Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
Κωστάκης Καραμανλής ή "μπουχέσας"
Με το πιθανότατο ρίσκο να κατηγορηθώ για έπαρση ή φανατισμό, δημοσιεύω αυτό το κείμενο μου, που γράφτηκε τo 2008, για να ισχυριστώ ότι ήμουν από τους λίγους έλληνες που είχαν αντιληφθεί τόσο έγκαιρα, το ποιόν του Κώστα Καραμανλή, αυτού του πολιτικού απατεώνα που έφερε εν τέλει την Ελλάδα στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Κρίνετε..
Κωστάκης Καραμανλής ή ‘’μπουχέσας’’
ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ… και διηγώντας τα να κλαίς!
Καλή μας μέρα, φίλοι μου.
Eλάτε να ξεκινήσουμε σήμερα μια νοερή συζήτηση. Ας αρχίσουμε να καταγράφουμε τις σκέψεις μας, για όποιο θέμα μας απασχολεί σαν άτομα-πολίτες. Πιθανόν να συμφωνούμε συχνά, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Αρκετές φορές άλλωστε, οι συζητητές συμφωνούν διαφωνώντας και αυτό δεν είναι μια δική μου "παρόλα". Είναι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες, η σκοπιά από την οποία βλέπουν δύο άνθρωποι το ίδιο γεγονός που, εν τέλει, τους οδηγεί σε διαφορετικό συμπέρασμα. Είναι δηλαδή, η πάντα υπαρκτή και σεβαστή υποκειμενικότητα, που κάνει όχι το μαύρο άσπρο βέβαια, αλλά που σίγουρα "θολώνει" το ίδιο το γεγονός. Θα φέρω ένα παράδειγμα του τι ακριβώς εννοώ.
Το γεγονός:
Ο Κώστας Καραμανλής είναι Πρόεδρος της Ν.Δ. αλλά και της Κυβέρνησης. Έχει κερδίσει δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και κυβερνά τη χώρα με όλο το Δικαίωμα που του παραχωρήθηκε από τον Λαό και το Σύνταγμα της Χώρας. Αν μείνουμε, όμως, στο αναμφισβήτητο αυτό γεγονός, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει θέμα για συζήτηση. Μόνο αν μπούμε στο κόπο να προχωρήσουμε σε προσωπικές αναλύσεις, π.χ. του κατά πόσο ασκεί επιτυχώς αυτά τα διπλά Προεδρικά του καθήκοντα, θα υπάρξει συζήτηση και πιθανόν διαφωνία.
Οι απόψεις:
Εδώ αρχίζουμε με την ατάκα του αείμνηστου γέροντα και μεγάλου ζωγράφου, του Γιάννη Τσαρούχη: «Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες! ‘Ολοι έχουμε τη δική μας». Και σκέψου ότι δεν το είπε μειωτικά. Κάθε άλλο, θα έλεγα. Απλά τόνιζε, με ένα ανεπανάληπτο χιούμορ, το ύψιστο Δικαίωμα στην Υποκειμενικότητα της Άποψης.
Λέω εγώ λοιπόν, ότι η περίπτωση Κ.Κ. σηκώνει πολύ συζήτηση και προβληματισμό. Για παράδειγμα, μου έρχεται στο νου μια ρήση του original K.K.: "Ποιός κυβερνά αυτή την Χώρα;"
Ήταν τότε που έγινε η δολοφονία του Λαμπράκη από οργανωμένους ακροδεξιούς στη Θεσσαλονίκη και άνοιξαν οι Ασκοί του Αιόλου για την ψωροκώσταινα. Ρητορικό βέβαια το ερώτημα του, αφού ο ίδιος ήταν o πολύ "ζόρικος" Πρωθυπουργός, μιας Βασιλικής Κυβέρνησης κα άρα, αυτή η απορία του, επιβεβαίωνε απόλυτα την ύπαρξη ενός ανεξέλεγκτου παρακράτους, που η τότε Αντιπολίτευση και ο Τύπος της, τόνιζε και παρουσίαζε καθημερινά! Ήταν όμως ειλικρινής;
Το πόσο άστοχο ήταν εκ μέρους του αυτό το ερώτημα, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να αποδειχθεί. Σε σύντομο, με πολιτικούς όρους, διάστημα, εκείνος μεν βρέθηκε αυτοεξόριστος στο Παρίσι, εδώ δε ακολούθησε μια ανεπανάληπτη και ωμότατη, ακόμη και για τα περίφημα "ελληνικά δεδομένα", επέμβαση του Θρόνου στα πολιτικά πράγματα: με καθαιρέσεις και διορισμούς απίθανων Πρωθυπουργών. Ήταν οι λεγόμενοι "κηπουροί του παλατιού", κατά τη ρήση τού εξαναγκασθέντα σε παραίτηση εκλεγμένου (53%) από τον ελληνικό λαό Πρωθυπουργού, του Γεωργίου Παπανδρέου. Και το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την 7χρονη δικτατορία των χουντικών, που ακολούθησε….
Όλη αυτή η αναδρομή στο παρελθόν είναι αναγκαία, γιατί ενώ δεν έχει καμιά πρόθεση μαθήματος Ιστορίας, από την άλλη φωτίζει και αναδεικνύει την παρόμοια θέση που βρίσκεται σήμερα ο νεώτερος εκ των Καραμανλήδων πρωθυπουργός μας. Ο Κ.Κ., ο μακαρίτης πλέον, ήξερε ή άκουγε μεν, αλλά δεν ήθελε και να το ψάξει, δε. Είχε όμως δύο βάσιμες και αποδεκτές, κατά τον ανήθικο πολιτικό ορθολογισμό, δικαιολογίες.
Η πρώτη: Δεν ήταν ένας ελεύθερος και ανεξάρτητος Κυβερνήτης. Την πραγματική εξουσία την ασκούσε τότε, χωρίς αντίλογο μάλιστα, το Παλάτι. Περισσότερο δε η Φρειδερίκη (ή Φρίκη, κατά τον λαό), παρά ο άβουλος βασιλιάς Παύλος. Άλλωστε το παλάτι τον είχε επιλέξει αυθαίρετα και εκείνον, στη θέση του αποθανόντος Στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου, αρχηγού του Ελληνικού Συναγερμού (ΝΔ της εποχής εκείνης), παραμερίζοντας κάθε κανόνα εσωτερικής κομματικής αρχαιότητας, προσφοράς και προϊστορίας. Ήταν Δοτός, άρα και δεδομένος.
Η δεύτερη: Δεν ήταν εκείνος ο ιδρυτής αυτού του βρωμερού μορφώματος. Το ανέχθηκε βέβαια δια της σιωπής του, γιατί λειτουργούσε υπέρ της παράταξης που στήριζε και τον ίδιο. Αυτό το "φρούτο" ξεκίνησε την εποχή της Γερμανικής Κατοχής. Από τους έλληνες εθνικιστές συνεργάτες των κατακτητών, στη μάχη τους απέναντι στα πρώτα σκιρτήματα οποιασδήποτε μορφής αντίστασης και κυρίως τον εντοπισμό και την κατάδοση των κοινών τους εχθρών: των ελλήνων κομμουνιστών.
Με την "απελευθέρωση" και την άφιξη στην Ελλάδα του Α' Βρετανικού Στρατιωτικού Σώματος, οι μόνιμοι εθελοντές συνεργάτες, όποιου ξένου κατά περίοδο διαφέντευε την Πατρίδα μας, συνέχισαν το θεάρεστο έργο της προδοσίας τους. Στόχος; Πάντα ο ίδιος! Η καταπολέμηση του ταξικού εχθρού. Του ΚΚΕ…. Ναι, βεβαίως!
Οι ξυπόλυτοι, πεινασμένοι και οικονομικά εξαθλιωμένοι Έλληνες της πολύχρονης γερμανικής κατοχής, ξαφνικά, απέκτησαν κάποιο νέο εχθρό και μάλιστα ταξικό. Με τον φόβο μη τους πάρουν οι "κόκκινοι" τα σπίτια που δεν είχαν ποτέ, και τις ανύπαρκτες οικονομίες τους, που είχαν προ πολλού ξεκοκκαλίσει πάλι οι ίδιοι συμπατριώτες μας, με τον πολύμορφο μανδύα του Μαυραγορίτη, Δοσίλογου Συνεργάτη και Καταδότη, έλληνα εθνικόφρονα. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ!
Το σήμερα:
Υπάρχει σήμερα κάποιο συναφές ερώτημα των ελλήνων πολιτών και αν Ναι, πώς τίθεται; Αν λειτουργεί κάποιο παρακράτος και σήμερα στην Ελλάδα; Πολύ απλοϊκό και αφελές για να τεθεί τόσο μονοσήμαντα. Οι καιροί έχουν αλλάξει δραματικά από το'63. Τότε το παρακράτος ξεκινούσε και κατευθύνονταν από ένα πυρήνα ακροδεξιών αξιωματικών στελεχών της ΚΥΠ, κάτω από την επιτήρηση των Πρέσβεων της Αγγλίας, αρχικά και τον ΗΠΑ/CIA, στη συνέχεια. Κάποια στιγμή, ακόμη και τα Ανάκτορα μάθαιναν τα γεγονότα κατόπιν εορτής! Όμως, τότε, υπήρχε και ένα σαφές Ιδεολογικό Υπόβαθρο: Το Στέμμα και ο Αντικομουνισμός. Τα μέλη, που
δρούσαν σαν εκτελεστικά όργανα, πίστευαν τυφλά σε αυτή τη σαθρή αλλά και ύποπτη Ιδεολογία: τον Εθνικισμό!
Με αυτόν σαν σημαία, είχαν ξεκινήσει τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι δύο Δικτάτορες: ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Ήταν πάρα πολλοί οι Έλληνες Γερμανόφιλοι εκείνα τα χρόνια. Η λεγόμενη "Πέμπτη φάλαγγα".
‘Ημουν μαθητής του Δημοτικού το 1936-40, όταν οι μελανοχίτωνες της ΕΟΝ, του έλληνα δικτάτορα-πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, ανέβαιναν στην Έδρα της σχολικής τάξης, εν ώρα μαθήματος και αγνοώντας τον έντρομο Δάσκαλο, μας καλούσαν να ενταχθούμε και να παλέψουμε για «ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΝΕΑ», απευθυνόμενοι σε παιδία 6-10 ετών.
Αυτοί, οι απλοί συνοδοιπόροι, ήταν, ανήκαν, στην ίδια κοινωνικά μη προνομιούχα τάξη, με τους "άλλους", τους πιο μαχητικούς ή υποψιασμένους πολίτες που διαδήλωναν για: "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία", για το "Εργασιακό 8ωρο" και για "ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΑΣΦΑΛΙΣΗ". Για τους εξ ίσου δυστυχείς "εθνικόφρονες" εν τούτοις, το βασικό σύνθημα-αντίλογος ήταν: "Ελιά, Ελιά και Κώτσο Βασιλιά!"
Σήμερα, αλλά και χθες, όπου η Χώρα μας, όπως και πολλές άλλες, κυβερνιέται φανερά από 7-8 τζάκια μεγάλων επιχειρηματιών, τις Τράπεζες, τις Πολυεθνικές, τους Έμπορους Όπλων και Ναρκωτικών, τα Συνδικάτα των Επαγγελματιών Συνδικαλιστών και τα μεγάλα ΜΜΕ, οι όροι του "Πολιτικού παιχνιδιού" έχουν ανατραπεί άρδην
.
ΤΩΡΑ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, που έχουν παραδοθεί, χωρίς προσχήματα καν και υπηρετούν δουλικά τα συμφέροντα των "εργοδοτών" τους. Πάντα σε βάρος του απλού πολίτη, που τούς ανέβασε με την αφελή προτίμησή του στην, τόσο ποθητή γι' αυτούς, ΕΞΟΥΣΙΑ. Προδίδοντας, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, Λαό και Πατρίδα αντάμα!
Και σιγά -σιγά χάσανε και το τελευταίο ίχνος ντροπής και τσίπας. Σκέτοι μαφιόζοι, λαμόγια, ψεύτες και άρπαγες, τακτικότατα παραπεμπόμενοι στη Δικαστική Κρίση, αλλά και ουδέποτε κριθέντες ένοχοι. Πάει και η Δικαιοσύνη, πάει και η Εκκλησία, πάει κάθε Θεσμός της Κοινωνίας και το μόνο που ξέμεινε να παλεύει με νύχια και με δόντια για να επιβιώσει, είναι η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! Πόσο θ’ αντέξει και αυτή; Θα το δείξει η Ζωή.
Το ερώτημα:
Το αρχικό λοιπόν ρητορικό ερώτημα του θείου Κώστα, το "Ποιός κυβερνά αυτή τη Χώρα", δηλαδή, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα και σε πλήρη ισχύ. Μόνο που τούτη τη φορά έχει για παραλήπτη τον ανεψιό Κώστα και όχι κάποιο Παλατιανό, όπως τότε. Και δυστυχώς για μας, τους έλληνες πολίτες, ο Κώστας Καραμανλής αποδείχτηκε μια μεγάλη κλανιά και μέγας ψεύτης, όχι μόνο τάχα μου και τσάμπα μάγκας, αλλά και ο αρχηγός, ο καλύπτων μια ληστρική συμμορία υπό το μανδύα μιας Ελληνικής Δημοκρατικής Κυβέρνησης!! Τα λιγότερα που θα μπορούσα να πω για δαύτον....
Περιμένω να ακούσω κάποιο αντίλογο σε όλα τα παραπάνω, τα ομολογουμένως καθόλου ουδέτερα και αντικειμενικά.
Καλή μας μέρα και πάλι, Φίλοι μου.
Δ.Β.
Υ/Γ Όταν κατέρρευσε κάθε αντίσταση (Απρίλης’41) απέναντι στις Γερμανικές μεραρχίες, σήμανε και το τέλος ενός Πολέμου, που ξεκίνησε ηρωικά και νικηφόρα στις 28.10.40 εναντίον των Ιταλών του Μουσολίνι, για να τελειώσει μέσα στη ντροπή και τη προδοσία, με μια άνευ όρων συνθηκολόγηση της ηγεσίας του Ε.Β.Στρατού.
Ο Γεώργιος Β’ και η Κυβέρνησή του πέταξαν για την Αίγυπτο. Μια από τις τελευταίες τους αποφάσεις ήταν να ανοίξουν οι πόρτες ΟΛΩΝ των φυλακών και να αφεθούν ελεύθεροι ΟΛΟΙ οι κατάδικοι. Κλέφτες, δολοφόνοι, απαγωγείς, βιαστές, οι πάντες, γύρισαν και πολύ σωστά, στα σπίτια τους και κοντά στις φαμίλιες τους.
Ε, η βασιλική εντολή δεν εισακούστηκε! Δεν είμαι σίγουρος για τον ακριβή αριθμό. Πάντως, οι Γερμανοί και Ιταλοί κατακτητές, όταν παρέλαβαν τις Φυλακές αυτές δεν ήταν άδειες!! Υπήρχε ένας αριθμός φρουρών εκεί, που φρόντισε να τους παραδώσει τα κλειδιά των κελιών μαζί με τους πάνω από 500 κρατούμενους για τα πολιτικά τους «πιστεύω» ΕΛΛΗΝΕΣ Κομουνιστές!!!!!!!!!
Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα και μόνο που το γράφω, σήμερα, μετά από 67 ολόκληρα χρόνια. Από ντροπή και μόνο, βέβαια, το κλάμα.
Δημήτρης Βαρδαάς
radicalworld.forumotion.net/forum.htm 21. 04. 2008
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΪΟΥ 2012
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΪΟΥ 2012
Εκεί, γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα χθες βράδυ και έχοντας πια μια ακριβή εικόνα των αποτελεσμάτων της κάλπης, πήγα για ύπνο. Ήμουν ένα ερείπιο συναισθηματικά και βυθίστηκα αμέσως σε ένα βαθύ ύπνο. Ξύπνησα όμως από ένα όνειρο, έναν πραγματικό εφιάλτη, που με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι αναστατωμένος από... τις τουφεκιές!!
Ήμουν εγώ που κρατούσα το όπλο και πυροβολούσα ένα λεβεντόπαιδο μέχρι εκεί πάνω, ξανθό και μπρατσομένο, που στέκονταν όρθιος δίπλα στη μηχανή του και με κοίταγε στα μάτια χαμογελαστός. Ήταν ντυμένος στα μαύρα και στο στήθος του μπουφάν του, ξεχώριζε ένα πελώριο σήμα που έγραφε ‘’Χρυσή Αυγή’’. Έκανε ένα δύο βήματα τρεκλίζοντας, έχοντας δεχτεί κατάστηθα τρείς σφαίρες και σωριάστηκε μπροστά στα πόδια μου. Πριν πεθάνει πρόλαβε να μου φωνάξει: «Eίμαστε πολλοί, κωλόγερε, δεν θα γλυτώσεις από εμάς»…
Αναστατώθηκα! Τον κοίταγα αιμόφυρτο μπροστά στα πόδια μου και δεν ήξερα τι να κάνω… Είχα μόλις πάρει τη ζωή ενός νέου ανθρώπου και όμως, δεν ένιωθα ούτε ίχνος τύψης. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που είχα σκοτώσει στη ζωή μου, ένας νέος άντρας που δεν τον είχα ξαναδεί και παρ’ όλα αυτά δεν ένιωθα καμιά λύπη για την πράξη μου. Ήμουν ένας άλλος Δημήτρης, που δεν τον αναγνώριζα, που δεν τον είχα ξαναδεί. Έσκυψα επάνω του και κρατώντας ένα μαχαίρι (εντάξει, όνειρο ήταν), άρπαξα το μπουφάν του, έκοψα το σήμα της ‘’χρυσής αυγής’’ και του το έχωσα στο στόμα, λέγοντας: «Φάτο μαλάκα…».
Και ύστερα ξύπνησα…
@radical30
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)