του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει μια διπλή
πρόκληση. Να σπάσει το φράγμα των ποσοστών των προηγούμενων εκλογών και να
κατακτήσει ένα ισχυρό προβάδισμα στην πολιτική ζωή. Να γίνει, ταυτόχρονα, ο
καταλύτης και ο εμπνευστής ενός πλατιού ενωτικού μετώπου όλων των αριστερών
δυνάμεων και μεγάλων ενωτικών κοινωνικών-ταξικών αγώνων μιας ευρείας κοινωνικής
συμμαχίας.
Αυτό το δεύτερο άλμα του ΣΥΡΙΖΑ,
απείρως δυσκολότερο και πιο συγκρουσιακό από εκείνο που τον έφερε στην
αξιωματική αντιπολίτευση, για να καταστεί δυνατό απαιτεί να διαπεράσει τον
ΣΥΡΙΖΑ ένα δεύτερο και βαθύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης, προκειμένου να φέρει
σε πέρας ένα αληθινό, τώρα και έμπρακτο, «τσουνάμι» ρήξεων με τα μεγάλα
εγχώρια, ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά κεφαλαιακά, χρηματιστικά και διαπλεκόμενα
συμφέροντα.
Μπροστά στα αλλεπάλληλα και θυελλώδη
αντιλαϊκά σοκ τρόικας - ελληνικών κυβερνήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η
Αριστερά, πρέπει να απαντήσουν με τα δικά τους ενωτικά, ριζοσπαστικά
ανατρεπτικά σοκ σε βάρος του αστικού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ποτέ να έρθει
στην κυβέρνηση αν αφυδατώσει το ριζοσπαστισμό και την εναλλακτικότητά του και
εμφανιστεί απλώς ως δύναμη εναλλαγής στο πλαίσιο του συστήματος. Και αν ο
ΣΥΡΙΖΑ έρθει, ενδεχομένως, με τέτοιες προϋποθέσεις στην κυβέρνηση, θα
παραμείνει σε αυτήν ελάχιστα και μόνο ως θλιβερή παρένθεση.
Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή
και όχι την εναλλαγή, δεν είναι περίπατος. Δεν υπάρχει εύκολη λεωφόρος για την
κυβέρνηση της Αριστεράς ούτε μια ανθόσπαρτη για το λαό πορεία διεξόδου και
προοδευτικών και σοσιαλιστικών μετασχηματισμών.
Το κεντρικό αφετηριακό πρόβλημα για
την Ελλάδα είναι να ανακόψει την ύφεση και να δώσει ώθηση παραγωγικής
ανασυγκρότησης και ανάπτυξης στη χώρα και ώθηση στην απασχόληση.
Προϋπόθεση για αυτά είναι η
ρευστότητα με ευνοϊκούς όρους στην οικονομία, ένα ευρύ σχέδιο κυρίως δημόσιων
επενδύσεων και μια σχετική προστασία τομέων και κλάδων που διαθέτουν συγκριτικά
πλεονεκτήματα, στο πλαίσιο ενός προοδευτικού προγράμματος.
Ας μην αστειευόμεθα, όμως. Ισχυρή
ρευστότητα, επενδύσεις, στήριξη οικονομικών κλάδων και παραγωγική οικονομική
ανασυγκρότηση, που θα ξεκινάει από τον πρωτογενή τομέα και θα φτάνει ως τους
σύγχρονους τεχνολογικά τομείς, απαιτούν εξεύρεση πόρων και δυνατότητες ισχυρής
δημόσιας παρέμβασης υπό κοινωνικό έλεγχο. Όλα τούτα με τη σειρά τους απαιτούν
την εκδίωξη της τρόικας, τον ενταφιασμό των μνημονίων ληστείας και λεηλασίας,
την τολμηρή και πλήρη, με όλα τα δυνατά μέσα, διαγραφή του άδικου, μη βιώσιμου
και ταξικού χρέους, την άμεση εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών για
μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και
φυσικά τη σύγκρουση με την ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ, με όλες τις προεκτάσεις
τους.
Πολλοί αντιτείνουν ότι αλλαγές
τέτοιας σεισμικής διάστασης είναι αδύνατες και μάλιστα σε μια μικρή χώρα, μέσα
σε έναν άνισο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Ο ανατρεπτικός δρόμος, όμως, για την
Ελλάδα, πράγματι δύσκολος και κακοτράχαλος, δεν είναι απλώς και μόνο επιλογή
αλλά και πολιτική επιβίωσης και προοπτικής της χώρας, ενώ θα διευκολύνει
ανάλογες σεισμικές αλλαγές στην περιοχή μας και στην Ευρώπη, που θα καταστήσουν
την Ελλάδα πρωταγωνίστρια ενός ευρύτερου μπλοκ χωρών και ενός νέου τοπίου.
Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από ένα
ξεπερασμένο και μυωπικό ευρωκεντρισμό και από μια δογματική, πάση θυσία,
προσκόλληση σε μια ευρωζώνη που έχει καταστεί χώρος μιας ξεπεσμένης Γερμανικής
νεοαποικιοκρατίας και πολύ πιθανόν οδηγείται σύντομα σε κατάρρευση.
Ο κόσμος γύρω μας και πέρα μας,
αλλάζει, αν και με ακανόνιστο και συχνά χαώδη τρόπο, ταχύτατα.
Η Ελλάδα οφείλει να εγκαταλείψει το
διαχρονικό υποτελές μεγαλοαστικό δόγμα ότι είναι πολύ μικρή για να διαθέτει
ανεξάρτητη υπόσταση και πορεία. Όπως πρέπει να εγκαταλείψει το σημερινό
παγιδευτικό δίλημμα ότι πρέπει να κινείται μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον,
προσδεμένη τυφλά, μέχρι προδοσίας είτε στο Γερμανικό ή τον Αμερικανικό
ιμπεριαλισμό ή συχνά μέσω τρόικας και στους δύο ανταγωνιζόμενους σύγχρονους
αποικιοκράτες.
Οι μεγάλες κοινωνικές αναστατώσεις
από τη Στοκχόλμη έως την Κωνσταντινούπολη και από τις πλατείες της Λισαβόνας
και της Μαδρίτης ως την πλατεία Ταχρίρ αλλά και τη μακρινή Βραζιλία, δείχνουν
ότι έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο μεγάλων κοινωνικών εξεγέρσεων, με τους λαούς
να αναζητούν νέο πολιτικό πρόσημο και νέα κατεύθυνση για να επαναθεμελιώσουν το
μέλλον τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά στη χώρα μας
πρέπει να τολμήσουν και πάλι να τολμήσουν και ξανά να τολμήσουν. Το ιδρυτικό
Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μια πρόκληση σε αυτήν την κατεύθυνση.
Να τολμήσουν να κάνουν τις
απαραίτητες ενωτικές συγκλίσεις και τις αναγκαίες σύγχρονες επαναστατικές
υπερβάσεις και επαναπροσανατολισμούς.
Να τολμήσουν να μπουν μπροστά σε
πρωτοπόρους συγκρουσιακούς δρόμους, ανιχνεύοντας καινούριους προοδευτικούς και
σοσιαλιστικούς ορίζοντες, με στόχο να γίνουν σπινθήρας, για ένα ντόμινο
ανατρεπτικών πειραμάτων στην περιοχή μας και την Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δικαίωμα παρά να
αναλάβει το μεγάλο αλλά ρεαλιστικό «ρίσκο» να προκαλέσει με δύναμη τον παλιό
πολιτικό κόσμο και τα σκουριασμένα οικονομικά πρότυπα και να αμφισβητήσει τις
σύγχρονες ιερές συμμαχίες της Ευρώπης, φέρνοντας στο προσκήνιο νέες
προοδευτικές αξίες και νέες σοσιαλιστικές προδιαγραφές.
Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ
Παναγιώτης Λαφαζάνης
πηγή:tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου