Κυριακή 13 Απριλίου 2014
Η έξοδος στις αγορές σχολιάζεται ποικιλοτρόπως από πολιτικούς και
οικονομικούς αναλυτές, εντός και εκτός συνόρων. Κοινή διαπίστωση: η
επιτυχής άντληση 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 4,95%, μέσω πενταετούς ομολόγου,
βελτιώνει το ψυχολογικό κλίμα, σημαίνει μια δειλή επιστροφή της χώρας
στις χρηματαγορές, με δεδομένο πάντα ότι η πιστοληπτική διαβάθμιση της
χώρας παραμένει στα «σκουπίδια», και το αντλούμενο ποσόν είναι μικρό.
Η βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος ίσως επίσης διευκολύνει μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να αναζητήσουν κεφάλαια στο εξωτερικό, εφόσον οι ελληνικές τράπεζες αδυνατούν να τις δανειοδοτήσουν.
Οικονομικά, το ομόλογο δεν αποφέρει άμεσα οφέλη. Επιβαρύνει το χρέος, ήδη υπέρογκο και μη βιώσιμο, με περίπου 75 εκατομμύρια τόκους ετησίως, κατά δε το έτος λήξεως, 2019, τα 3 δισ. θα προστεθούν σε τότε ώριμο πληρωτέο χρέος 8 δισ. Αρα το νέο βάρος δυσχεραίνει την ήδη τιτάνια προσπάθεια εξυπηρέτησης του χρέους. Πολύ περισσότερο που, καθώς φαίνεται, όλη η προσπάθεια αναδιάρθρωσης θα επικεντρωθεί στη μετακύλιση του χρέους. Λογικά, λοιπόν, η πρώτη έκδοση ομολόγου θα έπρεπε να επιχειρηθεί μετά την αναδιάρθωση, την οποία έχει υποσχεθεί η Ευρώπη μετά το καλοκαίρι.
Συνοπτικά: Το ομόλογο αγοράζει πολιτικό χρόνο. Ακριβό. Ισως αποδώσει κάτι, αν διατεθεί για επαναγορά παλαιού χρέους. Πιθανότερο είναι να διατεθεί για πληρωμή των ληγόντων ομολόγων Μαϊου, περ. 9,5 δισ., δεδομένου ότι το Eurogroup χώρισε την οφειλόμενη δόση των 8,3 δισ. σε τρεις υποδόσεις, ζητώντας την εκπλήρωση προαπαιτουμένων. Είναι γνωστό όμως ότι η πολιτική αντοχή της κυβερνήσεως και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι απολύτως οριακή· δεν μπορούν να ψηφιστούν άλλα μέτρα.
Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι τόκοι της πενταετίας αφαιρούνται, αφενός, από την ήδη συρρικνωμένη κοινωνική πρόνοια, από τα αφαιμασσόμενα σχολεία, νοσοκομεία, επιδόματα αδυνάμων· αφετέρου, από το ήδη κάτισχνο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας.
Η βελτίωση του ψυχολογικού κλίματος ίσως επίσης διευκολύνει μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις να αναζητήσουν κεφάλαια στο εξωτερικό, εφόσον οι ελληνικές τράπεζες αδυνατούν να τις δανειοδοτήσουν.
Οικονομικά, το ομόλογο δεν αποφέρει άμεσα οφέλη. Επιβαρύνει το χρέος, ήδη υπέρογκο και μη βιώσιμο, με περίπου 75 εκατομμύρια τόκους ετησίως, κατά δε το έτος λήξεως, 2019, τα 3 δισ. θα προστεθούν σε τότε ώριμο πληρωτέο χρέος 8 δισ. Αρα το νέο βάρος δυσχεραίνει την ήδη τιτάνια προσπάθεια εξυπηρέτησης του χρέους. Πολύ περισσότερο που, καθώς φαίνεται, όλη η προσπάθεια αναδιάρθρωσης θα επικεντρωθεί στη μετακύλιση του χρέους. Λογικά, λοιπόν, η πρώτη έκδοση ομολόγου θα έπρεπε να επιχειρηθεί μετά την αναδιάρθωση, την οποία έχει υποσχεθεί η Ευρώπη μετά το καλοκαίρι.
Συνοπτικά: Το ομόλογο αγοράζει πολιτικό χρόνο. Ακριβό. Ισως αποδώσει κάτι, αν διατεθεί για επαναγορά παλαιού χρέους. Πιθανότερο είναι να διατεθεί για πληρωμή των ληγόντων ομολόγων Μαϊου, περ. 9,5 δισ., δεδομένου ότι το Eurogroup χώρισε την οφειλόμενη δόση των 8,3 δισ. σε τρεις υποδόσεις, ζητώντας την εκπλήρωση προαπαιτουμένων. Είναι γνωστό όμως ότι η πολιτική αντοχή της κυβερνήσεως και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι απολύτως οριακή· δεν μπορούν να ψηφιστούν άλλα μέτρα.
Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι τόκοι της πενταετίας αφαιρούνται, αφενός, από την ήδη συρρικνωμένη κοινωνική πρόνοια, από τα αφαιμασσόμενα σχολεία, νοσοκομεία, επιδόματα αδυνάμων· αφετέρου, από το ήδη κάτισχνο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι η ατμομηχανή της οικονομίας.
Ο νέος Φασισμός
Το κόμμα του αρχιδολοφόνου Αντερς Μπρέιβικ, που σκότωσε εν ψυχρώ 69
εφήβους σιό νησί Ουτόγια της Νορβηγίας και τραυμάτισε δεκάδες άλλους,
στην κατασκήνωση της Νεολαίας των Σοσιαλδημοκρατών, στις εκλογές του
2013, πήρε 16,3% και μπήκε στην κυβέρνηση. Στην Ελβετία, η Ακροδεξιά
έφτασε το 26,6% στις εκλογέ3 του 2011. Στην Αυστρία, το ποσοστό τους
ανέβηκε στο 26% oris εκλογές του 2013. Στη Γαλλία το ποσοστό τους είναι
13,6% στις εκλογές του 2012. Στην Ανατολική Ευρώπη τα πράγματα δεν πάνε
καλύτερα. Στη ΡωσίαΡωσία
έχουν 11,7%, στην Ουκρανία 10,5% και στην Ουγγαρία 16,7%.
Αλλά και στις χώρες όπου δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, όπως στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, τα ποσοστά τους είναι αντιστοίχως 0,2% και 0,3% και έχουν τεράστια επιρροή στα κόμματα εξουσίας. Η βαριά παράδοση του φρανκισμού και του σαλαζαρισμού πέρασε στη Δεξιά και στους Σοσιαλδημοκράτες, που αφομοίωσαν την ακροδεξιά ατζέντα.
Είναι το μοντέλο που θέλουν να μιμηθούν ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του. Εξ ου και ο εμφύλιος με τη Χρυσή Αυγή. Είναι θέμα ηγεσίας. θα έχουμε μια ενιαία Δεξιά με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής ή με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας;
Μέχρι πρόσφατα η φασίζουσα κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου περίμενε τον «εκπολιτισμό» των κουκουλοφόρων rns Χ.Α., κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, και έδειξε απεριόριστη ανοχή, (θα έλεγα και όλο το πολιτικό σύστημα που υποτίμησε τον κίνδυνο αυτής της εγκληματώ οργάνωσης). Τι έγινε και χάλασε αυτή η συναίνεση; Οι βιαιοπραγίες και τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής ξεπέρασαν το ανεκτό όριο. Πριν κινηθεί η Δικαιοσύνη, είχε προηγηθεί η δημοσιογραφική έρευνα. Και εδώ θα χρειαστεί να μνημονεύσουμε τις έρευνες του δικού μας Δημήτρη Ψαρρά για τον σύγχρονο ναζισμό στην Ελλάδα, χωρίς να ξεχνάμε και τους λίγους άλλους που κατάλαβαν σε βάθος αυτό το φαινόμενο.
Οταν κατάλαβε η Χ.Α. πως πρέπει να μεταλλαχθεί ήταν πλέον αργά. Είχε κινηθεί η Δικαιοσύνη.
Και κάπου εδώ ξεκινάει η μανιάτικη βεντέτα μεταξύ Κασιδιάρη - Μπαλτάκου, με την ανάμειξη και του υιού Μπαλτάκου, που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Πάντως ο νεαρός Μπαλτάκος τήρησε το εθιμικό δίκαιο της Μάνης. 'Ισως να σκέφτηκε: «Ο πατέρας μου σας φέρθηκε με τόση φροντίδα και αγάπη. Και εσείς τον καρφώνετε;»
Οι ακροδεξιοί μηχανισμοί έχουν βαθιές ρίζες στην Ευρώπη. Μπορεί ο ναζισμός και ο φασισμός να νικήθηκαν στρατιωτικά, αλλά οι ιδέες τους επέζησαν μέχρι σήμερασήμερα.
Και διαψεύδουν το κομμουνιστικό φάντασμα του Μαρξ. Σήμερα πάνω από την
Ευρώπη πλανιέται ο μεταλλαγμένος φασισμός, που αφήνει πίσω του τις
αρχέγονες δομές και τα σύμβολα. Αυτά ήταν καλά για την αρχή. Τώρα παίρνει τη
μορφή του νοικοκύρη και πατριώτη, κάνει το έθνος και τη φυλή ανώτατη
αξία, μέσα από τη συντριβή του πιο αδύνατου και του πιο φτωχού.
Ο αντισημιτισμός σήμερα έχει υποχωρήσει και τη θέση του πήρε η ισλαμοφοβία. Στο ίδιο το Ισραήλ έχουν αναπτυχθεί θεωρίες για την ανωτερότητα της φυλής τους - μια επινόηση βέβαια εφόσον οι Εβραίοι δεν είναι φυλή, έτσι τους ήθελε ο Χίτλερ, είναι θρησκεία σε παγκόσμιο επίπεδο. Και οι δεύτεροι υπό διωγμό είναι οι Τσιγγάνοι και φυσικά οι κληρονόμοι των μπολσεβίκων, αν και αυτοί ανήκουν στην ιστορία. Τώρα τους λέμε τρομοκράτες, ασχέτως αν είναι πασιφιστές περιβαλλοντολόγοι.
Το πρώτο συγκροτημένο φασιστικό κόμμα είναι η «Ενωση για τη Γαλλική Πατρίδα», που ιδρύθηκε το 1898, στο πλαίσιο της Υπόθεσης Ντρέιφους. Θεωρητικοί όπως ο Moρίς Μπαρές, ο Ζιλ Λεμέτρ, ο Σαρλ Μοράς και πολλοί άλλοι διαμορφώνουν ένα ισχυρό ακροδεξιό κίνημα που επηρεάζει ολόκληρη την Ευρώπη. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν ούτε Χίτλερ ούτε Μουσολίνι. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλη η Ευρώπη στον Μεσοπόλεμο ήταν στα χέρια των ακροδεξιών. Το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερασήμερα.
Μια μεταλλαγμένη Ακροδεξιά θαυμάσια μπορεί να συμμαχήσει με την κλασική
Δεξιά και τους Σοσιαλδημοκράτες, επικουρούμενη από την ευρωπαϊκή
Αριστερά, σχηματίζοντας κυβερνήσεις «προωθητικού συμβιβασμού»,
«συναίνεσης», «εθνικής πολιτικής», «ευρωπαία πορείας» και άλλα τέτοια
κουραφέξαλα.
Καλό παράδειγμα η ΔΗΜΑΡ, που συνεργάστηκε με τον κ. Μπαλτάκο, τον σύνδεσμο της Χ.Α., στην τρικομματική διακυβέρνηση. Στη μετάλλαξη του φασισμού στην Ευρώπη θα χρειαστεί να επανέλθουμε. Στο μεταξύ, ας σκεφτεί η Αριστερά την ολιγωρία της. Ο αποτελεσματικός φασισμός χτυπάει από πολλές πλευρές, δεν δείχνει το πρόσωπο του και κάνει μια σαλάτα με όλα τα ζαρζαβατικά που αρέσουν. Κάτι σαν δημοφιλές τηλεοπτικό σόου. Αλλά στο βάθος δεσμεύεται μόνο για τους TALIBANK.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών - Βαθύ Κόκκινο
έχουν 11,7%, στην Ουκρανία 10,5% και στην Ουγγαρία 16,7%.Αλλά και στις χώρες όπου δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, όπως στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, τα ποσοστά τους είναι αντιστοίχως 0,2% και 0,3% και έχουν τεράστια επιρροή στα κόμματα εξουσίας. Η βαριά παράδοση του φρανκισμού και του σαλαζαρισμού πέρασε στη Δεξιά και στους Σοσιαλδημοκράτες, που αφομοίωσαν την ακροδεξιά ατζέντα.
Είναι το μοντέλο που θέλουν να μιμηθούν ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του. Εξ ου και ο εμφύλιος με τη Χρυσή Αυγή. Είναι θέμα ηγεσίας. θα έχουμε μια ενιαία Δεξιά με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής ή με την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας;
Μέχρι πρόσφατα η φασίζουσα κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου περίμενε τον «εκπολιτισμό» των κουκουλοφόρων rns Χ.Α., κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, και έδειξε απεριόριστη ανοχή, (θα έλεγα και όλο το πολιτικό σύστημα που υποτίμησε τον κίνδυνο αυτής της εγκληματώ οργάνωσης). Τι έγινε και χάλασε αυτή η συναίνεση; Οι βιαιοπραγίες και τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής ξεπέρασαν το ανεκτό όριο. Πριν κινηθεί η Δικαιοσύνη, είχε προηγηθεί η δημοσιογραφική έρευνα. Και εδώ θα χρειαστεί να μνημονεύσουμε τις έρευνες του δικού μας Δημήτρη Ψαρρά για τον σύγχρονο ναζισμό στην Ελλάδα, χωρίς να ξεχνάμε και τους λίγους άλλους που κατάλαβαν σε βάθος αυτό το φαινόμενο.
Οταν κατάλαβε η Χ.Α. πως πρέπει να μεταλλαχθεί ήταν πλέον αργά. Είχε κινηθεί η Δικαιοσύνη.
Και κάπου εδώ ξεκινάει η μανιάτικη βεντέτα μεταξύ Κασιδιάρη - Μπαλτάκου, με την ανάμειξη και του υιού Μπαλτάκου, που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Πάντως ο νεαρός Μπαλτάκος τήρησε το εθιμικό δίκαιο της Μάνης. 'Ισως να σκέφτηκε: «Ο πατέρας μου σας φέρθηκε με τόση φροντίδα και αγάπη. Και εσείς τον καρφώνετε;»
Οι ακροδεξιοί μηχανισμοί έχουν βαθιές ρίζες στην Ευρώπη. Μπορεί ο ναζισμός και ο φασισμός να νικήθηκαν στρατιωτικά, αλλά οι ιδέες τους επέζησαν μέχρι σήμερασήμερα
.
Και διαψεύδουν το κομμουνιστικό φάντασμα του Μαρξ. Σήμερα πάνω από την
Ευρώπη πλανιέται ο μεταλλαγμένος φασισμός, που αφήνει πίσω του τις
αρχέγονες δομές και τα σύμβολα. Αυτά ήταν καλά για την αρχή. Τώρα παίρνει τη
μορφή του νοικοκύρη και πατριώτη, κάνει το έθνος και τη φυλή ανώτατη
αξία, μέσα από τη συντριβή του πιο αδύνατου και του πιο φτωχού.Ο αντισημιτισμός σήμερα έχει υποχωρήσει και τη θέση του πήρε η ισλαμοφοβία. Στο ίδιο το Ισραήλ έχουν αναπτυχθεί θεωρίες για την ανωτερότητα της φυλής τους - μια επινόηση βέβαια εφόσον οι Εβραίοι δεν είναι φυλή, έτσι τους ήθελε ο Χίτλερ, είναι θρησκεία σε παγκόσμιο επίπεδο. Και οι δεύτεροι υπό διωγμό είναι οι Τσιγγάνοι και φυσικά οι κληρονόμοι των μπολσεβίκων, αν και αυτοί ανήκουν στην ιστορία. Τώρα τους λέμε τρομοκράτες, ασχέτως αν είναι πασιφιστές περιβαλλοντολόγοι.
Το πρώτο συγκροτημένο φασιστικό κόμμα είναι η «Ενωση για τη Γαλλική Πατρίδα», που ιδρύθηκε το 1898, στο πλαίσιο της Υπόθεσης Ντρέιφους. Θεωρητικοί όπως ο Moρίς Μπαρές, ο Ζιλ Λεμέτρ, ο Σαρλ Μοράς και πολλοί άλλοι διαμορφώνουν ένα ισχυρό ακροδεξιό κίνημα που επηρεάζει ολόκληρη την Ευρώπη. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν ούτε Χίτλερ ούτε Μουσολίνι. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλη η Ευρώπη στον Μεσοπόλεμο ήταν στα χέρια των ακροδεξιών. Το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερασήμερα
.
Μια μεταλλαγμένη Ακροδεξιά θαυμάσια μπορεί να συμμαχήσει με την κλασική
Δεξιά και τους Σοσιαλδημοκράτες, επικουρούμενη από την ευρωπαϊκή
Αριστερά, σχηματίζοντας κυβερνήσεις «προωθητικού συμβιβασμού»,
«συναίνεσης», «εθνικής πολιτικής», «ευρωπαία πορείας» και άλλα τέτοια
κουραφέξαλα.Καλό παράδειγμα η ΔΗΜΑΡ, που συνεργάστηκε με τον κ. Μπαλτάκο, τον σύνδεσμο της Χ.Α., στην τρικομματική διακυβέρνηση. Στη μετάλλαξη του φασισμού στην Ευρώπη θα χρειαστεί να επανέλθουμε. Στο μεταξύ, ας σκεφτεί η Αριστερά την ολιγωρία της. Ο αποτελεσματικός φασισμός χτυπάει από πολλές πλευρές, δεν δείχνει το πρόσωπο του και κάνει μια σαλάτα με όλα τα ζαρζαβατικά που αρέσουν. Κάτι σαν δημοφιλές τηλεοπτικό σόου. Αλλά στο βάθος δεσμεύεται μόνο για τους TALIBANK.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών - Βαθύ Κόκκινο
Bγήκαμε στις Αγορές. Ζήτω!!!!!
Η
συζήτηση σχετικά με την πρόσφατη πώληση ελληνικών ομολόγων έχει
επικεντρωθεί κυρίως στο αν αυτή η πράξη έχει καμία οικονομική λογική από
τη σκοπιά της ελληνικής κυβέρνησης. Και εδώ, η απάντηση είναι σαφής: Η
σύναψη ενός δανείου με επιτόκια υψηλότερα από αυτά που θα ζητούσε η
Ευρωπαϊκή Ένωση για την παραχώρηση ενός νέου «μνημονιακού» δανείου
είναι, από οικονομικής άποψης, τελείως παράλογη.
Όμως από την άλλη πλευρά είναι από πολιτικής σκοπιάς τελείως λογική στον βαθμό που αυτός ο δανεισμός επιτρέπει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του πελατειακού κράτους χωρίς τους ενοχλητικούς ελέγχους των «ιμπεριαλιστών». «Πολύ φοβάμαι», μας λέει ο αντιπρόεδρος της Δράσης Τ. Αβραντίνης «ότι ο σημαντικότερος λόγος εξόδου στις αγορές είναι η ψηφοθηρία και η ενίσχυση του πελατειακού κράτους - τα οικονομικά πλεονεκτήματα είναι σχετικώς δευτερεύοντα».
Όμως αν στραφούμε προς την πλευρά των αγοραστών των ελληνικών ομολόγων πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πράξη τους; Εκ πρώτης άποψης είναι φυσικά τελείως παράλογη. Είναι τελείως, κατ' αρχάς, παράλογο να δανείζεις με τέτοια συγκριτικά χαμηλά επιτόκια σε κάποιον που μόλις πριν από δύο χρόνια σού έφαγε το 54% των δανεικών. Είναι επίσης παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το πιο χαρακτηριστικό πολιτισμικό γνώρισμα είναι -μετά το τάβλι- οι συνεχείς χρεοκοπίες. Τέλος, είναι τελείως παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το χρέος αγγίζει το 174% του ΑΕΠ. Οσο δε για τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας... όταν το «rebound» -έπειτα από τρία χρόνια ύφεσης, που κατέστρεψε το 25% της εγχώριας οικονομίας- αναμένεται να είναι στην καλύτερη περίπτωση 0,6%, τότε κάθε συζήτηση περιττεύει.
Παρ' όλα αυτά, η πράξη της αγοράς ελληνικών ομολόγων δεν είναι τελείως παράλογη. Μόνο που και εδώ η λογική αυτή δεν θα πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο οικονομικό, όσο στο πολιτικό επίπεδο. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο υπάρχει ενδιαφέρον για τα ελληνικά ομόλογα αυτό -σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζει η κυβέρνηση- δεν έχει καμία σχέση ούτε με τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας ούτε με τα «εντυπωσιακά» αποτελέσματα στα πεδία των αποκρατικοποιήσεων και της μείωσης του κράτους.
Ο ένας και μοναδικός λόγος που κάνει τους επενδυτές να δανείζουν ξανά στην Ελλάδα είναι απλά η διαβεβαίωση του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, ότι «θα κάνει τα πάντα να σώσει το ευρώ». Αυτή τη διατύπωση οι αγορές την ερμηνεύουν ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν πρόκειται να αφήσει καμία χώρα να χρεοκοπήσει, στον βαθμό που κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο την ευρωζώνη.
Ασφαλώς κάπου το έχουμε ξαναδεί το θέαμα. Το είδαμε για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια όταν η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη και τα spreads των ομολόγων της συνέκλιναν με αυτά των Γερμανικών, χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - πλην της τυφλής πίστης ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, ανεξάρτητα από το ποια οικονομική πολιτική ακολουθούν. Χρειάστηκε το πρώτο αρνητικό διεθνές σοκ για να βρεθεί αίφνης η ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με την Ελλάδα να λειτουργεί ως ο «πολιορκητικός κριός» της καταστροφής.
ΣήμεραΣήμερα το story αυτό επαναλαμβάνεται. Και όπως τότε, έτσι και αύριο, αυτό που θα βιώσουμε δεν θα είναι οι αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις ενός καλού ή κακού οικονομικού συστήματος, αλλά οι καταστροφικές επιπτώσεις της εξάρθρωσης των μηχανισμών του οικονομικού συστήματος από τις ολέθριες παρεμβάσεις των πολιτικών - στους οποίους περιλαμβάνεται και ο πρόεδρος της ΕΚΤ.
protagon.gr
Όμως από την άλλη πλευρά είναι από πολιτικής σκοπιάς τελείως λογική στον βαθμό που αυτός ο δανεισμός επιτρέπει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του πελατειακού κράτους χωρίς τους ενοχλητικούς ελέγχους των «ιμπεριαλιστών». «Πολύ φοβάμαι», μας λέει ο αντιπρόεδρος της Δράσης Τ. Αβραντίνης «ότι ο σημαντικότερος λόγος εξόδου στις αγορές είναι η ψηφοθηρία και η ενίσχυση του πελατειακού κράτους - τα οικονομικά πλεονεκτήματα είναι σχετικώς δευτερεύοντα».
Όμως αν στραφούμε προς την πλευρά των αγοραστών των ελληνικών ομολόγων πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πράξη τους; Εκ πρώτης άποψης είναι φυσικά τελείως παράλογη. Είναι τελείως, κατ' αρχάς, παράλογο να δανείζεις με τέτοια συγκριτικά χαμηλά επιτόκια σε κάποιον που μόλις πριν από δύο χρόνια σού έφαγε το 54% των δανεικών. Είναι επίσης παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το πιο χαρακτηριστικό πολιτισμικό γνώρισμα είναι -μετά το τάβλι- οι συνεχείς χρεοκοπίες. Τέλος, είναι τελείως παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το χρέος αγγίζει το 174% του ΑΕΠ. Οσο δε για τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας... όταν το «rebound» -έπειτα από τρία χρόνια ύφεσης, που κατέστρεψε το 25% της εγχώριας οικονομίας- αναμένεται να είναι στην καλύτερη περίπτωση 0,6%, τότε κάθε συζήτηση περιττεύει.
Παρ' όλα αυτά, η πράξη της αγοράς ελληνικών ομολόγων δεν είναι τελείως παράλογη. Μόνο που και εδώ η λογική αυτή δεν θα πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο οικονομικό, όσο στο πολιτικό επίπεδο. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο υπάρχει ενδιαφέρον για τα ελληνικά ομόλογα αυτό -σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζει η κυβέρνηση- δεν έχει καμία σχέση ούτε με τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας ούτε με τα «εντυπωσιακά» αποτελέσματα στα πεδία των αποκρατικοποιήσεων και της μείωσης του κράτους.
Ο ένας και μοναδικός λόγος που κάνει τους επενδυτές να δανείζουν ξανά στην Ελλάδα είναι απλά η διαβεβαίωση του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, ότι «θα κάνει τα πάντα να σώσει το ευρώ». Αυτή τη διατύπωση οι αγορές την ερμηνεύουν ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν πρόκειται να αφήσει καμία χώρα να χρεοκοπήσει, στον βαθμό που κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο την ευρωζώνη.
Ασφαλώς κάπου το έχουμε ξαναδεί το θέαμα. Το είδαμε για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια όταν η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη και τα spreads των ομολόγων της συνέκλιναν με αυτά των Γερμανικών, χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - πλην της τυφλής πίστης ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, ανεξάρτητα από το ποια οικονομική πολιτική ακολουθούν. Χρειάστηκε το πρώτο αρνητικό διεθνές σοκ για να βρεθεί αίφνης η ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με την Ελλάδα να λειτουργεί ως ο «πολιορκητικός κριός» της καταστροφής.
ΣήμεραΣήμερα το story αυτό επαναλαμβάνεται. Και όπως τότε, έτσι και αύριο, αυτό που θα βιώσουμε δεν θα είναι οι αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις ενός καλού ή κακού οικονομικού συστήματος, αλλά οι καταστροφικές επιπτώσεις της εξάρθρωσης των μηχανισμών του οικονομικού συστήματος από τις ολέθριες παρεμβάσεις των πολιτικών - στους οποίους περιλαμβάνεται και ο πρόεδρος της ΕΚΤ.
protagon.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)