Ένα κείμενο του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένο και αφιερωμένο στον Άρη Βελουχιώτη, τον "Αρχηγό των Ατάκτων"....
«Το υστερόγραφο της δόξας»
Του Γιάννη Ρίτσου
Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα
παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει
-κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του
οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω, που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον Άρη Βελουχιώτη.
Γιάννης Ρίτσος
==============================
Βίντεο από την εκπομπή "Άξιον Εστί" του Βασίλη Βασιλικού στη ΕΡΤ
http://youtu.be/hojZHF7LfTc
===============================
Ο άγνωστος γάμος Άρη Βελουχιώτη - Ειρήνης Παππά.
Παραθέτουμε με συντομία δύο πληροφορίες σχετικά με τον Άρη Βελουχιώτη, που ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν.
1η Πληροφορία (Η συμβολή του Άρη σε δύο αποδράσεις του Ζαχαριάδη)
Το 1929 ο Νίκος Ζαχαριάδης, τότε ηγετικό στέλεχος της ΟΚΝΕ και αργότερα ηγέτης του ΚΚΕ, ήταν προφυλακισμένος στις φυλακές της Παλιάς Στρατώνας, κατηγορούμενος για το φόνο του αρχειομαρξιστή – τροτσκιστή Γεωργοπαπαδάτου. Τότε, το ΚΚΕ ζήτησε από τον Άρη Βελουχιώτη να οργανώσει την απόδραση του Ζαχαριάδη. Ο Άρης κατέστρωσε ένα σχέδιο απόδρασης που είχε απόλυτη επιτυχία.
Το 1926 ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν κλεισμένος στις φυλακές του Γεντί Κουλέ. Χάρη στη βοήθεια του Άρη Βελουχιώτη κατάφερε να αποδράσει.
2η Πληροφορία (Ο άγνωστος γάμος του Άρη Βελουχιώτη)
Στις 30 Δεκεμβρίου 1944, ο Άρης Βελουχιώτης, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, είχε παντρευτεί την Ειρήνη Λελέκου, δηλαδή την μετέπειτα διάσημη ηθοποιό Ειρήνη Παππά. Το αποδεικτικό στοιχείο για το γάμο του Άρη Βελουχιώτη με την διεθνώς καταξιωμένη ηθοποιό Ειρήνη Παππά είναι μια ληξιαρχική πράξη γάμου που βρίσκεται στην Υπάτη Φθιώτιδος.
Τη δεκαετία του 1990, μια γυναίκα με το όνομα Αικατερίνη Μακρυγιάννη (γεννημένη τον Απρίλιο του 1945) δηλώνει ότι είναι η κόρη του Άρη Βελουχιώτη και της Ειρήνης Παππά. Το ίδιο υποστηρίζουν και οι θετοί γονείς της και ο Παπα-Ανυπόμονος (μέλος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ) και η αντάρτισσα Ντίνα Στεφανή.
Η Κατερίνα Μακρυγιάννη το 2005 άσκησε αγωγή κατά της Ειρήνης Παπά, ζητώντας να αναγνωριστεί ως κόρη της ηθοποιού και του Άρη Βελουχιώτη. Επίσης έχει ζητήσει να γίνει εξέταση DNA. Οι δύο γυναίκες βρίσκονται σε δικαστική διαμάχη. Η Σοφία Μηλά, δικηγόρος της Ειρήνης Παππά, είχε δηλώσει ότι : «το Πολυμελές Πρωτοδικείο Καρδίτσας δεν εξέδωσε απόφαση ούτε αποφάνθηκε ότι επιβάλλεται τέτοια εξέταση, ούτε παράγγειλε να γίνει εντός δύο μηνών». Το 2005 ο Κωνσταντίνος Αλεξίου, αντάρτης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, κατέθεσε στο Δικαστήριο, ως μάρτυρας, ότι η Ειρήνη Παππά γέννησε την Κατερίνα Μακρυγιάννη στις 21 Απριλίου 1945.
Πέμπτη, 25 Ιουλίου 2013, 13:29
πηγή: zougla.gr
============================
http://youtu.be/bemQvjovsFc
Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης
18:21, 16 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/15323
'Αρης Βελουχιώτης: ο Αρχηγός των Ατάκτων
Enlarge this imageReduce this image Click to see fullsize
Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος
O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης.
Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το θάνατο του. Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης. Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο.
Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945,
από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων», με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου.
«O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό, έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα, ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας. O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του;
- Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα.
- Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο. Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν
ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Μαζί με τους αντάρτες του, ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει, το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία, ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον Ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους.
Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες... Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι.
Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο, παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο. Οι μάχες είναι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν, να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου.
Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι, ξεκινούν για τη Μεσούντα. Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες
του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί.
Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει.
Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια...
Η σορός του αποκεφαλίζεται και την επόμενη μέρα, το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια, οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του. H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης.
Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες.Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος
******************************
"Άρης", ο μεγάλος αρχηγός της Εθνικής Αντίστασης.
http://youtu.be/Y3-YyiOXqDg
Η τύχη του ελληνικού λαού ήταν ότι εκείνη την κρίσιμη ώρα βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να την οδηγήσει στο όραμά της. Η Ελλάδα πέτυχε το "άστρο" του Άρη Βελουχιώτη σε όλο του το μεγαλείο. Ο Βελουχιώτης έγινε εύκολα ο "Άρης" του ελληνικού λαού. Μιλούσε τη γλώσσα του. Δεν είχε σχέση με τη "χλαπάτσα" των Αθηνών. Μισούσε τους ξένους ιμπεριαλιστές εξίσου. Δεν ξεχώριζε τους Γερμανούς από τους Άγγλους ή τους Γάλλους. Ούτε καν τους Σοβιετικούς, παρ' όλο το "κομμουνιστικό" του παρελθόν. Αυτός είπε το περίφημο …"όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουν", αναφερόμενος σε Σοβιετικούς.
Αυτός ο άνθρωπος ενέπνευσε τον ελληνικό λαό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Σε μια στιγμή που όλα έδειχναν χαμένα. Αυτός στάθηκε πρώτος όρθιος και έγινε το πρότυπο για χιλιάδες Έλληνες. Αυτός απέκτησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και γι' αυτό ο λαός τού εμπιστεύτηκε τα παιδιά του. Ολόκληρη η εικόνα του ήταν ένας συμβολισμός.
Τα γένια του τον διαφοροποιούσαν από την αστική "καθωσπρεπική" χλαπάτσα της Αθήνας. Ο τεράστιος σταυρός στο στήθος του αποτελούσε εγγύηση για τον αγράμματο λαό ότι δεν επρόκειτο για κάποιον άθεο ΚΚΕ φασίστα. Ο λόγος του ήταν καθαρά πατριωτικός. Τα επιχειρήματά του πάντα στόχευαν στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Ο λαός τον άκουγε γιατί τον εμπιστευόταν, αλλά και γιατί καταλάβαινε τι του έλεγε. Ο λαός τον πλαισίωνε, γιατί πίστευε στο όραμα που του περιέγραφε και όχι στο "κομμουνιστικό" όραμα.
Το μόνο μειονέκτημα του Άρη ήταν η ιδεολογική του "καταγωγή". Ήταν μειονέκτημα για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν γιατί επέτρεπε στην προπαγάνδα των εχθρών του να μεταφέρει την προσωπική του ιδιομορφία στο έργο του. Στο έργο που δημιουργούσε από κοινού με τους συντρόφους του. Επέτρεπε στην προσωπική του ιδεολογία να χαρακτηρίζει το ΕΑΜ. Ο "κόκκινος" Άρης έδινε "χρώμα" στο ΕΑΜ. Αυτό ήταν τόσο άδικο όσο και λάθος, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η ατομικότητα από τη συλλογικότητα.
Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του κάνει τις επιλογές του. Αυτές τον χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές όμως ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις, οι οποίες δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν στο προσωπικό επίπεδο. Απαιτούν συστράτευση ανθρώπων για την επίτευξη των κοινών τους στόχων. Αυτή η συστράτευση αναγκαστικά περιορίζει την ατομικότητα. "Κόβεις" ιδιομορφίες, για να πετύχεις την απαραίτητη ομοιότητα που απαιτεί ο κοινός στόχος με άλλους διαφορετικούς, οι οποίοι μοιράζονται μαζί σου τον στόχο αυτόν.
Η συλλογικότητα από εκεί και πέρα κρίνεται με βάση τις πράξεις και τους στόχους του συνόλου. Δεν έχει σχέση με το αρχικό ποιόν αυτού που δημιούργησε το σύνολο και έθεσε τους κοινούς στόχους του συνόλου. Όποιος κι αν δημιουργούσε το ΕΑΜ, θα κρινόταν γι' αυτά που πρέσβευε το ΕΑΜ και όχι για την αρχική του ατομικότητα. Αυτά τα οποία πρέσβευε το ΕΑΜ ήταν εκείνο το μέσο το οποίο πολλαπλασίαζε τα μέλη του.
Ο Άρης και ο κάθε Άρης αναγκαστικά κάτι ήταν στην προηγούμενή του ζωή. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει κανέναν και δεν μεταφέρεται στο έργο του, εφόσον το έργο δεν είναι ατομικό. Στο έργο αυτό συμμετέχουν κι άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες. Αν δηλαδή ο Άρης ήταν στην προηγούμενη ζωή του ακτιβιστής οικολόγος, τι θα ήταν ο ΕΛΑΣ; Ένοπλο κίνημα για τη διάσωση της ελληνικής πανίδας; Τι θα ήταν οι μαχητές του; Στελέχη του Αρκτούρου;
Το θέμα λοιπόν είναι να γνωρίζει κάποιος το καταστατικό μιας οργάνωσης. Από αυτό κρίνεται τόσο ο ιδρυτής της όσο και οι συνοδοιπόροι του. Αυτό διαβάζει ο κάθε υποψήφιος, που θέλει να συμμετάσχει στην προσπάθειά τους. Όταν λοιπόν κρίνεται το ΕΑΜ, πρέπει κάποιος να γνωρίζει το καταστατικό του. Με βάση αυτό κρίνονται τα πάντα. Με βάση αυτό κρίνονται οι συμμετέχοντες σ' αυτό.
Τι λέει λοιπόν αυτό το καταστατικό;
Σ' ό,τι αφορά την ανάπτυξη του κοινού μετώπου μεταξύ όλων των ελληνικών οργανώσεων, που πολεμούν τον κατακτητή, είναι απόλυτα ενωτικό.
1. ...Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οποιαδήποτε οργάνωσις δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις της σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις της εις την ανάγκην του εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης της απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν ιδρυτικόν.
Το ΕΑΜ δηλαδή ήταν ανοικτό σε όλες τις οργανώσεις με μόνο κριτήριο τον πατριωτισμό και την τιμιότητα. Ήταν ανοικτό, για να μετατραπεί σε ενιαίο μέτωπο όλων των ελληνικών οργανώσεων εναντίον των κατακτητών. Ήταν εθνικό μέτωπο και δεν ήταν μέτωπο κομμουνιστικών οργανώσεων. Δεν κάνει αναφορά σε ιδεολογικές προτιμήσεις. Από εκεί και πέρα το καταστατικό του προσδιορίζει τους στόχους της οργάνωσης.
2. Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:
α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ, αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξη εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου διακυβερνήσεώς του.
Ακολουθούν άρθρα δευτερεύουσας αξίας, τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στο επίπεδο που αναφερόμαστε. Αυτοί λοιπόν ήταν οι στόχοι του ΕΑΜ. Από πού προκύπτει σχέση αυτής της οργάνωσης με την ιδεολογία του κομμουνισμού; Μπορεί κάποιος με βάση αυτό το καταστατικό να χαρακτηρίσει τα μέλη του ΚΚΕδες ή φασίστες; Μπορεί κάποιος με βάση το ίδιο καταστατικό να χαρακτηρίσει το ΕΑΜ "κομμουνιστικό", επειδή ο ιδρυτής του είχε ιδεολογική "προτίμηση", όταν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους πάντες να έχουν ανάλογη "προτίμηση", την οποία θα την εκφράσουν ελεύθερα μετά την απελευθέρωση;
Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος για τον οποίο είπαμε ότι ήταν μειονέκτημα του Βελουχιώτη η ιδεολογική του καταγωγή. Τον καθιστούσε εύκολο θύμα της οποιασδήποτε προπαγάνδας —απ' όπου κι αν αυτή προερχόταν— και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο και στην οργάνωση, της οποίας ήταν ηγέτης. Πρώτα έπεσε θύμα της προπαγάνδας του ΚΚΕ και κατόπιν έπεσε θύμα της προπαγάνδας της ΔΕΞΙΑΣ. Πρώτα οι ΚΚΕδες θεώρησαν εξαιτίας του το ΕΑΜ δικό τους και μετά οι ΔΕΞΙΟΙ —και πάλι εξαιτίας του— θεώρησαν το ΕΑΜ κομμουνιστικό.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ήταν μειονέκτημα η ιδεολογική "καταγωγή" του Βελουχιώτη έχει σχέση με τη δική του συμπεριφορά. Ήταν ένας από τους κομμουνιστές, ο οποίος είχε βασανιστεί γι' αυτά που πίστευε. Ήταν ένας κομμουνιστής, που ήταν καλός για τον ελληνικό λαό, γιατί απλά ήταν κακός κομμουνιστής για το κόμμα. Το κόμμα, που όταν ήθελε να καπηλευτεί τις επιτυχίες του, τον αναγνώριζε ως τον "αρχηγό" και όταν δεν τον χρειαζόταν, θυμόταν ότι ήταν ο "μιζέριας". Το κόμμα, που για να επιβιώσει στο βουνό κρύφτηκε πίσω του και όταν δεν τον είχε πλέον ανάγκη, θυμήθηκε ότι ήταν "δηλωσίας".
Ως βασανισμένος κομμουνιστής είχε αποκτήσει "αγκυλώσεις" και αυτό ήταν καθοριστικό σε πολλές αποφάσεις του. Όσο κι αν αμφισβητούσε τους κομματικούς ηγέτες, δεν μπορούσε να τους στείλει στο διάολο. Ως γενναίος άνθρωπος, που είχε υπογράψει δήλωση "μετανοίας" εξαιτίας βασανισμών, ένιωθε σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που άντεξαν. Απλά δεν ήξερε ότι το ΚΚΕ, με την πονηρή και υστερόβουλη πολιτική του στο θέμα αυτό, είχε αρχίσει να συντίθεται από ανθρώπους, που η αντοχή τους στον βασανισμό ήταν το μοναδικό τους προσόν.
Τύπους "νεάντερταλ", όπως ο Σιάντος, για τον οποίο όσο κι αν ψάξει κανείς δεν μπορεί να βρει ένα ταλέντο πέρα από την αντοχή στο ξύλο. Αυτό ήταν προφανώς μια εσκεμμένη τακτική του ΚΚΕ, για να διατηρεί τη σκληρή δομή της οργάνωσής του. Εχθρός του ΚΚΕ είχε γίνει η ανθρώπινη ευφυΐα, γιατί η ευφυΐα ταυτίζεται με την κριτική στάση και αυτή φέρνει την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση, η οποία προκαλούσε αλλεργία στη "δημοκρατική" ηγεσία του κόμματος.
Με χαμηλά λοιπόν κριτήρια προσόντων και βασανιστική "επιβίωση" το ΚΚΕ παρήγαγε στελέχη, τα οποία μπορούσε να τα ελέγχει απόλυτα. Μόνον σε εκείνη τη δομή τέτοιοι άνθρωποι μπορούσαν να "προκόβουν" και άρα να ελέγχονται όταν έφεραν εξουσία. Αυτό δεν το κατάλαβε εγκαίρως ο Άρης. Αυτό ήταν το πρώτο σφάλμα του αρχηγού και η αρχή μιας αλυσίδας λαθών.
Ανέχθηκε τους κομματικούς να περιφέρονται εκ του ασφαλούς, εκεί όπου οι άλλοι έχυναν το αίμα τους. Ανέχθηκε τους κομματικούς να παριστάνουν τους στρατηγούς, εκεί όπου οι άλλοι γίνονταν ήρωες με το αίμα της καρδιάς τους. Ανέχτηκε τους κομματικούς να μιλάνε για σοβιετικές στρατηγικές, εκεί όπου οι άλλοι ονειρεύονταν μια ελεύθερη πατρίδα. Τους ανέχθηκε να "καπελώνουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός ολόκληρου λαού, για να τον υποτάξουν στα στενά κομματικά τους συμφέροντα.
Ο Άρης φταίει που κομματόσκυλα σαν τον Σιάντο ή τον Ιωαννίδη συγχρωτίζονταν με τους ήρωες. Αυτός φταίει, που επέτρεπε σε κομματικούς να "καπελώνουν" τους αγώνες του "ανθού" της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός τους έδινε αναφορές. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός υπέτασσε το δικό του τεράστιο πατριωτικό μέγεθος σε πολιτικούς "νάνους". Αυτός φταίει, γιατί, ως αγωνιστής εναντίον ξένων κατακτητών, έδινε αναφορά σε ξενόδουλους. Αυτός φταίει, που ως στρατιωτικός ηγέτης έδινε νίκες στα "τρωκτικά" που παρίσταναν τους στρατηγούς. Μόνος του άνοιξε και τον δικό του "λάκκο". Όταν το κατάλαβε, ήταν αργά.
Ο Άρης ήταν ένας ταλαντούχος στρατιωτικός ηγέτης, αλλά παντελώς ατάλαντος πολιτικός ηγέτης. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των ηγετών; Ο καλός στρατιωτικός ηγέτης πολεμάει άριστα τους εχθρούς του.
Ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι αυτός ο οποίος γνωρίζει άριστα ποιοί είναι οι εχθροί του —ορατοί και αόρατοι—. Ο Άρης απέναντι σε ορατούς εχθρούς ήταν άριστος, όσο ισχυροί κι αν ήταν αυτοί. Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως, ποιοι ήταν οι μη ορατοί εχθροί του. Εκεί έχασε το παιχνίδι.
Δεν κατάλαβε τον ρόλο των στελεχών του ΚΚΕ. Δεν κατάλαβε ότι και εκείνοι έπαιζαν παιχνίδια των ιμπεριαλιστών και ότι ήταν θέμα χρόνου να τον βγάλουν από τη "μέση". Θεώρησε ατυχώς ότι διαπνέονταν κι αυτοί από τα ίδια πατριωτικά αισθήματα με τον ίδιο. Νόμιζε ότι στο βουνό βγήκαν για τους ίδιους λόγους και εξαιτίας των ίδιων "ελατηρίων" μ' αυτόν. Αυτό ήταν το λάθος του. Δεν κατάλαβε ότι εκείνοι ήταν δούλοι των Σοβιετικών, απόλυτα όμοιοι με τους δοσίλογους δούλους των Γερμανών ή τους αστούς χαφιέδες των Εγγλέζων.
Ένα λάθος ανεπίτρεπτο για έναν τέτοιο χαρισματικό άνθρωπο. Ένα λάθος, που, αν ακολουθούσε το ένστικτό του, θα το απέφευγε. Μόνος του το είπε, βλέποντας τον Χαρίλαο Φλωράκη, ποιο θα ήταν το μέλλον τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων του. Αυτό όμως, που του αποκάλυπτε το ένστικτό του, δεν το ερμήνευε σωστά η γνώση του. Οι πολιτικές "αγκυλώσεις" του ήταν ανίκητες. Ως εκ τούτου, δεν κατάλαβε ότι οι κομμουνιστές βγήκαν στο βουνό για "εργολαβία" των Σοβιετικών. Δεν κατάλαβε ότι ο πατριωτισμός τους έφτανε μέχρι εκεί που το επέτρεπε ο Στάλιν και οι "φωτισμένοι" ηγέτες τους.
Τους ΚΚΕδες τους ενδιέφερε να είναι κοντά στο οπλισμένο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και στη χειρότερη να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος τη δική τους πολιτική παρουσία στη μεταπολεμική Αθήνα.
Αν δηλαδή η Σοβιετική Ένωση διεκδικούσε την Ελλάδα, αυτοί θεωρούσαν ότι είχαν τα όπλα να την εξυπηρετήσουν. Να εξυπηρετήσουν τον Στάλιν και να εξυπηρετηθούν και οι ίδιοι. Ό,τι ήταν οι Γερμανοί για τους γερμανόδουλους ήταν οι Σοβιετικοί για τους ΚΚΕδες. Οι ηγέτες του ΚΚΕ γι' αυτόν τον λόγο βγήκαν στο βουνό. Θεωρούσαν ότι με τον τρόπο αυτόν μπορούν να "καπελώσουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπέρ των κομματικών και προσωπικών τους συμφερόντων. Ονειρεύονταν να γίνουν "Τσαουσέσκου" ή "Ζίφκοφ" της μεταπολεμικής "κομμουνιστικής" Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, αν η Σοβιετική Ένωση δεν διεκδικούσε την Ελλάδα, θεωρούσαν ότι με τα όπλα μπορούσαν να "πειθαρχήσουν" τον λαό και να τον παραδώσουν με το "αζημίωτο" στους προηγούμενους κυρίαρχους. Θεωρούσαν ότι μπορούν να γίνουν συνέταιροι με τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Γι' αυτόν τον λόγο ανέχονταν τους βρετανικούς συνδέσμους να "αλωνίζουν" στα βουνά. Με τους Εγγλέζους διαπραγματεύονταν, περιμένοντας εντολές από τους "δημοκράτες" της Μόσχας.
Παναγιώτης Τραϊανός
ΕΑΜ - Β
==================
"Το δίλημμα"
http://youtu.be/bQEO_js8IqE
http://youtu.be/Y3-YyiOXqDg
Aν μάθεις να ζεις υποταγμένος, ακόμη και στο κόμμα σου, τότε θα είσαι υποταγμένος για μια ζωή. Κομμουνισμός από τα κάτω! Κι όχι με τη στρεβλή γραμμή του Ριζοσπάστη, των πολιτικών γραφείων και των κεντρικών επιτροπών, της "πάνσοφης" και "πεφωτισμένης" ηγεσίας που προσπαθεί να παραστήσει τη λέσχη Μπίλτεμπεργκ(!!) των κομμουνιστών.
@radical30
***************************
''Γοργοπόταμος"
Το ποτάμι που, έστω και πρόσκαιρα, συναδέλφωσε τους Έλληνες...
http://youtu.be/CsqiWLlaTk8
*****************************
Αιωνιότητα: το τελευταίο ταξίδι
http://youtu.be/ztCMiZVmc00
************************************
Ομιλία του Άρη Βελουχιώτη (Δεκ. 1944, Λαμία)
http://youtu.be/SAYZ7RovZ9U.
http://radicalworld.forumotion.net/portal.htm
«Το υστερόγραφο της δόξας»
Του Γιάννη Ρίτσου
Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα
παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει
-κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του
οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω, που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον Άρη Βελουχιώτη.
Γιάννης Ρίτσος
==============================
Βίντεο από την εκπομπή "Άξιον Εστί" του Βασίλη Βασιλικού στη ΕΡΤ
http://youtu.be/hojZHF7LfTc
===============================
Ο άγνωστος γάμος Άρη Βελουχιώτη - Ειρήνης Παππά.
Παραθέτουμε με συντομία δύο πληροφορίες σχετικά με τον Άρη Βελουχιώτη, που ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν.
1η Πληροφορία (Η συμβολή του Άρη σε δύο αποδράσεις του Ζαχαριάδη)
Το 1929 ο Νίκος Ζαχαριάδης, τότε ηγετικό στέλεχος της ΟΚΝΕ και αργότερα ηγέτης του ΚΚΕ, ήταν προφυλακισμένος στις φυλακές της Παλιάς Στρατώνας, κατηγορούμενος για το φόνο του αρχειομαρξιστή – τροτσκιστή Γεωργοπαπαδάτου. Τότε, το ΚΚΕ ζήτησε από τον Άρη Βελουχιώτη να οργανώσει την απόδραση του Ζαχαριάδη. Ο Άρης κατέστρωσε ένα σχέδιο απόδρασης που είχε απόλυτη επιτυχία.
Το 1926 ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν κλεισμένος στις φυλακές του Γεντί Κουλέ. Χάρη στη βοήθεια του Άρη Βελουχιώτη κατάφερε να αποδράσει.
2η Πληροφορία (Ο άγνωστος γάμος του Άρη Βελουχιώτη)
Στις 30 Δεκεμβρίου 1944, ο Άρης Βελουχιώτης, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, είχε παντρευτεί την Ειρήνη Λελέκου, δηλαδή την μετέπειτα διάσημη ηθοποιό Ειρήνη Παππά. Το αποδεικτικό στοιχείο για το γάμο του Άρη Βελουχιώτη με την διεθνώς καταξιωμένη ηθοποιό Ειρήνη Παππά είναι μια ληξιαρχική πράξη γάμου που βρίσκεται στην Υπάτη Φθιώτιδος.
Τη δεκαετία του 1990, μια γυναίκα με το όνομα Αικατερίνη Μακρυγιάννη (γεννημένη τον Απρίλιο του 1945) δηλώνει ότι είναι η κόρη του Άρη Βελουχιώτη και της Ειρήνης Παππά. Το ίδιο υποστηρίζουν και οι θετοί γονείς της και ο Παπα-Ανυπόμονος (μέλος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ) και η αντάρτισσα Ντίνα Στεφανή.
Η Κατερίνα Μακρυγιάννη το 2005 άσκησε αγωγή κατά της Ειρήνης Παπά, ζητώντας να αναγνωριστεί ως κόρη της ηθοποιού και του Άρη Βελουχιώτη. Επίσης έχει ζητήσει να γίνει εξέταση DNA. Οι δύο γυναίκες βρίσκονται σε δικαστική διαμάχη. Η Σοφία Μηλά, δικηγόρος της Ειρήνης Παππά, είχε δηλώσει ότι : «το Πολυμελές Πρωτοδικείο Καρδίτσας δεν εξέδωσε απόφαση ούτε αποφάνθηκε ότι επιβάλλεται τέτοια εξέταση, ούτε παράγγειλε να γίνει εντός δύο μηνών». Το 2005 ο Κωνσταντίνος Αλεξίου, αντάρτης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, κατέθεσε στο Δικαστήριο, ως μάρτυρας, ότι η Ειρήνη Παππά γέννησε την Κατερίνα Μακρυγιάννη στις 21 Απριλίου 1945.
Πέμπτη, 25 Ιουλίου 2013, 13:29
πηγή: zougla.gr
============================
http://youtu.be/bemQvjovsFc
Άρης Βελουχιώτης: Έζησε και πέθανε ως επαναστάτης
18:21, 16 Ιουν 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/15323
'Αρης Βελουχιώτης: ο Αρχηγός των Ατάκτων
Enlarge this imageReduce this image Click to see fullsize
Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια... Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος
O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης.
Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το θάνατο του. Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης. Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο.
Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945,
από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων», με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου.
«O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό, έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα, ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας. O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα: - Θυμάσαι το τέλος του;
- Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα.
- Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο. Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν
ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Μαζί με τους αντάρτες του, ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει, το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία, ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον Ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους.
Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες... Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι.
Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο, παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο. Οι μάχες είναι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν, να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου.
Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι, ξεκινούν για τη Μεσούντα. Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες
του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί.
Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει.
Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια...
Η σορός του αποκεφαλίζεται και την επόμενη μέρα, το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια, οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του. H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης.
Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες.Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος
******************************
"Άρης", ο μεγάλος αρχηγός της Εθνικής Αντίστασης.
http://youtu.be/Y3-YyiOXqDg
Η τύχη του ελληνικού λαού ήταν ότι εκείνη την κρίσιμη ώρα βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να την οδηγήσει στο όραμά της. Η Ελλάδα πέτυχε το "άστρο" του Άρη Βελουχιώτη σε όλο του το μεγαλείο. Ο Βελουχιώτης έγινε εύκολα ο "Άρης" του ελληνικού λαού. Μιλούσε τη γλώσσα του. Δεν είχε σχέση με τη "χλαπάτσα" των Αθηνών. Μισούσε τους ξένους ιμπεριαλιστές εξίσου. Δεν ξεχώριζε τους Γερμανούς από τους Άγγλους ή τους Γάλλους. Ούτε καν τους Σοβιετικούς, παρ' όλο το "κομμουνιστικό" του παρελθόν. Αυτός είπε το περίφημο …"όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουν", αναφερόμενος σε Σοβιετικούς.
Αυτός ο άνθρωπος ενέπνευσε τον ελληνικό λαό σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Σε μια στιγμή που όλα έδειχναν χαμένα. Αυτός στάθηκε πρώτος όρθιος και έγινε το πρότυπο για χιλιάδες Έλληνες. Αυτός απέκτησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και γι' αυτό ο λαός τού εμπιστεύτηκε τα παιδιά του. Ολόκληρη η εικόνα του ήταν ένας συμβολισμός.
Τα γένια του τον διαφοροποιούσαν από την αστική "καθωσπρεπική" χλαπάτσα της Αθήνας. Ο τεράστιος σταυρός στο στήθος του αποτελούσε εγγύηση για τον αγράμματο λαό ότι δεν επρόκειτο για κάποιον άθεο ΚΚΕ φασίστα. Ο λόγος του ήταν καθαρά πατριωτικός. Τα επιχειρήματά του πάντα στόχευαν στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Ο λαός τον άκουγε γιατί τον εμπιστευόταν, αλλά και γιατί καταλάβαινε τι του έλεγε. Ο λαός τον πλαισίωνε, γιατί πίστευε στο όραμα που του περιέγραφε και όχι στο "κομμουνιστικό" όραμα.
Το μόνο μειονέκτημα του Άρη ήταν η ιδεολογική του "καταγωγή". Ήταν μειονέκτημα για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν γιατί επέτρεπε στην προπαγάνδα των εχθρών του να μεταφέρει την προσωπική του ιδιομορφία στο έργο του. Στο έργο που δημιουργούσε από κοινού με τους συντρόφους του. Επέτρεπε στην προσωπική του ιδεολογία να χαρακτηρίζει το ΕΑΜ. Ο "κόκκινος" Άρης έδινε "χρώμα" στο ΕΑΜ. Αυτό ήταν τόσο άδικο όσο και λάθος, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η ατομικότητα από τη συλλογικότητα.
Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του κάνει τις επιλογές του. Αυτές τον χαρακτηρίζουν. Πολλές φορές όμως ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις, οι οποίες δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν στο προσωπικό επίπεδο. Απαιτούν συστράτευση ανθρώπων για την επίτευξη των κοινών τους στόχων. Αυτή η συστράτευση αναγκαστικά περιορίζει την ατομικότητα. "Κόβεις" ιδιομορφίες, για να πετύχεις την απαραίτητη ομοιότητα που απαιτεί ο κοινός στόχος με άλλους διαφορετικούς, οι οποίοι μοιράζονται μαζί σου τον στόχο αυτόν.
Η συλλογικότητα από εκεί και πέρα κρίνεται με βάση τις πράξεις και τους στόχους του συνόλου. Δεν έχει σχέση με το αρχικό ποιόν αυτού που δημιούργησε το σύνολο και έθεσε τους κοινούς στόχους του συνόλου. Όποιος κι αν δημιουργούσε το ΕΑΜ, θα κρινόταν γι' αυτά που πρέσβευε το ΕΑΜ και όχι για την αρχική του ατομικότητα. Αυτά τα οποία πρέσβευε το ΕΑΜ ήταν εκείνο το μέσο το οποίο πολλαπλασίαζε τα μέλη του.
Ο Άρης και ο κάθε Άρης αναγκαστικά κάτι ήταν στην προηγούμενή του ζωή. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει κανέναν και δεν μεταφέρεται στο έργο του, εφόσον το έργο δεν είναι ατομικό. Στο έργο αυτό συμμετέχουν κι άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες. Αν δηλαδή ο Άρης ήταν στην προηγούμενη ζωή του ακτιβιστής οικολόγος, τι θα ήταν ο ΕΛΑΣ; Ένοπλο κίνημα για τη διάσωση της ελληνικής πανίδας; Τι θα ήταν οι μαχητές του; Στελέχη του Αρκτούρου;
Το θέμα λοιπόν είναι να γνωρίζει κάποιος το καταστατικό μιας οργάνωσης. Από αυτό κρίνεται τόσο ο ιδρυτής της όσο και οι συνοδοιπόροι του. Αυτό διαβάζει ο κάθε υποψήφιος, που θέλει να συμμετάσχει στην προσπάθειά τους. Όταν λοιπόν κρίνεται το ΕΑΜ, πρέπει κάποιος να γνωρίζει το καταστατικό του. Με βάση αυτό κρίνονται τα πάντα. Με βάση αυτό κρίνονται οι συμμετέχοντες σ' αυτό.
Τι λέει λοιπόν αυτό το καταστατικό;
Σ' ό,τι αφορά την ανάπτυξη του κοινού μετώπου μεταξύ όλων των ελληνικών οργανώσεων, που πολεμούν τον κατακτητή, είναι απόλυτα ενωτικό.
1. ...Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οποιαδήποτε οργάνωσις δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις της σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις της εις την ανάγκην του εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης της απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν ιδρυτικόν.
Το ΕΑΜ δηλαδή ήταν ανοικτό σε όλες τις οργανώσεις με μόνο κριτήριο τον πατριωτισμό και την τιμιότητα. Ήταν ανοικτό, για να μετατραπεί σε ενιαίο μέτωπο όλων των ελληνικών οργανώσεων εναντίον των κατακτητών. Ήταν εθνικό μέτωπο και δεν ήταν μέτωπο κομμουνιστικών οργανώσεων. Δεν κάνει αναφορά σε ιδεολογικές προτιμήσεις. Από εκεί και πέρα το καταστατικό του προσδιορίζει τους στόχους της οργάνωσης.
2. Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:
α) Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ, αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξη εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου διακυβερνήσεώς του.
Ακολουθούν άρθρα δευτερεύουσας αξίας, τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στο επίπεδο που αναφερόμαστε. Αυτοί λοιπόν ήταν οι στόχοι του ΕΑΜ. Από πού προκύπτει σχέση αυτής της οργάνωσης με την ιδεολογία του κομμουνισμού; Μπορεί κάποιος με βάση αυτό το καταστατικό να χαρακτηρίσει τα μέλη του ΚΚΕδες ή φασίστες; Μπορεί κάποιος με βάση το ίδιο καταστατικό να χαρακτηρίσει το ΕΑΜ "κομμουνιστικό", επειδή ο ιδρυτής του είχε ιδεολογική "προτίμηση", όταν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους πάντες να έχουν ανάλογη "προτίμηση", την οποία θα την εκφράσουν ελεύθερα μετά την απελευθέρωση;
Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος για τον οποίο είπαμε ότι ήταν μειονέκτημα του Βελουχιώτη η ιδεολογική του καταγωγή. Τον καθιστούσε εύκολο θύμα της οποιασδήποτε προπαγάνδας —απ' όπου κι αν αυτή προερχόταν— και αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο και στην οργάνωση, της οποίας ήταν ηγέτης. Πρώτα έπεσε θύμα της προπαγάνδας του ΚΚΕ και κατόπιν έπεσε θύμα της προπαγάνδας της ΔΕΞΙΑΣ. Πρώτα οι ΚΚΕδες θεώρησαν εξαιτίας του το ΕΑΜ δικό τους και μετά οι ΔΕΞΙΟΙ —και πάλι εξαιτίας του— θεώρησαν το ΕΑΜ κομμουνιστικό.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ήταν μειονέκτημα η ιδεολογική "καταγωγή" του Βελουχιώτη έχει σχέση με τη δική του συμπεριφορά. Ήταν ένας από τους κομμουνιστές, ο οποίος είχε βασανιστεί γι' αυτά που πίστευε. Ήταν ένας κομμουνιστής, που ήταν καλός για τον ελληνικό λαό, γιατί απλά ήταν κακός κομμουνιστής για το κόμμα. Το κόμμα, που όταν ήθελε να καπηλευτεί τις επιτυχίες του, τον αναγνώριζε ως τον "αρχηγό" και όταν δεν τον χρειαζόταν, θυμόταν ότι ήταν ο "μιζέριας". Το κόμμα, που για να επιβιώσει στο βουνό κρύφτηκε πίσω του και όταν δεν τον είχε πλέον ανάγκη, θυμήθηκε ότι ήταν "δηλωσίας".
Ως βασανισμένος κομμουνιστής είχε αποκτήσει "αγκυλώσεις" και αυτό ήταν καθοριστικό σε πολλές αποφάσεις του. Όσο κι αν αμφισβητούσε τους κομματικούς ηγέτες, δεν μπορούσε να τους στείλει στο διάολο. Ως γενναίος άνθρωπος, που είχε υπογράψει δήλωση "μετανοίας" εξαιτίας βασανισμών, ένιωθε σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που άντεξαν. Απλά δεν ήξερε ότι το ΚΚΕ, με την πονηρή και υστερόβουλη πολιτική του στο θέμα αυτό, είχε αρχίσει να συντίθεται από ανθρώπους, που η αντοχή τους στον βασανισμό ήταν το μοναδικό τους προσόν.
Τύπους "νεάντερταλ", όπως ο Σιάντος, για τον οποίο όσο κι αν ψάξει κανείς δεν μπορεί να βρει ένα ταλέντο πέρα από την αντοχή στο ξύλο. Αυτό ήταν προφανώς μια εσκεμμένη τακτική του ΚΚΕ, για να διατηρεί τη σκληρή δομή της οργάνωσής του. Εχθρός του ΚΚΕ είχε γίνει η ανθρώπινη ευφυΐα, γιατί η ευφυΐα ταυτίζεται με την κριτική στάση και αυτή φέρνει την αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση, η οποία προκαλούσε αλλεργία στη "δημοκρατική" ηγεσία του κόμματος.
Με χαμηλά λοιπόν κριτήρια προσόντων και βασανιστική "επιβίωση" το ΚΚΕ παρήγαγε στελέχη, τα οποία μπορούσε να τα ελέγχει απόλυτα. Μόνον σε εκείνη τη δομή τέτοιοι άνθρωποι μπορούσαν να "προκόβουν" και άρα να ελέγχονται όταν έφεραν εξουσία. Αυτό δεν το κατάλαβε εγκαίρως ο Άρης. Αυτό ήταν το πρώτο σφάλμα του αρχηγού και η αρχή μιας αλυσίδας λαθών.
Ανέχθηκε τους κομματικούς να περιφέρονται εκ του ασφαλούς, εκεί όπου οι άλλοι έχυναν το αίμα τους. Ανέχθηκε τους κομματικούς να παριστάνουν τους στρατηγούς, εκεί όπου οι άλλοι γίνονταν ήρωες με το αίμα της καρδιάς τους. Ανέχτηκε τους κομματικούς να μιλάνε για σοβιετικές στρατηγικές, εκεί όπου οι άλλοι ονειρεύονταν μια ελεύθερη πατρίδα. Τους ανέχθηκε να "καπελώνουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενός ολόκληρου λαού, για να τον υποτάξουν στα στενά κομματικά τους συμφέροντα.
Ο Άρης φταίει που κομματόσκυλα σαν τον Σιάντο ή τον Ιωαννίδη συγχρωτίζονταν με τους ήρωες. Αυτός φταίει, που επέτρεπε σε κομματικούς να "καπελώνουν" τους αγώνες του "ανθού" της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός τους έδινε αναφορές. Αυτός φταίει, γιατί πρώτος αυτός υπέτασσε το δικό του τεράστιο πατριωτικό μέγεθος σε πολιτικούς "νάνους". Αυτός φταίει, γιατί, ως αγωνιστής εναντίον ξένων κατακτητών, έδινε αναφορά σε ξενόδουλους. Αυτός φταίει, που ως στρατιωτικός ηγέτης έδινε νίκες στα "τρωκτικά" που παρίσταναν τους στρατηγούς. Μόνος του άνοιξε και τον δικό του "λάκκο". Όταν το κατάλαβε, ήταν αργά.
Ο Άρης ήταν ένας ταλαντούχος στρατιωτικός ηγέτης, αλλά παντελώς ατάλαντος πολιτικός ηγέτης. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των ηγετών; Ο καλός στρατιωτικός ηγέτης πολεμάει άριστα τους εχθρούς του.
Ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι αυτός ο οποίος γνωρίζει άριστα ποιοί είναι οι εχθροί του —ορατοί και αόρατοι—. Ο Άρης απέναντι σε ορατούς εχθρούς ήταν άριστος, όσο ισχυροί κι αν ήταν αυτοί. Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως, ποιοι ήταν οι μη ορατοί εχθροί του. Εκεί έχασε το παιχνίδι.
Δεν κατάλαβε τον ρόλο των στελεχών του ΚΚΕ. Δεν κατάλαβε ότι και εκείνοι έπαιζαν παιχνίδια των ιμπεριαλιστών και ότι ήταν θέμα χρόνου να τον βγάλουν από τη "μέση". Θεώρησε ατυχώς ότι διαπνέονταν κι αυτοί από τα ίδια πατριωτικά αισθήματα με τον ίδιο. Νόμιζε ότι στο βουνό βγήκαν για τους ίδιους λόγους και εξαιτίας των ίδιων "ελατηρίων" μ' αυτόν. Αυτό ήταν το λάθος του. Δεν κατάλαβε ότι εκείνοι ήταν δούλοι των Σοβιετικών, απόλυτα όμοιοι με τους δοσίλογους δούλους των Γερμανών ή τους αστούς χαφιέδες των Εγγλέζων.
Ένα λάθος ανεπίτρεπτο για έναν τέτοιο χαρισματικό άνθρωπο. Ένα λάθος, που, αν ακολουθούσε το ένστικτό του, θα το απέφευγε. Μόνος του το είπε, βλέποντας τον Χαρίλαο Φλωράκη, ποιο θα ήταν το μέλλον τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων του. Αυτό όμως, που του αποκάλυπτε το ένστικτό του, δεν το ερμήνευε σωστά η γνώση του. Οι πολιτικές "αγκυλώσεις" του ήταν ανίκητες. Ως εκ τούτου, δεν κατάλαβε ότι οι κομμουνιστές βγήκαν στο βουνό για "εργολαβία" των Σοβιετικών. Δεν κατάλαβε ότι ο πατριωτισμός τους έφτανε μέχρι εκεί που το επέτρεπε ο Στάλιν και οι "φωτισμένοι" ηγέτες τους.
Τους ΚΚΕδες τους ενδιέφερε να είναι κοντά στο οπλισμένο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση να επιβάλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου και στη χειρότερη να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος τη δική τους πολιτική παρουσία στη μεταπολεμική Αθήνα.
Αν δηλαδή η Σοβιετική Ένωση διεκδικούσε την Ελλάδα, αυτοί θεωρούσαν ότι είχαν τα όπλα να την εξυπηρετήσουν. Να εξυπηρετήσουν τον Στάλιν και να εξυπηρετηθούν και οι ίδιοι. Ό,τι ήταν οι Γερμανοί για τους γερμανόδουλους ήταν οι Σοβιετικοί για τους ΚΚΕδες. Οι ηγέτες του ΚΚΕ γι' αυτόν τον λόγο βγήκαν στο βουνό. Θεωρούσαν ότι με τον τρόπο αυτόν μπορούν να "καπελώσουν" τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα υπέρ των κομματικών και προσωπικών τους συμφερόντων. Ονειρεύονταν να γίνουν "Τσαουσέσκου" ή "Ζίφκοφ" της μεταπολεμικής "κομμουνιστικής" Ελλάδας.
Από την άλλη πλευρά, αν η Σοβιετική Ένωση δεν διεκδικούσε την Ελλάδα, θεωρούσαν ότι με τα όπλα μπορούσαν να "πειθαρχήσουν" τον λαό και να τον παραδώσουν με το "αζημίωτο" στους προηγούμενους κυρίαρχους. Θεωρούσαν ότι μπορούν να γίνουν συνέταιροι με τους ΔΕΞΙΟΥΣ. Γι' αυτόν τον λόγο ανέχονταν τους βρετανικούς συνδέσμους να "αλωνίζουν" στα βουνά. Με τους Εγγλέζους διαπραγματεύονταν, περιμένοντας εντολές από τους "δημοκράτες" της Μόσχας.
Παναγιώτης Τραϊανός
ΕΑΜ - Β
==================
"Το δίλημμα"
http://youtu.be/bQEO_js8IqE
http://youtu.be/Y3-YyiOXqDg
Aν μάθεις να ζεις υποταγμένος, ακόμη και στο κόμμα σου, τότε θα είσαι υποταγμένος για μια ζωή. Κομμουνισμός από τα κάτω! Κι όχι με τη στρεβλή γραμμή του Ριζοσπάστη, των πολιτικών γραφείων και των κεντρικών επιτροπών, της "πάνσοφης" και "πεφωτισμένης" ηγεσίας που προσπαθεί να παραστήσει τη λέσχη Μπίλτεμπεργκ(!!) των κομμουνιστών.
@radical30
***************************
''Γοργοπόταμος"
Το ποτάμι που, έστω και πρόσκαιρα, συναδέλφωσε τους Έλληνες...
http://youtu.be/CsqiWLlaTk8
*****************************
Αιωνιότητα: το τελευταίο ταξίδι
http://youtu.be/ztCMiZVmc00
************************************
Ομιλία του Άρη Βελουχιώτη (Δεκ. 1944, Λαμία)
http://youtu.be/SAYZ7RovZ9U.
http://radicalworld.forumotion.net/portal.htm
_________________
radical30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου