radical revolution

“To Κουτί της Πανδώρας”

Πριν από μερικές ημέρες, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, άλλοτε νομάρχης Maκεδονίας, της καρδιάς δηλαδή της ΝΔ,  καταδικάστηκε σε φυλάκιση 11 μηνών για παράβαση καθήκοντος και απιστία.

Ο υπερΝομάρχης, δεν επέβαλε πρόστιμα σε όσους ήταν υπεύθυνοι για τη ρύπανση της λίμνης Κορώνειας και αφού αναγκάστηκε υπηρεσιακά να προχωρήσει σε ποινές, το έκανε με γενναίο κούρεμα. Δεν είναι η πρώτη καταδίκη του Ψωμιάδη. Έχει καταδικασθεί και πάλι, γιατί με ανάλογο τρόπο έσβηνε πρόστιμα σε πρατήριο που κατ’ επανάληψη είχε εντοπιστεί να νοθεύει πετρέλαιο.

Ο Ψωμιάδης αντιμετωπίζει ακόμη, δύο ακόμη μεγάλες δικογραφίες.  Η μία, αφορά έργα για τα οποία, αντί να προκηρύξει διαγωνισμό, τα έσπαγε σε κομμάτια για να μπορεί να τα δώσει με απευθείας αναθέσεις. Η άλλη δικογραφία, αφορά παράνομες προσλήψεις. Δεν έχει φτάσει σε δόξα φυλακίσεων τον υπερδήμαρχο της ΝΔ, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, αλλά έχει μια σταθερή πορεία. Ντέρμπι θα γίνει μεταξύ τους.

Υπάρχουν βέβαια δεκάδες ακόμη περιπτώσεις, που παρά τα (ελάχιστα) δημοσιεύματα της εποχής, δεν οδήγησαν σε εισαγγελικές έρευνες. Τα βιβλία για μια επιχείρηση του Ψωμιάδη κάηκαν, για παράδειγμα σε πυρκαγιά, όταν υπήρξαν καταγγελίες για εικονικά τιμολόγια.

Στην πρόσφατη δίκη, ο Ψωμιάδης ήταν τυχερός. Δικάστηκε  ως ένας ανώνυμος πορτοφολάς. Τα κανάλι που κάποτε τον συνόδευαν, προκειμένου να καταγράψουν τις ρήσεις βαριού λαϊκού πατριωτισμού, διανθισμένου με ευθύτητα πίστας, ήταν απόντα. Ούτε τις ποινές κατέγραψαν, ούτε όσα ψέλλισε ο Ψωμιάδης περί αθωότητας. Εγκαταλελειμμένος στο εδώλιο ως κοινός κλέφτης, δεν μπόρεσε να αρθρώσει τα επιχειρήματα περί κράτους των Αθηνών και πολιτικών διώξεών του, γιατί (φευ!) δεν υπήρχε κανένας για να τα καταγράψει.

Ήταν μόνος απέναντι στη νομική πραγματικότητα. Ούτε καν   ο Αυτιάς δεν θέλησε να του δώσει βήμα, αυτός που κάποτε αναφωνούσε με έκπληξη παρθένας σε οίκο ανοχής «τι μου λέτε κύριε Νομάρχη μου;». Ο Αυτιάς, που κάποτε έπαιξε συνέντευξη του Ψωμιάδη δύο φορές, φορώντας τη δεύτερη φορά άλλο κουστούμι και κάνοντας fake ερωτήσεις και μοντάζ για να κατατροπώσει τον ανταγωνισμό, παρουσιάζοντάς την ως δεύτερη συνέντευξη. Τόση πέραση είχε ο κυρ νομάρχης. Αλλά και τόσο κατάπτυστος,  ο Αυτιάς.

Σήμερα, μοιάζει σαν κάποιος να έσβησε τον Παναγιώτη Ψωμιάδη με το τηλεκοντρόλ από τα κανάλια και την πολιτική ζωή. Δεν υπάρχουν μιντιακοί υμνητές, δημοσιογράφοι που τον ρωτούν με επιτηδευμένη αφέλεια και αρχισυντάκτες, που να επενδύουν στη χωρίς νόημα επιθετικότητα των ίδιων κατασκευασμένων λογιδρίων για τη ριγμένη Θεσσαλονίκη.

 Άλλωστε, και ο ίδιος δεν έχει καμία όρεξη πλέον να ντυθεί κολομπίνα ή Ζορό, να τραγουδήσει, να ιππεύσει, να πετάξει χαρταετό ή να αναζητήσει την ημέρα γενεθλίων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το ωροσκόπιο της αδελφής του της γοργόνας.

Ο Ψωμιάδης είναι στο στάδιο της στημένης λεμονόκουπας.           Η τελευταία του προσπάθεια να δημιουργήσει πολιτικό κόμμα  και να πιέσει τη ΝΔ προς μια υποστήριξή του, όχι μόνο δεν απέδωσε αλλά απέδειξε πως το παιχνίδι έχει λήξει.  Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης χρησιμοποίησε και χρησιμοποιήθηκε.

 Χρησιμοποίησε τα κανάλια, την πολιτική και πολύ περισσότερο τον απλό κόσμο, που πίστευε πως όλα τα δεινά της χώρας προέρχονται, από την αδικία απέναντι στη Θεσσαλονίκη και το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ δεν παίρνει πρωτάθλημα. Χρησιμοποίησε   τις έννοιες της πατρίδας και της Δικαιοσύνης πάνω σ’ ένα προσωπικό μοτίβο, που περιείχε μπόλικη κοροϊδία, επικινδυνότητα και συμφέροντα. Οι καταδίκες του είναι μια απόδειξη.   

Η παλαιοκομματική του λογική, μπήκε στην υπηρεσία της τηλεόρασης και έγινε θέαμα και τηλεθέαση, το οποίο επέστρεψε στον ίδιο ως αναγνωρισιμότητα την οποία ταύτισε λανθασμένα με τη λαοφιλία.

[Κάτι σαν την Θώδη, αν έχετε ακούσει… @radical30]                

Ο Ψωμιάδης όμως, χρησιμοποιήθηκε από τον πολιτικό του χώρο ως λαγός. Η ΝΔ, έχοντας ταυτίσει τον όρο του αγωνιστή με καρικατούρες που λένε χοντράδες στην τηλεόραση, ανέθεσε στον Ψωμιάδη τον ρόλο της έκθεσης. Ο Ψωμιάδης έλεγε φωναχτά αυτά που ψιθύριζαν στους διαδρόμους και δεν ήθελαν να χρεωθούν. Έβγαζε τη βρώμικη δουλειά (όχι πάντα μόνο πολιτική) και κρατούσε το κοινό του σε ένα φτωχό επίπεδο πολιτικής αναζήτησης, όπου απουσίαζε η σκέψη και πλεόναζαν οι σημαίες, οι σάρισες, η μπουρδολογία καφενείου και η τεστοστερόνη.

Η προσπάθεια που έγινε να ταυτιστεί ο λαϊκισμός με την αυθεντικότητα και η πολιτική αγραμματοσύνη με τη λαϊκή μάχη, εξάντλησε τα όρια και τη χρησιμότητά της. Τώρα ο Ψωμιάδης είναι μια στημένη λεμονόκουπα, για την οποία σε λίγο κανένας δεν θα θέλει να θυμάται πως χρησιμοποίησε στην πολιτική σούπα του. Μοιραία τράβηξαν τα καλώδια από το πολιτικό πτώμα του Ψωμιάδη και τον αποσυνέδεσαν από την εντατική. Και την τηλεόραση φυσικά.

Άλλωστε τώρα υπάρχει ο Άδωνις, ο Ντινόπουλος, η Βούλτεψη... 

Κώστας Μπαξεβάνης