Ράμφος εν γωνία -
Η Αυγή online
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός
ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον
φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει
χειρότερος φόβος απ' τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι
και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι
τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει
να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα
μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν
θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι;
Θ' αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα
προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ' αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν
γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη
Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο
διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας
σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Προσπαθώ να καταλάβω, τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των
προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της
διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το
πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και
ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός,
ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι
η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που
δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε.
Στη γειτονιάμου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και
τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος
ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε
αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν
διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο
γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέφει πια τα παιδιά.
Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ' αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ' ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο
ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους
κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να
επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να
είναι το υποκατάστατο του οργασμού, στις κουβέντες που ψάχνουν την
επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό
οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους
εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος
και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την
Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το
διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει
με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό
ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε
πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν'
αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το
ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν
επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν
τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στο Κίεβο. Στα καφενεία των χωριών θα
συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs,
οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη
δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε
πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα.
Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση.
Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού,
που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις,
ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν, την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Walker Bklack.
Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση
δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί,
πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν
να πουλάνε βαμβάκι, ή στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες
άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι
αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ' απολυθούν
κάποιοι απ' αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια.
Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα
καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι
«Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του
Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν
επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του
γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Κώστας Βαξεβάνης
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός
ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον
φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει
χειρότερος φόβος απ' τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι
και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι
τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει
να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα
μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν
θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι;
Θ' αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα
προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ' αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν
γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη
Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο
διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας
σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Προσπαθώ να καταλάβω, τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των
προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της
διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το
πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και
ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός,
ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι
η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που
δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε.
Στη γειτονιάμου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και
τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος
ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε
αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν
διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο
γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέφει πια τα παιδιά.
Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ' αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ' ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο
ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους
κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να
επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να
είναι το υποκατάστατο του οργασμού, στις κουβέντες που ψάχνουν την
επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό
οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους
εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος
και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την
Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το
διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει
με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό
ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε
πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν'
αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το
ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν
επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν
τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στο Κίεβο. Στα καφενεία των χωριών θα
συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs,
οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη
δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε
πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα.
Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση.
Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού,
που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις,
ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν, την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Walker Bklack.
Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση
δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί,
πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν
να πουλάνε βαμβάκι, ή στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες
άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι
αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ' απολυθούν
κάποιοι απ' αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια.
Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα
καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι
«Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του
Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν
επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του
γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Κώστας Βαξεβάνης
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Κώστας Βαξεβάνης
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Κώστας Βαξεβάνης
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.
KYBEΡΝΗΣΗ ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ
KYBEΡΝΗΣΗ ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ
ΜΠΟΡΝΤΕΛΟ Η "ΕΛΛΑΣ"
το Βήμα
----------
Ωραία, συμφωνώ κι εγώ! Μπορντέλο η Ελλάδα και κανείς σχεδόν, δεν αντιλέγει. Οι πολίτες, όποιο κόμμα κα αν υποστηρίζουν, συμφωνούν και επαυξάνουν, σε κάθε πολιτική συζήτηση σε σπίτια, καφενεία, καφετέριες, τόπους εργασίας και.. πάει λέγοντας. Και μετά τι;
@radical30
ΜΠΟΡΝΤΕΛΟ Η "ΕΛΛΑΣ"
το Βήμα
----------
Ωραία, συμφωνώ κι εγώ! Μπορντέλο η Ελλάδα και κανείς σχεδόν, δεν αντιλέγει. Οι πολίτες, όποιο κόμμα κα αν υποστηρίζουν, συμφωνούν και επαυξάνουν, σε κάθε πολιτική συζήτηση σε σπίτια, καφενεία, καφετέριες, τόπους εργασίας και.. πάει λέγοντας. Και μετά τι;
@radical30
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ BAΡΔABA .
ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΟΝΟ..!!!
από την Popi Synodinou,
Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011
Υπάρχουν άνθρωποι που ναι σαν βουνά, η ζωή τους από μόνη της
έχει οροπέδια, ρυάκια, ποτάμια κι απέραντες κοιλάδες. Άνθρωποι
που καθώς κύλησε η ζωή τους, αποφάσισαν καθαρά τι θα κρατήσουν
για να 'ναι τα τοπία τους, χωρίς ομίχλες και διαυγείς ορίζοντες.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθεις την αύρα τους να σε χαϊδεύει τρυφερά,
από την τόση αλήθεια που κουβαλούν ακούραστα σαν τα μυρμήγκια.
Σαν τα μυρμήγκια, ακούραστα!
Είναι πολλές φορές λυπημένοι από τα τόσα υλικά που μάζεψαν, γιατί
οι αλήθειες δεν είναι ακούραστες. Είναι ατέλειωτες κατοικίες, φτιαγμένες
από πέτρα, αίμα, αλάτι, νερό και κάπου κάπου μέλι.
Κάπου κάπου μέλι..
Είσαι ένας βράχος στην θάλασσα, είσαι ένα πουλί που κούρνιασε σε
ένα κλαδί που αλύπητα το κουνάει ο αγέρας..
Και βρέθηκες εδώ, σε μια σπηλιά όπου συμβολικά επικοινωνούν οι
άνθρωποι, κάνοντας κινήσεις βουβές γιατί λείπουν τα πρόσωπα, τα μάτια,
τα χέρια... που κρατούν νευρικά το τσιγάρο.
Άλλοτε αρωματίζουν τις λέξεις τους με κάτι που αυτοί δεν είναι...
Και υπάρχει πάντα η παγίδα της αυθυποβολής ή της αυτοπροβολής ή της
αλόγιστης ματαιοδοξίας και της έπαρσης.
Πολλές φορές και του ψυχικού νοσήματος, είτε λέγεται ναρκισσισμός,
είτε κατάθλιψη με κάλυψη.
Όλα παίζουν στο ταγάρι..όλα παίζουν στην οθόνη..
Σε διέκρινα από την αρχή σε τούτη την σπηλιά.
Λόγος αληθινός, ατόφιος, διαμάντια χωρίς εισαγωγές.
Κυρίες, κύριοι αυτός είμαι!
Και δεν τσιγκουνεύεσαι στο να εκφράζεις συναισθήματα..
Υπάρχει τόση αρρώστια πια στα καύκαλα τα ανθρώπινα που η έκφραση
των συναισθημάτων μεταφράζεται πότε γραφική, πότε αδυναμία..
Ιλουστρασιόν τα περιτυλίγματα, λίγο δερμάτινη η επίστρωση στην καρέκλα
και ιδού, ο νυμφίος έρχεται και πότε πότε, ο διαγνώστης καλείται από τις
συνθήκες να γίνει ναυαγοσώστης..
Δεν είσαι εσύ από αυτούς που θα σκέπτονταν, αν μπορούν ένα σωσίβιο να
πετάξουν, ένα χέρι να δώσουν στην άκρη του γκρεμού να σηκώσουν τον άλλο...
Έχεις τόσες αποσκευές!!
Κι αντί να γίνεις η αποκρουστική μορφή του ανθρώπου που δεν σηκώνει μύγα
στο σπαθί του, γιατί πολλά ξέρει, είσαι μέσα σε τούτη την σπηλιά
με φως στα μάτια και στις λέξεις..
Παλεύεις...
Σαν τον έφηβο.
Δυνατός.
Βράχος.
Σήμερα με προσφώνησες κόρη σου..!!
Αυτό σήκωσε πολλά τσιγάρα. Και μάτια που οπωσδήποτε δεν έμειναν
κενά, ούτε γυάλινα.. Πως θα μπορούσα άλλωστε..
Και πως μια ανθρώπινη ενέργεια σαν σκόνη θετική, σαν χρυσή βροχή,
κάθισε στην καρδιά μου, πίσω από μια οθόνη..
Κι είναι η προσφώνηση σου αυτή που θα με κάνει να πάω βράδυ στην θάλασσα.
Με τα πόδια όπως πάντα..
Θα κοιτάω πέρα τον ορίζοντα κάνοντας ευχές να είσαι πάντα γερός.
Γερός σαν βράχος..
Σε ευχαριστώ.
Για σένα.
Έπειτα για μένα.
Δεν ξέρω αν διαβάσεις αυτή την επιστολή..
Σε ευχαριστώ...Βαθιά.. Με αγάπη!
η φίλη σου,
Πόπη Συνοδινού
=============
"Έχω μια πόλη"
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται,
μ' ένα λιμάνι σαν το χέρι το σπασμένο -
στις Συμπληγάδες μπαίνει ο ήλιος και τσακίζεται,
βγαίνει η σελήνη μ' ένα ρούχο ματωμένο.
Στέκουν κοπάδια τα πουλιά κι όσοι χαθήκανε
κι άλλοι που ψάχνουν κάποιο λάθος ξοδεμένο -
μέλλοντες χρόνοι που στο παρελθόν γυρίσαμε,
ένα κουβάρι μια για πάντα μπερδεμένο.
Μας έχουν μείνει μόνο κάτι τραγούδια,
που όταν τα λέμε φυτρώνουν λουλούδια
κάτι τραγούδια σαν μοιρολόγια -
κάλπικες χάντρες σε κομπολόγια.
Βρίσκω στη θάλασσα μπουκάλια με μηνύματα,
χαμένα λόγια σ' ανεξίτηλο μελάνι -
άλλοτε ξόρκια ναυαγών κι άλλοτε ποιήματα
καταραμένων ποιητών που 'χουν πεθάνει.
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται.
Πάνος Σταθογιάννης
29/05/2011
==============
"500 λέξεις για τον Δημήτρη Βαρδάβα"
από Άκηs Σαντεξήs (facebook)
Είναι δύσκολο να γράψεις βιογραφία.
Να ξεκινήσεις. Μόνος.
Χωρίς να στο ζητήσει.
Σε πρώτο πρόσωπο ή δεύτερο να γραφεί ?
Πρέπει να τον αγαπάς, να θες να «του τα χώσεις», να βγάλεις
από μέσα σου θυμό, θράσος, νεύρο.
Να του πεις όπως εσύ τον νοιώθεις.
Χωρίς χαϊδέματα.
Όπως πάντα γούσταρε.
Ντόμπρα, καθαρά, σταράτα, λιμανίσια.
Δεν είναι επικήδειος.
Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να γράφονται,
όταν πρέπει.
Να αναγνωρίζονται πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, την
κατάλληλη στιγμή.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα εντυπωσιακά.
Ήταν ο παππούς ΟΛΩΝ μας.
Στους εικονικούς φίλους.
Και έγινε ο πατέρας μου.
Με προσέχει, με προστατεύει, με «τιμωρεί», με επιπλήττει,
με «χαστουκίζει», με τραντάζει, όταν παρεκτρέπομαι.
Μιλήσαμε 4 φορές.
Έχει διαφορετικό μέταλλο φωνής.
Ραδιοφωνικό. Και μυαλό «φονικό».
Διαβολεμένο, λαιμητόμος.
Δύσκολα να τον ξεγελάσεις.
Είδαν πολλά τα μάτια του.
Εγκλήματα πολιτικής προδοσίας:
«Κατοχή, εμφύλιος, βασιλεία, χούντα, τρικομματισμό,
οικογενειοκρατία.»
Γύρισε τον κόσμο.
Αλλά επέστρεψε στο «ποτάμι του».
Κόντρα στο ρεύμα, όπως πάντα.
Είναι δύσκολο να γράφεις για μεγαλύτερο σου.
Μπορεί να παρεξηγηθείς αν δεν έχει μοντέρνα-φρέσκα
εγκεφαλικά τοιχώματα ο συνομιλητής σου.
Μεγαλύτερος σου, σε όλα.
Τον ζηλεύω, για όσα τράβηξε.
Και τον ξέρω τόσο λίγο.
Πολλές φορές παρεκτρέπεται σα πιεσμένη λάβα.
Το εσωτερικό του μάγμα, εκρήγνυται όταν βλέπει αδικία,
αχαριστία.
Χύνει το δηλητήριο όσο χρειάζεται, όταν είναι κόντρα στα
πιστεύω του.
Τη κρυφή μεταλλική του λάμψη, τη βλέπουν όσοι τον ζουν
καθημερινά. Από κοντά. Οι δικοί του.
Η προσωπικότητα του, είναι σα το χιόνι, που σκεπάζεται από
την ηφαιστειακή λάβα, δεκαετίες.
Το θηλυκό του μυαλό, γεννάει συνέχεια ιδέες, αναρχικές,
φιλελεύθερες.
Είναι φίλος με ΟΛΟΥΣ.
Με τη σύντροφο του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του.
Άραγε έχει εχθρό ?
Τον γνωρίσαμε μέσα από την οθόνη.
Και τον νιώθουμε δικό μας.
Ποιος δε θα τον ήθελε για παππού?
Ή πατέρα?
Μπορεί να πει κάποιος: «σαλιαρίζω, γλύφω, έρπω».
Αλλά αυτό μου βγαίνει.
Δεν έχω ανάγκη να το κάνω.
Δεν απευθύνομαι σε βουλευτή-βολευτή.
Ο Δημήτρης, είναι ένας από μας.
Απλός-λαϊκός.
Σίγουρα θα ζητάει, να τον κοιτάς στα μάτια, όταν του μιλάς.
Καθαρά, να μη κρύβεσαι.
Θα σε μαγκώσει με τις δαγκάνες του, αν τον κοροϊδεύεις.
Έχει ένα διπλό κουσούρι.
Καπνίζει και είναι γαύρος.
Οι άνθρωποι του, είναι: «ο Χριστός, ο Τσε, ο Γκάντι και ο Ηλίας Πετρόπουλος.»
Έχει ψευδώνυμο: RADICAL 30.
Χωρίς να μας πει ποτέ, τι σημαίνει.
Η βασική αρχή, η θεμελιώδης, ποια είναι στον RADICAL ;;
Στο Πόρτο Ράφτη, είναι το λιμάνι του.
Έριξε την άγκυρα του, και πέταξε την αλυσίδα στη θάλασσα.
Σαν όλα τα ταλαιπωρημένα σκαριά, που ξεκουράζονται, αναπολούν, διηγούνται.
Με κατεβασμένα τα πανιά, αλλά βρεγμένα τα σχοινιά της μνήμης.
Θα σε ακούμε θεϊκά.
Ξέρω ότι δε φοβάσαι το θάνατο.
Στην ηλικία σου, άλλοι έχουν γίνει γονατιστοί σάλιαγκες της
Εκκλησίας Α.Ε.
Εσύ τους έχεις τατουάζ, ανάμεσα στα σκέλια σου.
Πρέπει να είσαι ο μεγαλύτερος έλληνας κομπιουτεράς, σε ηλικία.
Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση, υπάρχουν πάνω από 10.000
αναφορές στον Δημήτρη.
Αυτά θα μείνουν για πάντα!
Στα 82 σου, βάζεις πολλούς νέους κάτω.
Μακάρι να βρεθούμε καπετάνιε της ζωής.
«Οικογενειακά».
Ο γιός σου,
SADEXIS AKIS
Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011
πηγή: facebook
_________________
ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΟΝΟ..!!!
από την Popi Synodinou,
Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011
Υπάρχουν άνθρωποι που ναι σαν βουνά, η ζωή τους από μόνη της
έχει οροπέδια, ρυάκια, ποτάμια κι απέραντες κοιλάδες. Άνθρωποι
που καθώς κύλησε η ζωή τους, αποφάσισαν καθαρά τι θα κρατήσουν
για να 'ναι τα τοπία τους, χωρίς ομίχλες και διαυγείς ορίζοντες.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθεις την αύρα τους να σε χαϊδεύει τρυφερά,
από την τόση αλήθεια που κουβαλούν ακούραστα σαν τα μυρμήγκια.
Σαν τα μυρμήγκια, ακούραστα!
Είναι πολλές φορές λυπημένοι από τα τόσα υλικά που μάζεψαν, γιατί
οι αλήθειες δεν είναι ακούραστες. Είναι ατέλειωτες κατοικίες, φτιαγμένες
από πέτρα, αίμα, αλάτι, νερό και κάπου κάπου μέλι.
Κάπου κάπου μέλι..
Είσαι ένας βράχος στην θάλασσα, είσαι ένα πουλί που κούρνιασε σε
ένα κλαδί που αλύπητα το κουνάει ο αγέρας..
Και βρέθηκες εδώ, σε μια σπηλιά όπου συμβολικά επικοινωνούν οι
άνθρωποι, κάνοντας κινήσεις βουβές γιατί λείπουν τα πρόσωπα, τα μάτια,
τα χέρια... που κρατούν νευρικά το τσιγάρο.
Άλλοτε αρωματίζουν τις λέξεις τους με κάτι που αυτοί δεν είναι...
Και υπάρχει πάντα η παγίδα της αυθυποβολής ή της αυτοπροβολής ή της
αλόγιστης ματαιοδοξίας και της έπαρσης.
Πολλές φορές και του ψυχικού νοσήματος, είτε λέγεται ναρκισσισμός,
είτε κατάθλιψη με κάλυψη.
Όλα παίζουν στο ταγάρι..όλα παίζουν στην οθόνη..
Σε διέκρινα από την αρχή σε τούτη την σπηλιά.
Λόγος αληθινός, ατόφιος, διαμάντια χωρίς εισαγωγές.
Κυρίες, κύριοι αυτός είμαι!
Και δεν τσιγκουνεύεσαι στο να εκφράζεις συναισθήματα..
Υπάρχει τόση αρρώστια πια στα καύκαλα τα ανθρώπινα που η έκφραση
των συναισθημάτων μεταφράζεται πότε γραφική, πότε αδυναμία..
Ιλουστρασιόν τα περιτυλίγματα, λίγο δερμάτινη η επίστρωση στην καρέκλα
και ιδού, ο νυμφίος έρχεται και πότε πότε, ο διαγνώστης καλείται από τις
συνθήκες να γίνει ναυαγοσώστης..
Δεν είσαι εσύ από αυτούς που θα σκέπτονταν, αν μπορούν ένα σωσίβιο να
πετάξουν, ένα χέρι να δώσουν στην άκρη του γκρεμού να σηκώσουν τον άλλο...
Έχεις τόσες αποσκευές!!
Κι αντί να γίνεις η αποκρουστική μορφή του ανθρώπου που δεν σηκώνει μύγα
στο σπαθί του, γιατί πολλά ξέρει, είσαι μέσα σε τούτη την σπηλιά
με φως στα μάτια και στις λέξεις..
Παλεύεις...
Σαν τον έφηβο.
Δυνατός.
Βράχος.
Σήμερα με προσφώνησες κόρη σου..!!
Αυτό σήκωσε πολλά τσιγάρα. Και μάτια που οπωσδήποτε δεν έμειναν
κενά, ούτε γυάλινα.. Πως θα μπορούσα άλλωστε..
Και πως μια ανθρώπινη ενέργεια σαν σκόνη θετική, σαν χρυσή βροχή,
κάθισε στην καρδιά μου, πίσω από μια οθόνη..
Κι είναι η προσφώνηση σου αυτή που θα με κάνει να πάω βράδυ στην θάλασσα.
Με τα πόδια όπως πάντα..
Θα κοιτάω πέρα τον ορίζοντα κάνοντας ευχές να είσαι πάντα γερός.
Γερός σαν βράχος..
Σε ευχαριστώ.
Για σένα.
Έπειτα για μένα.
Δεν ξέρω αν διαβάσεις αυτή την επιστολή..
Σε ευχαριστώ...Βαθιά.. Με αγάπη!
η φίλη σου,
Πόπη Συνοδινού
=============
"Έχω μια πόλη"
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται,
μ' ένα λιμάνι σαν το χέρι το σπασμένο -
στις Συμπληγάδες μπαίνει ο ήλιος και τσακίζεται,
βγαίνει η σελήνη μ' ένα ρούχο ματωμένο.
Στέκουν κοπάδια τα πουλιά κι όσοι χαθήκανε
κι άλλοι που ψάχνουν κάποιο λάθος ξοδεμένο -
μέλλοντες χρόνοι που στο παρελθόν γυρίσαμε,
ένα κουβάρι μια για πάντα μπερδεμένο.
Μας έχουν μείνει μόνο κάτι τραγούδια,
που όταν τα λέμε φυτρώνουν λουλούδια
κάτι τραγούδια σαν μοιρολόγια -
κάλπικες χάντρες σε κομπολόγια.
Βρίσκω στη θάλασσα μπουκάλια με μηνύματα,
χαμένα λόγια σ' ανεξίτηλο μελάνι -
άλλοτε ξόρκια ναυαγών κι άλλοτε ποιήματα
καταραμένων ποιητών που 'χουν πεθάνει.
Έχω μια πόλη που σκουριάζει και γκρεμίζεται.
Πάνος Σταθογιάννης
29/05/2011
==============
"500 λέξεις για τον Δημήτρη Βαρδάβα"
από Άκηs Σαντεξήs (facebook)
Είναι δύσκολο να γράψεις βιογραφία.
Να ξεκινήσεις. Μόνος.
Χωρίς να στο ζητήσει.
Σε πρώτο πρόσωπο ή δεύτερο να γραφεί ?
Πρέπει να τον αγαπάς, να θες να «του τα χώσεις», να βγάλεις
από μέσα σου θυμό, θράσος, νεύρο.
Να του πεις όπως εσύ τον νοιώθεις.
Χωρίς χαϊδέματα.
Όπως πάντα γούσταρε.
Ντόμπρα, καθαρά, σταράτα, λιμανίσια.
Δεν είναι επικήδειος.
Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να γράφονται,
όταν πρέπει.
Να αναγνωρίζονται πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, την
κατάλληλη στιγμή.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα εντυπωσιακά.
Ήταν ο παππούς ΟΛΩΝ μας.
Στους εικονικούς φίλους.
Και έγινε ο πατέρας μου.
Με προσέχει, με προστατεύει, με «τιμωρεί», με επιπλήττει,
με «χαστουκίζει», με τραντάζει, όταν παρεκτρέπομαι.
Μιλήσαμε 4 φορές.
Έχει διαφορετικό μέταλλο φωνής.
Ραδιοφωνικό. Και μυαλό «φονικό».
Διαβολεμένο, λαιμητόμος.
Δύσκολα να τον ξεγελάσεις.
Είδαν πολλά τα μάτια του.
Εγκλήματα πολιτικής προδοσίας:
«Κατοχή, εμφύλιος, βασιλεία, χούντα, τρικομματισμό,
οικογενειοκρατία.»
Γύρισε τον κόσμο.
Αλλά επέστρεψε στο «ποτάμι του».
Κόντρα στο ρεύμα, όπως πάντα.
Είναι δύσκολο να γράφεις για μεγαλύτερο σου.
Μπορεί να παρεξηγηθείς αν δεν έχει μοντέρνα-φρέσκα
εγκεφαλικά τοιχώματα ο συνομιλητής σου.
Μεγαλύτερος σου, σε όλα.
Τον ζηλεύω, για όσα τράβηξε.
Και τον ξέρω τόσο λίγο.
Πολλές φορές παρεκτρέπεται σα πιεσμένη λάβα.
Το εσωτερικό του μάγμα, εκρήγνυται όταν βλέπει αδικία,
αχαριστία.
Χύνει το δηλητήριο όσο χρειάζεται, όταν είναι κόντρα στα
πιστεύω του.
Τη κρυφή μεταλλική του λάμψη, τη βλέπουν όσοι τον ζουν
καθημερινά. Από κοντά. Οι δικοί του.
Η προσωπικότητα του, είναι σα το χιόνι, που σκεπάζεται από
την ηφαιστειακή λάβα, δεκαετίες.
Το θηλυκό του μυαλό, γεννάει συνέχεια ιδέες, αναρχικές,
φιλελεύθερες.
Είναι φίλος με ΟΛΟΥΣ.
Με τη σύντροφο του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του.
Άραγε έχει εχθρό ?
Τον γνωρίσαμε μέσα από την οθόνη.
Και τον νιώθουμε δικό μας.
Ποιος δε θα τον ήθελε για παππού?
Ή πατέρα?
Μπορεί να πει κάποιος: «σαλιαρίζω, γλύφω, έρπω».
Αλλά αυτό μου βγαίνει.
Δεν έχω ανάγκη να το κάνω.
Δεν απευθύνομαι σε βουλευτή-βολευτή.
Ο Δημήτρης, είναι ένας από μας.
Απλός-λαϊκός.
Σίγουρα θα ζητάει, να τον κοιτάς στα μάτια, όταν του μιλάς.
Καθαρά, να μη κρύβεσαι.
Θα σε μαγκώσει με τις δαγκάνες του, αν τον κοροϊδεύεις.
Έχει ένα διπλό κουσούρι.
Καπνίζει και είναι γαύρος.
Οι άνθρωποι του, είναι: «ο Χριστός, ο Τσε, ο Γκάντι και ο Ηλίας Πετρόπουλος.»
Έχει ψευδώνυμο: RADICAL 30.
Χωρίς να μας πει ποτέ, τι σημαίνει.
Η βασική αρχή, η θεμελιώδης, ποια είναι στον RADICAL ;;
Στο Πόρτο Ράφτη, είναι το λιμάνι του.
Έριξε την άγκυρα του, και πέταξε την αλυσίδα στη θάλασσα.
Σαν όλα τα ταλαιπωρημένα σκαριά, που ξεκουράζονται, αναπολούν, διηγούνται.
Με κατεβασμένα τα πανιά, αλλά βρεγμένα τα σχοινιά της μνήμης.
Θα σε ακούμε θεϊκά.
Ξέρω ότι δε φοβάσαι το θάνατο.
Στην ηλικία σου, άλλοι έχουν γίνει γονατιστοί σάλιαγκες της
Εκκλησίας Α.Ε.
Εσύ τους έχεις τατουάζ, ανάμεσα στα σκέλια σου.
Πρέπει να είσαι ο μεγαλύτερος έλληνας κομπιουτεράς, σε ηλικία.
Πληκτρολογώντας στην αναζήτηση, υπάρχουν πάνω από 10.000
αναφορές στον Δημήτρη.
Αυτά θα μείνουν για πάντα!
Στα 82 σου, βάζεις πολλούς νέους κάτω.
Μακάρι να βρεθούμε καπετάνιε της ζωής.
«Οικογενειακά».
Ο γιός σου,
SADEXIS AKIS
Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011
πηγή: facebook
_________________
Επεξεργασία Δημοσίευσης
"Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα"
... θα μπορούσε να σκεφτεί ένας θρησκόληπτος ή ένας αλαζόνας. Όμως δεν είμα
τίποτα από αυτά. Ίσως ματαιόδοξος, όπως μου προσάπτει πότε πότε ο γιός μου ο
Μανώλης, λόγω της ενασχόλησης στο facebook, και με κάνει να φουρκίζομαι...
Iσως να έχει δίκιο. Άλλωστε ακράδαντα πιστεύω ότι "δεν είμαστε αυτό που οι ίδιοι
νομίζουμε για τον εαυτό μας, αλλά αυτό που πιστεύουν για εμάς αυτοί που μας
γνώρισαν καλά στο διάβα της ζωής μας"...
Όπως και να 'χει, τα κείμενα εκφράζουν κάτι που δεν το επεδίωξα και οι συντάκτες
τους είναι άνθρωποι που δεν έχουμε κοιταχτεί στα μάτια ποτέ, ούτε καν μέσω Skype
ή Messenger...
Αν μη τι άλλο τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ...
@radical30
... θα μπορούσε να σκεφτεί ένας θρησκόληπτος ή ένας αλαζόνας. Όμως δεν είμα
τίποτα από αυτά. Ίσως ματαιόδοξος, όπως μου προσάπτει πότε πότε ο γιός μου ο
Μανώλης, λόγω της ενασχόλησης στο facebook, και με κάνει να φουρκίζομαι...
Iσως να έχει δίκιο. Άλλωστε ακράδαντα πιστεύω ότι "δεν είμαστε αυτό που οι ίδιοι
νομίζουμε για τον εαυτό μας, αλλά αυτό που πιστεύουν για εμάς αυτοί που μας
γνώρισαν καλά στο διάβα της ζωής μας"...
Όπως και να 'χει, τα κείμενα εκφράζουν κάτι που δεν το επεδίωξα και οι συντάκτες
τους είναι άνθρωποι που δεν έχουμε κοιταχτεί στα μάτια ποτέ, ούτε καν μέσω Skype
ή Messenger...
Αν μη τι άλλο τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ...
@radical30
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)