Δημοφιλείς αναρτήσεις

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

«”Αλήθεια, τη γνώμη έχετε γι’ αυτή τη Γώγου;” -Η γόνιμη συνομιλία της Κατερίνας Γώγου με Έλληνες και ξένους κορυφαίους ποιητές» (γράφει ο Χρήστος Μαυρής)

”Αλήθεια, τη γνώμη έχετε γι’ αυτή τη Γώγου;”

-Η γόνιμη συνομιλία της Κατερίνας Γώγου με Έλληνες και ξένους κορυφαίους ποιητές» (γράφει ο Χρήστος Μαυρής)

Παραλήρημα Χρυσαυγίτη: Τότε που στείλαμε στο διάολο τα κουμμούνια… « Aixmi.gr

Παραλήρημα Χρυσαυγίτη: Τότε που στείλαμε στο διάολο τα κουμμούνια…

« Aixmi.gr

Το ραγισμένο δοχείο...

Ο ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΡΑΓΚΑ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΚΟΠΕΥΤΗ 28/4/13 SKAI - YouTube

Ο ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΡΑΓΚΑ

ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΚΟΠΕΥΤΗ 28/4/13 SKAI - YouTube

Χάρρυ Κλυν, Τι δουλειά κάνεις. Σκάβς; - YouTube

Χάρρυ Κλυν: Τι δουλειά κάνεις. Σκάβς;

- YouTube

Μίλα - 28.6.2013 - Σουλεϊμάρκ, ο μεγαλοπρεπής - Μάρκος Σεφερλής - YouTube

Μίλα - 28.6.2013 - Σουλεϊμάρκ, ο μεγαλοπρεπής

- Μάρκος Σεφερλής
 - YouTube

The Dangers of Fame - Amazing Aniboom Animation - YouTube

The Dangers of Fame - Amazing Aniboom Animation

 - YouTube

One Life - Amazing Animation by Corey Hayes (Song is "Old Man" by Neil Young) - YouTube

One Life - Amazing Animation by Corey Hayes
(Song is "Old Man" by Neil Young)

- YouTube

Νίκος Ζαχαριαδης (2)

Εκατό βουλευτές στο ΚΚΕ!

Σαράντα χρόνια (σήμερα) από την αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη και τον τελευταίο καιρό καταγράφεται μια τάση αγιογραφίας τού -μοιραίου και τραγικού, συνάμα- ιστορικού αρχηγού του ΚΚΕ, που πάει πολύ πιο πέρα από την κομματική αποκατάσταση και υπερβαίνει το «νεκρός δεδικαίωται». Η τάση αυτή, πολιτικά σήμερα, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς πολλοί εμφυλιολογούν μετ´ ευτελείας και φιλοκαλούν άνευ...

Γι’ αυτό και το κείμενο που ακολουθεί, είναι ιδιαιτέρως ασεβές. Περιλαμβάνει στοιχεία και περιστατικά, άλλα άγνωστα και άλλα πολύ λίγο γνωστά. Άλλα δείχνουν τον χαρακτήρα και άλλα τις ευθύνες του ανδρός, ιδίως για τον εμφύλιο πόλεμο.

1. Τον Ιούνιο του 1947 ο Ζαχαριάδης έχει μια τριήμερη συνάντηση στη Μόσχα με το Ζντάνοφ. Στις συνομιλίες ο Ζαχαριάδης ομιλεί και εκθέτει, ενώ ο Σοβιετικός συνομιλητής του περιορίζεται σε διευκρινιστικές ερωτήσεις, χωρίς να εκφράζει γνώμη. Οι συνεργάτες του από το αρμόδιο τμήμα της Κεντρικής Επιτροπής κρατούν αναλυτικές σημειώσεις. Οι συνομιλίες διασώθηκαν στο Αρχείο Ζντάνοφ, το οποίο εντόπισε και αγόρασε στη Μόσχα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Νίκος Κέντρος για λογαριασμό των ΑΣΚΙ. Το έγγραφο έχει παρουσιάσει σε συνέδριο η ιστορικός Ιωάννα Παπαθανασίου, που είχε την καλοσύνη να μου μιλήσει σχετικά. Ο Ζαχαριάδης ενημερώνει τον υψηλό Σοβιετικό ότι τον Γενάρη του ίδιου χρόνου ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης του έστειλε κρυφά με άνθρωπό του στο βουνό, πρόταση ειρήνευσης και σταδιακής αμνηστίας.

«Μου εγγυήθηκε, μάλιστα, και 100 βουλευτές για το ΕΑΜ-ΚΚΕ στις επόμενες εκλογές, που θα γίνονταν σύντομα, ο γελοίος» λέει ο Ζαχαριάδης στο Ζντάνοφ. «Τόσο στημένες θα ήταν και αυτές οι εκλογές σαν τις άλλες του 46. Φυσικά την απορρίψαμε».

Στο αρχείο του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, το οποίο διατηρείται στο Ίδρυμα Καραμανλή, σώζεται έγγραφο με την πρόταση και με το σκεπτικό της. Με δυο λόγια ο Τσαλδάρης λέει στον Ζαχαριάδη ότι οι δυο τους ως αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων οφείλουν να σταματήσουν την αιματοχυσία και να αποδείξουν στον ξένο παράγοντα ότι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις μπορούν να εγγυηθούν την ομαλότητα. Στο ίδιο γράμμα, ο Τσαλδάρης, ο οποίος ήταν και υπουργός των Εξωτερικών, ενημερώνει τον αρχηγό του ΚΚΕ ότι επίκειται ενεργός στρατιωτική ανάμιξη των ΗΠΑ -γεγονός που συμβαίνει στα μέσα Μαρτίου 1947- και προειδοποιεί ότι όσα αντιμετώπισε μέχρι τότε το ΚΚΕ στο στρατιωτικό επίπεδο από τους Άγγλους και τον Εθνικό Στρατό θα φαντάζουν σαν στρακαστρούκες μπροστά στην αμερικανική δύναμη πυρός. «Οι Αμερικανοί», του γράφει, «δεν θα αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα και θα εγκαταστήσουν πολιτικές δυνάμεις του απολύτου ελέγχου τους». Ο Τσαλδάρης, εκτιμούν ιστορικοί της περιόδου, ενδιαφερόταν και για το δικό του πολιτικό μέλλον, το οποίο, όπως και συνέβη, φάνταζε τότε σκοτεινό.

Ο Ζαχαριάδης κράτησε μυστική και από τους Σοβιετικούς την ειρηνευτική πρόταση. Γι’ αυτό ενημερώνει τον Ζντάνοφ σε χρόνο αόριστο και για την πρόταση και για την απόρριψη. Να κράτησε, άραγε, μόνο για τον εαυτό του και την πληροφορία για τους Αμερικανούς; Μοιάζει απίθανο. Θα ισοδυναμούσε με ομολογία προδοσίας η εκ των υστέρων αποκάλυψη ότι αυτός μεν ήταν ενήμερος, αλλά άφησε στο σκοτάδι τους Σοβιετικούς .

Όταν, το 2008, παρουσίασα στον Λεωνίδα Κύρκο την πληροφορία και την τεκμηρίωση στο πλαίσιο έρευνας για ένα ντοκιμαντέρ, έμεινα κατάπληκτος από την αντίδρασή του. Ο Κύρκος κτυπούσε τα χέρια του, τράνταζε με τις γροθιές το γραφειάκι του στην Καλλιδρομίου, βλαστημούσε κι έκλαιγε. «100 βουλευτές; Και είπε όχι; Ποιος θα το πει στις μανάδες και στους πατεράδες, που χάσαμε τα καλύτερα παιδιά στα βουνά και στα αποσπάσματα;».


2. Ο Ζαχαριάδης ως ρήτορας. Πρόσφατα είχα το προνόμιο να δω σε ένα ιδιωτικό κινηματογραφικό αρχείο, δυστυχώς βουβό, χωρίς ήχο, έξι λεπτά από την ομιλία του, στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο το Σεπτέμβριο του 1945, και δυόμισι λεπτά από την εισήγησή του στο συνέδριο του ΚΚΕ τον ίδιο χρόνο. Τι μου έκανε εντύπωση; Και ενώπιον του πλήθους που παραληρούσε, που τον έφερε στο βήμα στα χέρια, στο Στάδιο και μπροστά στο κομματικό κοινό που τον παρακολουθεί με ευλάβεια, ο ομιλητής δεν κάνει ούτε μια χειρονομία. Στο Στάδιο κρατάει συνεχώς τα χειρόγραφα. Στο συνέδριο στηρίζεται με τα δυο χέρια στο βήμα συγκρατώντας, πάλι, τα χαρτιά του. Δυο χειρονομίες μου έχει περιγράψει ο Μάνος Ζαχαρίας από μια ομιλία του σε «αχτίφ» πολιτικών και στρατιωτικών, στον εμφύλιο σε ένα διώροφο σχολείο σε χωριό του Γράμμου. Το σχολείο δονείται από τις ρυθμικές κραυγές «Ζήτω ο Ζαχαριάδης ο Μεγάλος Αρχηγός» από την είσοδό του στο προαύλιο μέχρι που φτάνει στο βήμα, την έδρα του δασκάλου. Με το δεξί γνέφει να σταματήσουν τα συνθήματα και, μόλις κοπάζουν, δείχνει με τον αντίχειρα πίσω του ένα πορτρέτο του Στάλιν λέγοντας: «Ένας είναι ο αρχηγός». Τι σημαίνει αυτή η φειδώ στις χειρονομίες; Προσήλωση στο κείμενο; Αυτοπειθαρχία; Συνωμοτικότητα;


3. Έχουν γραφτεί πολλά για τον συνωμοτισμό του Ζαχαριάδη, αλλά αυτό που μου εμπιστεύτηκε η γραμματέας του η Βαγγελιώ και επιβεβαιώθηκε από τον, εξ απορρήτων του, Λευτέρη Ελευθερίου, ξεπερνάει κάθε φαντασία. Φανατικός αντικαπνιστής ο ίδιος, επέτρεπε το κάπνισμα εκ περιτροπής στα μέλη του Π.Γ. στις συνεδριάσεις. Είχε δώσει, όμως, εντολή στη Βαγγελιώ να μπαίνει στη συνεδρίαση και να αδειάζει τα τασάκια. Να τα αδειάζει, και να πετάει μόνο στάχτες και αποτσίγαρα.

 Τα χαρτάκια με τα χειρόγραφα σημειώματα, που αντάλλασσαν τα μέλη του Π.Γ. και τα έκοβαν, για τον φόβο των Ιουδαίων, σε μικρά-μικρά κομματάκια, ανελάμβανε μετά να τα επανασυνθέσει ο Ελευθερίου με βάση τον γραφικό χαρακτήρα των μελών του Π.Γ. Έτσι ο αρχηγός είχε στη διάθεσή του τα άρρητα πρακτικά κάθε συνεδρίασης και, στον δέοντα χρόνο, τους καλούσε έναν-έναν και τους έλεγε "μου είπε ο Χι ότι του είπες αυτό για μένα". Ο συνομιλητής υποψιαζόταν ότι ο άλλος έχει μιλήσει, οπότε για να αποσείσει τις υποψίες, έλεγε και όσα ο Χι δεν είχε γράψει σε κανένα χαρτάκι.


4. Κλείνω με ένα περιστατικό, που μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Το 1955 δικάζονται οι Ρούλα Κουκούλου και Αύρα Παρτσαλίδου. Ο πρόεδρος τις καλεί στην αρχή της δίκης και λαμβάνει τις εξής απαντήσεις. "Ρούλα Ζαχαριάδη, κύριε πρόεδρε", λέει η πρώτη. "Αύρα Βλάσση", απαντά η δεύτερη. Με τον κύριο Παρτσαλίδη, αυτό το αντικομματικό στοιχείο, δεν έχω πλέον καμία σχέση".

Τρία χρόνια αργότερα, ενώ ο Ζαχαριάδης έχει καθαιρεθεί, η δίκη επαναλαμβάνεται στο Εφετείο. Συμβαίνει ο πρωτοδίκης της πρώτης δίκης να έχει προαχθεί σε εφέτη, οπότε ξέρει καλά το μάθημά του. Εκφωνεί: Ρούλα Ζαχαριάδη; Ρούλα Κουκούλου, κύριε πρόεδρε. Αύρα Βλάσση; Αύρα Παρτσαλίδη, κύριε πρόεδρε! Ο Παρτσαλίδης είχε αποκατασταθεί.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Εκατό βουλευτές στο ΚΚΕ!

Σαράντα χρόνια (σήμερα) από την αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη και τον τελευταίο καιρό καταγράφεται μια τάση αγιογραφίας τού -μοιραίου και τραγικού, συνάμα- ιστορικού αρχηγού του ΚΚΕ, που πάει πολύ πιο πέρα από την κομματική αποκατάσταση και υπερβαίνει το «νεκρός δεδικαίωται». Η τάση αυτή, πολιτικά σήμερα, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς πολλοί εμφυλιολογούν μετ´ ευτελείας και φιλοκαλούν άνευ...

Γι’ αυτό και το κείμενο που ακολουθεί, είναι ιδιαιτέρως ασεβές. Περιλαμβάνει στοιχεία και περιστατικά, άλλα άγνωστα και άλλα πολύ λίγο γνωστά. Άλλα δείχνουν τον χαρακτήρα και άλλα τις ευθύνες του ανδρός, ιδίως για τον εμφύλιο πόλεμο.

1. Τον Ιούνιο του 1947 ο Ζαχαριάδης έχει μια τριήμερη συνάντηση στη Μόσχα με το Ζντάνοφ. Στις συνομιλίες ο Ζαχαριάδης ομιλεί και εκθέτει, ενώ ο Σοβιετικός συνομιλητής του περιορίζεται σε διευκρινιστικές ερωτήσεις, χωρίς να εκφράζει γνώμη. Οι συνεργάτες του από το αρμόδιο τμήμα της Κεντρικής Επιτροπής κρατούν αναλυτικές σημειώσεις. Οι συνομιλίες διασώθηκαν στο Αρχείο Ζντάνοφ, το οποίο εντόπισε και αγόρασε στη Μόσχα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Νίκος Κέντρος για λογαριασμό των ΑΣΚΙ.

Το έγγραφο έχει παρουσιάσει σε συνέδριο η ιστορικός Ιωάννα Παπαθανασίου, που είχε την καλοσύνη να μου μιλήσει σχετικά. Ο Ζαχαριάδης ενημερώνει τον υψηλό Σοβιετικό, ότι τον Γενάρη του ίδιου χρόνου, ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης του έστειλε κρυφά με άνθρωπό του στο βουνό, πρόταση ειρήνευσης και σταδιακής αμνηστίας.

«Μου εγγυήθηκε, μάλιστα, και 100 βουλευτές για το ΕΑΜ-ΚΚΕ στις επόμενες εκλογές, που θα γίνονταν σύντομα, ο γελοίος» λέει ο Ζαχαριάδης στο Ζντάνοφ. «Τόσο στημένες θα ήταν και αυτές  οι εκλογές σαν τις άλλες του 46. Φυσικά την απορρίψαμε».

Στο αρχείο του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, το οποίο διατηρείται στο Ίδρυμα Καραμανλή, σώζεται έγγραφο με την πρόταση και με το σκεπτικό της. Με δυο λόγια ο Τσαλδάρης λέει στον Ζαχαριάδη ότι οι δυο τους, ως αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, οφείλουν να σταματήσουν την αιματοχυσία και να αποδείξουν στον ξένο παράγοντα ότι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις μπορούν να εγγυηθούν την ομαλότητα. Στο ίδιο γράμμα, ο Τσαλδάρης, ο οποίος ήταν και υπουργός των Εξωτερικών, ενημερώνει τον αρχηγό του ΚΚΕ ότι επίκειται ενεργός στρατιωτική ανάμιξη των ΗΠΑ -γεγονός που συμβαίνει στα μέσα Μαρτίου 1947- και προειδοποιεί ότι όσα αντιμετώπισε μέχρι τότε το ΚΚΕ στο στρατιωτικό επίπεδο από τους Άγγλους και τον Εθνικό Στρατό, θα φαντάζουν σαν στρακαστρούκες μπροστά στην αμερικανική δύναμη πυρός. «Οι Αμερικανοί», του γράφει, «δεν θα αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα και θα εγκαταστήσουν πολιτικές δυνάμεις του απολύτου ελέγχου τους». Ο Τσαλδάρης, εκτιμούν ιστορικοί της περιόδου, ενδιαφερόταν και για το δικό του πολιτικό μέλλον, το οποίο, όπως και συνέβη, φάνταζε τότε σκοτεινό.

Ο Ζαχαριάδης κράτησε μυστική, και από τους Σοβιετικούς, την ειρηνευτική πρόταση. Γι’ αυτό ενημερώνει τον Ζντάνοφ σε χρόνο αόριστο και για την πρόταση και για την απόρριψη. Να κράτησε, άραγε, μόνο για τον εαυτό του και την πληροφορία για τους Αμερικανούς; Μοιάζει απίθανο. Θα ισοδυναμούσε με ομολογία προδοσίας η εκ των υστέρων αποκάλυψη ότι αυτός μεν ήταν ενήμερος, αλλά άφησε στο σκοτάδι τους Σοβιετικούς .

Όταν, το 2008, παρουσίασα στον Λεωνίδα Κύρκο την πληροφορία και την τεκμηρίωση στο πλαίσιο έρευνας για ένα ντοκιμαντέρ, έμεινα κατάπληκτος από την αντίδρασή του. Ο Κύρκος κτυπούσε τα χέρια του, τράνταζε με τις γροθιές το γραφειάκι του στην Καλλιδρομίου, βλαστημούσε κι έκλαιγε. «100 βουλευτές; Και είπε όχι; Ποιος θα το πει στις μανάδες και στους πατεράδες, που χάσαμε τα καλύτερα παιδιά στα βουνά και στα αποσπάσματα;».

2. Ο Ζαχαριάδης ως ρήτορας. Πρόσφατα είχα το προνόμιο να δω σε ένα ιδιωτικό κινηματογραφικό αρχείο, δυστυχώς βουβό, χωρίς ήχο, έξι λεπτά από την ομιλία του, στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο το Σεπτέμβριο του 1945, και δυόμισι λεπτά από την εισήγησή του στο συνέδριο του ΚΚΕ τον ίδιο χρόνο. Τι μου έκανε εντύπωση; Και ενώπιον του πλήθους που παραληρούσε, που τον έφερε στο βήμα στα χέρια, στο Στάδιο και μπροστά στο κομματικό κοινό που τον παρακολουθεί με ευλάβεια, ο ομιλητής δεν κάνει ούτε μια χειρονομία. Στο Στάδιο κρατάει συνεχώς τα χειρόγραφα. Στο συνέδριο στηρίζεται με τα δυο χέρια στο βήμα συγκρατώντας, πάλι, τα χαρτιά του. Δυο χειρονομίες μου έχει περιγράψει ο Μάνος Ζαχαρίας, από μια ομιλία του σε «αχτίφ» πολιτικών και στρατιωτικών, στον εμφύλιο σε ένα διώροφο σχολείο σε χωριό του Γράμμου. Το σχολείο δονείται από τις ρυθμικές κραυγές «Ζήτω ο Ζαχαριάδης ο Μεγάλος Αρχηγός» από την είσοδό του στο προαύλιο μέχρι που φτάνει στο βήμα, την έδρα του δασκάλου. Με το δεξί γνέφει να σταματήσουν τα συνθήματα και, μόλις κοπάζουν, δείχνει με τον αντίχειρα πίσω του ένα πορτρέτο του Στάλιν λέγοντας: «Ένας είναι ο αρχηγός». Τι σημαίνει αυτή η φειδώ στις χειρονομίες; Προσήλωση στο κείμενο; Αυτοπειθαρχία; Συνωμοτικότητα; Σοβαρότητα;

3. Έχουν γραφτεί πολλά για τον συνωμοτισμό του Ζαχαριάδη, αλλά αυτό που μου εμπιστεύτηκε η γραμματέας του, η Βαγγελιώ και επιβεβαιώθηκε από τον, εξ απορρήτων του, Λευτέρη Ελευθερίου, ξεπερνάει κάθε φαντασία. Φανατικός αντικαπνιστής ο ίδιος, επέτρεπε το κάπνισμα εκ περιτροπής στα μέλη του Π.Γ. στις συνεδριάσεις. Είχε δώσει, όμως, εντολή στη Βαγγελιώ να μπαίνει στη συνεδρίαση και να αδειάζει τα τασάκια. Να τα αδειάζει, και να πετάει μόνο στάχτες και αποτσίγαρα. Τα χαρτάκια με τα χειρόγραφα σημειώματα, που αντάλλασσαν τα μέλη του Π.Γ. και τα έκοβαν, για τον φόβο των Ιουδαίων, σε μικρά-μικρά κομματάκια, ανελάμβανε μετά να τα επανασυνθέσει ο Ελευθερίου, με βάση τον γραφικό χαρακτήρα των μελών του Π.Γ. Έτσι ο αρχηγός είχε στη διάθεσή του τα άρρητα πρακτικά κάθε συνεδρίασης και, στον δέοντα χρόνο, τους καλούσε έναν-έναν και τους έλεγε "μου είπε ο Χι ότι του είπες αυτό για μένα". Ο συνομιλητής υποψιαζόταν ότι ο άλλος έχει μιλήσει, οπότε για να αποσείσει τις υποψίες, έλεγε και όσα ο Χι δεν είχε γράψει σε κανένα χαρτάκι.

4. Κλείνω με ένα περιστατικό, που μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά δεν είναι. Το 1955 δικάζονται οι Ρούλα Κουκούλου και Αύρα Παρτσαλίδου. Ο πρόεδρος τις καλεί στην αρχή της δίκης και λαμβάνει τις εξής απαντήσεις. "Ρούλα Ζαχαριάδη, κύριε πρόεδρε", λέει η πρώτη. "Αύρα Βλάσση", απαντά η δεύτερη. Με τον κύριο Παρτσαλίδη, αυτό το αντικομματικό στοιχείο, δεν έχω πλέον καμία σχέση".

Τρία χρόνια αργότερα, ενώ ο Ζαχαριάδης έχει καθαιρεθεί, η δίκη επαναλαμβάνεται στο Εφετείο. Συμβαίνει ο πρωτοδίκης της πρώτης δίκης να έχει προαχθεί σε εφέτη, οπότε ξέρει καλά το μάθημά του. Εκφωνεί: Ρούλα Ζαχαριάδη; Ρούλα Κουκούλου, κύριε πρόεδρε. Αύρα Βλάσση; Αύρα Παρτσαλίδη, κύριε πρόεδρε! Ο Παρτσαλίδης είχε αποκατασταθεί.

 
 πηγή: protagon.gr       

Νίκος Ζαχαριάδης


1η Αυγούστου 1973 - Σαράντα χρόνια από την Αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη
«Δεν θα τον ξεχάσω στο κατώφλι να με χαιρετάει». Ο Σήφης Ζαχαριάδης μιλά για την τελευταία συνάντηση με τον πατέρα του πριν εκείνος αυτοκτονήσει στο Σουργκούτ της Σιβηρίας
1η Αυγούστου 1973 - Σαράντα χρόνια από την Αυτοκτονία του Νίκου Ζαχαριάδη
Ο Νίκος Ζαχαριάδης στα γραφεία του Ρισοσπάστη καθιστός στη μέση και γύρω του μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
9
      
Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια, ο Νίκος Ζαχαριάδης, άλλοτε αγαπημένο «παιδί» του Ιωσήφ Στάλιν και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΚΚΕ επί μια 25ετία, έβαζε τέλος στην ζωή του διαμαρτυρόμενος για τον απόλυτο παραγκωνισμό του και την εξορία που του είχαν επιφυλάξει οι πρώην σοβιετικοί προστάτες του. «Θύτης και θύμα» της ίδιας πολιτικής που πιστά υπηρέτησε ο ίδιος ως γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, από την ηγεσία του οποίου εκδιώχθηκε το 1956 (6η Πλατειά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ρουμανία) μετά από ανοιχτή επέμβαση έξι «αδελφών» κομμάτων στο πλαίσιο της «αποσταλινοποίησης» που εγκαινίασε την ίδια χρονιά ο Νικήτα Χρουστσώφ (20ό Συνέδριο ΚΚΣΕ), ο Ζαχαριάδης δεν απαρνήθηκε ποτέ ούτε το κόμμα του, ούτε την Σοβιετική Ένωση.

Τον απαρνήθηκε όμως εκείνη, επιφυλάσσοντάς του την χειρότερη μοίρα -μετά την αποκαθήλωσή του το 1956 και την διαγραφή του από το ΚΚΕ το 1957 τον  εκτόπισε στο Μποροβίτσι του Νόβγκοραντ και κατόπιν στο απόκοσμο Σουργκούτ της Σιβηρίας, απομονώνοντάς τον πλήρως από τους οπαδούς του πολιτικούς πρόσφυγες στην Τασκένδη, οι οποίοι μάχονταν σώμα με σώμα με τους «αντιζαχαριαδικούς» και αποκόβοντάς του κάθε περιθώριο επιστροφής στην Ελλάδα. Η ύστατη κίνησή του να δηλώσει το 1962 με επιστολή του προς την ελληνική κυβέρνηση μέσω της πρεσβείας μας στην Μόσχα ότι δέχεται να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δικαστεί, δεν βρήκε ανταπόκριση. \

Η μεν ελληνική πλευρά δεν ήθελε να προσφέρει στον Ζαχαριάδη την δυνατότητα να εκμεταλλευθεί πολιτικά την επιστροφή του έστω και από το εδώλιο του κατηγορουμένου, η δε σοβιετική πλευρά επιθυμούσε να διατηρήσει τον πλήρη έλεγχο στο ΚΚΕ, κάτι που θα διατάρασσε η ανάμειξη του πρώην ηγέτη του. Επιπλέον, ο Ζαχαριάδης γνώριζε πολλά, τόσα ώστε να αγγίξει «ευαίσθητα δεδομένα» που αφορούσαν τις διακρατικές σχέσεις των δυο χωρών. Ο μεγάλος ηττημένος του εμφυλίου πολέμου 1946-1949 ηττήθηκε για άλλη μια φορά, αυτή την φορά από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς πάτρονές του, οι οποίοι και δεν έκαναν τίποτα για να τον αποτρέψουν από την διακηρυγμένη απειλή του να αυτοκτονήσει.

Σε μια από τις πολλές επιστολές που έστειλε στην Μόσχα από την Σιβηρία, όπου βρισκόταν εκτοπισμένος υπό 24ωρη παρακολούθηση, έγραφε στις  26 Ιουνίου 1973: «Σήμερα, ύστερα απόλα αφτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθε­ρίας μετακίνησης και αναχώρησης απτή Σοβ. Ένωση κτλ. κτλ. που ε­φαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αφτοκτονήσω. Αν υπάρξει απάντησή σας να μου μεταβιβαστεί μονάχα με το γιο μου Σηφάκο (Αλέξη)». Ωστόσο, τα αιτήματά του συνάντησαν την άρνηση των σοβιετικών και έτσι ο Ζαχαριάδης, παρά την προσπάθεια της νέας τότε φλωρακικής ηγεσίας του ΚΚΕ να τον μεταπείσει μέσω απεσταλμένου της (του Κ. Λουλέ), υλοποίησε την απειλή -την 1η Αυγούστου 1973 κρεμάστηκε στο αγροτόσπιτο που ζούσε περιορισμένος. Οι σοβιετικοί απέκρυψαν την πραγματική αιτία θανάτου (απαγχονισμός) η οποία αποκαλύφθηκε μόνο μετά από πολλά χρόνια, την περίοδο που έπνεε στην ΕΣΣΔ ο άνεμος της «περεστρόικα».

Ο κ. Σήφης Ζαχαριάδης, γιός του άλλοτε ηγέτη, μιλά για την τελευταία συνάντησή τους πριν αυτοκτονήσει, για το τελευταίο γράμμα προς την μητέρα του Ρούλα Κουκούλου (ηγετικό στέλεχος του μεταπολιτευτικού ΚΚΕ που «αποκήρυξε» το 1957 τον σύζυγό της όταν διαγράφηκε από το κόμμα), αλλά και την στάση των σοβιετικών τους οποίους δεν διστάζει να κατηγορήσει ως υπευθύνους για την αυτοκτονία του πατέρα του. Η συνέντευξη έχει ως εξής:

 
- Επισκεφθήκατε στην Σιβηρία τον πατέρα σας ένα μήνα πριν υλοποιήσει την μοιραία απόφασή του. Τι θυμάστε από αυτή την συνάντηση;

«Ο πατέρας μου ήταν πολύ συγκρατημένος στην εκδήλωση των συναισθημάτων του. Όλα τα κρατούσε μέσα του. Κι έτσι μ’ έμαθε και μένα να κάνω. Ποτέ δεν ήρθε να με πάρει από το αεροδρόμιο όταν τον επισκεπτόμουν και ποτέ δεν με ξεπροβόδιζε όταν έφευγα. Τελευταία φορά τον είδα στις 7 Ιουλίου του 1973. Εκείνη τη μέρα θα αναχωρούσα αεροπορικώς από το Σουργκούτ. Όπως συνέβαινε πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις αποχαιρετιστήκαμε μέσα στο σπίτι. Βγήκα έξω και μπήκα στο ταξί. Δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα έβγαινε να με αποχαιρετήσει. Ποτέ δεν το έκανε αυτό. Κι όπως κοίταξα από το αυτοκίνητο τον είδα να στέκεται στο κατώφλι. Όταν συνάντησε το βλέμμα μου σήκωσε και μου κούνησε το χέρι. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο πολύ σφίχτηκε η καρδιά μου. Για μια στιγμή μου πέρασε η σκέψη ότι τον βλέπω για τελευταία φορά. Ήθελα να σταματήσω το αυτοκίνητο, να κατέβω και να πάω κοντά του. Γνώριζα όμως ότι δεν του άρεσαν παρόμοιες ΄΄αδυναμίες΄΄. Αυτός ήξερε ότι μάλλον δεν θα ξαναβρεθούμε. Γι’ αυτό και βγήκε να με χαιρετήσει».  

- Σας έδωσε ένα γράμμα που απευθυνόταν στην μητέρα σας, Ρούλα Κουκούλου, με εντολή να μην της το δώσετε πριν την 1η Αυγούστου. Τι ανέφερε σε αυτό το γράμμα;

«Με την μητέρα μου συναντηθήκαμε στη Μόσχα. Στις 25 Ιουλίου του 1973 φύγαμε για την Βουλγαρία. Αυτή είχε και κομματική δουλειά εκεί. Τώρα που σκέφτομαι τα πράγματα εκ των υστέρων, υποθέτω πολλά για ‘κείνο το ταξίδι. Παράδειγμα, το δικό μου διαβατήριο βγήκε μόλις σε δυο ώρες. Πράγμα πρωτοφανές για τα τότε δεδομένα της Σοβιετικής Ένωσης. Μου δημιουργείται, λοιπόν, η εντύπωση ότι οι σοβιετικοί που γνώριζαν την απειλή του Ζαχαριάδη να αυτοκτονήσει και ήξεραν ότι ο Λουλές θα πήγαινε να τον δει γι’ αυτό το θέμα, δεν ήθελαν εμένα και την μητέρα μου στη Μόσχα».

- Τι πιστεύετε ότι φοβόντουσαν;

«Αν συναντούσαμε τον Λουλέ και μας έλεγε για τον Νίκο, αν εγώ έδινα το γράμμα στη μάνα μου νωρίτερα από την 1η Αυγούστου, αν εκείνη επιχειρούσε να πάει να τον δει… Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαν να συμβούν, τα οποία περιέπλεκαν την κατάσταση. Κι είμαι βέβαιος πως κάποιοι από την σοβιετική κομματική γραφειοκρατία είχαν αποφασίσει πως τίποτα δεν έπρεπε να εμποδίσει τον Ζαχαριάδη να πραγματοποιήσει την απειλή του, εφόσον το ήθελε. Ο αιχμάλωτος του Σουργκούτ έπρεπε να φύγει από τη μέση, εφόσον αυτή ήταν η απόφασή του. Εκείνοι πάντως δεν θα τον εμπόδιζαν…».

- Και το γράμμα προς την μητέρα σας;

«Στην μητέρα μου έδωσα το γράμμα, όπως μου το είχε ζητήσει ο πατέρας, μετά την 1η Αυγούστου 1973. Εκείνη το διάβασε και μου είπε πως είχε δύο μέρη: ένα κομματικό κι ένα οικογενειακό. Το οικογενειακό μού το διάβασε. Για το κομματικό δεν ξέρω. Η ίδια έχει πει πως το κομματικό ήταν περίπου ίδιο με το περιεχόμενο του γράμματος που είχε στείλει στο κόμμα».

- Σας πέρασε από το μυαλό να της δώσετε το γράμμα αυτό νωρίτερα, πριν την 1η Αυγούστου;

«Όχι, δεν μου πέρασε από το μυαλό να της το δώσω νωρίτερα. Για μένα η θέληση του πατέρα μου ήταν νόμος. Ο ίδιος με είχε μάθει να τηρώ τις υποσχέσεις μου. Είμαι βέβαιος πως αν η μητέρα μου είχε αυτό το γράμμα στα χέρια της πριν από την 1η Αυγούστου θα είχε πάει να τον δει και να τον αποτρέψει. Μαζί της θα είχα πάει κι εγώ. Με μας εκεί ασφαλώς δεν θα προχωρούσε στην υλοποίηση της απόφασής του να δώσει τέλος στη ζωή του. Μας αγαπούσε και τον αγαπούσαμε πολύ. Και ξέρω επίσης ότι οι γονείς μου -όσα κι αν μεσολάβησαν- αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλον μέχρι το τέλος».

- Θεωρείτε ότι οι σοβιετικοί με την στάση τους ουσιαστικά τον ώθησαν να αυτοκτονήσει;

«Η σοβιετική κομματική νομενκλατούρα ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης. Ήξερε πολύ καλά πως αυτό που λέει θα το κάνει και δεν είχαν καμία διάθεση να ικανοποιήσουν τα αιτήματά του -όπως άλλωστε αποδείχτηκε. Ο πατέρας μου, από την άλλη, ήταν άνθρωπος της δράσης, της πρωτοβουλίας και του πολιτικού ρίσκου. Απεχθανόταν τα λιμνάζοντα νερά στην πολιτική και την επαναστατική δράση και διέθετε πυγμή. Μ’ αυτή την έννοια ήταν πρόβλημα για τους σοβιετικούς γραφειοκράτες που προφανώς αποφάσισαν: ΄΄Θέλει να αυτοκτονήσει; Ας το κάνει. Μόνο να μας αφήσει ήσυχους΄΄».

- Πώς μάθατε για το τέλος του;

«Την 1η Αυγούστου μας πήραν τηλέφωνο στη Βουλγαρία και μας είπαν πως ο πατέρας μου ήταν πολύ άρρωστος. Την αλήθεια εγώ την έμαθα στη Μόσχα. Εκεί έδωσα και το γράμμα του πατέρα μου στη μητέρα μου. Η μητέρα μου έχει πει ότι αυτά έγιναν στη Βουλγαρία. Αλλά εγώ θυμάμαι ότι έγιναν στη Μόσχα. Ο Κάρολος Σεμενκώφ από το τμήμα διεθνών σχέσεων του ΚΚΣΕ, που διαχειριζόταν τις σχέσεις με το ΚΚΕ και γνωρίζει όλη την αλήθεια, μου είπε ότι ο πατέρας μου πέθανε και η μητέρα μου ότι αυτοκτόνησε».

- Δεν είναι παράξενο ότι μέχρι σήμερα κρατούνται επτασφράγιστα κλεισμένοι οι φάκελοι που αφορούν τον Ζαχαριάδη; 

«Το όνειρό μου είναι να ανοίξουν αυτά τα αρχεία. Και όχι μόνο στη Μόσχα, αλλά και εδώ στην Ελλάδα πρέπει να ανοίξουν. Εγώ θέλω τον φάκελο του πατέρα μου. Γιατί δεν μπορώ να τον πάρω; Θέλω να τον δώσω στη δημοσιότητα τηρώντας όλους τους νόμους και την δεοντολογία. Δεν θέλω να θίξω κανέναν. Θέλω να προσθέσω στην ιστορική γνώση. Γιατί δεν μου το επιτρέπουν; Όταν έμαθα πόσα ψέματα και συκοφαντίες έχουν ειπωθεί για τον πατέρα μου, έκανα σκοπό της ζωής μου να αποκαταστήσω το τίμιο όνομά του. Μπορεί να τον κρίνει ο καθένας όπως νομίζει. Πρέπει όμως να τον κρίνει με πραγματικά στοιχεία. Όχι με ψέματα και παραμύθια».