radical revolution

Καραμανλής Κώστας Αχ.*

«Η κρίσιμη ιδεολογική μάχη και η τρόικα»

Στη χώρα μας, παράλληλα με την οικονομική και κοινωνική κρίση που πιέζει αφόρητα την πλειονότητα των πολιτών, μαίνεται και μια καθοριστική για το μέλλον ιδεολογική μάχη: από τη μία βρισκόμαστε όσοι επιχειρηματολογούμε υπέρ της ευρωπαϊκής συνέχειας της χώρας, του εξορθολογισμού του κράτους και της αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Κι από την άλλη, ιδίως στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, όσοι ουσιαστικά αρνούνται την ανάγκη να αλλάξουμε όσα μας οδήγησαν ως εδώ, θέλουν με τα ψέματα να συντηρήσουν ένα αποτυχημένο μεγάλο κράτος και για τα πάντα κατηγορούν αποκλειστικά «τους ξένους», δηλαδή τους ευρωπαίους εταίρους μας.

Δυστυχώς, αυτή η ετερόκλητη δεύτερη κατηγορία κάποιες  φορές βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο: τους ίδιους τους πιστωτές μας, που δείχνουν εμμονή σε υπερβολικές και ακραίες θέσεις και έτσι οδηγούν πολλούς Ελληνες στην αγκαλιά των κάθε λογής λαϊκιστών που προκρίνουν την αυτοκαταστροφή της χώρας. Πιο πρόσφατο, αλλά και οδυνηρά χαρακτηριστικό, παράδειγμα, η εμμονή της τρόικας να καταργηθούν χωρίς σχέδιο υπηρεσίες και θεσμοί και να γίνουν τυφλές απολύσεις.

 Ας δούμε τι λέει η κοινή λογική: είναι ανάγκη να μπούμε σε μια διαδικασία δραστικής μείωσης των Δημοσίου. Αυτό συνεπάγεται μείωση και του αριθμού των μισθοδοτούμενων από το Δημόσιο, αλλά και - ακόμα πιο σημαντικό - μείωση της γραφειοκρατίας.

 Τι έπρεπε να έχει γίνει εξαρχής; Διπλή αξιολόγηση των πάντων: Ολων των διαδικασιών, όλων των φορέων, όλων των υπαλλήλων - από τους προϊσταμένους τους αλλά και από ανεξάρτητους ελεγκτές. Σε μια διαδικασία ουσιαστική και όχι «για να περνάει ο καιρός», αλλά και γρήγορη και όχι βιαστική. Το αποτέλεσμα θα ήταν να απλοποιηθούν οι διαδικασίες, να καταργηθούν οι πραγματικά περιττοί φορείς με ταυτόχρονη «διάσωση» των αντικειμενικά αξιότερων υπαλλήλων τους και να απολυθούν οι επίορκοι και οι αποδεδειγμένα λιγότερο ικανοί δημόσιοι υπάλληλοι, όπου και αν υπηρετούσαν. Αποτέλεσμα σκληρό, αλλά αναγκαίο, δίκαιο και σαφώς προτιμότερο από οποιοδήποτε άλλο.

 Ιδανικά, όλα αυτά έπρεπε και μπορούσαν να έχουν γίνει ήδη από το 2010, αντί για την πιο «εύκολη» τεχνικά λύση των συνεχών μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. ‘Ομως δεν έγινε τότε. ‘Οπως, κακά τα ψέματα, δεν ξεκίνησε τέτοια ουσιαστική διαδικασία ούτε με τον προηγούμενο αρμόδιο υπουργό της παρούσας κυβέρνησης. Κι έτσι φτάσαμε στο παρά πέντε να αναλαμβάνει ένας υπουργός που αν μη τι άλλο φαινόταν να έχει τη διάθεση και την ικανότητα να προχωρήσει μια τέτοια ορθολογική κρίση - αρκεί να είχε τον χρόνο. Γιατί απλούστατα, όσος χρόνος κι αν έχει χαθεί, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία πρώτα πρέπει να αξιολογείται το δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό και μετά να αποφασίζεται ποιος μένει και ποιος φεύγει...

 Ειλικρινά, ακόμα και με τη δικαιολογία του «χαμένου χρόνου» μέχρι σήμερα, αλλά και με δεδομένο ότι το άμεσο δημοσιονομικό αποτέλεσμα των ξαφνικών απολύσεων είναι μάλλον «αδιάφορο», ποιος μπορεί να βρει μια λογική δικαιολογία για το ότι η τρόικα δεν συμφώνησε να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος για να γίνει έστω και τώρα η μόνη λογική διαδικασία; Δεν θα ήταν χρησιμότερο να είχε επιμείνει η τρόικα σε ένα σχέδιο για την ουσιαστική μείωση διαδικασιών, φορέων και υπαλλήλων, οι οποίοι αποτελούν τροχοπέδη στη προσπάθεια εξορθολογισμού του Δημοσίου;

Ναι, πρέπει να μειώσουμε δραστικά το κράτος. Αλλά με σχέδιο και οργανωμένα, όχι με σπασμωδικές κινήσεις που οδηγούν την κοινωνία σε σύγχυση και τους πολλούς Ελληνες στην αγκαλιά των καιροσκόπων πολιτικών. Κι αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις εκκινούν από την τρόικα, γιατί όταν αυτή είναι άκαμπτη τότε η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση ελάχιστα περιθώρια κινήσεων έχει.

Σήμερα η Ελλάδα είναι ακόμα ζωντανή και δίνει τη μάχη της ως μέλος της ευρωζώνης. ‘Ολοι αναγνωρίζουν τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού και τη σημαντική προσπάθεια της παρούσας κυβέρνησης. ‘Ομως το κόστος είναι μεγάλο: η χώρα μας βρίσκεται πλέον βυθισμένη στον έκτο χρόνο οικονομικής ύφεσης. Η συρρίκνωση του ΑΕΠ μέσα σε αυτά τα χρόνια προσεγγίζει το 25%. ‘Εχουμε την υψηλότερη ανεργία στην ΕΕ και ιδίως η ανεργία των νέων ξεπερνά το 60%. Η Αθήνα αλλά και άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας έχουν έντονο πρόβλημα αστέγων, φαινόμενο πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα έχει καταστεί το επίκεντρο της χειρότερης κρίσης καπιταλισμού από το Κραχ του Μεσοπολέμου...

Σε αυτό το περιβάλλον, είναι φυσικό όλο και περισσότεροι να στρέφουν την ακοή τους προς τις φωνές ακραίων λαϊκιστών. Η ιδεολογική μάχη μαίνεται και όσοι ενδιαφέρονται να την κερδίσουμε πρέπει να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοια λάθη. Η τυφλή προσπάθεια κάλυψης των μνημονιακών υποχρεώσεων, με ποσοτικά κριτήρια στο θέμα των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενίσχυση των πολιτικών άκρων και, άρα, στην τελική αποτυχία κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Γιατί για να πετύχει η μεταρρυθμιστική προσπάθεια χρειάζεται τη συμμαχία της κοινωνίας. Και αυτή εξασφαλίζεται μόνο όταν η πολιτική που ασκείται δεν αντιφάσκει με την κοινή λογική.

 

·       *Ο κ. Κώστας Αχ. Καραμανλής, είναι στέλεχος ναυτιλιακών επιχειρήσεων και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής.

 

Το ΒΗΜΑ

-----------------

 

Σ/ση @radical30  

O κ. Κώστας Αχ. Καραμανλής υπήρξε για μια 9 χρόνια (2004-2009) Πρωθυπουργός της Ελλάδας… Φαίνεται, προς τιμή του, ότι προτιμά να το παραβλέπει και να το αποσιωπεί, προφανώς συναισθανόμενος, ότι αυτή η θητεία του υπήρξε η αρχή του ‘’ξηλώματος του πουλόβερ’’, που άφησε την Ελλάδα ρακένδυτη και υπό νέα Γερμανική Κατοχή…