Η οικονική πραγματικότητα...

Περί εικονικής πραγματικότητας...


Η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών στην Αθήνα δεν προσέφερε τελικά τίποτε ουσιαστικό στην προσπάθεια της χώρας μας για ταχύτερη έξοδο από την κρίση. Οι φόβοι που εκφράσαμε την περασμένη εβδομάδα για τον προεκλογικό χαρακτήρα του ταξιδιού του επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Η Ελλάδα, όπως ακριβώς είχαμε προβλέψει, χρησιμοποιήθηκε από τον κ. Σόιμπλε αποκλειστικά και μόνον ως «φόντο» για την προβολή του στο εσωτερικό της χώρας του, ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης του Σεπτεμβρίου.

Μίλησε δηλαδή στους Ελληνες για να ακούσουν οι Γερμανοί ψηφοφόροι. Και γι’ αυτό οι τοποθετήσεις του στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη βιωσιμότητα του χρέους μας, την ανάπτυξη της οικονομίας μας, την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, αλλά και τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα, όχι μόνο δεν έπεισαν τους πολίτες για την ορθότητα του γερμανικού «δρόμου» που έχει επιβληθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά αντίθετα μάλιστα ενίσχυσαν την ήδη έντονη ανησυχία ότι η πολιτική που μας έχει υπαγορεύσει το Βερολίνο είναι απολύτως αδιέξοδη.

ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ συνέβαλε δυστυχώς και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε την επίσκεψη του Γερμανού αξιωματούχου η ελληνική κυβέρνηση. Οπως ακριβώς είχε πράξει και όταν ήρθε στην Αθήνα η καγκελάριος Μέρκελ, έτσι και τώρα δημιούργησε μια εικονική πραγματικότητα βολική για τον προσκεκλημένο της, αλλά όχι και για τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, υπέρ των οποίων όφειλε να διαπραγματευθεί.

Ο κ. Σόιμπλε δεν είδε την Αθήνα της κρίσης. Πέρασε με ταχύτητα 130 χιλιομέτρων από τους έρημους και αστυνομοκρατούμενους για την περίσταση δρόμους της και μέσα σε λίγα λεπτά είχε φθάσει από την VIP αίθουσα του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» στην πολυτελή σουίτα του Hilton όπου φιλοξενήθηκε. Και στη συνέχεια με την ίδια ταχύτητα, που δεν επιτρέπει ούτε καν... οπτική επαφή με την εθνική μας κατάθλιψη και μιζέρια, βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, απέναντι από τον ειδυλλιακό Εθνικό Κήπο, για τις συζητήσεις του με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Στο ενδιάμεσο των πολιτικών επαφών συνάντησε επιχειρηματίες και δημοσιογράφους. Ούτε έναν απλό πολίτη...

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ υπουργός Οικονομικών δεν είδε στην Αθήνα τίποτε από αυτά που έχει προκαλέσει η πολιτική του. Δεν είδε τα σημάδια της φτώχειας και της ανεργίας, δεν είδε τους δυστυχισμένους συμπολίτες μας που ψάχνουν για τροφή στους κάδους των απορριμμάτων, ούτε αυτούς που επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας, δεν είδε τα λουκέτα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ούτε τα κλειστά καταστήματα στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους, δεν είδε τη θλίψη και την απελπισία στα πρόσωπα των ανθρώπων, ούτε τις ειδήσεις για τις καθημερινές αυτοκτονίες. Και προφανώς πιστεύει, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, ότι στην Ελλάδα όλα κινούνται και λειτουργούν με τον ιδανικό τρόπο που ο ίδιος περιγράφει στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του απέναντι σε προσεκτικά επιλεγμένους δημοσιογράφους φιλικών του μέσων ενημέρωσης.

Στις ίδιες αυτές συνεντεύξεις, στις οποίες αποκαλεί το μνημόνιο που επέβαλε στη χώρα μας... «πρόγραμμα», χωρίς να διευκρινίζει βέβαια ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για «πρόγραμμα» ενίσχυσης της γερμανικής επιρροής στην Ελλάδα και για «πρόγραμμα» αφαίμαξης της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές της.

ΒΕΒΑΙΑ, αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς, ο κίνδυνος της εικονικής πραγματικότητας, μέσα στην οποία κινήθηκε ο κ. Σόιμπλε κατά την ολιγόωρη παραμονή του στην Αθήνα, απειλεί σήμερα και την ελληνική κοινωνία. Η αποκλειστική αναφορά στις υπαρκτές και μεγάλες γερμανικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας ενέχει τον κίνδυνο να ξεχάσουμε τις δικές μας.

Αν για παράδειγμα οι Γερμανοί -όπως εύστοχα με ρώτησε προχθές ο αγαπητός φίλος Αν. Λαυρέντζος- άλλαζαν στάση και έδιναν όλα τα χρήματα που μας χρωστούν από την περίοδο της κατοχής, τι έχει αλλάξει σήμερα στην Ελλάδα από όσα μας οδήγησαν στη χρεωκοπία, ώστε να ελπίζουμε βάσιμα στην έναρξη μιας νέας, καλύτερης πορείας; Εχει γίνει πολιτική κάθαρση; Εχει ανανεωθεί σε πρόσωπα και ιδέες το πολιτικό μας σύστημα; Εχει παταχθεί η διαφθορά; Εχει αντιμετωπισθεί η γραφειοκρατία; Εχει αναδιαρθρωθεί το ελληνικό κράτος; Εχει αλλάξει η νοοτροπία της ευκολίας, του βολέματος και της «κομπίνας» που επικρατεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας; Και κυρίως: Εχει διαμορφωθεί ένα εθνικό αναπτυξιακό όραμα; Εχει συγκροτηθεί ένα ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο, με ευρεία πολιτική και λαϊκή αποδοχή, για την έξοδο της χώρας από τη βαθειά και πολύπλευρη κρίση;

Τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, ας τις δώσει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Μήπως και συνειδητοποιήσουμε, ότι πρέπει να δώσουμε στη συνέχεια όλοι μαζί την εθνική μας απάντηση στην ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια, τη μιζέρια...


Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου