Μέσα μας έχουμε ένα μαύρο κουτί. Σαν τα αεροπλάνα.
Κρύβει όλα τα μύχια μυστικά μας. Όλες τις ανομολόγητες ενοχές μας. Όλες τις μαύρες αμαρτίες μας. Όλες τις ύπουλες συκοφαντίες που επιστρατεύσαμε, όλες τις υπόγειες αδικίες που κάποτε χρησιμοποιήσαμε. Μέσα στην κατάμαυρη μνήμη του έχουν καταγραφεί οι μικρές και μεγάλες αθλιότητες στις οποίες καταφύγαμε, οι ταπεινοί υπολογισμοί που καθοδήγησαν πράξεις μας, οι κακόβουλες κατάρες που εκστομίσαμε.
Στα βάθη του είναι καταχωνιασμένες, στρώματα-στρώματα, τα θλιβερά πισωπατήματα μας, οι ξεφτιλισμένες δικαιολογίες μας, οι ανίερες συμφωνίες μας, οι ντροπιαστικές καταφάσεις μας.
Εκεί μέσα κείτονται σωριασμένοι όσοι τσαλαπατήθηκαν απ’ τις σόλες μας, όσοι ξεδοντιάστηκαν απ’ την κρυφή κακία μας, όσοι ξεγελάστηκαν από την καμουφλαρισμένη υποκρισία μας, όσοι έπεσαν στις παγίδες μας, όσοι γλίστρησαν στα λάδια που ρίξαμε στον δρόμο τους.
Εκεί βρίσκονται τσακισμένοι όσοι πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις μας, όσοι έδωσαν πίστη στους όρκους μας, όσοι εμπιστεύτηκαν την ειλικρίνεια μας. Σαν καζάνι γεμάτο πίσσα κουκουλώνει όσους αφελείς και ευκολόπιστους διασταυρώθηκαν μαζί μας στους δρόμους της ζωής και περάσαμε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρες.
Εκεί επιπλέουν οι κραυγές του θριάμβου μας, εκεί έχουν κατακαθίσει και τα πανικόβλητα σουφρώματα της ουράς μας κάτω απ’ τα σκέλια μας.
Σ’ αυτό το μαύρο κουτί λιμνάζουν οι οργές μας που δεν ξέσπασαν, οι φόβοι που μας νίκησαν, οι στιγμές που λουφάξαμε, οι άτακτες υποχωρήσεις μας.
Εκεί μέσα βρικολακιάζει το ειρωνικό γέλιο που πετάξαμε κατάφατσα στον απέναντι, όταν νιώσαμε πανίσχυροι.
Eκεί και ο καγχασμός απαξίωσης που εισπράξαμε με τη σειρά μας και τον κατάπιαμε από δειλία.
Εκεί τα πλημμελήματα, τα κακουργήματα μας, τα πισώπλατα χτυπήματα μας, τα εγκλήματα μας.
Εκεί οι τραυματίες και οι νεκροί της επέλασης μας.
Eκεί και οι δικές μας πληγές απ’ τις εφόδους των άλλων. Στα σκοτεινά του διαμερίσματα, σαν καρτελάκια στη σειρά, καμαρώνουν οι βιασμοί μας, τα χαστούκια μας, οι προδοσίες μας. Και στην διπλανή σειρά, το κλάμα μας από τους βιασμούς, τις προδοσίες και τα χαστούκια που αδιαμαρτύρητα ανεχτήκαμε.
Λένε πως την ώρα που παραδίδεις το πνεύμα, το μαύρο κουτί ανοίγει ξαφνικά μέσα σου και το περιεχόμενο του αρχίζει να περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία.
Αχ Θεούλη μου, πόσες ώρες δηλαδή θα ξεψυχώ;
του Δημήτρη Καμπουράκη/protagon.gr
-------
Aκόμη και ένας Καμπουράκης, αισθάνεται την ανάγκη να εξομολογηθεί κάποια στιγμή. Τα σώψυχά του βγάζει ο άνθρωπος. Ποιός αμφιβάλει ότι πρόκειται για αυτοβιογραφικό κείμενο; Ποιος ξέρει τι προβλέπει για το μέλλον του –και των ομοίων του- για να κάτσει να γράψει όλα αυτά…
Κρίμα και πάλι κρίμα. Πόσες ώρες δηλαδή θα ξεψυχάει; Ας πρόσεχε!!
@radical30
| BLOG | Protagon
