«Ο πρόεδρος λείπει ταξίδι για δουλειές».
Κάπως έτσι θα είναι η πινακίδα που θα αναρτηθεί στη κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ μετά την εγκατάσταση του Βαγγέλη Βενιζέλου στο άνετο γραφείο του υπουργού Εξωτερικών. Με άλλα λόγια το ΠΑΣΟΚ παύει να έχει πρόεδρο. Για την ακρίβεια ο πρόεδρός του «δεν θα προκάνει» να ασκήσει τα καθήκοντά του, εκ των πραγμάτων. Συνεπώς, το κόμμα -πρακτικά- δεν θα υπάρχει.
Τυχαίο; Καθόλου. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν πεπειραμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Άλλο περίμεναν και άλλο προέκυψε. Για όποιον δεν κατάλαβε, οι άνθρωποι υποψιάζονται ότι ο Βενιζέλος το θυσίασε κανονικά προκειμένου να διασφαλίσει τον εαυτό του.
Πάρτε για παράδειγμα τους αριθμούς. Αν βγάλουμε τους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα έχει οκτώ μέλη στο κυβερνητικό σχήμα και η ΝΔ… 30! Έχει αυτό καμιά σχέση με την αναλογία των κομματικών ποσοστών τους; Τόσο σκληρά διαπραγματεύθηκε τη συμμετοχή του ο πρόεδρός του;
Ήδη πολλοί στο ΠΑΣΟΚ σημειώνουν, ότι το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως, για ένα τριήμερο, ο Βενιζέλος δεν διαπραγματευόταν τη συμμετοχή του κόμματος στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά την προσωπική τύχη του. Δεν είναι τυχαίο ότι έμειναν εκτός κυβέρνησης οι δυο-τρεις που πραγματικά άξιζαν τον κόπο να μπουν. Ο αρχηγός δεν έκανε τίποτε γι' αυτούς - στην ουσία, τους «πούλησε». Τους χρησιμοποίησε -ως υποχώρηση- για να πάρει αυτό που ο ίδιος ήθελε προσωπικά: να γίνει ο Γκένσερ του Σαμαρά, ή ο Βεστερβέλε της Μέρκελ.
Ωραία φιλοδοξία. Διαστροφική παρένθεση. Τουλάχιστον όταν ο Μητσοτάκης ως αρχηγός των Νεοφιλελευθέρων, έγινε υπουργός στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Ράλλη, είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του τη μελλοντική αρχηγία της ΝΔ. Κλείνει η παρένθεση.
Πάντως, μέσα σε δεκατέσσερις μόλις μήνες ως αρχηγός κόμματος ο πληθωρικός Βενιζέλος έχει εντυπωσιακό απολογισμό: συρρίκνωσε την -ισχνή έτσι κι αλλιώς- Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, διέλυσε την ομάδα των Ευρωβουλευτών του, τσακώθηκε με τα περισσότερα στελέχη, αποτελείωσε τον κομματικό μηχανισμό με τις επιλογές του και κατέβασε τις δημοσκοπικές επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ στο 4%.
Αλλά φρόντισε για το προσωπικό μέλλον του. Πρώτα άδειασε τον Φώτη Κουβέλη, στο μέτωπο που θα συνέπτυσσαν υποτίθεται κατά των επιδιώξεων του Σαμαρά, ξεχνώντας τα δάκρυα που έριχνε για την ανάγκη να υπάρχει Κεντροαριστερά. Και μετά παζάρεψε τη θέση του στην κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς καν να δείχνει καμιά ενόχληση ότι θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Άδωνι. Είναι τόσο ισχυρός εταίρος ώστε ούτε γι' αυτόν δεν έθεσε βέτο. Ούτε καν νέο κυβερνητικό εκπρόσωπο δεν εξασφάλισε.
Στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι υποψιάζονται, ότι προκειμένου να διευκολύνει τις επιδιώξεις του, δεν συζήτησε καν τους όρους λειτουργίας αυτής της κυβέρνησης. Θα τους συζητήσει αφού πρώτα πήρε ο ίδιος αυτό που ήθελε; Μόνο που με την κυβέρνηση Σαμαρά ήδη διαμορφωμένη, οι όροι θα είναι αυτοί που θέλει ο Σαμαράς. Αν ο Βενιζέλος ήθελε να θέσει τους δικούς του έπρεπε να το κάνει πριν από όλα. Αλλά τότε θα διακινδύνευε τις προσωπικές επιδιώξεις του.
Εφόσον, όσοι βλέπουν από αυτή τη σκοπιά τα πράγμα, έχουν δίκιο, το συμπέρασμα είναι οφθαλμοφανές: το ΠΑΣΟΚ έγινε Ιφιγένεια για να αποπλεύσουν οι προσωπικές φιλοδοξίες του αρχηγού του - άγνωστο, προς το παρόν, για ποιον προορισμό.
Όσο γι' αυτούς που δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να βρίσκεται ο Βενιζέλος επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, δεν έχουν παρά να περιμένουν λίγο. Τουλάχιστον αυτό λένε -για την ακρίβεια: φοβούνται- όσοι ξέρουν καλά τι σημαίνει άσκηση εξωτερικής πολιτικής…
Κάπως έτσι θα είναι η πινακίδα που θα αναρτηθεί στη κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ μετά την εγκατάσταση του Βαγγέλη Βενιζέλου στο άνετο γραφείο του υπουργού Εξωτερικών. Με άλλα λόγια το ΠΑΣΟΚ παύει να έχει πρόεδρο. Για την ακρίβεια ο πρόεδρός του «δεν θα προκάνει» να ασκήσει τα καθήκοντά του, εκ των πραγμάτων. Συνεπώς, το κόμμα -πρακτικά- δεν θα υπάρχει.
Τυχαίο; Καθόλου. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν πεπειραμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Άλλο περίμεναν και άλλο προέκυψε. Για όποιον δεν κατάλαβε, οι άνθρωποι υποψιάζονται ότι ο Βενιζέλος το θυσίασε κανονικά προκειμένου να διασφαλίσει τον εαυτό του.
Πάρτε για παράδειγμα τους αριθμούς. Αν βγάλουμε τους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα έχει οκτώ μέλη στο κυβερνητικό σχήμα και η ΝΔ… 30! Έχει αυτό καμιά σχέση με την αναλογία των κομματικών ποσοστών τους; Τόσο σκληρά διαπραγματεύθηκε τη συμμετοχή του ο πρόεδρός του;
Ήδη πολλοί στο ΠΑΣΟΚ σημειώνουν, ότι το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως, για ένα τριήμερο, ο Βενιζέλος δεν διαπραγματευόταν τη συμμετοχή του κόμματος στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά την προσωπική τύχη του. Δεν είναι τυχαίο ότι έμειναν εκτός κυβέρνησης οι δυο-τρεις που πραγματικά άξιζαν τον κόπο να μπουν. Ο αρχηγός δεν έκανε τίποτε γι' αυτούς - στην ουσία, τους «πούλησε». Τους χρησιμοποίησε -ως υποχώρηση- για να πάρει αυτό που ο ίδιος ήθελε προσωπικά: να γίνει ο Γκένσερ του Σαμαρά, ή ο Βεστερβέλε της Μέρκελ.
Ωραία φιλοδοξία. Διαστροφική παρένθεση. Τουλάχιστον όταν ο Μητσοτάκης ως αρχηγός των Νεοφιλελευθέρων, έγινε υπουργός στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Ράλλη, είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του τη μελλοντική αρχηγία της ΝΔ. Κλείνει η παρένθεση.
Πάντως, μέσα σε δεκατέσσερις μόλις μήνες ως αρχηγός κόμματος ο πληθωρικός Βενιζέλος έχει εντυπωσιακό απολογισμό: συρρίκνωσε την -ισχνή έτσι κι αλλιώς- Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, διέλυσε την ομάδα των Ευρωβουλευτών του, τσακώθηκε με τα περισσότερα στελέχη, αποτελείωσε τον κομματικό μηχανισμό με τις επιλογές του και κατέβασε τις δημοσκοπικές επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ στο 4%.
Αλλά φρόντισε για το προσωπικό μέλλον του. Πρώτα άδειασε τον Φώτη Κουβέλη, στο μέτωπο που θα συνέπτυσσαν υποτίθεται κατά των επιδιώξεων του Σαμαρά, ξεχνώντας τα δάκρυα που έριχνε για την ανάγκη να υπάρχει Κεντροαριστερά. Και μετά παζάρεψε τη θέση του στην κυβέρνηση Σαμαρά, χωρίς καν να δείχνει καμιά ενόχληση ότι θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Άδωνι. Είναι τόσο ισχυρός εταίρος ώστε ούτε γι' αυτόν δεν έθεσε βέτο. Ούτε καν νέο κυβερνητικό εκπρόσωπο δεν εξασφάλισε.
Στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι υποψιάζονται, ότι προκειμένου να διευκολύνει τις επιδιώξεις του, δεν συζήτησε καν τους όρους λειτουργίας αυτής της κυβέρνησης. Θα τους συζητήσει αφού πρώτα πήρε ο ίδιος αυτό που ήθελε; Μόνο που με την κυβέρνηση Σαμαρά ήδη διαμορφωμένη, οι όροι θα είναι αυτοί που θέλει ο Σαμαράς. Αν ο Βενιζέλος ήθελε να θέσει τους δικούς του έπρεπε να το κάνει πριν από όλα. Αλλά τότε θα διακινδύνευε τις προσωπικές επιδιώξεις του.
Εφόσον, όσοι βλέπουν από αυτή τη σκοπιά τα πράγμα, έχουν δίκιο, το συμπέρασμα είναι οφθαλμοφανές: το ΠΑΣΟΚ έγινε Ιφιγένεια για να αποπλεύσουν οι προσωπικές φιλοδοξίες του αρχηγού του - άγνωστο, προς το παρόν, για ποιον προορισμό.
Όσο γι' αυτούς που δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να βρίσκεται ο Βενιζέλος επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, δεν έχουν παρά να περιμένουν λίγο. Τουλάχιστον αυτό λένε -για την ακρίβεια: φοβούνται- όσοι ξέρουν καλά τι σημαίνει άσκηση εξωτερικής πολιτικής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου