Η ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ...

 

«Tα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα»

  

 

Η ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ…

(Ένας παππούς για τα εγγόνια του και όλα τα νέα παιδιά).

 

 

Φαίνεται πως αρχίζω να ξεμωραίνω. Δεν εξηγείται διαφορετικά…        Τα τελευταία χρόνια, από τον Οκτώβρη του '07 συγκεκριμένα,               ξεκίνησα ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά όχι επαγγελματικό και           κατά πως φαίνεται, τούτο θα είναι και το τελευταίο μου. Και ίσως       το ωραιότερο όλων, παρ ότι μοναχικό.

 

Δεν είναι πως το επιδίωξα να γίνει έτσι, αλλά δεν γίνεται να υπάρξει κάποια ζωντανή παρέα. Νοερά και με τα ντεσιμπέλ της φαντασίας μου στο φουλ, ταξιδεύω και βλέπω ή γράφω ό,τι γράφω, πάντα με μια παρέα κάθε φορά.

 

Εξαρτάται από το που βρίσκομαι, τι παραστάσεις έχω, τι μου κέρδισε το ενδιαφέρον, τι όνειρο είδα, πως ξύπνησα. Και σέβομαι τη νοερή μου παρέα, όποια κι'αν είναι. Την ελέγχω, αλλά δεν τη προδίδω ποτέ. Μπορώ να την κοιτάω στα μάτια με καθαρή συνείδηση. Τα "σύκα σύκα", όπως έμαθα από παιδί στο σπίτι μας και δεν το ξέχασα ποτέ μέχρι τώρα.

Και έτσι θα πάει όσο ζω ακόμα…  Βλέπεις, δεν ξεχνάω επίσης ποτέ,   ότι «Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα».

 

Μ΄αυτά και μ΄αυτά, είναι που άρχισα να την ψωνίζω! Γιατί, αυτά             που βλέπω είναι πολλά. Είναι όμορφα, είναι χαρούμενα, είναι μοιραία, είναι τραγικά, είναι ανεπανάληπτα. Ακόμη κι από εμένα τον ίδιο!

 

Είναι εικόνες, είναι καταστάσεις, είναι γεγονότα, είναι εποχές.            Είναι ο Πόλεμος του ΄40, είναι η Κατοχή, είναι η Αντίσταση, είναι  η Απελευθέρωση, είναι ο Εμφύλιος, είναι το Παλάτι της Φρειδερίκης,                   είναι οι διωγμοί, οι εξορίες, το Παρακράτος, η Χούντα, η προδοσία της Κύπρου, η Μεταπολίτευση…

 

Είναι Άνθρωποι, είναι τα Ζώα, είναι η Φαμίλια μου, είναι οι Φίλοι μου είναι η Δουλειά μου, είναι οι Αναμνήσεις μου. Είναι το παν. Η ζωή μου δηλαδή. Γιατί τι άλλο είναι ο άνθρωπος, άραγε, πέρα από τις αναμνήσεις του; Εγώ λέω: "πες μου τις αναμνήσεις σου, να σου πω ποιός είσαι".  Και δεν το θεωρώ αντιγραφή, παράφραση ναι.

 

Δεν θέλει και πολύ, ξέρεις, να τη ψωνίσει ένας γέρος και να πιστέψει πως, εκεί στη σκιά, η φιγούρα που "βλέπει" είναι η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, που του γνέφει κάτι σαν: «Καλά τα πας, συνέχισε, σκέψου, θυμίσου, μίλα, γράψε, μη φοβάσαι, φτάνει νάσαι ειλικρινής».

 

Κάπου έχω διαβάσει:  «Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις μύχιες σκέψεις σου. Βρες το θάρρος να γράψεις, να μιλήσεις, ν' ακουστείς, αν νομίζεις πως έχεις κάτι να πεις. Φτάνει να 'ναι η αλήθειες σου».  

         

Κάπως έτσι δηλαδή ξεκίνησα να γράφω τις αλήθειες μου. Αυτό μόνο μπορώ να κάνω άλλωστε τώρα πια, απομονωμένος όπως είμαι στο λόφο του Πόρτο Ράφτη, που βιώνω τα ύστατα χρόνια μου. Όμως ποιός θα με "ακούσει", ποιός θα με διαβάσει, ποιός έχει τη... διάθεση ή/και το χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου και με τις ιστορίες μου; 'Εχω, ευτυχώς, το internet και τα blogs, αλλά εδώ είναι άλλα κόλπα. Είμαι ένας άνθρωπος παλαιάς κοπής, βλέπεις, άπραγος σ' αυτά.

 

Αδιέξοδο; Όχι, βέβαια, αν συνεχίσω να γράφω και να αναπολώ. Κάποια στιγμή, αυτός υπολογιστής θα φθάσει στα χέρια κάποιου δικού μου ανθρώπου και ελπίζω πως μπορεί να ρίξει τότε μια ματιά, πριν τα στείλει στο καλάθι των αχρήστων, κυριολεκτικά. Αλλά αυτή είναι μια προοπτική που με τρομάζει, δεν θέλω να συμβούν έτσι τα πράγματα.

 

          Εγώ θέλω να ακουστώ και μάλιστα ΤΩΡΑ.

 

ΤΩΡΑ είναι η ώρα, η εποχή, οι καιροί!  Tώρα που κάτι φαίνεται στην άκρη του τούνελ, μια χλωμή προς το παρόν, αλλά ευδιάκριτη αχτίδα ελπίδας για ΑΛΛΑΓΗ. Ας προσπαθήσουν, κυρίως οι νέοι Έλληνες, γιατί αυτούς αφορά το μέλλον αλλά και γιατί δεν αρκεί η πείρα και η λογική. Χρειάζεται ζωντάνια, κουράγιο, μαχητικότητα, πάθος, μαζικότητα, όραμα και προοπτική στις σκέψεις και τις πράξεις.

 

Και αυτό είναι που θέλω να ΦΩΝΑΞΩ στα νέα παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Να συμμετέχω θέλω και να βοηθώ. 'Οχι σαν ινστρούκτορας αλλά σαν αρωγός. Είμαι πράγματι γέρος στα χρόνια και πονεμένος στο κορμί, αλλά νοιώθω νέος και σύγχρονος στο μυαλό και τη ψυχή.

 

ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ. ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΖΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.

 

Και κλείνοντας, ας θυμήσω στους νοερούς φίλους μου τα παρακάτω λόγια της Ίντιρα Γκάντι:                                        

 

- Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται ιδέες.                                     - Πρόσεξε τις ιδέες σου, γίνονται λόγια.                                   - Πρόσεξε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις.                                       - Πρόσεξε τις πράξεις σου, φτιάχνουν χαρακτήρα.                               - Πρόσεξε τον χαρακτήρα σου, θα καθορίσει τη μοίρα σου...

 

@radical30

 ========================

ελένη μαχαίρα

Τα γεράματα, αγαπημένε μου φίλε Δημήτρη, είναι τρόπος ζωής. Τα γηρατειά είναι ζήτημα πολιτικής: (είχε πει κάποιος που πια, ας μου το συγχωρέσει, δεν θυμάμαι ποιός ήταν) που σημαίνει να ζεις αποδεχόμενος τη νέα κατάσταση αρκεί να μην κάνεις το... λάθος ν' αλληθωρίζεις κοιτώντας προς τα πίσω.

Νέος, είναι όποιος παραμένει ανοιχτός στην έκπληξη και γέρος αυτός που νομίζει πως τα ξέρει όλα και πια τίποτα δεν μένει να διδαχτεί.   Καλά κάνεις και μοιράζεσαι μαζί μας τις αναμνήσεις σου και τ' ότι είσαι ανοιχτός σε κάθε τι καινούργιο, δείχνει πόσο πιο νέος είσαι από πολλούς νεότερούς σου και κυρίως Δημήτρη μου, εσύ δεν ‘’αλληθωρίζεις’’.  Η ματιά και το μυαλό σου, είναι διαυγέστατα!

======================

  Dimitris Vardavas

Ελένη, χωρίς ίχνος αλαζονίας, θα απαντήσω πως ναι, δεν "αλληθορίζω". Όχι γιατί το μυαλό μου είναι διαυγέστατο, όπως λες, αλλά επειδή σιχαίνομαι τα δήθεν και τις αντιγραφές…                                                                         Συλλογίστηκα το παρελθόν και μου έμεινε η αίσθηση του αιωνίου…

 

=====================

 

Σ.σ.  To αρχικό μου κείμενο και ο διάλογος με τη φίλη Ελένη Μαχαίρα, δημοσιεύτηκαν στο facebook 2-3 μέρες μετά την άνανδρη δολοφονία   του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου, από τον αστυνομικό στα Εξάρχεια και τον πρωτόγνωρο ξεσηκωμό της νεολαίας που ακολούθησε…

@radical30