Μου έχουν πει μια ιστορία πολύ ενδεικτική της νέας λογικής. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού συναντιέται με ένα μεγάλο ξένο μάνατζερ στο Λονδίνο. Του ανακοινώνει ότι ο Ολυμπιακός θα αλλάξει είκοσι παίκτες και ότι αυτός μπορεί να ψάξει αγοραστές για πολλούς από τους περσινούς βασικούς.
Ο μάνατζερ χαίρεται, αλλά του λέει ότι δεν γίνεται να διακριθεί μια ομάδα στο Τσάμπιονς λιγκ, αν αλλάξει δεκαπέντε παίκτες. «Το δεδομένο» απαντάει ο Μαρινάκης «είναι ότι αυτοί που υπάρχουν στην ομάδα, την ευκαιρία την έχασαν. Δεν συντηρείς κάτι που είσαι σίγουρος ότι δεν μπορεί να δώσει τίποτα διαφορετικό. Το αλλάζεις για να έχεις μια ελπίδα». Ο μάνατζερ του προτείνει κάποιους παίκτες, αλλά αυτός δεν ακούει τίποτα. «Σε θέλω να πουλήσεις αυτούς που υπάρχουν, αυτούς που θα ρθούν θα τους διαλέξει ο Ισσά και ο Μίτσελ, ώστε να μπορώ να τους ζητήσω εξηγήσεις» λέει. Και κάπως έτσι το πράγμα ξεκινάει.
Τέλη Αυγούστου γίνεται η κλήρωση των ομίλων.Υπάρχει γκρίνια για το Μίτσελ. Η ομάδα έχει κάνει πολύ άσχημα φιλικά, ψάχνει ένα αμυντικό χαφ, κάποιοι νεοφερμένοι προβληματίζουν. Οταν προκύπτει ο όμιλος όμως, ο στόχος γίνεται αμέσως η πρόκριση.
Μολονότι η ομάδα είναι καινούργια και δεν έχει βρει αγωνιστική ταυτότητα, δεν υπάρχουν άλλοθι. Ο Μίτσελ λέει ότι η καλύτερη ομάδα του ομίλου είναι η Μπενφίκα, πιθανότατα γιατί αυτή έχει σκοπό να κυνηγήσει. ΟΜαρινάκης δηλώνει από το Μονακό ότι ο σκοπός είναι το Δεκέμβριο η ομάδα να είναι στους 16.
Όλα αυτά ενώ ο Ολυμπιακός δεν συναρπάζει: είναι ζήτημα να έχει κάνει δυο καλές εμφανίσεις σε φιλικά ματς όλο το καλοκαίρι! Οι ρεπόρτερ ισχυρίζονται ότι γίνεται βαριά προετοιμασία, η επιλογή να στηριχθεί η ομάδα σε ένα δίδυμο Ελλήνων κεντρικών αμυντικών χωρίς μεγάλη πείρα (Μανωλάς – Σιόβας), προκαλεί συζητήσεις, σχεδόν όσες η καλοκαιρινή αφλογιστία του Μήτρογλου και του Σαβιόλα.
Όμως οι δικαιολογίες απαγορεύονται: πρώτος το ξέρει ο Μίτσελ, που νοιώθει τον πάγκο να τρίζει μετά το ματς της πρεμιέρας με την Καλλονή. Υπάρχει προβληματισμός και στα αποδυτήρια. Οι αποχωρήσεις του Αμπτούν και του Τζεμπούρ συζητιούνται, οι αμυντικοί προβληματίζονται για το Ρομπέρτο, οι «Γάλλοι» όπως αποκαλούνται οΓιαταμπαρέ και ο Εντινγκά έχουν έρθει αργά και η φυγή του Φετφατζίδη ξαφνιάζει τους πάντες. Αλλά δεν υπάρχει καμία αναδίπλωση: ο στόχος, δηλαδή η πρόκριση, παραμένει στόχος.
Παίζουμε επιθετικά ό,τι κι αν γίνει
Πρώτο ματς με την Παρί: ενθουσιασμός αλλά και κρύο ντουζ. Ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο το διαδέχεται ένα πολύ κακό δεύτερο. Όμως στο ματς εκείνο προκύπτουν οι πρώτες βεβαιότητες. Ο Μίτσελ όταν μιλάει για επιθετικό ποδόσφαιρο σοβαρολογεί: στο δεύτερο ημίχρονο κι ενώ ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να κρατήσει μπάλα, δεν «κλείνει» την ομάδα, αλλά ρίχνει στο ματς και τον Κάμπελ.
Οι δημοσιογράφοι μιλούν για λάθος αλλαγή (και έχουν δίκιο), αλλά η ομάδα αρχίζει να καταλαβαίνει τα θέλω του προπονητή της. Κυρίως, όμως, πολλοί παίκτες μένουν έκπληκτοι από την αντιμετώπιση της ήττας, που γίνεται με τεράστια ψυχραιμία.
Ο Μίτσελ, που εντυπωσιάζει την ομάδα με τον αποκλεισμό του Σαβιόλα από την αρχική ενδεκάδα, παραδέχεται ότι αδίκησε τον Κώστα Μανωλά, παρηγορεί το Σάμαρη για τα λάθη του, εμψυχώνει το Μήτρογλου, που εκείνο το βράδυ δεν έχει ακουμπήσει τη μπάλα.
Η ήττα βοηθά να ξεπεραστούν εντάσεις και ψυχρότητες ενός δύσκολου καλοκαιριού. Η ήττα δημιουργεί μια ομάδα. Μια ομάδα με υποχρέωση να προκριθεί.Το ταξίδι στις Βρυξέλλες γίνεται ξαφνικά αισιόδοξο. Ο Μήτρογλουέχει αποκτήσει μια εξαιρετική σχέση με τον προπονητή του: μένει εκτός ενδεκάδας στο ματς με τον Πανιώνιο, αλλά δεν γκρινιάζει. Η διακήρυξη για επιθετικό ποδόσφαιρο (με ό,τι αυτό συνεπάγεται…) γίνεται πράξη στις Βρυξέλλες: στην ενδεκάδα ξεκινούν Ολαϊταν, Βάις, Σαβιόλα, Μήτρογλου. Στην Ελλάδα μιλάμε για τις χαμένες ευκαιρίες της Αντερλεχτ και την τύχη (;) του Μίτσελ, αλλά η ομάδα γυρνά από το Βέλγιο με τη σιγουριά ότι έχει ένα σπουδαίο τερματοφύλακα και ένα φορ έτοιμο να την πάρει από το χέρι!
Ο Μίτσελ αποθεώνει τον Μανιάτη και τον Σάμαρη, αλλά γυρνά στην Ελλάδα έχοντας αποφασίσει ότι ο παίκτης στον οποίο θα στηριχθεί είναι ο Φουστέρ. Δεν θα τον αποχωριστεί ποτέ ξανά σε μεγάλο ματς.
Το 0-3 στις Βρυξέλλες είναι το πιο σημαντικό αποτέλεσμα στην εφετινή σεζόν. Δημιουργεί την πεποίθηση ότι η ομάδα έχει τεράστιες δυνατότητες, αφού σε μια βραδιά που αμυντικά για μια ώρα υπέφερε, κέρδισε θεαματικά.
Στη Λισαβόνα ο Μίτσελ ανακατεύει ξανά την τράπουλα και δίνει ηγετικό ρόλο στον Τσόρι, που στις Βρυξέλλες δεν έπαιξε. Όμως πιο πολύ και από το καλό αποτέλεσμα, που πλέον κάνει ξεκάθαρο πως όλα θα παιχτούν στο Καραϊσκάκη, όλοι συζητάνε για την άψογη επαγγελματική συμπεριφορά του Σαβιόλα, που δεν γκρινιάζει, κάθεται στον πάγκο και καταλαβαίνει πρώτος από όλους ότι λόγοι τακτικής επιβάλουν σε μερικά ματς τη «θυσία» του. Η συμπεριφορά του, σε σύγκριση με τις βεντετιές του Τζεμπούρ, τις τρέλες του Αμπτουν και την γκρίνια του Φετφατζίδη, προκαλεί έκπληξη. Η ομάδα έχει διάφορους ηγέτες εντός αγωνιστικού χώρου και ένα παράδειγμα επαγγελματικής συμπεριφοράς στα αποδυτήρια.
Το πριμάκι που έδωσε ώθηση
Η ρεβάνς με τη Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη είναι ψυχόδραμα με καλό τέλος. Ο Ρομπέρτο κρατά τον Ολυμπιακό ζωντανό, ο Μίτσελ πανηγυρίζει αγκαλιάζοντας τον τερματοφύλακα του, αλλά η ομάδα δείχνει λίγο κουρασμένη. Παρεμβαίνει η διοίκηση τάζοντας ένα τεράστιο πριμ (που δεν γνωστοποιείται…) για νίκη και με τον ΠΑΟΚ κι αυτό το εξτραδάκι κάνει το θαύμα του: η μεγάλη νίκη με τον ΠΑΟΚ σβήνει κάθε ενδοιασμό.
Η ήττα από την Παρί, όπως ήρθε, δεν κάνει κακό. Στην πορεία προς τους 16 έλειπε ένα παιγνίδι που να βοηθήσει τους παίκτες να καταλάβουν πως η απόδοσή τους, η συγκέντρωσή τους και η δική τους ικανότητα είναι που κρίνει τα ματς. Η ήττα στο Παρίσι στις λεπτομέρειες βοηθά τους πάντες να καταλάβουν πως το τελευταίο ματς και η πρόκριση εξαρτάται από αυτούς. Επίσης η περιπέτεια υγείας του προπονητή και η εισαγωγή του σε νοσοκομείου δημιουργούν μια ακόμα μεγαλύτερη συμπάθεια στο πρόσωπό του. Κάτι τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες είναι για μια ομάδα σημαντικές: δημιουργούν δεσίματα.
Ο τραυματισμός του Μήτρογλου κάνει το τελευταίο ματς δύσκολο.Ο Σαβιόλα που ξεκινά βασικός για πρώτη φορά μετά τις Βρυξέλλες θέλει όσο τίποτα ένα γκολ: βάζει δύο. Θα πρεπε να ρθει μια νίκη πανεύκολη, αλλά λαθάκια και χαμένα πέναλτι τη μετατρέπουν σε θρίλερ. Όμως μέσα σε τρεις μήνες, μια ομάδα με είκοσι περίπου καινούργιους παίκτες και τουλάχιστον 6 συχνά βασικούς χωρίς πείρα αγώνων Τσάμπιονς λιγκ, έχει αποκτήσει πολλά που το καλοκαίρι της έλειπαν
Έχει πλέον χαρακτήρα, σαφέστατο επιθετικό παιγνίδι που στηρίζεται στην πολύ καλή δουλειά στα πλάγια, έχει ηγέτες και έχει μια κοινή θέληση για επιθετικό παιγνίδι: όταν ο Μίτσελ χρησιμοποιεί ταυτόχρονα τον Βάις, τον Κάμπελ, τον Σαβιόλα (ή τον Τσόρι), τον Φουστέρ και τον Ολαϊτάν, η άμυνα δεν τρομάζει και μάλιστα παίκτες της, όπως ο Χολέμπας και ο Σαλίνο παίρνουν και επιθετικές πρωτοβουλίες!
Το άγχος φαίνεται στις χαμένες ευκαιρίες και στα κακοχτυπημένα πέναλτι, όμως κανείς δεν πετάει τη μπάλα στην εξέδρα και κανείς δεν καταφεύγει σε ηρωϊσμούς. Απλώς παίζουν το ποδόσφαιρο που θέλει ο ακριβοδίκαιος προπονητής τους, που κόντρα στην Αντερελεχτ δεν δίστασε ν αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Τσόρι, καλύτερό του παίκτη το περασμένο Σάββατο.
Υπήρξαν και εμπνεύσεις του προπονητή που δεν βγήκαν. Ο Μεντζανί βασικός με την Παρί στην πρεμιέρα.Ο Ολαϊταν δεξί εξτρέμ με την Αντερλεχτ. Ο Μανιάτης είκοσι λεπτά αριστερό χαφ στη Λισσαβόνα. Ο Γιαταμπαρέ δεξί εξτρεμ με τη Μπενφίκα εδώ.
Αλλά αυτό που μετρά είναι ότι ο κόουτς βάσισε το παιγνίδι κυρίως στη λογική της επίθεσης, έπεισε την ομάδα να κυνηγήσει το γκολ: ο Ολυμπιακός σκόραρε δέκα φορές κι έχασε και δυο πέναλτι. Το κανε με πέντε διαφορετικούς σκόρερ και με κάθε δυνατό τρόπο. Καθόλου άσχημα.
Τα μεγάλα κέρδη
Ο Ολυμπιακός έχει πολλά κέρδη από την πρόκριση. Κέρδισε παίκτες και «έχτισε» παίκτες που έμαθαν τι είναι το Τσάμπιονς λιγκ.
Έχει ένα προπονητή που κέρδισε το σεβασμό και την εκτίμηση της ομάδας και των οπαδών της. Μπορεί ως ομάδα πολύ εύκολα να βελτιωθεί, αφού είναι φανερό που πρέπει να δυναμώσει: Μίτσελ και Ισσά ετοιμάζουν τις εκθέσεις τους.
Κυρίως, όμως, φέτος βρήκε μια συνταγή επιτυχίας: πίστη, δουλειά, «δέσιμο» και καμία απολύτως δικαιολογία. Στο Τσάμπιονς λιγκ οι ευκαιρίες δεν είναι πολλές: αλίμονο αν δεν τις αρπάζεις ζητώντας χρόνο, στήριξη, υπομονή κτλ. Αυτά είναι για τους μικρούς. Ο Ολυμπιακός φέτος, μεγάλωσε γρήγορα….
