Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Ξεχάσαμε τη χούντα;

Μοιάζει να είναι παράδοξο: τέτοιες μέρες, όσα χρόνια η Ελλάδα πήγαινε καλά και η δημοκρατία της λειτουργούσε γενικά χωρίς προβλήματα, οι μνήμες της χούντας ήταν εξαιρετικά έντονες και κατείχαν κυρίαρχη θέση στη δημόσια συζήτηση, ακόμα και όταν είχε περάσει πια πολύς καιρός από εκείνη την ημέρα που οι επίορκοι αξιωματικοί οργάνωσαν το καταστρεπτικό για τη δημοκρατία και, τελικ...ά, τον τόπο αλλά και τον ελληνισμό στο σύνολό του, πραξικόπημα.

Τώρα που η χώρα και η δημοκρατία δοκιμάζονται σε όλα τα επίπεδα, που οι νοσταλγοί της χούντας έχουν για πρώτη φορά επιστρέψει με έντονη πολιτική παρουσία, αλλά και που το πολίτευμα κινείται εδώ και αρκετό καιρό οριακά και ίσως πέρα από τα όριά του, λ.χ. με τη συνεχή χρήση (κατάχρηση) των νομοθετικών διαταγμάτων σε αντικατάσταση της κανονικής νομοθετικής διαδικασίας, τώρα που πλήθος αγαθά και διαδικασίες που προστατεύει ρητά ή έμμεσα το Σύνταγμα βρίσκονται, ελέω κρίσης, σε διαδικασία φθοράς, τώρα, λίαν παραδόξως, το ενδιαφέρον για όσα έγιναν εκείνον τον Απρίλιο του '67, μοιάζει όχι απλώς περιορισμένο, αλλά περίπου ανύπαρκτο.

Το ίδιο ισχύει και για μία άλλη διάσταση της υπόθεσης: το πώς, μετά την πτώση της με τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου, η χούντα έφτασε τελικά στα δικαστήρια: πόσοι θυμούνται σήμερα ότι όλη αυτή η διαδικασία που οδήγησε τους χουντικούς στο σκαμνί οφείλεται στην πράξη ενός ιδιώτη, ενός δικηγόρου, του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, που κατέθεσε την πρώτη μήνυση κατά της χούντας και έτσι άνοιξε η οδός της Δικαιοσύνης που ως τότε δεν είχε όχι ανοίξει, αλλά ούτε καν αναφερθεί;

Μέχρι τη μήνυση Λυκουρέζου, οι χουντικοί δεν αντιμετώπιζαν ποινικά ζητήματα, σε μία εποχή που μπορεί η χούντα να είχε πέσει στην κορυφή της, αλλά πιο κάτω είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είχε ακόμα την πραγματική δύναμη. Εκείνη η μήνυση έδειξε λοιπόν κάτι εξαιρετικά διδακτικό, το οποίο ουδείς πρέπει να ξεχνά: ό,τι σε οριακές στιγμές για τη δημοκρατία, αυτή είναι υπόθεση όλων μαζί και του καθενός χωριστά. Γιατί αυτό ακριβώς αποδείχθηκε τότε.

Δυστυχώς, κάθε “παράδοξο” έχει και τις βαθύτερες ερμηνείες του. Εν προκειμένω, ίσως είναι δύο: πρώτον, ότι έχει επικρατήσει μια τεράστια κούραση. Η μνήμη δεν είναι απλή υπόθεση και, για να έχει νόημα, απαιτεί έργο, προσπάθεια. ‘Ομως τώρα, η κούραση έχει γονατίσει πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Δεύτερον, ότι η μνήμη αφορά τις μεγαλύτερες πλέον ηλικίες που σιγά σιγά αφυπηρετούν. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, οι περισσότεροι σημερινοί νέοι των 18 ή των 25 χρόνων δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Τους είναι ξένα, άγνωστα, πιθανότατα δε και αδιάφορα.

Κι αυτό, ειδικά σήμερα, είναι το χειρότερο. Γιατί όσο οι νέοι άνθρωποι ξεχνούν, τόσο το ψέμα και η αλλοίωση της ιστορίας καραδοκούν, σε μία εποχή που ο τόπος υποφέρει, ιδίως αυτοί οι νέοι με τα φοβερά ποσοστά της ανεργίας και με το συνεχή βομβαρδισμό μιας προπαγάνδας δήθεν πατριωτικής, δήθεν αξιακής, στην οποία δεν έχουν τι πραγματικά να αντιτάξουν...

Γιώργος Μαλούχος 
ΤΟ ΒΗΜΑ
---------------

Ίσως δεύτερη η περίπτωση να αποτελεί την πλέον τραγική πλευρά του θέματος. Όχι γιατί οι μεγαλύτερες ηλικίες ‘’αφυπηρετούν’ ’- η αφεντιά μου μετράει ήδη 84 χρόνια ζωής - αλλά για τη πικρή διαπίστωση ότι ‘’οι περισσότεροι σημερινοί νέοι των 18 ή των 25 χρόνων, δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για όλα αυτά. Τους είναι ξένα, άγνωστα, πιθανότατα δε και αδιάφορα’’, όπως σημειώνει ο αρθογράφος. Πόσο σκληρή είναι αυτή η διαπίστωση, μόνο πολίτες που θεωρούνται απόμαχοι και ξεπερασμένοι, μπορούν να το αντιληφθούν.

Ακόμη χειρότερη όμως είναι πράγματι η τρίτη εκδοχή. Η σημερινή πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας, είναι κατά την άποψή μου ντροπιαστική. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, δεν ήτα ποτέ στο ύψος των απαιτήσεων μιας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας. Αυτές οι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού φωτεινές εξαιρέσεις, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και αυτές όμως οι πολιτικές προσωπικότητες, κουβαλούσαν το αφόρητο βάρος της λειτουργίας τους στα πλαίσια μιας βασιλευόμενης δημοκρατίας, όπου το παλάτι αποτελούσε τον πραγματικό κυβερνήτη, πάνω από τον Πρωθυπουργό κατά παράβαση του Συντάγματος.

Ε, λοιπόν. Ποτέ, από υπάρξεως του σύγχρονου νεοελληνικού Έθνους, δεν υπήρξε χειρότερη διακυβέρνηση, από τη σημερινή. Ο Τσολάκογλου της Κατοχής και ο Παπαδόπουλος της Χούντας, είχαν έστω το ‘’ άλλοθι’’ της αντικομουνιστικής τους ιδεολογίας, αλλά κλέφτες δεν υπήρξαν. Οι υπόλοιποι, από μέχρι το 1974 έλληνες πρωθυπουργοί, λειτουργούσαν υπό την εποπτεία του Θρόνου, στα πλαίσια του ‘’ψυχρού πολέμου’’ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ , υπό το βάρος των τραγικών επιπτώσεων ενός Εμφύλιου πολέμου και την εκφρασμένη ‘’ιδεολογία’’ του ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’. 

Οι μεταπολιτευτικοί, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, υπήρξαν ‘’οι τελευταίοι των Μοϊκανών’’, παρά τα λάθη και τις παραλήψεις των. Από εκεί και μετά άρχισε το γαϊτανάκι της οικογενειοκρατίας, της ρεμούλας και το αποκορύφωμα της διαπλοκής. Μητσοτάκης, Σιμήτης, Κωατάκης, Γιωργάκης, άστα να πάνε. Πραγματικοί συμμορίτες, κλέφτες, ψεύτες και αισχρά υποκείμενα.

Και φθάνουμε πιά, στους μεγάλους εγκληματίες. Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος Πραγματικοί μαφιόζοι, όχι απλά κλέφτες. Ληστές! Ψεύτες; Ολκής! Και φονιάδες χιλιάδων ελλήνων πολιτών. Μα πάνω από κάθε τι άλλο ΠΡΟΔΟΤΕΣ της χώρας και του λαού της, για δεύτερη φορά και με τον ίδιο κατακτητή: το 4ο Ράιχ της γερμανίδας φράου Μέρκελ…

Ελπίζω να προλάβω να τους δω καθισμένους στο σκαμνί της Δικαιοσύνης, πριν κλείσω τα μάτια μου. Και ο χρόνος μου είναι μετρημένος, ρε γαμώτο!

@radical30
21.04.2014


Μπορεί ένας πάπυρος να αλλάξει την ιστορία του Ιησού;
   
Ένα αμφιλεγόμενο τμήμα ενός παπύρου, που χρονολογείται από  τον 8ο αιώνα μ.Χ, και στο οποίο αναφέρεται η ύπαρξη συζύγου του Ιησού Χριστού, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος επιστημονικών άρθρων, καθώς μπορεί να φέρνει στο φως τον τρόπο που σκέφτονταν οι χριστιανοί της πρωτοχριστιανικής περιόδου.
Ένα τμήμα παπύρου σε κοπτική γραφή δημοσιοποιήθηκε από την καθηγήτρια Ιστορίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Κάρεν Κινγκ, το 2012 κατά τη διάρκεια επιστημονικού συνεδρίου. Οι λέξεις «Ο Ιησούς τους είπε. Η σύζυγός μου θα μπορεί να γίνει μαθήτριά μου.» είναι γραμμένες στο κέντρο του τμήματος του παπύρου.Το μήνυμα από το παρελθόν πυροδότησε συζητήσεις σχετικά με τον ρόλο των γυναικών στην πρωτοχριστιανική περίοδο.
Πολλοί ειδικοί είχαν σπεύσει να απορρίψουν την ανακάλυψη της Κινγκ, ενώ αρκετοί θεώρησαν ότι το τμήμα του παπύρου είναι ενδεχομένως πλαστογραφημένο. Ωστόσο, σε μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στη Θεολογική Επιθεώρηση του Χάρβαρντ (HarvardTheological Review), διάφοροι ειδικοί παρέθεσαν αναλύσεις τους ως προς τη χημική σύσταση και την αρχαία γραφή του τμήματος του παπύρου. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το μελάνι επάνω στο κομμάτι του παπύρου είναι αρχαίο και ότι οι ίνες του παπύρου χρονολογούνται ανάμεσα στον 7ο και 8ο αιώνα μ.Χ. Σύμφωνα με την Κινγκ, πρόκειται για αντίγραφο ενός παλαιότερου κειμένου.
Οι μελέτες αυτές αποδεικνύουν ότι το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί τμήμα αρχαίου χειρογράφου και όχι προϊόν παραχάραξης.
Η ίδια η Κινγκ αναφέρει,  ότι τα αποτελέσματα των αναλύσεων του παπύρου δεν αποδεικνύουν αν όντως ο Ιησούς είχε σύζυγο. Όμως, οι ομοιότητες με άλλους παπύρους και κείμενα Ευαγγελίων, δείχνουν ότι υπήρχε μια μακροχρόνια συζήτηση σχετικά με τον ρόλο των γυναικών κατά την πρωτοχριστιανική περίοδο. Οι γυναίκες ήταν ανάμεσα στους πιο ένθερμους υποστηρικτές του πρώιμου Χριστιανισμού, όταν άρχισε να κερδίζει όλο και περισσότερους πιστούς μέσα σε μια συχνά εχθρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Χριστιανοί συγγραφείς στην αρχή παρέμεναν σιωπηλοί σε ό, τι αφορά την οικογενειακή κατάσταση του Ιησού, σημειώνει η Κινγκ. Οι αναφορές ότι ήταν παντρεμένος άρχισαν να εμφανίζονται μόνο από τα τέλη του 2ου αιώνα.
Εάν το κομμάτι αυτό του παπύρου αντανακλά θρησκευτικά κείμενα που αντιγράφηκαν από αρχαιότερα κείμενα, ίσως αυτά του 4ου αιώνα, τότε δίνει νέα στοιχεία για τις πρωτοχριστιανικές ανησυχίες σε ό, τι αφορά τον ρόλο της οικογένειας στην πρώιμη χριστιανική εκκλησία, η οποία θεωρείται ότι καλούσε τους πιστούς να βάλουν στην άκρη τις οικογενειακές και αστικές τους πίστεις, προσθέτει η καθηγήτρια Ιστορίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ
Ο πάπυρος «δεν αποτελεί απόδειξη ότι ο Ιησούς ήταν παντρεμένος. Δεν το γνωρίζουμε», τονίζει. «Όμως οι πρώτοι χριστιανοί ενδιαφέρονταν για θέματα όπως αν το θα έπρεπε να είναι παντρεμένοι ή άγαμοι», εξηγεί.

Σκεπτικισμός για την αυθεντικότητα του παπύρου
Πάντως εξακολουθεί να υπάρχει σκεπτικισμός. Σε ένα από τα άρθρα που δημοσιεύθηκε στη «Θεολογική Επιθεώρηση του Χάρβαρντ», ο καθηγητής Αιγυπτιολογίας του Πανεπιστημίου Μπράουν, Λίο Ντιπουί, υποστηρίζει ότι ο πάπυρος είναι σίγουρα πλαστός και ότι «είναι κατάλληλος για σκετς της ομάδας Μόντι Πάιθον». Σύμφωνα με τον Ντιπουί, το κείμενο είναι γεμάτο με χονδροειδή γραμματικά λάθη. Η Κινγκ απορρίπτει αυτές τις επικρίσεις απαντώντας στο επιστημονικό περιοδικό, υποστηρίζοντας ότι είναι λάθος οι εκτιμήσεις του Ντιπουί για τα γραμματικά λάθη.
Το μικροσκοπικό τμήμα του παπύρου αναλύθηκε από καθηγητές Χημικής Μηχανικής, Χημείας και Βιολογίας των Πανεπιστημίων Κολούμπια, Χάρβαρντ και ΜΙΤ, σύμφωνα με τους οποίους το εν λόγω κομμάτι μοιάζει με άλλους παπύρους, που χρονολογούνται από τον 4ο μέχρι και τον 8ο αιώνα.

Πηγή: protagon.gr
---------------------
Aναρωτιέμαι και απορώ σχετικά με το ερώτημα,  αν ο Ιησούς υπήρξε παντρεμένος. Δηλαδή σε τι μειώνεται η αξία της Διδασκαλίας του  αν δεν ήταν άγαμος; Μήπως ισχύει το αντίθετο; Είναι ποτέ δυνατό να λειτουργεί δημιουργικά το μυαλό ενός – οποιουδήποτε - ενήλικα  ανθρώπου, όταν δεν έχει μια φυσιολογική ερωτική ζωή;  Και από πού ως που θεωρείται αμάρτημα η συζυγική ζωή, για κάθε ‘’πιστό’’ έστω   και των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού; Πως θέλουν οι οπαδοί αυτής της αντίληψης να φανταζόμαστε τον Ιησού, πέρα από Δάσκαλο και Διανοητή; Ως κύναιδο ή αυνάνα;
Άλλωστε ας μη μας διαφεύγει - σκοπίμως ή όχι - ότι ο Ιησούς δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον λεγόμενο Χριστιανισμό.  Τρία – όλα κι όλα, είναι τα χρόνια που αναφέρονται στη γνωστή ζωή του Ιησού,  από κάθε ιστορική πηγή της αρχαιότητας. Με το εκκλησιαστικό κατεστημένο της θρησκείας των Εβραίων συγκρούστηκε, αυτούς πολέμησε αυτά τα τρία χρόνια και για αυτή τη δράση του δικάστηκε και θανατώθηκε με σταύρωση από τους συμπατριώτες του.
Η δημουργία του Χριστιανισμού έγινε ερήμην του σταυροθέντος  Ιησού  από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες,  πολύ αργότερα και αποτελεί μια αίρεση, ένα παρακλάδι της Εβραϊκής Εκκλησίας,  εξού  και η ύπαρξη και η αδιάληπτη συνέχεια, ανάμεσα στη Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Όσο για το παραμύθι της Ανάστασής του, διαβάστε τον παρακάτω διάλογο:
-      - Χριστός Ανέστη!!!
     - Αληθώς Ανέστη;; 
-      --  Βεβαίως…
-        -  Ε, τότε μαγκιά του!!!!!!

 @radical30

Ιορδάνης ο Ποταμός; Του Στέλιου Κούλογλου | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα

Ιορδάνης ο Ποταμός; Του Στέλιου Κούλογλου



 | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα