Ο Καραγκιόζης κι' οι ... καραγκιόζηδες
radical30 στό Πεμ Jul 15, 2010 12:47 pm
Ετσι
συμβαίνει πάντα στο Ελλαδιστάν. Εδώ χάσαμε τη πατρότητα της "φέτας" από
κάποιους Σκανδιναβούς. Αλλά με τον Καραγκιόζη δεν είναι το ίδιο. Μπορεί
να είναι πράγματι κομμάτι της λαϊκής
κουλτούρας μας, αλλά ο Καραγκιόζης, η Αγλαία, ο Πασσάς, ο Χατζηαβάτης, ο
Βελιγκέκας, δηλαδή οι βασικοί ήρωες, είναι τούρκοι. Όπως και το βασικό
ντεκόρ με το Σαράϊ...
Εμείς (η γεννιά μου) μεγαλώσαμε με το Θέατρο Σκιών. Χάρις σ' αυτή μου την ενασχόληση σαν παιδί, στη διάρκεια της κατοχής, ανακάλυψα την έφεση που είχα στη καλλιτεχνία και ειδικά στη ζωγραφική. 'Επαψα να αγοράζω φιγούρες και πλέον τις ζωγράφιζα μόνος μου. Μάλιστα είχα φτάξει για μένα και τα παιδιά της γειτονιάς, σε ένα υπόγειο του δημοτικού σχολείου, που φύλαγαν τα θρανία που περίσσευαν από τις τάξεις, τη σκηνή με το μπερντέ που ψωτίζονταν από μέσα με κεριά και εδίναμε, μαζί με τον δύο χρόνια μεγαλύτερό μου φίλο, το Νίκο Σανικόπουλο, τις δικές μας παραστάσεις. Είχα δημιουγήσει και δύο δικούς μου ήρωες: τον Άρη και την Ελένη, δυο παιδιά-ήρωες που μάχονταν τους κατακτητές.
Δεν συνεχίζω, γιατί η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Θυμήθηκα, γράφοντας, τον Σανικόπουλο!!!! Το φίλο, γείτονα και σύντροφο στην ΕΠΟΝ, που έχασε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού του καθώς ξεβιδώναμε μια τροχιοδεικτική οβίδα άντιαεροπορικού, που είχαμε βρεί τυχαία στα στάχυα εκεί στα τωρινά Νεκροταφεία της Νέας Σμύρνης. Ας είναι καλά όπου και να βρίσκετα, αν ζει.....
Εμείς (η γεννιά μου) μεγαλώσαμε με το Θέατρο Σκιών. Χάρις σ' αυτή μου την ενασχόληση σαν παιδί, στη διάρκεια της κατοχής, ανακάλυψα την έφεση που είχα στη καλλιτεχνία και ειδικά στη ζωγραφική. 'Επαψα να αγοράζω φιγούρες και πλέον τις ζωγράφιζα μόνος μου. Μάλιστα είχα φτάξει για μένα και τα παιδιά της γειτονιάς, σε ένα υπόγειο του δημοτικού σχολείου, που φύλαγαν τα θρανία που περίσσευαν από τις τάξεις, τη σκηνή με το μπερντέ που ψωτίζονταν από μέσα με κεριά και εδίναμε, μαζί με τον δύο χρόνια μεγαλύτερό μου φίλο, το Νίκο Σανικόπουλο, τις δικές μας παραστάσεις. Είχα δημιουγήσει και δύο δικούς μου ήρωες: τον Άρη και την Ελένη, δυο παιδιά-ήρωες που μάχονταν τους κατακτητές.
Δεν συνεχίζω, γιατί η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Θυμήθηκα, γράφοντας, τον Σανικόπουλο!!!! Το φίλο, γείτονα και σύντροφο στην ΕΠΟΝ, που έχασε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού του καθώς ξεβιδώναμε μια τροχιοδεικτική οβίδα άντιαεροπορικού, που είχαμε βρεί τυχαία στα στάχυα εκεί στα τωρινά Νεκροταφεία της Νέας Σμύρνης. Ας είναι καλά όπου και να βρίσκετα, αν ζει.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου