Η
συζήτηση σχετικά με την πρόσφατη πώληση ελληνικών ομολόγων έχει
επικεντρωθεί κυρίως στο αν αυτή η πράξη έχει καμία οικονομική λογική από
τη σκοπιά της ελληνικής κυβέρνησης. Και εδώ, η απάντηση είναι σαφής: Η
σύναψη ενός δανείου με επιτόκια υψηλότερα από αυτά που θα ζητούσε η
Ευρωπαϊκή Ένωση για την παραχώρηση ενός νέου «μνημονιακού» δανείου
είναι, από οικονομικής άποψης, τελείως παράλογη.
Όμως από την άλλη πλευρά είναι από πολιτικής σκοπιάς τελείως λογική στον βαθμό που αυτός ο δανεισμός επιτρέπει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του πελατειακού κράτους χωρίς τους ενοχλητικούς ελέγχους των «ιμπεριαλιστών». «Πολύ φοβάμαι», μας λέει ο αντιπρόεδρος της Δράσης Τ. Αβραντίνης «ότι ο σημαντικότερος λόγος εξόδου στις αγορές είναι η ψηφοθηρία και η ενίσχυση του πελατειακού κράτους - τα οικονομικά πλεονεκτήματα είναι σχετικώς δευτερεύοντα».
Όμως αν στραφούμε προς την πλευρά των αγοραστών των ελληνικών ομολόγων πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πράξη τους; Εκ πρώτης άποψης είναι φυσικά τελείως παράλογη. Είναι τελείως, κατ' αρχάς, παράλογο να δανείζεις με τέτοια συγκριτικά χαμηλά επιτόκια σε κάποιον που μόλις πριν από δύο χρόνια σού έφαγε το 54% των δανεικών. Είναι επίσης παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το πιο χαρακτηριστικό πολιτισμικό γνώρισμα είναι -μετά το τάβλι- οι συνεχείς χρεοκοπίες. Τέλος, είναι τελείως παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το χρέος αγγίζει το 174% του ΑΕΠ. Οσο δε για τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας... όταν το «rebound» -έπειτα από τρία χρόνια ύφεσης, που κατέστρεψε το 25% της εγχώριας οικονομίας- αναμένεται να είναι στην καλύτερη περίπτωση 0,6%, τότε κάθε συζήτηση περιττεύει.
Παρ' όλα αυτά, η πράξη της αγοράς ελληνικών ομολόγων δεν είναι τελείως παράλογη. Μόνο που και εδώ η λογική αυτή δεν θα πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο οικονομικό, όσο στο πολιτικό επίπεδο. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο υπάρχει ενδιαφέρον για τα ελληνικά ομόλογα αυτό -σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζει η κυβέρνηση- δεν έχει καμία σχέση ούτε με τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας ούτε με τα «εντυπωσιακά» αποτελέσματα στα πεδία των αποκρατικοποιήσεων και της μείωσης του κράτους.
Ο ένας και μοναδικός λόγος που κάνει τους επενδυτές να δανείζουν ξανά στην Ελλάδα είναι απλά η διαβεβαίωση του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, ότι «θα κάνει τα πάντα να σώσει το ευρώ». Αυτή τη διατύπωση οι αγορές την ερμηνεύουν ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν πρόκειται να αφήσει καμία χώρα να χρεοκοπήσει, στον βαθμό που κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο την ευρωζώνη.
Ασφαλώς κάπου το έχουμε ξαναδεί το θέαμα. Το είδαμε για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια όταν η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη και τα spreads των ομολόγων της συνέκλιναν με αυτά των Γερμανικών, χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - πλην της τυφλής πίστης ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, ανεξάρτητα από το ποια οικονομική πολιτική ακολουθούν. Χρειάστηκε το πρώτο αρνητικό διεθνές σοκ για να βρεθεί αίφνης η ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με την Ελλάδα να λειτουργεί ως ο «πολιορκητικός κριός» της καταστροφής.
ΣήμεραΣήμερα το story αυτό επαναλαμβάνεται. Και όπως τότε, έτσι και αύριο, αυτό που θα βιώσουμε δεν θα είναι οι αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις ενός καλού ή κακού οικονομικού συστήματος, αλλά οι καταστροφικές επιπτώσεις της εξάρθρωσης των μηχανισμών του οικονομικού συστήματος από τις ολέθριες παρεμβάσεις των πολιτικών - στους οποίους περιλαμβάνεται και ο πρόεδρος της ΕΚΤ.
protagon.gr
Όμως από την άλλη πλευρά είναι από πολιτικής σκοπιάς τελείως λογική στον βαθμό που αυτός ο δανεισμός επιτρέπει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του πελατειακού κράτους χωρίς τους ενοχλητικούς ελέγχους των «ιμπεριαλιστών». «Πολύ φοβάμαι», μας λέει ο αντιπρόεδρος της Δράσης Τ. Αβραντίνης «ότι ο σημαντικότερος λόγος εξόδου στις αγορές είναι η ψηφοθηρία και η ενίσχυση του πελατειακού κράτους - τα οικονομικά πλεονεκτήματα είναι σχετικώς δευτερεύοντα».
Όμως αν στραφούμε προς την πλευρά των αγοραστών των ελληνικών ομολόγων πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την πράξη τους; Εκ πρώτης άποψης είναι φυσικά τελείως παράλογη. Είναι τελείως, κατ' αρχάς, παράλογο να δανείζεις με τέτοια συγκριτικά χαμηλά επιτόκια σε κάποιον που μόλις πριν από δύο χρόνια σού έφαγε το 54% των δανεικών. Είναι επίσης παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το πιο χαρακτηριστικό πολιτισμικό γνώρισμα είναι -μετά το τάβλι- οι συνεχείς χρεοκοπίες. Τέλος, είναι τελείως παράλογο να δανείζεις σε ένα κράτος του οποίου το χρέος αγγίζει το 174% του ΑΕΠ. Οσο δε για τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ελλάδας... όταν το «rebound» -έπειτα από τρία χρόνια ύφεσης, που κατέστρεψε το 25% της εγχώριας οικονομίας- αναμένεται να είναι στην καλύτερη περίπτωση 0,6%, τότε κάθε συζήτηση περιττεύει.
Παρ' όλα αυτά, η πράξη της αγοράς ελληνικών ομολόγων δεν είναι τελείως παράλογη. Μόνο που και εδώ η λογική αυτή δεν θα πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο οικονομικό, όσο στο πολιτικό επίπεδο. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο υπάρχει ενδιαφέρον για τα ελληνικά ομόλογα αυτό -σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζει η κυβέρνηση- δεν έχει καμία σχέση ούτε με τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας ούτε με τα «εντυπωσιακά» αποτελέσματα στα πεδία των αποκρατικοποιήσεων και της μείωσης του κράτους.
Ο ένας και μοναδικός λόγος που κάνει τους επενδυτές να δανείζουν ξανά στην Ελλάδα είναι απλά η διαβεβαίωση του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, ότι «θα κάνει τα πάντα να σώσει το ευρώ». Αυτή τη διατύπωση οι αγορές την ερμηνεύουν ότι ο πρόεδρος της ΕΚΤ δεν πρόκειται να αφήσει καμία χώρα να χρεοκοπήσει, στον βαθμό που κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο την ευρωζώνη.
Ασφαλώς κάπου το έχουμε ξαναδεί το θέαμα. Το είδαμε για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια όταν η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη και τα spreads των ομολόγων της συνέκλιναν με αυτά των Γερμανικών, χωρίς κανέναν λόγο και αιτία - πλην της τυφλής πίστης ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, ανεξάρτητα από το ποια οικονομική πολιτική ακολουθούν. Χρειάστηκε το πρώτο αρνητικό διεθνές σοκ για να βρεθεί αίφνης η ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με την Ελλάδα να λειτουργεί ως ο «πολιορκητικός κριός» της καταστροφής.
ΣήμεραΣήμερα το story αυτό επαναλαμβάνεται. Και όπως τότε, έτσι και αύριο, αυτό που θα βιώσουμε δεν θα είναι οι αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις ενός καλού ή κακού οικονομικού συστήματος, αλλά οι καταστροφικές επιπτώσεις της εξάρθρωσης των μηχανισμών του οικονομικού συστήματος από τις ολέθριες παρεμβάσεις των πολιτικών - στους οποίους περιλαμβάνεται και ο πρόεδρος της ΕΚΤ.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου