radical revolution

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ…

Γράφει ο Χαρίτων Τομπουλίδης*

Πριν μερικά χρόνια, σε μια έρευνα που έγινε στη Σουηδία για το ποια είναι η πιο όμορφη σουηδική λέξη, το αποτέλεσμα ήταν η λέξη «nostalgi». Μια λέξη που δεν είναι σουηδική αλλά αρχαιοελληνική.

«Νοσταλγία», μια όντως πολύ όμορφη λέξη, με πολύ όμως πόνο στο νόημά της. «Άλγος» -πόνος- για τον «νόστο» -την επιστροφή στην πατρίδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν του μετανάστη, και ακόμη περισσότερο του πρόσφυγα, για την επιστροφή του στην πατρίδα. Ποιος λοιπόν θέλει οικιοθελώς να υποστεί τον πόνο αυτό; Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος.

 Σκεφτείτε λοιπόν τον πόνο που έχουν εκατομμύρια άνθρωποι που εξαναγκάζονται να αφήσουν την πατρίδα τους και να φύγουν σε άλλα μέρη. Ο αριθμός τους, σύμφωνα με πηγές των Ηνωμένων Εθνών, από το 1994 μέχρι το 2012 έφτανε τα  45.200,000. Πάνω από 45 εκατομμύρια άνθρωποι!

Αν μπορούσαμε να τους βάλουνε σ’ ένα κράτος δικό τους, θα ήταν το 24ο πιο πολυπληθές κράτος του κόσμου. Πού βρίσκονται όμως αυτοί οι πρόσφυγες σήμερα; Στα τέλη του 2012 βρίσκονταν με αύξουσα σειρά, από τη χώρα με τους περισσότερους πρόσφυγες προς την χώρα με τους λιγότερους, στις εξής χώρες:

1)  Πακιστάν 2) Ιράν 3) Γερμανία 4) Κένυα 5) Συρία- που σήμερα εξάγει πρόσφυγες αντί να εισάγει 6) Αιθιοπία 7) Τσαντ 8) Ιορδανία 9) Κίνα και 10) Τουρκία.

2)  Που βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Η.Π.Α. οι χώρες του G7; Πουθενά. Αυτές που δημιούργησαν αυτό το προσφυγικό κύμα απουσιάζουν. Αντ’ αυτού ονομάζουν το μεγάλο αυτό προσφυγικό κύμα, κύμα «παράνομων μεταναστών» και ταΐζουν μ’ αυτό τα ψάρια της Μεσογείου.

Το 1990, στα πλαίσια της εβδομάδας για την αφύπνιση της Ευρώπης για τα μεταναστευτικά ρεύματα που θα έρχονταν, το BBC πρόβαλε, συγχρόνως με πολλά άλλα κράτη, μια ταινία που τη χρηματοδότησε το ίδιο. Εγώ την είδα στη σουηδική τηλεόραση. Η ταινία είχε τον τίτλο: «The March»…«Η πορεία».

Το μαρς των Αφρικανών, που με σύνθημα το: «Εμείς είμαστε φτωχοί, επειδή εσείς πλουτίσατε σε βάρος μας», ξεκινούσε από τα βάθη της Αφρικής με προορισμό την Ευρώπη. Η μόνη τους πύλη τότε ήταν ο βράχος του Γιβλαλτάρ και με τις βάρκες τους προσπαθούσαν να περάσουν στην Ευρώπη.

Πώς τους αντιμετώπιζε τότε η Ευρώπη; Με κανόνια και βόμβες που τους βούλιαζαν τις βάρκες. Έτσι τελείωνε το έργο. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, οι πορείες γίνονται και από την Αφρική και από την Ασία. Την Αφρική την ξεζουμίσαμε από τα ορυκτά και τα επίγεια πλούτη της -αν και τώρα πάμε να πάρουμε και τις 17 σπάνιες γαίες της επίσης- και πάμε να ξεζουμίσουμε τελείως και την Ασία.

Το Γιβραλτάρ όμως, όπως και ο Έβρος, μπαζώθηκαν καλά και δεν μπορούν οι πρόσφυγες να μπουν από εκεί. Έτσι παίρνουν τον θαλάσσιο δρόμο και καταλήγουν στις Λαμπεντούζες και τα καταγώγια των νησιών του Αιγαίου και της Αθήνας, όσοι δεν καταλήγουν βορά στα δόντια των ψαριών. Αυτούς που επιζούν, εμείς, οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, τους ονομάζουμε «παράνομους μετανάστες» και τους επιστρέφουμε στους σφαγείς τους από τους οποίους δραπέτευσαν για να ζήσουν σαν ήσυχοι άνθρωποι. Ντροπή και αίσχος μας!!

*Ο Χαρίτων Τομπουλίδης, είναι πολιτισμένος Ευρωπαίος πολίτης.

Πηγή: protagon.gr