Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 - ήταν Πέμπτη - απελευθερώθηκε η Αθήνα.
Τα ναζιστικά στρατεύματα αποχώρησαν από το κέντρο της πόλης νωρίς το
πρωί, έχοντας υποστείλει πρώτα από την Ακρόπολη τη σημαία του γερμανικού
εθνικοσοσιαλιστικού κράτους.
Οι ναζί φεύγουν, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν
Του Βλάση Αγτζίδη
Οι
Γερμανοί υποστέλλουν τη σημαία του εθνικοσοσια-λισμού και ο κόσμος
ξεχύνεται στους δρόμους της Αθήνας πανηγυρίζοντας την απελευθέρωση της
πρωτεύουσας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Η πραγματική, όμως, αποχώρησή
τους θα γίνει την επόμενη ημέρα (φωτ. Αρχείο «Ε»)Η υποστολή της
ναζιστικής σημαίας θα αναδειχθεί στο συμβολικό χρονικό σημείο της
Απελευθέρωσης. Ομως η πραγματική αποχώρηση των Γερμανών από την
πρωτεύουσα της Ελλάδας θα γίνει την επόμενη μέρα.
Οι τελευταίες
ημέρες της Κατοχής δεν ήταν αναίμακτες. Πολιτική των κατακτητών ήταν η
καταστροφή των υποδομών της χώρας. Την παραμονή της αναχώρησής τους και
κατ' απαίτηση των δωσίλογων συνεργατών τους, είχαν επιτεθεί στην
προσφυγική Καισαριανή, που αποτελούσε εστία της αντιφασιστικής
αντίστασης, δολοφονώντας με απαγχονισμό τους αγωνιστές που συνέλαβαν. Το
βράδυ της 12ης προς 13η Οκτωβρίου οι γερμανικές δυνάμεις αποχωρούν από
την περίμετρο της πόλης καταστρέφοντας κάθε βασική υποδομή. Την ίδια
στιγμή που οι δεκάδες χιλιάδες των κατοίκων βγαίνουν στους δρόμους για
να γιορτάσουν την απελευθέρωση, τα γερμανικά στρατεύματα καταστρέφουν
κάθε βιομηχανική υποδομή. Από τα εργοστάσια του Πειραιά έως το
αεροδρόμιο Τατοΐου.
Γερμανικό σαμποτάζ
Η σημαντικότερη
προσπάθεια των Γερμανών θα γίνει στον Πειραιά, το πρωί της 13ης
Οκτωβρίου. Θα προσπαθήσουν να ανατινάξουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις
της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Πάουερ). Η Ηλεκτρική Εταιρεία παρήγε την
ηλεκτρική ενέργεια για όλον τον αστικό χώρο του Λεκανοπεδίου. Οι
Γερμανοί είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικές ύλες από πριν τα κυριότερα
κτήρια του Πειραιά, ώστε να μπορούν να διαχειριστούν την καταστροφή τους
κεντρικά. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να κόψουν τα καλώδια, σώζοντας
πολλά από τα παγιδευμένα κτήρια. Το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας
το προστάτευε το 10ο Τάγμα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Μόλις οι
Γερμανοί έφτασαν στην είσοδο του εργοστασίου δέχτηκαν τα πυρά των
ΕΛΑΣιτών. Η μάχη κράτησε δυόμισι ώρες και ήταν σκληρή. Οι Γερμανοί
έχασαν εννέα στρατιώτες ενώ άλλοι 45 συνελήφθησαν. Ο ΕΛΑΣ είχε 11
νεκρούς. Το εργοστάσιο σώθηκε.
"Η υπογραφή του κτήνους"
Ετσι
επιγράφεται το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας «Ελευθερία» που
κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου 1944. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η περιγραφή
της νύκτας από τη 12η έως τη 13η Οκτωβρίου:
«Καθ' όλην τη νύκτα
της Πέμπτης προς Παρασκευήν εμαίνοντο τα κακούργα ένστικτα των ούνων.
Από του πολυπαθούς Πειραιώς μέχρι του Περάματος τίποτε δεν έμεινεν
όρθιο. Τίποτε. Η καταστροφή είναι απερίγραπτος και είναι η μεγαλυτέρα
απ' όσας επέφεραν οι Βάρβαροι εις τον τόπον αυτόν... Συντρίμματα μόχθου
εκατό ετών ηπλώθησαν εις του Βασιλειάδου, εις τα "σιλό", εις τα
κρηπιδώματα, εις τας αποθήκας "Σελλ" και της "Σοκοπελ" - παντού. Πόσον
μεγάλη είναι η καταστροφή και πόσον δίκαια η λύσσα μας και πόσον
κολοσσιαίον το αίτημά μας διά μία ολοκληρωτικήν εκδίκησιν, μόνον αν
αναλογισθή κανείς ότι ο Πειραιεύς ως λιμήν δεν υφίσταται, ότι η
οικονομίαν της Χώρας, ο επισιτισμός μας, η ευημερία της Αύριον υπέστησαν
τεράστιον πλήγμα υπολογιζόμενα εις εκατομμύρια χρυσών λιρών -αυτά τα
οποία γενεαί και γενεαί Ελλήνων εμαζεύαμε δεκάραν δεκάραν- θα ημπορέσει
να εννοήσει».
Η επόμενη μέρα
Με την πλήρη αποχώρηση των
Γερμανών, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μια τριμελής επιτροπή για να
προετοιμάσει το έδαφος για την άφιξη της εξόριστης αστικής κυβέρνησης,
την οποία είχαν αναγνωρίσει το ΕΑΜ και το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Λιβάνου
ως τη μοναδική κυβέρνηση του τόπου. Η περίοδος μέχρι την άφιξη της
κυβέρνησης δεν ήταν ομαλή και σημαδεύτηκε από τις συγκρούσεις μεταξύ των
δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των οργανωμένων στα Τάγματα Ασφαλείας συνεργατών
των κατακτητών. Η πιο έντονη δράση των ακροδεξιών συμμοριών συνέβη την
15η Οκτωβρίου, όταν άνοιξαν πυρ στην περιοχή της Ομόνοιας κατά του
πλήθους που πανηγύριζε, σκοτώνοντας επτά άτομα.
Την επαύριο της
απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους ναζί, η μεγαλύτερη οργανωμένη
-πολιτικά και στρατιωτικά- δύναμη, που είχε υπό τον έλεγχό της σχεδόν το
σύνολο της ελλαδικής επικράτειας, ήταν η Αριστερά. Ενα ευρύ μέτωπο
κομμουνιστών, σοσιαλιστών αλλά και φιλελεύθερων είχε συγκροτήσει το ΕΑΜ
(Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και είχε δημιουργήσει το στρατό του υπό
την επωνυμία ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), του οποίου
οι δυνάμεις κυμαίνονταν μεταξύ 50.000-100.000. Παράλληλα είχε
δημιουργήσει τη νεολαία της ΕΠΟΝ (Εθνική Πανελλήνια Οργάνωση Νέων) με
800.000 μέλη και την Αλληλεγγύη, που ήταν η κοινωνική οργάνωση
υποστήριξης και επιμελητείας, της οποίας τα μέλη έφταναν το ένα
εκατομμύριο.
Το ΕΑΜ του ΚΚΕ
Κύρια δύναμη του ΕΑΜ ήταν το
ΚΚΕ, το οποίο, όπως φάνηκε από τις συμφωνίες που συνήψε στην Καζέρτα και
στον Λίβανο, αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας αστικής δημοκρατίας, όπου
θα υπήρχε ελευθερία πολιτικής δράσης. Το ΚΚΕ, έχοντας απελευθερωθεί από
την κυριαρχία της «Κομιντέρν» και αντιδρώντας στην παραδοσιακή πολιτική
των βόρειων σλαβικών χωρών, για δημιουργία μακεδονικού ζητήματος εντός
των ελληνικών συνόρων, απέρριψε τις προτάσεις του Τίτο και των Σλάβων
κομμουνιστών για συμμαχία μαζί τους και είχε στραφεί προς την αναζήτηση
συμμαχιών και νομιμοποίησης στους δυτικούς «συμμάχους».
Φαίνεται
όμως ότι η παραδοσιακή βρετανική αποικιοκρατία από πολύ νωρίς είχε
οργανώσει τον εγκλωβισμό της Αριστεράς στα γεωπολιτικά της σχέδια. Ο
αδίστακτος Ουίνστον Τσόρτσιλ -που 25 χρόνια πριν είχε κρατήσει ανοιχτά
ανθελληνική στάση υποστηρίζοντας το κεμαλικό κίνημα και υπονομεύοντας
την ελληνική προσπάθεια για ενσωμάτωση του Σαντζακίου Σμύρνης και της
Ανατολικής Θράκης- γράφει προς τον Αντονι Ιντεν λίγο πριν από τη
διάσκεψη του Λιβάνου (17-20 Μαΐου 1944):
«...Προφανώς
οδηγούμαστε σε αναμέτρηση με τους Ρώσους, λόγω των κομμουνιστικών
συνωμοσιών τους σε Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα... Είμαστε στ'
αλήθεια διατεθειμένοι να συναινέσουμε στην κομμουνιστικοποίηση των
Βαλκανίων και της Ιταλίας;».
Ορίζει παράλληλα τη βρετανική
στρατηγική: «...Πρέπει να επιτύχουμε ρήξη με το ΕΑΜ, πριν αυτό συνδεθεί
πολύ με τους Σοβιετικούς. Θα πρέπει, αν είναι δυνατόν, να δημιουργήσουμε
ένα τέτοιο χάσμα που να δώσει στους Σοβιετικούς να καταλάβουν ότι θα
πρέπει να το σκεφθούν πολύ σοβαρά πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση».
Στην παγίδα των Βρετανών
Το
ΕΑΜ και το ΚΚΕ θα πέσουν στην παγίδα και θα συναινέσουν στη βρετανική
μεθόδευση, υποτάσσοντας (ακόμα και) τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στον
Βρετανό στρατηγό Σκόμπι και ελπίζοντας στις αγαθές προθέσεις των
Βρετανών και του Γεωργίου Παπανδρέου. Στις 18 Οκτωβρίου έφτασε από τη
Μέση Ανατολή η κυβέρνηση. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και μετασχηματίστηκε
σε «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».
Η επιλογή του Γ. Παπανδρέου
Ο
Παπανδρέου υπήρξε ο άνθρωπος που επιλέχθηκε να εφαρμόσει τις βρετανικές
μεθοδεύσεις και να στηρίξει την πολιτική του κυριαρχία στις βρετανικές
λόγχες. Ενα μήνα πριν (22 Σεπτεμβρίου 1944), θα στείλει στον Τσόρτσιλ
το παρακάτω τηλεγράφημα ζητώντας την άμεση αποστολή βρετανικών
στρατιωτικών δυνάμεων:
«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η
σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας
επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία
της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων
εις την Ελλάδα και ώς τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την
κατάστασιν. Από την επικοινωνία μου μετά του αρχιστρατήγου των
Συμμαχικών Δυνάμεων, γνωρίζω ότι υπάρχουν δυσκολίες επί του θέματος
αυτού. Πάντως, αι επιτυχίες εις τον πόλεμον αυτόν, εις τόσον πολλάς
αποστολάς, τας οποίας άλλοι εθεώρουν απραγματοποιήτους, δικαιολογούν την
ελπίδα της μαρτυρικής Ελλάδος πως η άμεσος και αποφασιστική επέμβασις
θα διορθώσει την κατάστασιν». Ο δρόμος για τα Δεκεμβριανά και την
εμφύλια σύγκρουση είχε ήδη ανοίξει.
* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός
---------------
Η ρήξη της Κατοχής: ΕΑΜ και Τάγματα Ασφαλείας
Του Μενέλαου Χαραλαμπίδη
Ο
πόλεμος και ιδιαίτερα η στρατιωτική κατοχή της χώρας βρήκαν εντελώς
απροετοίμαστο και αποδιοργανωμένο το προπολεμικό πολιτικό σύστημα. Η
αποσάθρωση του πολιτικού κόσμου, απότοκο τόσο των εσωτερικών εξελίξεων
όσο και των ευρύτερων αλλαγών που συντελέστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη,
λόγω της οικονομικής κρίσης και του εκφασισμού των ευρωπαϊκών κοινωνιών,
έφτασε στην κορύφωσή της κατά την περίοδο της Κατοχής.
Ο πόλεμος και
ιδιαίτερα η στρατιωτική κατοχή της χώρας βρήκαν εντελώς απροετοίμαστο
και αποδιοργανωμένο το προπολεμικό πολιτικό σύστημα. Η αδυναμία των
μεγάλων αστικών κομμάτων να συνδράμουν τον σκληρά δοκιμαζόμενο ελληνικό
λαό, ανέτρεψε πλήρως τους πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα. Είναι
ενδεικτικό ότι όλες οι σημαντικές αντιστασιακές οργανώσεις που
εμφανίστηκαν στην Ελλάδα, προήλθαν από πολιτικούς σχηματισμούς που είτε
δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της Κατοχής, είτε προέκυψαν από το
μετασχηματισμό κομμάτων που είχαν μικρή εκλογική επιρροή κατά τη
διάρκεια του Μεσοπολέμου.
Το «κόκκινο» σύνορο
Η ανατροπή των
προπολεμικών πολιτικών δεδομένων, αντανακλάται στη μετατόπιση της κύριας
διαχωριστικής γραμμής από το εσωτερικό του αστικού πολιτικού κόσμου, στο
σύνορο που τον χώριζε από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ετσι, ενώ προπολεμικά
ο κύριος πολιτικός ανταγωνισμός εκδηλωνόταν στο εσωτερικό του αστικού
πολιτικού κόσμου, ανάμεσα σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, κατά τη
διάρκεια της Κατοχής μετατοπίστηκε προς τα αριστερά και εκφράστηκε από
τη διαμάχη ανάμεσα στις ΕΑΜικές και τις αντιΕΑΜικές δυνάμεις.
Αυτός ο
μετασχηματισμός δεν είχε συγκυριακό χαρακτήρα, καθώς ήταν αποτέλεσμα των
ριζικών αλλαγών που συντελέστηκαν σε επίπεδο αντιλήψεων και νοοτροπιών.
Με άλλα λόγια, η αλλαγή της πολιτικής συμπεριφοράς στην κατοχική Αθήνα,
δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο των μετασχηματισμών που συντελέστηκαν σε
επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά και των σημαντικών ανατροπών
που υλοποιήθηκαν στη βάση της ελληνικής κοινωνίας.
Το ΕΑΜ
Το
γεγονός που μετέβαλε την πολιτική συνείδηση και άρα την πολιτική
συμπεριφορά των κατοίκων της πρωτεύουσας κατά τη διάρκεια της Κατοχής,
ήταν η εμφάνιση των αντιστασιακών οργανώσεων και ιδιαίτερα του ΕΑΜ. Κάτω
από τις σκληρές συνθήκες της στρατιωτικής κατοχής, η πολιτική έκφραση
πέρασε από τα πολιτικά κόμματα στις αντιστασιακές οργανώσεις,
λαμβάνοντας τη μορφή της αντιστασιακής δράσης. Ανάμεσα σε αυτές, το ΕΑΜ,
λόγω του κινηματικού χαρακτήρα του και της τεχνογνωσίας των
προπολεμικών κομμουνιστών στην οργάνωση της πολιτικής δράσης σε συνθήκες
παρανομίας, μετατράπηκε στο μαζικότερο και δυναμικότερο κομμάτι της
ελληνικής Αντίστασης.
Οι πρόσφυγες
Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες
αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του ΕΑΜικού αντιστασιακού κινήματος στην
πρωτεύουσα. Οι πρόσφυγες ήταν το πλέον πολυπληθές και παράλληλα συμπαγές
κομμάτι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην Αθήνα. Εχοντας απολέσει
σχεδόν το σύνολο των περιουσιών τους, δεν είχαν προλάβει, στα 18 χρόνια
που είχαν μεσολαβήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ν'
ανασυγκροτηθούν οικονομικά. Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό τους δεν
είχε ακόμη ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία, εξακολουθώντας να ζει
κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά περιθωριοποιημένο. Οι πρόσφυγες
αποτελούσαν συνεπώς ίσως το πιο ευάλωτο τμήμα τής σκληρά δοκιμαζόμενης
ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Ο λιμός
Οταν
λίγους μήνες μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην πόλη
ξέσπασε ο εφιαλτικός κατοχικός λιμός, οι πρόσφυγες βρέθηκαν απόλυτα
εκτεθειμένοι στις καταστροφικές του συνέπειες. Σε αντίθεση με τους
παλαιούς κατοίκους της πόλης, η αδυναμία πώλησης ακίνητης περιουσίας και
αναζήτησης τροφίμων στην επαρχία, στους τόπους καταγωγής τους, τους
έστρεψε μαζικά στη μοναδική στρατηγική επιβίωσης που μπορούσαν να
υλοποιήσουν: τη συμμετοχή στο ΕΑΜικό, κυρίως, αντιστασιακό κίνημα, που
με τις συνεχείς και δυναμικές κινητοποιήσεις του διεκδικούσε την επίλυση
του επισιτιστικού προβλήματος.
Παράλληλα, οι τρόποι πολιτικής δράσης,
που είχαν εισαγάγει οι κομμουνιστικές οργανώσεις στις προσφυγικές
συνοικίες τη δεκαετία του 1930, απέκτησαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής
άλλο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Η συλλογική δράση με στόχο την άμεση
επίλυση προβλημάτων της καθημερινότητας, από περιθωριακή πρακτική
πολιτικής δράσης, στο Μεσοπόλεμο, μετατράπηκε σε κυρίαρχη μορφή, κατά τη
διάρκεια της Κατοχής. Οι εκατοντάδες λαϊκές επιτροπές, οι επιτροπές
διεκδίκησης συσσιτίων, διανομής ενδυμάτων, φαρμάκων, ειδών καθαριότητας,
οι διαρκείς παραστάσεις σε υπουργεία και άλλες υπηρεσίες, κατέστησαν τη
συλλογική δράση κεντρικό στοιχείο της Αντίστασης και παράλληλα
αποτέλεσαν χώρους και τρόπους πολιτικών διεργασιών.
Τάγματα Ασφαλείας
Πέρα
από τον αγώνα για την επιβίωση, ακόμη μια από τις βασικές αιτίες που
οδήγησαν στη μαζική ένταξη των προσφύγων στο ΕΑΜ ήταν η στοχοποίηση των
προσφυγικών συνοικιών από την τελευταία κυβέρνηση δωσιλόγων του Ιωάννη
Ράλλη. Οι πρόσφυγες είδαν πίσω από τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας
τη συμμαχία προσωπικοτήτων από τα δύο κύρια αντίπαλα προπολεμικά
πολιτικά στρατόπεδα, όπως του σφόδρα αντιβασιλικού στρατηγού Θεοδώρου
Παγκάλου, του βασιλόφρονα Ιωάννη Ράλλη και του βενιζελικού Στυλιανού
Γονατά. Ετσι σε επίπεδο συμβολισμών αλλά και ουσίας, η συμμαχία
προσωπικοτήτων του αστικού πολιτικού χώρου στη δημιουργία των προδοτικών
Ταγμάτων Ασφαλείας καθιστούσε το ΕΑΜ ως τη μοναδική αξιόλογη πατριωτική
επιλογή.
Τα μπλόκα
Οι φόβοι των προσφύγων για τη στοχοποίησή
τους από την τριανδρία Παγκάλου-Ράλλη-Γονατά αποδείχτηκαν σωστοί και
μάλιστα με τραγικό τρόπο: όλα τα μεγάλα μπλόκα που σχεδιάστηκαν από
αξιωματούχους του υπουργείου Εσωτερικών και της Χωροφυλακής και
υλοποιήθηκαν από τα Ευζωνικά Τάγματα Ασφαλείας υπό την εποπτεία Γερμανών
αξιωματικών, πραγματοποιήθηκαν σε προσφυγικές συνοικίες το καλοκαίρι
του 1944: σε Νέα Ιωνία, Γούβα, Περιστέρι, Βύρωνα, Κατσιπόδι, Δουργούτη,
Νέα Σμύρνη, Κοκκινιά και Καλλιθέα, σε διάστημα μόλις δύο μηνών θα
συλληφθούν περίπου 10.500 και θα εκτελεστούν επί τόπου περίπου 430
άτομα.
Η πολιτισμική γεωγραφία των μπλόκων, η οποία καταδεικνύει με
τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι οι προσφυγικές συνοικίες βρίσκονταν
στο επίκεντρο της αντιΕΑΜικής δράσης των Σωμάτων Ασφαλείας, ώθησε τους
κατοίκους τους, είτε για λόγους προστασίας είτε για λόγους εκδίκησης, σε
μαζική ένταξη στις ΕΑΜικές οργανώσεις.
* Ο Μενέλαος
Χαραλαμπίδης είναι διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, οικονομολόγος, ιδρυτικό
μέλος του Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας. Εχει συγγράψει το βιβλίο «Η
εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», εκδ. Αλεξάνδρεια,
2012. Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από την εισήγησή του στο Σεμινάριο
Σύγχρονης Ιστορίας (Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Κηφισιάς, συντονισμός Βλ.
Αγτζίδης) και είχε τίτλο «Η πολιτική συμπεριφορά των Μικρασιατών
προσφύγων στην Αθήνα. Από τους βενιζελικούς του Μεσοπολέμου στη
μεταπολεμική Αριστερά».
Ελευθεροτυπία
