Σάββατο 30 Ιουλίου 2011
ανοιχτή ματια στον κοσμο: Βγες έξω – Απίστευτο Animation Μικρού μήκους
ανοιχτή ματια στον κοσμο: Βγες έξω – Απίστευτο Animation Μικρού μήκους: "– Απεστάλη με Google Toolbar"
YouTube Downloader | Best Video Downloader
YouTube Downloader | Best Video Downloader: "– Απεστάλη με Google Toolbar"
Έλεγχος Άννας Διαμαντοπούλου
της Ρέας Βιτάλη 15/07/2011
Άννα Διαμαντοπούλου
Στο βιογραφικό μου αναφέρω «συνεντεύξεις μαγευτικών ανθρώπων»…Έχω να θυμάμαι…Τη συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη. Έφυγα πετώντας λες από ερωτικό ραντεβού. Που τρέμεις μη ξεχάσεις κάθε λέξη, κάθε παύση, κάθε στιγμή. Ή του Νίκου Ματσανιώτη, γιατρού ακαδημαϊκού. Και την παραλαβή μιας επιστολής της Κικής Δημουλά, που τον αφορούσε, που με έχρισε μάρτυρα του πιο αριστοτεχνικού φλερτ διανοούμενων…Ή της απόλυτης κυρίας Αμαλίας Μεγαπάνου που ποτέ δεν εκχυδάισε τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή του Jean Nouvel γκουρού της σύγχρονής αρχιτεκτονικής ή ή … Τις συνεντεύξεις με πολιτικούς τις απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αν δεν διατίθεσαι ως χωνί, απίστευτα ανιαρές σχεδόν φωτοκόπιες. Γι αυτό τις μετράω στα δάκτυλα του ενός χεριού. Μισάνθρωποι οι περισσότεροι. Με περίεργα αντανακλαστικά. Ο λαός λέει «το φτύνεις και νομίζει ότι βρέχει»…Όχι μακριά της αλήθειας.
Είχα πάρει συνέντευξη από την Άννα Διαμαντοπούλου πριν πολλά χρόνια. Από την πρώτη κιόλας ερώτηση με παραξένεψε η αίσθηση που είχε του τόπου, του χρόνου και του εαυτού της . Το πόσο άκουγε πραγματικά και απαντούσε to the point. Πόσο λάμβανε υπόψη της τι δεν έκανε σωστά και το έβαζε πείσμα να το διορθώσει. Αρκεί κανείς να δει τον τρόπο ομιλίας και ανάλυσης των θεμάτων αρμοδιότητάς της και να τον συγκρίνει με τον τρόπο της όταν ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα. Η αυτοκριτική της είναι ουσιαστική.
Όταν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας με «θύμωσε» καθώς κατήργησε τη βάση του 10 για την οποία είχε αγωνιστεί μια άλλη κυρία της πολιτικής σκηνής (που την έφαγε η μαρμάγκα της κομματικής καμαρίλας) η Μαριέττα Γιαννάκου. Θύμωσα. Σχεδόν ένιωσα ότι προδόθηκε η γνώμη μου γι΄αυτήν. Έγραψα λοιπόν στο protagon.gr ένα σχετικό κείμενο με τίτλο «Άννα Διαμαντοπούλου στον πίνακα».
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση υποχρεωτική. Από την ώρα που ξεκινήσαμε το protagon, σχεδόν όλοι οι «συμπρωταγωνιστές» έχουμε αναφερθεί θετικά, αρνητικά, κριτικά, «γιουχαΐστικα», σε πολιτικούς και έργα τους. Κανενός δεν ίδρωσε το αφτί. Κανένας δεν μπήκε στη διαδικασία ν΄απαντήσει. Προσέξτε δεν αναφέρομαι σε άρθρα που έδωσαν πολιτικοί. Μιλάω για απαντήσεις. Η Άννα Διαμαντοπούλου με παραξένεψε ευχάριστα τότε. Έπιασε τη μπάλα στα χέρια και απάντησε. Αν το θεωρείτε τόσο απλό τότε γιατί δεν το έπραξε κανένας άλλος; Έστειλε την απάντησή της και παραδόθηκε στα πληκτρολόγια και στις άγριες σχεδόν αιμοδιψείς διαθέσεις των σχολιαστών. Κι ήταν η αρχή της κρίσης και του δράματος, που μόλις έκανε πρεμιέρα και πολύ η οργή των αποκαλύψεων και των μασκών που έπεφταν. Η Διαμαντοπούλου εξέθεσε τα σχέδιά της, τους στόχους της…Και «ζήτησε» περιθώριο ενός χρόνου.
Ένα χρόνο μετά λοιπόν κατέθεσε το νέο νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση. Κι αν δεν είναι αλάθητο σίγουρα όμως είναι ασύγκριτα καλύτερο από το υπάρχον. Και ανοίγει ένα παράθυρο στο σπίτι του «Κυνόδοντα». Δείχνει ότι η Υπουργός θέλει επιτέλους ν΄ανοίξει τα παράθυρα να μπει αέρας. Η θέσπιση της αξιολόγησης του διδακτικού προσωπικού για παράδειγμα. Επιτέλους! Υπάρχει μια μειοψηφία καθηγητών που κάνουν ηρωικά τη δουλειά τους αλλά είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που ούτε καν εμφανίζονται αν και πληρώνονται. Αν τους ακούσεις να μιλάνε σταυροκοπιέσαι. Πώς είναι δυνατόν να μην υπόκεινται σε καμία αξιολόγηση ; Δεν είναι ανέντιμο και απόλυτα αντιδημοκρατικό; Δίνεται μάλιστα η δυνατότητα σε ξένους καθηγητές να διδάσκουν σε ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς να χάνουν την έδρα τους στο εξωτερικό. Επίσης ο τρόπος επιλογής Πρυτάνεων και διοίκησης σπάει επιτέλους το σπυρί και διώχνει το πύον της εξάρτησης με τις κομματικές νεολαίες. Καθώς ο διορισμός του Πρύτανη θα πραγματοποιείται ύστερα από δημόσια προκήρυξη και θα επιλέγεται από το συμβούλιο διοίκησης για 3 χρόνια. Καταργείται στην πράξη το πανεπιστημιακό «άσυλο» που εξευτελίστηκε ακόμα και ως όρος (όπως τόσα και τόσα άλλα). Και διαγράφονται από τα μητρώα των σχολών οι «αιώνιοι φοιτητές» αν δεν ολοκληρώσουν τις σπουδές σε 6 χρόνια….
Διάβασα τα κύρια σημεία του νομοσχεδίου και μελαγχόλησα πολύ σκεπτόμενη πόσα χρόνια χρειάστηκαν, πόσοι Υπουργοί, πόσα λεφτά πήγαν στράφι…Για να κάνουμε (αν βέβαια περάσει ανέπαφο τα εμπόδια που θα βρει στο δρόμο του…Υπάρχει πάντα το ΑΝ από χείλη δεινοσαύρων)…Για να κάνουμε τα αυτονόητα!
Η Άννα Διαμαντοπούλου ένα χρόνο μετά, όπως είχε οριοθετήσει χρονικά, έκανε μια δουλειά με δομή. Ενεργεί ολόκληρα. Δεν κουτσουλάει αμπελοφιλοσοφίες. Δεν «πιτσιλάει» λίγο στο ένα Υπουργείο και λίγο στο άλλο. Kαι έχει αντιμέτωπους…Διαβάστε και θα καταλάβετε…Τι Πρυτάνεις Πανεπιστημίων, τι Φωτόπουλοι της ΔΕΗ! «Παραδίδει το Πανεπιστήμιο, έναν από τους λίγους θεσμούς που καλλιεργούν την ελευθερία της γνώσης, της έρευνας και της κριτικής σκέψης στους νόμους της αγοράς, δηλαδή στους νόμους των εκάστοτε οικονομικών συμφερόντων…» και προτείνουν «το νομοσχέδιο χρήζει περισσότερου χρόνου ουσιαστικής συζήτησης και επεξεργασίας …»…Κακόμοιρα Ελληνάκια! Αμφιβάλλω αν άλλος λαός αγωνίστηκε πιο λυσσαλέα για να μη μάθετε ποτέ τους νόμους της αγοράς και της ζωής στον υπόλοιπο πλανήτη…(Υπάρχει άλλος πλανήτης πλην του ελληνικού ορέ;) Βέβαια , για να πούμε κι ακόμα μια αλήθεια, είναι συμπαντικά δίκαιο το ΠΑΣΟΚ να έρχεται αντιμέτωπο με όλα όσα εξέθρεψε στη διαδρομή του αλλά θα ήταν και απολύτως άδικο να μην αναφερθώ στο νομοσχέδιο που αφορά το Υπουργείο Παιδείας. Και επειδή δεν μας περισσεύουν αποτελεσματικοί, μεθοδικοί, και εργατικοί …Ένα χρόνο μετά. Σε μέρες που διψάμε ακόμα πιο πολύ για πολιτικό αίμα…Να αναφέρω και μια Άννα. Διαφορετική.
Υ.Γ Μακάρι να μη με διαψεύσει…
Έλεγχος Άννας Διαμαντοπούλου
της Ρέας Βιτάλη 15/07/2011
Άννα Διαμαντοπούλου
Στο βιογραφικό μου αναφέρω «συνεντεύξεις μαγευτικών ανθρώπων»…Έχω να θυμάμαι…Τη συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη. Έφυγα πετώντας λες από ερωτικό ραντεβού. Που τρέμεις μη ξεχάσεις κάθε λέξη, κάθε παύση, κάθε στιγμή. Ή του Νίκου Ματσανιώτη, γιατρού ακαδημαϊκού. Και την παραλαβή μιας επιστολής της Κικής Δημουλά, που τον αφορούσε, που με έχρισε μάρτυρα του πιο αριστοτεχνικού φλερτ διανοούμενων…Ή της απόλυτης κυρίας Αμαλίας Μεγαπάνου που ποτέ δεν εκχυδάισε τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή του Jean Nouvel γκουρού της σύγχρονής αρχιτεκτονικής ή ή … Τις συνεντεύξεις με πολιτικούς τις απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αν δεν διατίθεσαι ως χωνί, απίστευτα ανιαρές σχεδόν φωτοκόπιες. Γι αυτό τις μετράω στα δάκτυλα του ενός χεριού. Μισάνθρωποι οι περισσότεροι. Με περίεργα αντανακλαστικά. Ο λαός λέει «το φτύνεις και νομίζει ότι βρέχει»…Όχι μακριά της αλήθειας.
Είχα πάρει συνέντευξη από την Άννα Διαμαντοπούλου πριν πολλά χρόνια. Από την πρώτη κιόλας ερώτηση με παραξένεψε η αίσθηση που είχε του τόπου, του χρόνου και του εαυτού της . Το πόσο άκουγε πραγματικά και απαντούσε to the point. Πόσο λάμβανε υπόψη της τι δεν έκανε σωστά και το έβαζε πείσμα να το διορθώσει. Αρκεί κανείς να δει τον τρόπο ομιλίας και ανάλυσης των θεμάτων αρμοδιότητάς της και να τον συγκρίνει με τον τρόπο της όταν ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα. Η αυτοκριτική της είναι ουσιαστική.
Όταν ανέλαβε το Υπουργείο Παιδείας με «θύμωσε» καθώς κατήργησε τη βάση του 10 για την οποία είχε αγωνιστεί μια άλλη κυρία της πολιτικής σκηνής (που την έφαγε η μαρμάγκα της κομματικής καμαρίλας) η Μαριέττα Γιαννάκου. Θύμωσα. Σχεδόν ένιωσα ότι προδόθηκε η γνώμη μου γι΄αυτήν. Έγραψα λοιπόν στο protagon.gr ένα σχετικό κείμενο με τίτλο «Άννα Διαμαντοπούλου στον πίνακα».
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση υποχρεωτική. Από την ώρα που ξεκινήσαμε το protagon, σχεδόν όλοι οι «συμπρωταγωνιστές» έχουμε αναφερθεί θετικά, αρνητικά, κριτικά, «γιουχαΐστικα», σε πολιτικούς και έργα τους. Κανενός δεν ίδρωσε το αφτί. Κανένας δεν μπήκε στη διαδικασία ν΄απαντήσει. Προσέξτε δεν αναφέρομαι σε άρθρα που έδωσαν πολιτικοί. Μιλάω για απαντήσεις. Η Άννα Διαμαντοπούλου με παραξένεψε ευχάριστα τότε. Έπιασε τη μπάλα στα χέρια και απάντησε. Αν το θεωρείτε τόσο απλό τότε γιατί δεν το έπραξε κανένας άλλος; Έστειλε την απάντησή της και παραδόθηκε στα πληκτρολόγια και στις άγριες σχεδόν αιμοδιψείς διαθέσεις των σχολιαστών. Κι ήταν η αρχή της κρίσης και του δράματος, που μόλις έκανε πρεμιέρα και πολύ η οργή των αποκαλύψεων και των μασκών που έπεφταν. Η Διαμαντοπούλου εξέθεσε τα σχέδιά της, τους στόχους της…Και «ζήτησε» περιθώριο ενός χρόνου.
Ένα χρόνο μετά λοιπόν κατέθεσε το νέο νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση. Κι αν δεν είναι αλάθητο σίγουρα όμως είναι ασύγκριτα καλύτερο από το υπάρχον. Και ανοίγει ένα παράθυρο στο σπίτι του «Κυνόδοντα». Δείχνει ότι η Υπουργός θέλει επιτέλους ν΄ανοίξει τα παράθυρα να μπει αέρας. Η θέσπιση της αξιολόγησης του διδακτικού προσωπικού για παράδειγμα. Επιτέλους! Υπάρχει μια μειοψηφία καθηγητών που κάνουν ηρωικά τη δουλειά τους αλλά είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που ούτε καν εμφανίζονται αν και πληρώνονται. Αν τους ακούσεις να μιλάνε σταυροκοπιέσαι. Πώς είναι δυνατόν να μην υπόκεινται σε καμία αξιολόγηση ; Δεν είναι ανέντιμο και απόλυτα αντιδημοκρατικό; Δίνεται μάλιστα η δυνατότητα σε ξένους καθηγητές να διδάσκουν σε ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς να χάνουν την έδρα τους στο εξωτερικό. Επίσης ο τρόπος επιλογής Πρυτάνεων και διοίκησης σπάει επιτέλους το σπυρί και διώχνει το πύον της εξάρτησης με τις κομματικές νεολαίες. Καθώς ο διορισμός του Πρύτανη θα πραγματοποιείται ύστερα από δημόσια προκήρυξη και θα επιλέγεται από το συμβούλιο διοίκησης για 3 χρόνια. Καταργείται στην πράξη το πανεπιστημιακό «άσυλο» που εξευτελίστηκε ακόμα και ως όρος (όπως τόσα και τόσα άλλα). Και διαγράφονται από τα μητρώα των σχολών οι «αιώνιοι φοιτητές» αν δεν ολοκληρώσουν τις σπουδές σε 6 χρόνια….
Διάβασα τα κύρια σημεία του νομοσχεδίου και μελαγχόλησα πολύ σκεπτόμενη πόσα χρόνια χρειάστηκαν, πόσοι Υπουργοί, πόσα λεφτά πήγαν στράφι…Για να κάνουμε (αν βέβαια περάσει ανέπαφο τα εμπόδια που θα βρει στο δρόμο του…Υπάρχει πάντα το ΑΝ από χείλη δεινοσαύρων)…Για να κάνουμε τα αυτονόητα!
Η Άννα Διαμαντοπούλου ένα χρόνο μετά, όπως είχε οριοθετήσει χρονικά, έκανε μια δουλειά με δομή. Ενεργεί ολόκληρα. Δεν κουτσουλάει αμπελοφιλοσοφίες. Δεν «πιτσιλάει» λίγο στο ένα Υπουργείο και λίγο στο άλλο. Kαι έχει αντιμέτωπους…Διαβάστε και θα καταλάβετε…Τι Πρυτάνεις Πανεπιστημίων, τι Φωτόπουλοι της ΔΕΗ! «Παραδίδει το Πανεπιστήμιο, έναν από τους λίγους θεσμούς που καλλιεργούν την ελευθερία της γνώσης, της έρευνας και της κριτικής σκέψης στους νόμους της αγοράς, δηλαδή στους νόμους των εκάστοτε οικονομικών συμφερόντων…» και προτείνουν «το νομοσχέδιο χρήζει περισσότερου χρόνου ουσιαστικής συζήτησης και επεξεργασίας …»…Κακόμοιρα Ελληνάκια! Αμφιβάλλω αν άλλος λαός αγωνίστηκε πιο λυσσαλέα για να μη μάθετε ποτέ τους νόμους της αγοράς και της ζωής στον υπόλοιπο πλανήτη…(Υπάρχει άλλος πλανήτης πλην του ελληνικού ορέ;) Βέβαια , για να πούμε κι ακόμα μια αλήθεια, είναι συμπαντικά δίκαιο το ΠΑΣΟΚ να έρχεται αντιμέτωπο με όλα όσα εξέθρεψε στη διαδρομή του αλλά θα ήταν και απολύτως άδικο να μην αναφερθώ στο νομοσχέδιο που αφορά το Υπουργείο Παιδείας. Και επειδή δεν μας περισσεύουν αποτελεσματικοί, μεθοδικοί, και εργατικοί …Ένα χρόνο μετά. Σε μέρες που διψάμε ακόμα πιο πολύ για πολιτικό αίμα…Να αναφέρω και μια Άννα. Διαφορετική.
Υ.Γ Μακάρι να μη με διαψεύσει…
Ποιά 'αμιλλα;;;
Άλλα λόγια να μισιόμαστε
του Δημήτρη Ποταμιάνου 30/07/2011
* Πανεπιστήμιο καιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση
Τη μαχητική αντίθεσή της προς το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας εξέφρασε μια νέα (γεμάτη) φουρνιά Πανεπιστημιακών, μεταξύ άλλων επειδή “ο (προωθούμενος) επιχειρηματικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας για την εξασφάλιση ευνοϊκότερης οικονομικής μεταχείρισης θα αντικαταστήσει την ευγενή επιστημονική άμιλλα”. Κατανοώ ενδεχομένως το φόβο για το πλιάτσικο στα ερευνητικά και άλλα κονδύλια- ως πιθανή εκτροπή των σχεδιαζομένων μεταρρυθμίσεων. Αλλ’ ερωτώ: Πού την είδατε εσείς την άμιλλα, κύριοι συνάδελφοι, στραβός ήμουνα εγώ τόσα χρόνια και δε χαμπάριζα παρά μόνο βολέματα εαυτών και αλλήλων, αλλαξοκωλιές και πατροναρίσματα;
Πριν από μερικά χρόνια ο τότε διευθυντής του φημισμένου Τεχνολογικού Ινστιτούτου του Μ.Ι.Τ. , ο Ελληνοαμερικανός γκουρού του κυβερνοχώρου Νίκολας Νεγκροπόντε, στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε μελαγχολικά διατυπώσει τις ανησυχίες του για το ψηφιακό και δικτυακό μέλλον της Ελλάδας. Λείπει κυρίως από τη χώρα, είχε πει εν συνόψει, το προααπαιτούμενο για την πληροφοριακή διείσδυση και τη δικτυακή διασύνδεση πνεύμα συνεργασίας. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως ελάχιστα δείχνετε να ενδιαφέρεστε για το κυνήγι των γνήσιων ταλέντων. Στην Αμερική, όπου σταδιοδρόμησα, οι επιχειρήσεις αλλά και οι πανεπιστημιακές σχολές επιδίδονται σ’ έναν συνεχή ανταγωνισμό ποιός θα προσελκύσει και θα κρατήσει κοντά του τα ικανότερα στελέχη, τα πιο ευρηματικά μυαλά. Δε βλέπω να συμβαίνει το ίδιο εδώ. Πολλοί προικισμένοι νέοι άνθρωποι χαραμίζονται διότι λίγοι ενδιαφέρονται να σταθμίσουν σφαιρικά τις προηγούμενες επιδόσεις τους- σπουδές, γενικά και ειδικά ενδιαφέροντα, πρώτα δείγματα κοινωνικής και επαγγελματικής προσφοράς- και να “ποντάρουν” στις υποσχέσεις που τα διαπιστευτήρια αυτά δίνουν για το μέλλον.
Χωριστά, όταν τις πρωτοάκουσα, και οι δύο παρατηρήσεις του Νεγκροπόντε, για το εγχώριο έλλειμμα συνεργασίας από τη μια μεριά και για τη μίζερη μάστιγα της αναξιοκρατίας από την άλλη, έβγαζαν απολύτως νόημα κι έδειχναν να έχουν πολύ ψωμί. Με παίδευε ωστόσο τότε και με παίδεψε, πρέπει να πω για κάμποσο καιρό ακόμα, η ακριβής σύνδεσή τους. Και όμως, κατόπιν ωρίμου σκέψεως πρόκειται μάλλον για καλά μετρημένα και πολύ ταιριαστά κουκιά. Η συνεργασία με κάποιον σχετικά εύκολα εμπεδώνεται όταν προσδοκούμε ότι σε τυχόν νέο συναπάντημά μας θα μας ανταποδώσει μια πρότερη καλή μας πράξη ή επίσης όταν φοβόμαστε πως θα μας ξεπληρώσει με το ίδιο νόμισμα κάποιο δικό μας χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Βρισκόμαστε εδώ στο πεδίο της “άμεσης αμοιβαιότητας”, όπως λένε οι αναλυτές της Θεωρίας των Παιγνίων. Οι αναμετρήσεις των “συμπαικτών, που ξέρουν και κρατούν ένα κατάστιχο των προηγούμενων συναντήσεών τους, είναι άμεσες- ένας προς έναν, χωρίς παρεμβολές τρίτων προσώπων ή άλλων καταστάσεων. Υπάρχει όμως και η “έμμεση αμοιβαιότητα”, όταν στο εσωτερικό μιας ευρύτερης κοινότητας θα τύχει να συναντήσω κάποιον για το ποιόν και τις συνήθειες του οποίου δεν έχω ιδία αντίληψη. Τι θα καθορίσει σ’ αυτήν την περίπτωση τη συμπεριφορά μου; Μα, βέβαια, το τι έχω ακούσει για το πώς έχει εκείνος συμπεριφερθεί σε άλλους. Βρισκόμαστε πλέον εδώ στο πεδίο της καλής φήμης που ο καθένας μας διακαώς επιθυμεί να αποκτήσει μέσα σε μια λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένη ομάδα. Ισχύει ασφαλώς και το αντίστροφο αν αναλογιστούμε κι αυτό που ο καθένας μας προσπαθεί σαν το διάβολο ν’ αποφύγει- καλύτερα, λέμε, να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.
Πού θέλω να το πάω; Μα εκεί που πηγαίνει μόνο του, έχω την εντύπωση. Μένοντας στις πρακτικές της σημερινής πανεπιστημιακής κοινότητας, με τι διάθεση να επιδοθεί κανείς στο χτίσιμο καλής φήμης όταν εκ προοιμίου γνωρίζει πως δεν είναι το υπομονετικά χτισμένο δικό του όνομα που θα μετρήσει για την προκοπή του, παρά τα λιγότερο ή περισσότερο τρανταχτά επώνυμα, με περιστασιακή ιδίως επιρροή, εκείνων που θα στηρίξουν, θερμά ή χαλαρά, την υπόθεσή του; Και ασφαλώς μέσα σ’ αυτό το “ρευστό” κλίμα, ποιός έχει την όρεξη να σκαλίσει βιογραφικά σημειώματα, ν’ αναζητήσει και να διασταυρώσει πληροφορίες, προκειμένου να επιλέξει τον πιο κατάλληλο για μια εκπαιδευτική ή ερευνητική αποστολή; Κοροφέξαλα όλα αυτά. Μοιάζει να αρκεί στους αδέκαστους κριτές να μπορούν να προσφέρουν, με την “επιλογή” στην οποία θα καταλήξουν, κάποια ανταλλάξιμη εξυπηρέτηση σε κάποιον διαπρεπή συνάδελφο ή άλλον σημαίνοντα παράγοντα, ενώ απαραίτητη προϋπόθεση σε όλες τις περιστάσεις είναι και ο “κρινόμενος” ν’ αποδέχεται τον ρόλο του πειθήνιου υποτακτικού.
Το κρίσιμο έλλειμμα συνεργασίας στη χώρα μας συνδέεται άμεσα τελικά με τον λειψό ή μάλλον κουτσουρεμένο ανταγωνισμό- στην παιδεία ειδικότερα, αλλά και αλλού. Το σαράκι της ενδημούσας αναξιοκρατίας έχει διαβρώσει τόσο την πίστη στον απόλυτα θεμιτό αγώνα για ατομική προβολή και αναγνώριση όσο και την εμπιστοσύνη στην προκοπή μιας παραγωγικής μονάδας (σαν τις πανεπιστημιακές-παραγωγή γνώσης δεν κάνει, επί τέλους, το Πανεπιστήμιο;) η οποία θα όφειλε να επιλέγει να έχει στις τάξεις της μόνο τους πιο προικισμένους, άξιους και αφοσιωμένους στο έργο τους, συνεργάτες. Τα άλλα περί αντιπαράθεσης του επάρατου, ως είθισται να αφισοκολλείται, “επιχειρηματικού ανταγωνισμού” με την “ευγενή επιστημονική άμιλλα” είναι, επιτρέψτε μου να το πω, άλλα λόγια να… μισιόμαστε.
πηγή: protagon.gr
του Δημήτρη Ποταμιάνου 30/07/2011
* Πανεπιστήμιο καιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση
Τη μαχητική αντίθεσή της προς το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Παιδείας εξέφρασε μια νέα (γεμάτη) φουρνιά Πανεπιστημιακών, μεταξύ άλλων επειδή “ο (προωθούμενος) επιχειρηματικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας για την εξασφάλιση ευνοϊκότερης οικονομικής μεταχείρισης θα αντικαταστήσει την ευγενή επιστημονική άμιλλα”. Κατανοώ ενδεχομένως το φόβο για το πλιάτσικο στα ερευνητικά και άλλα κονδύλια- ως πιθανή εκτροπή των σχεδιαζομένων μεταρρυθμίσεων. Αλλ’ ερωτώ: Πού την είδατε εσείς την άμιλλα, κύριοι συνάδελφοι, στραβός ήμουνα εγώ τόσα χρόνια και δε χαμπάριζα παρά μόνο βολέματα εαυτών και αλλήλων, αλλαξοκωλιές και πατροναρίσματα;
Πριν από μερικά χρόνια ο τότε διευθυντής του φημισμένου Τεχνολογικού Ινστιτούτου του Μ.Ι.Τ. , ο Ελληνοαμερικανός γκουρού του κυβερνοχώρου Νίκολας Νεγκροπόντε, στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε μελαγχολικά διατυπώσει τις ανησυχίες του για το ψηφιακό και δικτυακό μέλλον της Ελλάδας. Λείπει κυρίως από τη χώρα, είχε πει εν συνόψει, το προααπαιτούμενο για την πληροφοριακή διείσδυση και τη δικτυακή διασύνδεση πνεύμα συνεργασίας. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως ελάχιστα δείχνετε να ενδιαφέρεστε για το κυνήγι των γνήσιων ταλέντων. Στην Αμερική, όπου σταδιοδρόμησα, οι επιχειρήσεις αλλά και οι πανεπιστημιακές σχολές επιδίδονται σ’ έναν συνεχή ανταγωνισμό ποιός θα προσελκύσει και θα κρατήσει κοντά του τα ικανότερα στελέχη, τα πιο ευρηματικά μυαλά. Δε βλέπω να συμβαίνει το ίδιο εδώ. Πολλοί προικισμένοι νέοι άνθρωποι χαραμίζονται διότι λίγοι ενδιαφέρονται να σταθμίσουν σφαιρικά τις προηγούμενες επιδόσεις τους- σπουδές, γενικά και ειδικά ενδιαφέροντα, πρώτα δείγματα κοινωνικής και επαγγελματικής προσφοράς- και να “ποντάρουν” στις υποσχέσεις που τα διαπιστευτήρια αυτά δίνουν για το μέλλον.
Χωριστά, όταν τις πρωτοάκουσα, και οι δύο παρατηρήσεις του Νεγκροπόντε, για το εγχώριο έλλειμμα συνεργασίας από τη μια μεριά και για τη μίζερη μάστιγα της αναξιοκρατίας από την άλλη, έβγαζαν απολύτως νόημα κι έδειχναν να έχουν πολύ ψωμί. Με παίδευε ωστόσο τότε και με παίδεψε, πρέπει να πω για κάμποσο καιρό ακόμα, η ακριβής σύνδεσή τους. Και όμως, κατόπιν ωρίμου σκέψεως πρόκειται μάλλον για καλά μετρημένα και πολύ ταιριαστά κουκιά. Η συνεργασία με κάποιον σχετικά εύκολα εμπεδώνεται όταν προσδοκούμε ότι σε τυχόν νέο συναπάντημά μας θα μας ανταποδώσει μια πρότερη καλή μας πράξη ή επίσης όταν φοβόμαστε πως θα μας ξεπληρώσει με το ίδιο νόμισμα κάποιο δικό μας χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Βρισκόμαστε εδώ στο πεδίο της “άμεσης αμοιβαιότητας”, όπως λένε οι αναλυτές της Θεωρίας των Παιγνίων. Οι αναμετρήσεις των “συμπαικτών, που ξέρουν και κρατούν ένα κατάστιχο των προηγούμενων συναντήσεών τους, είναι άμεσες- ένας προς έναν, χωρίς παρεμβολές τρίτων προσώπων ή άλλων καταστάσεων. Υπάρχει όμως και η “έμμεση αμοιβαιότητα”, όταν στο εσωτερικό μιας ευρύτερης κοινότητας θα τύχει να συναντήσω κάποιον για το ποιόν και τις συνήθειες του οποίου δεν έχω ιδία αντίληψη. Τι θα καθορίσει σ’ αυτήν την περίπτωση τη συμπεριφορά μου; Μα, βέβαια, το τι έχω ακούσει για το πώς έχει εκείνος συμπεριφερθεί σε άλλους. Βρισκόμαστε πλέον εδώ στο πεδίο της καλής φήμης που ο καθένας μας διακαώς επιθυμεί να αποκτήσει μέσα σε μια λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένη ομάδα. Ισχύει ασφαλώς και το αντίστροφο αν αναλογιστούμε κι αυτό που ο καθένας μας προσπαθεί σαν το διάβολο ν’ αποφύγει- καλύτερα, λέμε, να σου βγει το μάτι παρά το όνομα.
Πού θέλω να το πάω; Μα εκεί που πηγαίνει μόνο του, έχω την εντύπωση. Μένοντας στις πρακτικές της σημερινής πανεπιστημιακής κοινότητας, με τι διάθεση να επιδοθεί κανείς στο χτίσιμο καλής φήμης όταν εκ προοιμίου γνωρίζει πως δεν είναι το υπομονετικά χτισμένο δικό του όνομα που θα μετρήσει για την προκοπή του, παρά τα λιγότερο ή περισσότερο τρανταχτά επώνυμα, με περιστασιακή ιδίως επιρροή, εκείνων που θα στηρίξουν, θερμά ή χαλαρά, την υπόθεσή του; Και ασφαλώς μέσα σ’ αυτό το “ρευστό” κλίμα, ποιός έχει την όρεξη να σκαλίσει βιογραφικά σημειώματα, ν’ αναζητήσει και να διασταυρώσει πληροφορίες, προκειμένου να επιλέξει τον πιο κατάλληλο για μια εκπαιδευτική ή ερευνητική αποστολή; Κοροφέξαλα όλα αυτά. Μοιάζει να αρκεί στους αδέκαστους κριτές να μπορούν να προσφέρουν, με την “επιλογή” στην οποία θα καταλήξουν, κάποια ανταλλάξιμη εξυπηρέτηση σε κάποιον διαπρεπή συνάδελφο ή άλλον σημαίνοντα παράγοντα, ενώ απαραίτητη προϋπόθεση σε όλες τις περιστάσεις είναι και ο “κρινόμενος” ν’ αποδέχεται τον ρόλο του πειθήνιου υποτακτικού.
Το κρίσιμο έλλειμμα συνεργασίας στη χώρα μας συνδέεται άμεσα τελικά με τον λειψό ή μάλλον κουτσουρεμένο ανταγωνισμό- στην παιδεία ειδικότερα, αλλά και αλλού. Το σαράκι της ενδημούσας αναξιοκρατίας έχει διαβρώσει τόσο την πίστη στον απόλυτα θεμιτό αγώνα για ατομική προβολή και αναγνώριση όσο και την εμπιστοσύνη στην προκοπή μιας παραγωγικής μονάδας (σαν τις πανεπιστημιακές-παραγωγή γνώσης δεν κάνει, επί τέλους, το Πανεπιστήμιο;) η οποία θα όφειλε να επιλέγει να έχει στις τάξεις της μόνο τους πιο προικισμένους, άξιους και αφοσιωμένους στο έργο τους, συνεργάτες. Τα άλλα περί αντιπαράθεσης του επάρατου, ως είθισται να αφισοκολλείται, “επιχειρηματικού ανταγωνισμού” με την “ευγενή επιστημονική άμιλλα” είναι, επιτρέψτε μου να το πω, άλλα λόγια να… μισιόμαστε.
πηγή: protagon.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)