κατοχή
και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε εφοπλιστή, του
κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκείνο που
απαιτείται είναι η κατάθεση «μομφής» όχι απλώς απέναντι στο «μαύρο»
διαχειριστικό μοντέλο της πολιτικής που εφαρμόζεται. Απαιτείται μομφή στην
ουσία αυτής της πολιτικής, δηλαδή η απόρριψη των «μονοδρόμων» και η συνολική
ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ, των ΔΝΤ, των εντός και εκτός των
συνόρων «εργολάβων».
Ειδάλλως, και εφόσον συνεχιστεί η
ενημέρωση, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, το νερό, τα πάντα, να ανήκουν
στους κάθε λογής «εργολάβους»,
τότε,
η ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι
σαν αυτή που επιβάλει τα χαράτσια. Ο ΟΤΕ θα είναι σαν αυτόν που παράγει κέρδη
για την «Ντόιτσε Τέλεκομ». Τα ναυπηγεία θα συνεχίσουν να είναι σαν αυτά τα
κουφάρια που έχει καταντήσει η «Κρουπ». Ο ορυκτός πλούτος θα συνεχίσει να
χαρίζεται στους «επενδυτές». Και η ΕΡΤ (με ό,τι «ΔΤ» κι αν τη βαφτίσουν) θα
είναι σαν αυτή που είχαν φτιάξει μέχρι σήμερα οι νυν και οι πρώην «Κεδίκογλου».
Νίκος Μπογόπουλος
email: mpog@enikos.grΟι δαίμονες
ΦΟΒΟΣ, ΔΕΟΣ, ΘΛΙΨΗ
Ο φόβος έχει αντικειμενοποιημένες
αιτίες. Συνδέεται με τον κίνδυνο, ο οποίος καραδοκεί στον καθημερινό κόσμο των
εμπειριών μας. Είναι η “έγνοια του εγώ” προβαλλόμενη στο άμεσο ή απώτερο
μέλλον, που πάντα ενέχει δυνατότητα πόνου, χτυπημάτων, απογοητεύσεων, πόνου.
Συχνά ο φόβος μάς κινητοποιεί για την
αποτροπή του κινδύνου. Τότε μπορεί να έχει και ευεργετικό χαρακτήρα.
Προβληματικός γίνεται όταν ο κίνδυνος είναι ιδεατός ή, ακόμα χειρότερα, η ενεργοποίηση και η δράση για την αντιμετώπισή του στοχεύει στην τόνωση του εγωκεντρικού μας πυρήνα, της δουλικής εξυπηρέτησης του ιδεατού ή πραγματικού μας status πέρα και πάνω από τον “άλλον”, τον “πλησίον”, το “άλλο εγώ”, που θεωρούμε δυνητική (ή πραγματική) πηγή κινδύνου και απειλή για τις σταθερές μας. Γιατί, συχνά, οι σταθερές μας αυτές είναι που πρέπει να διασαλευτούν, και η όποια ενεργοποίηση μας πρέπει να στρέφεται όχι στην διαφύλαξή τους, αλλά στην “μετά φόβου θεού, πίστεως και αγάπης” δοκιμασία τους, στο λυτρωτικό καμίνι του θαρραλέου συσχετισμού μας μαζί τους.
Προβληματικός γίνεται όταν ο κίνδυνος είναι ιδεατός ή, ακόμα χειρότερα, η ενεργοποίηση και η δράση για την αντιμετώπισή του στοχεύει στην τόνωση του εγωκεντρικού μας πυρήνα, της δουλικής εξυπηρέτησης του ιδεατού ή πραγματικού μας status πέρα και πάνω από τον “άλλον”, τον “πλησίον”, το “άλλο εγώ”, που θεωρούμε δυνητική (ή πραγματική) πηγή κινδύνου και απειλή για τις σταθερές μας. Γιατί, συχνά, οι σταθερές μας αυτές είναι που πρέπει να διασαλευτούν, και η όποια ενεργοποίηση μας πρέπει να στρέφεται όχι στην διαφύλαξή τους, αλλά στην “μετά φόβου θεού, πίστεως και αγάπης” δοκιμασία τους, στο λυτρωτικό καμίνι του θαρραλέου συσχετισμού μας μαζί τους.
Όπως κι αν είναι, ο φόβος δεν έχει
καμία πνευματικότητα, γιατί δεν αναφέρεται στον ανώτερο πνευματικό κόσμο, είναι
στραμμένος προς τα γήινα, είναι αλυσοδεμένος με το εμπειρικό.
Με αυτό το τελευταίο δεν ισχυρίζομαι
ότι δεν είναι θεμιτός και δικαιολογημένος. Είναι και παραείναι. Μόνο που καθηλώνει
τον άνθρωπο στην ύλη. Και τον καθηλώνει περισσότερο, όταν πηγή του είναι το
φαντασιακό μας, που τις περισσότερες φορές «προκαταλαμβάνει» το μέλλον μιας
διαδικασίας (έστω και με τη δικαιολογία της ενυπάρχουσας εμπειρίας), το
χρωματίζει εκ των προτέρων με μελανά χρώματα και στη συνέχεια τον στήνει
“ανατριχιασμένο” μπροστά του. Ενώ το μέλλον είναι άδηλον. Ενώ το μέλλον είναι
ανεξάντλητη πηγή ελπίδων.
Να μην συγχέουμε τον φόβο με το δέος.
Το δέος δεν αναφέρεται στην κοινωνική ή φυσική πραγματικότητα. Είναι η αγωνία
του όντος μπροστά στα αινίγματα της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, μπροστά στην
υπερβατική άβυσσο, μπροστά στην αιωνιότητα, μπροστά στη μοίρα, μπροστά στο
άγνωστο. Αντίθετα με τον φόβο, το δέος είναι στραμμένο προς τα πάνω. Συνορεύει
με το υπερβατικό.
Η θλίψη, πάλι, βρίσκεται πιο κοντά
στο δέος παρά στον φόβο. Δεν είναι βίωση πραγματικού ή φανταστικού κινδύνου,
αλλά αποκαλύπτει την ανώτερη φύση του ανθρώπου. Εντός της, ο άνθρωπος νιώθει
εγκαταλειμμένος, μόνος και ξένος στον κόσμο. Δεν υπάρχει πιο βασανιστικό βίωμα
από αυτή την αίσθηση “αποξένωσης” από τα πάντα, ακόμα και από τον ίδιο μας τον
εαυτό.
Θα έλεγα σχηματικά ότι η θλίψη έχει
δύο μορφές. Η πρώτη είναι μάλλον “εγγενής” στον άνθρωπο, κάνοντας τον, ακόμα
και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές του, να αισθάνεται εντός του μια σταγονίτσα,
έστω, θλίψης. Σχετίζεται με την αίσθηση απώλειας που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο –
απώλεια της πληρότητας, της καθαρότητας, του όλου. Με άλλα λόγια, έχει να κάνει
με αυτό που οι θεολογούντες ονομάζουν “νοσταλγία για τον χαμένο παραδείσο”.
Ναι, είμαστε γεννημένοι για τον παράδεισο, και η ψυχή μας το γνωρίζει αυτό και
θλίβεται. Έστω και αν, όπως ισχυρίζεται κάποιος φιλόσοφος, να μην εκπέσαμε ποτέ
από τον παράδεισο, και τιμωρία μας να είναι ότι ξεχνάμε πως ζούμε ακόμη σ’ αυτόν.
Η δεύτερη μορφή της θλίψης σχετίζεται
με τα εγκόσμια. Είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι στην ανατροπή των δεδομένων
του και τη διάψευση των προσδοκιών του. Θλίβεται, επειδή τα πράγματα δεν
εξελίχθηκαν έτσι όπως θα ήθελε ή θα μπορούσαν. Ας επισημάνουμε εδώ ότι η
συγκεκριμένη μορφή θλίψης μπορεί να έχει και εγωκεντρικό χαρακτήρα. Θλίβεται το
καθηλωμένο στην ύλη “εγώ” που δεν πραγματώθηκαν τα σχέδιά του.
Όμως, παρά τον άκρως υποκειμενικό
χαρακτήρα τού τι θα έπρεπε να είχε συμβεί, ακόμη και έτσι, η θλίψη έχει
περιεχόμενο υπερβατικό, υπό την έννοια ότι ο άνθρωπος δείχνει να μην θέλει να
συμβιβαστεί με την πεζότητα και την αντικειμενικότητα του κόσμου, εντός του
οποίου βρίσκεται. Και σε αυτή την περίπτωση, η θλίψη είναι ρήξη με τα εγκόσμια,
αδυναμία συμβιβασμού μαζί τους. Έχουμε δηλαδή σύγκρουση ανάμεσα στο
υποκειμενικό και το αντικειμενικό.
Υπό αυτή τη έννοια, η θλίψη μπορεί να καταρρακώσει το “εγώ” και να τονώσει την υπερβατική τάση του προσώπου για “έξοδο” από τον φυσικό ή κοινωνικό καταναγκασμό. Να τον φέρει ενώπιον ενωπίω με το βαθύτερο “είναι” του. Αυτό που ξέρει ακόμα και τις μικρότητες, τους μικροϋπολογισμούς και τις τακτικές μας. Κι αυτή η επαφή να μας λυτρώσει από το “άτομο”, αποδίδοντάς μας με πνεύμα λαγαρό στην αγαπητική ευγένεια του “προσώπου”.
Υπό αυτή τη έννοια, η θλίψη μπορεί να καταρρακώσει το “εγώ” και να τονώσει την υπερβατική τάση του προσώπου για “έξοδο” από τον φυσικό ή κοινωνικό καταναγκασμό. Να τον φέρει ενώπιον ενωπίω με το βαθύτερο “είναι” του. Αυτό που ξέρει ακόμα και τις μικρότητες, τους μικροϋπολογισμούς και τις τακτικές μας. Κι αυτή η επαφή να μας λυτρώσει από το “άτομο”, αποδίδοντάς μας με πνεύμα λαγαρό στην αγαπητική ευγένεια του “προσώπου”.
Ο φόβος, το δέος και η θλίψη σμίγουν
στον θάνατο
Φοβόμαστε, γιατί έχουμε γνώση του
θανάτου, και βιώνουμε, εν ζωή, στον αντικειμενικοποιημένο κόσμο, την αγωνία
του. Αισθανόμαστε δέος, γιατί αποτελεί μια πόρτα προς το άγνωστο. Και
ταυτόχρονα θλίψη, γιατί και εδώ έχουμε να κάνουμε με αποχωρισμό – τον
αποχωρισμό με τον κόσμο, μέσα στον οποίο πραγματώνει την ύπαρξή του ο άνθρωπος.
Ο θάνατος είναι πάντα μια τραγωδία αποχωρισμού.
Η προσωπικότητα όμως είναι αθάνατη.
Είναι το μόνο αθάνατο. Δημιουργείται για την αιωνιότητα. Ο θάνατος είναι μία
ρωγμή στη πορεία και τη μοίρα της, μια ρωγμή στην επικοινωνία της με τον κόσμο.
Ο θάνατος δεν είναι διακοπή της εσωτερικής ύπαρξης της προσωπικότητας, αλλά
διακοπή της ύπαρξης του κόσμου, του “άλλου” για την προσωπικότητα, που αυτή
συνάντησε στην πορεία της. Εν τέλει, για να μην μπλεχτούμε σε ιδεοληψίες, δεν
έχει και τόση σημασία το αν εγώ εξαφανίζομαι για τον κόσμο ή ο κόσμος
εξαφανίζεται για μένα.
Για πολλούς, ο θάνατος έχει αμφίσημο
χαρακτήρα, έχει δηλαδή και θετικό νόημα για την προσωπικότητα. Στην παρούσα
ζωή, στον παρόντα αντικειμενικοποιημένο κόσμο, δεν είναι εφικτή η πληρότητα στη
ζωή της προσωπικότητας, η ύπαρξη της προσωπικότητας εδώ είναι σακατεμένη και
"μερική". Η προσωπικότητα βρίσκει την πληρότητά της στην αιωνιότητα,
με αντίτιμο τον θάνατο, την καταστροφή, το άλμα στην άβυσσό.
Οψόμεθα…
Πάνος Σταθογιάννης
Πάνος Σταθογιάννης
—--------------------------
Αντιγραφή και σχόλιο:
Η φωτογραφία του άρθρου μπορεί να
είναι του όποιουδήποτε. Η ‘’φωτογραφία’’ όμως του ανθρώπου, που
παλεύει ή πρέπει να παλεύει
με τους δαίμονές του, δεν μπορεί να είναι του
άλφα βήτα. Χρειάζεται το "μάτι"
της ψυχής ενός πραγματικού ποιητή, προκειμένου να αποτυπώσει την
πραγματικότητα. Υποκλείνομαι, φίλτατε Πάνο...
@radical30
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)