Η ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ

«Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».

Την φράση την γνωρίζω εδώ και εβδομήντα χρόνια. Την ανέφερε, την ερμήνευσε και την ανέλυσε, στους μαθητές της 1ης Τάξης της ‘’Ευαγγελικής Σχολής’’, δηλαδή του τότε 8τάξιου Γυμνασίου Νέας Σμύρνης, ο καθηγητής των Ελληνικών και Ιστορίας, ο αείμνηστος Νίκος Σιφάκης. Ήταν χειμώνας του 1943 και η ‘Ελλαδα τελούσε υπό Γερμανική Κατοχή.

Θα έλεγα σήμερα, ότι η ατμόσφαιρα και η ποιότητα της Σχολής, των Διδασκάλων αλλά και των μαθητών, ήταν, σε σύγκριση με την εποχή, των, ας πούμε, σημερινών 45ντάρηδων, τόσο διαφορετική, όσο η ελληνική κοινωνία της Κατοχής με την σημερινή. Αυτή ακριβώς η αναδρομή είναι που κάνει, όσο ποτέ πιο αληθοφανή, τη βάσιμη άποψη, ότι: οι Εποχές δημιουργούν τους Ανθρώπους τους, και όχι το αντίθετο.

Από τότε που υπήρξαν οι Άνθρωποι και με την ανάγκη της συνύπαρξης, για λόγους έστω επιβίωσης, αλλά και άλλων συνθηκών, πάντα υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί, οι δυνατοί και οι μη, οι δίκαιοι και οι άδικοι και… πάει λέγοντας.

Αν σκεφτούμε λογικά, θα συμπεράνουμε ότι ο άνθρωπος ήταν από τη Δημιουργία του, σαν είδος, φτιαγμένος έτσι, ώστε χωρίς μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους του, να κυριαρχήσει στο Ζωικό βασίλειο. Διέθετε όλα τα απαραίτητα προσόντα, τα γνωστά σε όλους μας.

‘Ετσι, κανένα άλλο ζώο, το πιο άγριο, το πιο δυνατό, το ταχύτερο- σε σύγκριση με τον άνθρωπο, δεν μπόρεσε να αποφύγει τη μοίρα του. Γιατί; Διότι, κανένα από όλα τα άλλα ζώα, δεν διαθέτει το πνεύμα, τη σκέψη, τη λογική και αυτό τον πλούτο των συναισθημάτων του ανθρώπου.

Υπάρχουν ζώα που είναι σαρκοβόρα. Μα και ο άνθρωπος είναι… Όμως τα ζώα δεν έχουν ανακαλύψει το ψυγείο και την κονσέρβα. Εμείς το κάναμε! Γιατί είμαστε άπληστοι…

Υπάρχουν ζώα, της στεριάς, του αέρα ή της θάλασσας που είναι γεννημένοι δολοφόνοι. Είναι κανόνας και όπλο επιβίωσης. Αλλά ερωτώ τώρα, μάλλον αφελώς. Πως εκτελούν τον εκάστοτε αντίπαλο; Σε μια μάχη σώμα με σώμα, ή με μια μεγάλη μπουκιά ή ακόμη και με δηλητήριο, που δεν είναι όμως ιατρικό ή χημικό κατασκεύασμα. Είναι απλά η δύναμη του ισχυρότερου, αυτό που λέμε, ότι ‘’το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο’’.

Εμείς, αντίθετα, έχουμε εξαντλήσει την έννοια και τις δυνατότητες ακόμη και των όπλων και έχουμε φθάσει στο ‘’ράντισμα’’. Και δεν ραντίζουμε μόνο τα ζώα… Τώρα ραντίζουμε και τους συνανθρώπους μας. Με ποιά ακριβώς ουσία, με τι αέριο, δεν γνωρίζω. Αν όμως έπρεπε να της δώσω εγώ, σώνει και καλά, μια επιστημονική ονομασία... θα την εύρισκα.

***

Πλάτιασα ασφαλώς, αλλά αυτή είναι η αδυναμία μου. Δεν γράφω κάποιο άρθρο, για πάρτη μου γράφω, για εκτόνωση ψάχνομαι, είναι περασμένα μεσάνυχτα και αντί να πάρω ένα lexotanil 3m, αμπελοφιλοσοφώ… Για τη ματαιότητα της ζωής των ανθρώπων, πάντως, ήθελα να πω δύο λόγια…

Λοιπόν, με τα χρόνια και τη πείρα της ζωής, ένιωσα και βίωσα τη σοφία αυτής της φράσης, αν και δεν θυμάμαι σε ποιόν ανήκει. Τούτη στιγμή… μου αρκεί η αλήθεια της.

Έχω με τα χρόνια αποκτήσει κάποιες προσωπικές βεβαιότητες… είναι οι αλήθειες μου. Δεν τις αμφισβητώ πλέον, αν και δεν δέχομαι εύκολα ή και καθόλου τα ‘’θέσφατα’’.   Για τη ματαιότητα δεν το συζητώ, όμως… Πάει, τέλειωσα μ’ αυτό. Τι να συζητήσω και με ποιόν για θέματα ψυχής; Είναι τα συναισθήματα των ανθρώπων που με έπεισαν γι αυτό.

Ο συναισθηματικός κόσμος των ανθρώπων είναι ένας ανεξερεύνητος λαβύρινθος. Και όπως ο άνθρωπος κυριάρχησε στο βασίλειο των ζώων με αυτές του τις δυνατότητες, έτσι και με ορισμένα από τα συναισθήματα του, σκάβει τον ίδιο του τον λάκκο. Ας αναφέρω μερικά; Απληστία, υποκρισία, δόλος, ψεύδος, προδοσία, μισαλλοδοξία, φθόνος, ματαιοδοξία και και…

Όλα για το τίποτα! Αν είναι σωστή η φράση περί ματαιότητας, άλλο τόσο είναι σωστή και η φράση: ‘’Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μας, δεν είναι πράγματα’’.

Οπότε; Καλό μας ξημέρωμα…

@radical30                                                                                                           07.01.14 (02:24)