του Τάσου Τέλλογλου Ως τον Νοέμβριο του 2012 το Βερολίνο ξέρει ότι δεν μπορεί – θέλει δεν θέλει (και δεν το θέλει) να προκαλέσει την εξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Στις χθεσινές ελληνογερμανικές συζητήσεις ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ρώτησε την ελληνική αντιπροσωπεία αν η Ελλάδα θα είναι σε θέση να τηρήσει την υποχρέωσή της για χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Θυμίζουμε ότι ο στόχος αυτός είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το αν το ΔΝΤ θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί το ελληνικό πρόγραμμα. Αν το ΔΝΤ δεν είναι βεβαιο για την τήρηση αυτού του στόχου τότε είτε θα ζητήσει από την ΕΚΤ και τις άλλες κεντρικές τράπεζες να «κουρέψουν» τα δικά τους ελληνικά ομόλογα (υψους 60 δις) είτε θα ζητήσει από την κ Μέρκελ και τους αλλους επιπλέον χρήματα.
Η κυρία Μέρκελ δεν πρόκειται να ζητήσει από τη Βουλή της μία νέα ψηφοφορία για επιπλέον χρήματα προς την Ελλάδα. Αν όμως για παράδειγμα το ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών «εξομοιωθεί» με την αντίστοιχη βοήθεια στην Ισπανία, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο σε ογκο και ίσως μεγαλύτερο από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στο σύστημα της ΕΚΤ.
Σε αυτή την περίπτωση θα χρειασθεί βεβαίως ψηφοφορία στο γερμανικό κοινοβούλιο αλλά και υπαγωγή των ελληνικών ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών στο σύστημα της ευρωπαικής τραπεζικής εποπτείας -κάτι που δεν είναι βεβαιο ότι οι ελληνικές τράπεζες και οι ευρωπαικοί θεσμοί, για διαφορετικούς λόγους, θέλουν. Στο Βερολίνο πιστεύουν ότι τα «νούμερα δεν βγαίνουν» και αυτό εκφράσθηκε ξεκάθαρα στην ελληνική αντιπροσωπεία, που δεν αρνείται το συμπέρασμα αλλά αποδίδει το πρόβλημα σε όσα προηγήθηκαν. Ενα από αυτά ήταν, ότι οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος είχαν συμφωνήσει την περασμένη ανοιξη, με τον τότε πρωθυπουργό Παπαδήμο. σε αυτά τα «νούμερα».
Ενα δεύτερο ήταν, ότι από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα εγιναν πολλές ασκήσεις επί χάρτου και λίγα πρακτικά βήματα.
Μετά τις αμερικανικές εκλογές η Γερμανία θα μπεί σε εκλογική χρονιά και η οικονομία της - αν όχι σε υφεση - πάντως θα μείνει χωρίς ανάπτυξη. Δεν μπορείς σε αυτές τις συνθήκες να μοιράσεις κάτι και μάλιστα σε άλλες χώρες. Ο χρόνος είναι ελάχιστος.
Καθώς όλα – και τα νέα μέτρα – πέφτουν, αυτό πλέον το εχουν αντιληφθεί και οι ομοιδεάτες του κ Σαμαρά, Γιουνκέρ και Μέρκελ- στους ώμους των μικρών και των μεσαίων, η κυβέρνηση με την πολιτική της καλείται να θίξει την «τσέπη» και την περιουσία των ισχυρών φίλων των τριών πολιτικών αρχηγών.
Έχει τρείς μήνες, όλους κι όλους...
Θυμίζουμε ότι ο στόχος αυτός είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το αν το ΔΝΤ θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί το ελληνικό πρόγραμμα. Αν το ΔΝΤ δεν είναι βεβαιο για την τήρηση αυτού του στόχου τότε είτε θα ζητήσει από την ΕΚΤ και τις άλλες κεντρικές τράπεζες να «κουρέψουν» τα δικά τους ελληνικά ομόλογα (υψους 60 δις) είτε θα ζητήσει από την κ Μέρκελ και τους αλλους επιπλέον χρήματα.
Η κυρία Μέρκελ δεν πρόκειται να ζητήσει από τη Βουλή της μία νέα ψηφοφορία για επιπλέον χρήματα προς την Ελλάδα. Αν όμως για παράδειγμα το ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών «εξομοιωθεί» με την αντίστοιχη βοήθεια στην Ισπανία, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο σε ογκο και ίσως μεγαλύτερο από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στο σύστημα της ΕΚΤ.
Σε αυτή την περίπτωση θα χρειασθεί βεβαίως ψηφοφορία στο γερμανικό κοινοβούλιο αλλά και υπαγωγή των ελληνικών ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών στο σύστημα της ευρωπαικής τραπεζικής εποπτείας -κάτι που δεν είναι βεβαιο ότι οι ελληνικές τράπεζες και οι ευρωπαικοί θεσμοί, για διαφορετικούς λόγους, θέλουν. Στο Βερολίνο πιστεύουν ότι τα «νούμερα δεν βγαίνουν» και αυτό εκφράσθηκε ξεκάθαρα στην ελληνική αντιπροσωπεία, που δεν αρνείται το συμπέρασμα αλλά αποδίδει το πρόβλημα σε όσα προηγήθηκαν. Ενα από αυτά ήταν, ότι οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος είχαν συμφωνήσει την περασμένη ανοιξη, με τον τότε πρωθυπουργό Παπαδήμο. σε αυτά τα «νούμερα».
Ενα δεύτερο ήταν, ότι από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα εγιναν πολλές ασκήσεις επί χάρτου και λίγα πρακτικά βήματα.
Μετά τις αμερικανικές εκλογές η Γερμανία θα μπεί σε εκλογική χρονιά και η οικονομία της - αν όχι σε υφεση - πάντως θα μείνει χωρίς ανάπτυξη. Δεν μπορείς σε αυτές τις συνθήκες να μοιράσεις κάτι και μάλιστα σε άλλες χώρες. Ο χρόνος είναι ελάχιστος.
Καθώς όλα – και τα νέα μέτρα – πέφτουν, αυτό πλέον το εχουν αντιληφθεί και οι ομοιδεάτες του κ Σαμαρά, Γιουνκέρ και Μέρκελ- στους ώμους των μικρών και των μεσαίων, η κυβέρνηση με την πολιτική της καλείται να θίξει την «τσέπη» και την περιουσία των ισχυρών φίλων των τριών πολιτικών αρχηγών.
Έχει τρείς μήνες, όλους κι όλους...