AΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ/ "Εμείς τα ζώα" |
ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ | Lightbox | LiFO
Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014
«Το 45άρι της 17 Νοέμβρη και η
τρομοκρατία της πολιτικής εξουσίας»
Αν μη τι άλλο, οι Έλληνες πολιτικοί λένε
τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα. Ειδικά αυτές τις
κρίσιμες στιγμές που περνάει η χώρα, είναι σαφείς και συγκεκριμένοι. Ούτε
αερολογούν, ούτε μπουρδολογούν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ντόρα
Μπακογιάννη. Μιλώντας για την περίπτωση του Χριστόδουλου Ξηρού, που παραβίασε
την άδεια και δεν επέστρεψε στον Κορυδαλλό, τα είπε όλα σε τέσσερις λέξεις: «Κάποιο
λάκκο έχει η φάβα».
Συγκλονιστικό! Θα μπορούσε να πει «φτου
σκουληκομερμηγκότρυπα». Δεν το είπε. Θα μπορούσε να πει «όσα δε φτάνει
η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Δεν το είπε. Όπως δεν είπε, «τι κάνεις Γιάννη;
κουκιά σπέρνω». Η πολιτική οξυδέρκειά της και το αλάνθαστο κριτήριο που
διαθέτει, την οδήγησαν στην πλέον εύστοχη τοποθέτηση: «Κάποιο λάκκο έχει η φάβα»!!
Προσωπικά συγκλονίστηκα. Πέρασαν
κάποια λεπτά, δηλαδή, μέχρι να επανέλθω σε νορμάλ κατάσταση και να συνεχίσω την
ανάγνωση ολόκληρης της δήλωσης: «Πιστεύω ότι κάτι πραγματικά ετοιμάζεται στην
τρομοκρατία και πρέπει να διευκολύνουμε την Αστυνομία να τους πιάσει».
Να μη περπατάνε σα μαλάκες
Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν
για δέκα εκατομμύρια νομοταγείς Έλληνες. Να βοηθήσουμε την Αστυνομία να
συλλάβει τον Χριστόδουλο Ξηρό και όσους διαφεύγουν από το νόμο. Να μη
περπατάνε, δηλαδή, στον δρόμο οι Έλληνες σα μαλάκες. Με κατεβασμένο το κεφάλι.
Να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Να κοζάρουν τον απέναντί τους. Φέρνει του
Χριστόδουλου; Περπατάει βιαστικά; Είναι ανήσυχος και κοιτάξει δεξιά και
αριστερά; Αμέσως τηλέφωνο στην αντιτρομοκρατική.
Όσοι είναι στα μετρό στα λεωφορεία,
στα τρόλεϊ, να μη κλείνουν το μάτια τους
και να λαγοκοιμούνται. Να τα έχουν ορθάνοιχτα. Να καρατάρουνε όσους είναι δεξιά
και αριστερά τους. Το ίδιο και στις καφετέριες. Μη κάνουνε μόνο σαχλές
συζητήσεις για τον Ολυμπιακό και τα ματς με την Γιουνάιτεντ. Να διερευνούν τον
χώρο τους, να έχουν το νου τους.
Ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι κάπου
ανάμεσά μας και κυκλοφορεί ελεύθερος. Οφείλουμε όλοι να συνεργαστούμε με την
Αστυνομία και να βοηθήσουμε στη σύλληψή του. Να ησυχάσει ο κόσμος και να
αναπνεύσουν ελεύθερα οι Έλληνες.
Τον Χριστόδουλο με το 45άρι, ή
καψούρη;
Τα πρωτοσέλιδα της "Εσπρέσο"
είναι χαρακτηριστικά: «Τρόμος για τον Ξηρό». Οι νοικοκυραίοι κλειδαμπαρώνουν
πόρτες και παράθυρα από τον φόβο, μη τυχόν, και μπουκάρει στο σπίτι τους ο
Χριστόδουλος.
Νεότερο δημοσίευμα, ωστόσο, αναφέρει
ότι έρωτας είναι η αιτία. Δεν την κοπάνησε δηλαδή ο Χριστόδουλος για να
συνεχίσει την δράση του, αλλά για να "χαρεί τον έρωτά του με εκρηκτική
27χρονη εκπαιδευτικό, που είχε γνωρίσει, σε άλλη άδεια του, το καλοκαίρι στην
Ικαρία.
Αυτό σημαίνει δημοκρατία, άλλωστε. Ο
αναγνώστης είναι ελεύθερος να διαλέξει. Ποιο από τα δυο πρωτοσέλιδα του αρέσει.
Ποιον Χριστόδουλο προτιμάει; Τον Χριστόδουλο με το 45άρι ή τον Χριστόδουλο
καψούρη;
Να μιλήσουμε, όμως, σοβαρά; Είναι
φυσιολογικό και αναμενόμενο, ο
όποιος κρατούμενος να επιδιώκει την ελευθερία του. Γ αυτό και η δραπέτευση
διώκεται από το νόμο, σαν πλημμέλημα. Όταν έχεις, λοιπόν, στην πλάτη σου
ισόβια, σαν τον Ξηρό, δεν έχεις κανένα πρόβλημα να το ρισκάρεις. Αυτό είναι το
ένα.
Το δεύτερο, έχει να κάνει με τον
λάκκο στη φάβα της Ντόρας. Ο Ξηρός ήταν σχεδόν δώδεκα χρόνια στη φυλακή και
βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Βγαίνοντας έξω μετά από 12 χρόνια είναι
σαν κοτόπουλο.
Κι όταν, πλέον, η Αστυνομία έχει τα
πάντα στη διάθεσή της, μπορεί να βρει τα πάντα και ξέρει τα πάντα. Κι όταν
διαθέτεις ένα σουλούπι, που κάνει μπαμ από μακριά, τι τύχη μπορεί να έχεις αν
θελήσεις να κάνεις δεύτερη καριέρα σαν πιστολάς; Καμιά, λέει η κοινή λογική.
Η εν λόγω, βέβαια, Ντόρα, έχει στήσει
την πολιτική της καριέρα σε δυο ονόματα. Σε αυτό που της έδωσε ο πατέρας της
και σ' αυτό που της έδωσε ο πρώτος της άντρας. Ο Μπακογιάννης. Δε μιλάει,
δηλαδή, μόνο με το υπερπέραν που την εημερώνε,ι ότι "κάτι ετοιμάζει η
τρομοκρατία". Μιλάει και σαν παθούσα που έχει χάσει τον άντρα της. Σαν
χήρα. Όχι σαν πολιτικός.
Καμιά σφαλιάρα στον σβέρκο
Από κει και πέρα η υπόθεση Ξηρού,
έδωσε την αφορμή για χρήσιμα συμπεράσματα. Κατά πόσο δηλαδή η χρεοκοπημένη
Ελλάς είναι ανεξάρτητο κράτος, ή μπανανία. Όταν, δηλαδή, το Στέιτ Ντιπάρντμεντ
και ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, έχουν εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή
τους, για την διαφυγή του Ξηρού. Χωρίς η ελληνική κυβέρνηση να νοιώθει ότι
ξεφτιλίζεται. Δεν φτύνουν, δηλαδή, οι σύμμαχοι. Βρέχει όλες αυτές τις μέρες. Η
Ελλάδα είναι μια αποικία με κυβερνήτες σε στυλ Παπα Ντοκ, που τα αφεντικά από
την Αμερική τους ρίχνουνε καμιά σφαλιάρα στον σβέρκο γιατί δεν κάνουν καλά τη
δουλειά.
Και κλείνουμε με το αυτονόητο: Ποιος
είναι αυτός που τρόμαξε, που τρόμαξε επειδή κυκλοφορεί ελεύθερος ο Ξηρός;
Αντίθετα, ξέρω πάρα πολλούς που τρομάζουνε και πολύ μάλιστα. Κάθε φορά που
βλέπουνε στην τηλεόραση να μιλάει ο Σαμαράς, να μιλάει ο Βενιζέλος, να μιλάει ο
Στουρνάρας.
Τρέμουνε στην κυριολεξία γι αυτά που
θα ακούσουνε. Και ταυτόχρονα, να τους τρελαίνει το γεγονός ότι τους περνάνε
για τόσο μαλάκες και τους λένε πως αρχίζει να φαίνεται το ‘’φως στην άκρη του
τούνελ’’. Παρά ταύτα, όμως, αυτή η τρομοκρατία είναι αποτελεσματική. Τόσο πολύ,
που τους πιάνει φόβος και τρόμος και πάνε να ψηφίσουνε και να ξαναψηφίσουνε
τους ίδιους και τους ίδιους.
Τον λάκκο σε αυτή τη φάβα, δεν τον
βλέπει κανένας;
Κώστας Καίσαρης
SPORT24
"Κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου"
Και λάμπεις διά των απόψεών σου, που είτε διατυπώνεις στις στήλες της εφημερίδας σου, είτε στο δελτίο ειδήσεων που συμμετέχεις καθημερινά. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως, scripta manennt. Διότι από τότε που υπάρχουν τα... “βίντεα” και ο προφορικός λόγος καταγράφεται.
Ναι λοιπόν, σ' αυτό το δημόσιο "διάλογο", είμαι αυτόκλητος μάρτυρας. Όχι υπεράσπισης βέβαια. Τι ανάγκη έχει η γραφίδα του φίλου και συντρόφου μου από υπερασπιστές.
Μάρτυρας είμαι και με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια της λέξης. Με τα μάτια μου διάβασα αυτά που έγραψες και με τα αφτιά μου σε άκουσα να τα λες. Και δεν ήμουν μόνος. Μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες μάτια και αφτιά μπορούν να το ισχυριστούν.
Και μαζί και με κάποια εκατομμύρια (ναι όπως το διαβάζεις) συνέλληνες, μάρτυρας κι εγώ (υπό την έννοια του θύματος -αν με εννοείς) αυτής της πολιτικής που με τόση θέρμη διαφημίζεις στις καθημερινές σου παρεμβάσεις.
Λάμπεις λοιπόν Μπάμπη μου και επομένως δεν μπορείς να αποφύγεις τους λαϊκούς χαρακτηρισμούς. Κι επειδή δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε δύο σημεία (εκτός κι αν έχεις ιδιότητες ηλεκτρονίου), στο studio του σταθμού σου για παράδειγμα και στο καφενείο της γειτονιάς ή στο καθιστικό του άνεργου ή του εργαζόμενου με το δεφτέρι των καθημερινών υπολογισμών ανά χείρας, σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως, ο χαρακτηρισμός καραγκιόζης είναι από επιεικής έως απαλός σα χάδι. Δε διανοείσαι τι ακούς!
Ευτυχώς βέβαια για σένα, δεν είσαι μόνος. Και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σου στην άλλη μεριά της Αττικής, ακούν τα ίδια και χειρότερα. Έτσι είναι και μην καμώνεσαι πως τάχα το αγνοείς. Μπορεί -και είμαι σχεδόν βέβαιος- οι παρέες σου και οι άνθρωποι που εμφορούνται με τις ίδιες με σένα απόψεις, να σε συγχαίρουν ή να σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη για το θάρρος και τη ρηξικέλευθη τάχα αρθρογραφία σου . Δεν ανήκουμε όμως στην ίδια Ελλάδα. Εμείς, καμιά δεκαριά εκατομμύρια δηλαδή, ανήκουμε στην Ελλάδα της κρίσης με τις γνωστές συνέπειές της κι εσείς (μια δράκα ανθρώποι) αυτοί που τη δημιουργήσατε ή (όπως στην περίπτωσή σου) αναλάβατε εργολαβικώς να υπερασπιστείτε δημόσια. Δικαίωμά σας (τρόπος του λέγειν). Και δικαίωμά μας και να σας κρίνουμε και να σας χαρακτηρίζουμε και να σας ανατρέψουμε σε τελευταία ανάλυση.
Κανένας δε σε στοχοποιεί. Αν όμως θεωρείς τον εαυτό σου στόχο, ψάξε στις δημόσιες παρεμβάσεις σου. Δες το διαζύγιο που έχεις πάρει απ' τις καθημερινές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού και πάψε να προκαλείς. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι υπερβολικά αντιπαθής.
Και για να τελειώνουμε. Δε νομιμοποιούμαι με κανένα τρόπο να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Σου λέω όμως, ως καθημερινός αναγνώστης του Ριζοσπάστη, πως είμαστε πάρα πολλοί, που αρχίζαμε την ανάγνωση της εφημερίδας απ' την τελευταία σελίδα, όπου αρθρογραφούσε ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Αυτά (προς το παρόν).
Διονύσης Τσακνής
Ναι λοιπόν, σ' αυτό το δημόσιο "διάλογο", είμαι αυτόκλητος μάρτυρας. Όχι υπεράσπισης βέβαια. Τι ανάγκη έχει η γραφίδα του φίλου και συντρόφου μου από υπερασπιστές.
Μάρτυρας είμαι και με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια της λέξης. Με τα μάτια μου διάβασα αυτά που έγραψες και με τα αφτιά μου σε άκουσα να τα λες. Και δεν ήμουν μόνος. Μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες μάτια και αφτιά μπορούν να το ισχυριστούν.
Και μαζί και με κάποια εκατομμύρια (ναι όπως το διαβάζεις) συνέλληνες, μάρτυρας κι εγώ (υπό την έννοια του θύματος -αν με εννοείς) αυτής της πολιτικής που με τόση θέρμη διαφημίζεις στις καθημερινές σου παρεμβάσεις.
Λάμπεις λοιπόν Μπάμπη μου και επομένως δεν μπορείς να αποφύγεις τους λαϊκούς χαρακτηρισμούς. Κι επειδή δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε δύο σημεία (εκτός κι αν έχεις ιδιότητες ηλεκτρονίου), στο studio του σταθμού σου για παράδειγμα και στο καφενείο της γειτονιάς ή στο καθιστικό του άνεργου ή του εργαζόμενου με το δεφτέρι των καθημερινών υπολογισμών ανά χείρας, σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως, ο χαρακτηρισμός καραγκιόζης είναι από επιεικής έως απαλός σα χάδι. Δε διανοείσαι τι ακούς!
Ευτυχώς βέβαια για σένα, δεν είσαι μόνος. Και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σου στην άλλη μεριά της Αττικής, ακούν τα ίδια και χειρότερα. Έτσι είναι και μην καμώνεσαι πως τάχα το αγνοείς. Μπορεί -και είμαι σχεδόν βέβαιος- οι παρέες σου και οι άνθρωποι που εμφορούνται με τις ίδιες με σένα απόψεις, να σε συγχαίρουν ή να σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη για το θάρρος και τη ρηξικέλευθη τάχα αρθρογραφία σου . Δεν ανήκουμε όμως στην ίδια Ελλάδα. Εμείς, καμιά δεκαριά εκατομμύρια δηλαδή, ανήκουμε στην Ελλάδα της κρίσης με τις γνωστές συνέπειές της κι εσείς (μια δράκα ανθρώποι) αυτοί που τη δημιουργήσατε ή (όπως στην περίπτωσή σου) αναλάβατε εργολαβικώς να υπερασπιστείτε δημόσια. Δικαίωμά σας (τρόπος του λέγειν). Και δικαίωμά μας και να σας κρίνουμε και να σας χαρακτηρίζουμε και να σας ανατρέψουμε σε τελευταία ανάλυση.
Κανένας δε σε στοχοποιεί. Αν όμως θεωρείς τον εαυτό σου στόχο, ψάξε στις δημόσιες παρεμβάσεις σου. Δες το διαζύγιο που έχεις πάρει απ' τις καθημερινές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού και πάψε να προκαλείς. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι υπερβολικά αντιπαθής.
Και για να τελειώνουμε. Δε νομιμοποιούμαι με κανένα τρόπο να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Σου λέω όμως, ως καθημερινός αναγνώστης του Ριζοσπάστη, πως είμαστε πάρα πολλοί, που αρχίζαμε την ανάγνωση της εφημερίδας απ' την τελευταία σελίδα, όπου αρθρογραφούσε ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Αυτά (προς το παρόν).
Διονύσης Τσακνής
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)