"Κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου"
Και λάμπεις διά των απόψεών σου, που είτε διατυπώνεις στις στήλες της εφημερίδας σου, είτε στο δελτίο ειδήσεων που συμμετέχεις καθημερινά. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως, scripta manennt. Διότι από τότε που υπάρχουν τα... “βίντεα” και ο προφορικός λόγος καταγράφεται.
Ναι λοιπόν, σ' αυτό το δημόσιο "διάλογο", είμαι αυτόκλητος μάρτυρας. Όχι υπεράσπισης βέβαια. Τι ανάγκη έχει η γραφίδα του φίλου και συντρόφου μου από υπερασπιστές.
Μάρτυρας είμαι και με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια της λέξης. Με τα μάτια μου διάβασα αυτά που έγραψες και με τα αφτιά μου σε άκουσα να τα λες. Και δεν ήμουν μόνος. Μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες μάτια και αφτιά μπορούν να το ισχυριστούν.
Και μαζί και με κάποια εκατομμύρια (ναι όπως το διαβάζεις) συνέλληνες, μάρτυρας κι εγώ (υπό την έννοια του θύματος -αν με εννοείς) αυτής της πολιτικής που με τόση θέρμη διαφημίζεις στις καθημερινές σου παρεμβάσεις.
Λάμπεις λοιπόν Μπάμπη μου και επομένως δεν μπορείς να αποφύγεις τους λαϊκούς χαρακτηρισμούς. Κι επειδή δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε δύο σημεία (εκτός κι αν έχεις ιδιότητες ηλεκτρονίου), στο studio του σταθμού σου για παράδειγμα και στο καφενείο της γειτονιάς ή στο καθιστικό του άνεργου ή του εργαζόμενου με το δεφτέρι των καθημερινών υπολογισμών ανά χείρας, σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως, ο χαρακτηρισμός καραγκιόζης είναι από επιεικής έως απαλός σα χάδι. Δε διανοείσαι τι ακούς!
Ευτυχώς βέβαια για σένα, δεν είσαι μόνος. Και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σου στην άλλη μεριά της Αττικής, ακούν τα ίδια και χειρότερα. Έτσι είναι και μην καμώνεσαι πως τάχα το αγνοείς. Μπορεί -και είμαι σχεδόν βέβαιος- οι παρέες σου και οι άνθρωποι που εμφορούνται με τις ίδιες με σένα απόψεις, να σε συγχαίρουν ή να σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη για το θάρρος και τη ρηξικέλευθη τάχα αρθρογραφία σου . Δεν ανήκουμε όμως στην ίδια Ελλάδα. Εμείς, καμιά δεκαριά εκατομμύρια δηλαδή, ανήκουμε στην Ελλάδα της κρίσης με τις γνωστές συνέπειές της κι εσείς (μια δράκα ανθρώποι) αυτοί που τη δημιουργήσατε ή (όπως στην περίπτωσή σου) αναλάβατε εργολαβικώς να υπερασπιστείτε δημόσια. Δικαίωμά σας (τρόπος του λέγειν). Και δικαίωμά μας και να σας κρίνουμε και να σας χαρακτηρίζουμε και να σας ανατρέψουμε σε τελευταία ανάλυση.
Κανένας δε σε στοχοποιεί. Αν όμως θεωρείς τον εαυτό σου στόχο, ψάξε στις δημόσιες παρεμβάσεις σου. Δες το διαζύγιο που έχεις πάρει απ' τις καθημερινές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού και πάψε να προκαλείς. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι υπερβολικά αντιπαθής.
Και για να τελειώνουμε. Δε νομιμοποιούμαι με κανένα τρόπο να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Σου λέω όμως, ως καθημερινός αναγνώστης του Ριζοσπάστη, πως είμαστε πάρα πολλοί, που αρχίζαμε την ανάγνωση της εφημερίδας απ' την τελευταία σελίδα, όπου αρθρογραφούσε ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Αυτά (προς το παρόν).
Διονύσης Τσακνής
Ναι λοιπόν, σ' αυτό το δημόσιο "διάλογο", είμαι αυτόκλητος μάρτυρας. Όχι υπεράσπισης βέβαια. Τι ανάγκη έχει η γραφίδα του φίλου και συντρόφου μου από υπερασπιστές.
Μάρτυρας είμαι και με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια της λέξης. Με τα μάτια μου διάβασα αυτά που έγραψες και με τα αφτιά μου σε άκουσα να τα λες. Και δεν ήμουν μόνος. Μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες μάτια και αφτιά μπορούν να το ισχυριστούν.
Και μαζί και με κάποια εκατομμύρια (ναι όπως το διαβάζεις) συνέλληνες, μάρτυρας κι εγώ (υπό την έννοια του θύματος -αν με εννοείς) αυτής της πολιτικής που με τόση θέρμη διαφημίζεις στις καθημερινές σου παρεμβάσεις.
Λάμπεις λοιπόν Μπάμπη μου και επομένως δεν μπορείς να αποφύγεις τους λαϊκούς χαρακτηρισμούς. Κι επειδή δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε δύο σημεία (εκτός κι αν έχεις ιδιότητες ηλεκτρονίου), στο studio του σταθμού σου για παράδειγμα και στο καφενείο της γειτονιάς ή στο καθιστικό του άνεργου ή του εργαζόμενου με το δεφτέρι των καθημερινών υπολογισμών ανά χείρας, σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως, ο χαρακτηρισμός καραγκιόζης είναι από επιεικής έως απαλός σα χάδι. Δε διανοείσαι τι ακούς!
Ευτυχώς βέβαια για σένα, δεν είσαι μόνος. Και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σου στην άλλη μεριά της Αττικής, ακούν τα ίδια και χειρότερα. Έτσι είναι και μην καμώνεσαι πως τάχα το αγνοείς. Μπορεί -και είμαι σχεδόν βέβαιος- οι παρέες σου και οι άνθρωποι που εμφορούνται με τις ίδιες με σένα απόψεις, να σε συγχαίρουν ή να σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη για το θάρρος και τη ρηξικέλευθη τάχα αρθρογραφία σου . Δεν ανήκουμε όμως στην ίδια Ελλάδα. Εμείς, καμιά δεκαριά εκατομμύρια δηλαδή, ανήκουμε στην Ελλάδα της κρίσης με τις γνωστές συνέπειές της κι εσείς (μια δράκα ανθρώποι) αυτοί που τη δημιουργήσατε ή (όπως στην περίπτωσή σου) αναλάβατε εργολαβικώς να υπερασπιστείτε δημόσια. Δικαίωμά σας (τρόπος του λέγειν). Και δικαίωμά μας και να σας κρίνουμε και να σας χαρακτηρίζουμε και να σας ανατρέψουμε σε τελευταία ανάλυση.
Κανένας δε σε στοχοποιεί. Αν όμως θεωρείς τον εαυτό σου στόχο, ψάξε στις δημόσιες παρεμβάσεις σου. Δες το διαζύγιο που έχεις πάρει απ' τις καθημερινές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού και πάψε να προκαλείς. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι υπερβολικά αντιπαθής.
Και για να τελειώνουμε. Δε νομιμοποιούμαι με κανένα τρόπο να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Σου λέω όμως, ως καθημερινός αναγνώστης του Ριζοσπάστη, πως είμαστε πάρα πολλοί, που αρχίζαμε την ανάγνωση της εφημερίδας απ' την τελευταία σελίδα, όπου αρθρογραφούσε ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Αυτά (προς το παρόν).
Διονύσης Τσακνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου