Η πίστη στην μετεμψύχωση ήταν γενικευμένη σε όλην την Οικουμένη, όταν ήλθε στο προσκύνιο ο Ιησούς, και την απεδέχοντο και οι Έλληνες εκείνης της εποχής. Ο χριστιανισμός όμως την απέρριψε, ιδιαιτέρως την δοξασία ότι δύναται ψυχή ανθρώπου να επανέλθη σε σώμα ζώου και αυτό διότι η ανθρώπινη ψυχή, εν αντιθέσει με την ψυχή του ζώου, έχει γίνει κατ’ εικόνα του Θεού.
Επιπλέον, και αντίθετα απ’ ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος, για την Ορθοδοξία στο έμβρυο, μαζί με την σύλληψη, δημιουργείται και το σώμα και η ψυχή. Επειδή και η ψυχή δύναται να νεκρωθή, ο απόστολος Παύλος ονομάζει τον νεκρό άνθρωπο σαρκικό ή ψυχικό.
Την πλατωνική ιδέα της αθανασίας της ψυχής την εδέχθη η Ορθοδοξία με πολλούς περιορισμούς, που είναι οι ακόλουθοι:
α) Η ψυχή δεν είναι αιώνια, είναι κτιστή.
β) Ο άνθρωπος είναι μία ψυχοσωματική οντότητα, δηλαδή η ψυχή του είναι ένα μέρος και όχι ολόκληρος ο εαυτός του.
γ) Η αθανασία του ανθρώπου δεν στηρίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση(!!) του Χριστού και στην μελλοντική ανάσταση των σωμάτων. Η αθανασία του ανθρώπου είναι η υπέρβασις του θανάτου με χάριν Χριστού και όχι με ζωή της ψυχής, πέραν του τάφου.
δ) Η ψυχή θεωρείται αθάνατη μόνον κατά χάριν Θεού και όχι κατά φύσιν. Χωρίς την εν Χριστώ ζωή υπάρχει νέκρωση της ψυχής (Βλ. «Ο υλισμός της Ορθοδοξίας», Ενδιάμεση Περιοχή, τεύχος 13, Φθινόπωρο 1999, σσ. 15-17).
πηγή: olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου