Απ: TΟΥΡΚΙΑ 2012... Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ...1950
radical30 Σήμερα στις 7:38 pm
Είναι χαρακτηριστικό ένα
δημοσίευα της τουρκικής εφημερίδας Βατάν, με τον τίτλο, «Türk dizileri
Yunanlılara krizi unutturuyor», δηλαδή, «Οι τουρκικές σειρές κάνουν τους Έλληνες
να ξεχνούν την κρίση». Παράλληλα μια πρόσφατη έρευνα του γνωστού τουρκικού
καναλιού, NTV, από την εκπομπή, «Pasaport» του Mete Çubukçu, με τον τίτλο, «Türk
dizileri krizdeki Yunanistn’ ı nasil etkiliyor», δηλαδή, «πώς επιδρούν οι
τουρκικές σειρές στην ελληνική κρίση», ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίχτηκε ότι οι
τουρκικές σαπουνόπερες εμφανίζονται σας οι ...ψυχολογικοί σωτήρες 
των
Ελλήνων.
Αλλά το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό, καθώς δια μέσω αυτών των σειρών καλλιεργείται ένα κλίμα εικονικής φιλίας, μιας ατμόσφαιρα ελληνικής υποχώρησης και σταδιακής αποδοχής όλων των τουρκικών επεκτατικών απόψεων και φυσικά δημιουργείται το έδαφος για να γίνουν φιλικές όλες οι τουρκικές διεκδικήσεις, που θα μας «απαλλάξουν» από όλες τις «σύγχρονες αμαρτίες» μας σαν έθνο και σαν λαό.
Με λίγα λόγια, αυτό που είχε πει ο Οζάλ, έρχονται σήμερα να το υλοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τα μεγάλα ελληνικά κανάλια σαν σύγχρονες κερκόπορτες της τουρκικής τηλεοπτικής εισβολής.
Η αρχή έγινε από την περίφημη «Ιστορία Αγάπης», την γνωστή τηλεοπτική σειρά του Μέγα. Αλλά ο θριάμβος της τουρκικής τηλεοπτικής εισβολής έγινε με τον περίφημο "Εζέλ". Εδώ θα κάνουμε μια στάση, καθώς το θέμα χρειάζεται και κοινωνιολογική ερμηνεία. Τρεις ήταν κυρίως οι αιτίες της μεγάλης επιτυχίας του ΕΖΕΛ.
Α) Η πρώτη είναι η καθαρά κινηματογραφική- τηλεοπτική. Συγκρίνοντας τον ΕΖΕΛ με τα ελληνικά σήριαλ -με τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες ούτε λόγος να γίνεται για κάποια σύγκριση, καθώς εκεί η ηλιθιότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής- αμέσως διαπιστώνει κανείς ότι υπερέχει κατά πολύ σε ποιότητα. Η συνταγή μεγάλης και συνεχούς δράσης με φοβερή πλοκή, άριστοι ηθοποιοί με φοβερό παίξιμο, έντεχνη και πράγματα ποιοτική μουσική, μια εικόνα πολυτελείας και χλιδής -άσχετη με την τουρκική πραγματικότητα- πέτυχε να υπνωτίσει ένα ελληνικό κοινό που έχει βαρεθεί τις ελληνικές τηλεοπτικές βλακείες.
Β) Η δεύτερη διάσταση είναι η ψυχολογική: στο σήριαλ αυτό -όπως και στα άλλα τουρκικά σήριαλ- εμφανίζεται μια χαμένη διάσταση της ελληνικής κοινωνίας, που έχει θαφτεί τα τελευταία χρόνια από ένα πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό εκσυγχρονισμό. Ενώ στα ελληνικά κανάλια κυριαρχεί μια επιμονή στην σεξουαλικότητα και σε κάθε ευκαιρία το γυμνό είναι ο σημαντικότερος τηλεοπτικός παράγοντας τηλεθέασης, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές σειρές που προάγουν την αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας, εδώ έχουμε την προβολή μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι σέβεται την τιμή της γυναίκας, την οικογένεια με το κοινό τραπέζι, την μάνα, τον πατέρα, τις αδελφικές σχέσεις, την τιμή της φιλίας και όλα αυτά που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι ίσως και την δεκαετία του εβδομήντα.
Ο ΕΖΕΛ ξυπνάει στον σημερινό Έλληνα κάποια χαμένη του ταυτότητα και αυτό είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της μεγάλης του επιτυχίας -ούτε να το φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να προβληθεί στην Γερμανία ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Υπάρχει όμως και η τελευταία και πιο ενδιαφέρουσα διάσταση:
Γ) Χωρίς να το κάνουν συνειδητά, αλλά αυτό ήταν αναπόφευκτο, ο Εζέλ δείχνει ακριβώς μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της σύγχρονης Τουρκιάς. Μια ασταμάτητη βία και μια αδίστακτη τουρκική μαφία. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι εδώ ο Έλληνας εξοικειώνεται με κάτι το μέχρι χτες πρωτόγνωρο. Το έγκλημα, η εκδίκηση, το αίμα, τα πιστολίδια και οι δολοφονίες, προβάλλονται σαν κάτι το φυσιολογικό, κάτι το απαραίτητο, συχνά αναγκαίο για το ξέπλυμα της τιμής, για την απόδοση της δικαιοσύνης.
Αυτή είναι η σύγχρονη Τουρκία. Ένας κόσμος βουτηγμένος στο αίμα, όπου οι «ήρωες» και οι «σοφοί» είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της τουρκικής μαφίας.
Εδώ όμως βρίσκεται και το πιο επικίνδυνο σημείο για τους Έλληνες και τον ελληνισμό. Έχοντας υποφέρει επί αιώνιες από μια αφύσικη, συχνά πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που πήγαζε ακριβώς από το ψυχολογικό υπόβαθρο μιας κοινότητας και μιας θρησκείας όπου δεν καταδικάζεται η βία όπως στον χριστιανισμό, αλλά αντίθετα συχνά εξυψώνεται σαν η απαραίτητη κάθαρση, σήμερα εξοικειωνόμαστε με τηλεοπτικό τρόπο και θαυμάζουμε αυτό το αιματοβαμμένο «δημιούργημα», που μπροστά του ακόμα και οι γκάγκστερς του Σικάγο φαντάζουν μωρές παρθένες. Και παράλληλα, ο θαυμασμός αυτός μετατρέπεται σταδιακά, υποσυνείδητα αλλά σταθερά, σε ένα αίσθημα υποταγής μπροστά σε έναν αδίστακτο, όπως προβάλλεται, γείτονα, που είναι ικανός για όλα, ακόμα και να πίνει το αίμα σαν λεμονάδα.
Ενώ όμως στην Ελλάδα οι Έλληνες μένουν με ανοιχτό το στόμα παρακολουθώντας τις τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, στην ίδια την Τουρκία κάνουν θραύση οι ανθελληνικές τηλεοπτικές σειρές, όπως αυτή που μεταδίδεται στην τουρκική κρατική τηλεόραση με τον τίτλο, «Mazi kalbımde yaradır» -δηλαδή «Το παρελθόν πληγή στην καρδιά μου». Στην ανθελληνική αυτή σειρά παίζουν ο Özğür Çevik, ο γνωστός Νίκος μας από την τουρκική τηλεοπτική σαπουνόπερα «Ιστορία αγάπης» και η Sedef Avci, η γνωστή μας Μπαχάρ από τον Εζέλ.
Η ιστορία είναι και αυτή ιστορία αγάπης με φόντο, όμως, την κυπριακή τραγωδία του 1974. Ο Özğür Çevik, αξιωματικός του τουρκικού ναυτικού μετέχει στην τουρκική εισβολή στην μεγαλόνησο και σε διαφορές πολεμικές επιχειρήσεις, με πολύ μελό, σκοτώνει αβέρτα τους «κακούς» Έλληνες.
Κάποια στιγμή ο ήρωας μας πιάνεται αιχμάλωτος από τους «αιμοσταγείς εγκληματίες» της ΕΟΚΑ και βασανίζεται φρικτά ενώ η αγαπημένη του Sedef Avci, νοσοκόμα του τουρκικού στρατού, ψάχνει απεγνωσμένα να τον απελευθερώσει από τους κακούς και εγκληματίες Έλληνες που διαπράττουν «φρικτή γενοκτονία» σε βάρος των Τουρκοκυπρίων.
Άραγε θα τολμήσει κανένα ελληνικό κανάλι να φέρει και αυτή την σειρά
στην Ελλάδα; Τότε πραγματικά θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Αλλά είναι ατέλειωτες οι ανθελληνικές σειρές όπως τα «Kirik Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά». Εδώ έχουμε και την τουρκική εκδοχή της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, προς δόξα και τιμή της κας Ρεπούση.
Η σκηνή από την προκυμαία από όπου θα αναχωρήσουν οι Έλληνες πρόσφυγες μετά την μικρασιατική καταστροφή: ο τουρκικός στρατός, όχι μονό συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία, όπου τους προσφέρει τρόφιμα, ποτά και ό,τι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς.
Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά. Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε η Μικρασιατική καταστροφή κι η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά κατά το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Τουρκολόγος
---------------
Σχόλιο:
Ο τουρκολόγος δημοσιογράφος κ. Νίκος Χειλαδάκης μας παραπληροφορεί
από ένα σημείο και μετά. Προσωπικά έχω παρακολουθήσει τις σειρές ΟΖΑΛ
και ΦΑΤΜΑΓΚΟΥΛ και έκτοτε έγινα θαυμαστής του τουρκικού σινεμά. Τίποτα
από αυτά που ισχυρίζεται δεν αληθεύει στις δύο αυτές ποιοτικότατες σειρές.
Η μοναδική αλήθεια είναι αυτή που παραδέχεται γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά:
Γράφει:
"Συγκρίνοντας τον ΕΖΕΛ με τα ελληνικά σήριαλ και τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες, ούτε λόγος να γίνεται για κάποια σύγκριση, καθώς εκεί η ηλιθιότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής. Αμέσως διαπιστώνει κανείς ότι υπερέχει κατά πολύ σε ποιότητα. Η συνταγή μεγάλης και συνεχούς δράσης με φοβερή πλοκή, άριστοι ηθοποιοί με φοβερό παίξιμο, έντεχνη και πράγματα ποιοτική μουσική, μια εικόνα πολυτελείας και χλιδής -άσχετη με την τουρκική πραγματικότητα- πέτυχε να υπνωτίσει ένα ελληνικό κοινό που έχει βαρεθεί τις ελληνικές τηλεοπτικές βλακείες".
Μετά από αυτή τη πρώτη παραδοχή, συμπληρώνει:
"Η δεύτερη διάσταση είναι η ψυχολογική: στο σήριαλ αυτό -όπως και στα άλλα τουρκικά σήριαλ- εμφανίζεται μια χαμένη διάσταση της ελληνικής κοινωνίας, που έχει θαφτεί τα τελευταία χρόνια από ένα πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό εκσυγχρονισμό. Ενώ στα ελληνικά κανάλια κυριαρχεί μια επιμονή στην σεξουαλικότητα και σε κάθε ευκαιρία το γυμνό είναι ο σημαντικότερος τηλεοπτικός παράγοντας τηλεθέασης, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές σειρές που προάγουν την αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας, εδώ έχουμε την προβολή μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι σέβεται την τιμή της γυναίκας, την οικογένεια με το κοινό τραπέζι, την μάνα, τον πατέρα, τις αδελφικές σχέσεις, την τιμή της φιλίας και όλα αυτά που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι ίσως και την δεκαετία του εβδομήντα. Ο ΕΖΕΛ ξυπνάει στον σημερινό Έλληνα κάποια χαμένη του ταυτότητα και αυτό είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της μεγάλης του επιτυχίας."
Δεν θα κάνω και εγώ το λάθος του κ. Χειλαδάκη, να το παίξω τουρκολόγος και ψυχίατρος. Απλά θα του θυμίσω ότι πριν πέσουμε στη παγίδα της Τούρκικης προπαγάνδας, έχουμε βουλιάξει και σιχαθεί τα δικά μας "σκατά", όπως ακριβώς περιγράφει τις δικές μας τηλεοπτικές παραγωγές.
Εκεί όμως που με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι ότι μιλάει για την τούρκικη μαφία των "ηρώων" και των "σοφών" !!! Καλά που ζει ο άνθρωπος; Στην Αθήνα ή την Κωνσταντινούπολη; Αν τα "μεμέτια" υποφέρουν από τις δικές τους μαφίες ας πάνε να πνιγούν. Εδώ όμως στην Ελλάδα, με τις δικές μας μαφίες των Πολιτικών, των Δικαστών, της Εκκλησίας και των Τραπεζών, τι
θα κάνουμε;
@radical30
των
Ελλήνων.Αλλά το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό, καθώς δια μέσω αυτών των σειρών καλλιεργείται ένα κλίμα εικονικής φιλίας, μιας ατμόσφαιρα ελληνικής υποχώρησης και σταδιακής αποδοχής όλων των τουρκικών επεκτατικών απόψεων και φυσικά δημιουργείται το έδαφος για να γίνουν φιλικές όλες οι τουρκικές διεκδικήσεις, που θα μας «απαλλάξουν» από όλες τις «σύγχρονες αμαρτίες» μας σαν έθνο και σαν λαό.
Με λίγα λόγια, αυτό που είχε πει ο Οζάλ, έρχονται σήμερα να το υλοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τα μεγάλα ελληνικά κανάλια σαν σύγχρονες κερκόπορτες της τουρκικής τηλεοπτικής εισβολής.
Η αρχή έγινε από την περίφημη «Ιστορία Αγάπης», την γνωστή τηλεοπτική σειρά του Μέγα. Αλλά ο θριάμβος της τουρκικής τηλεοπτικής εισβολής έγινε με τον περίφημο "Εζέλ". Εδώ θα κάνουμε μια στάση, καθώς το θέμα χρειάζεται και κοινωνιολογική ερμηνεία. Τρεις ήταν κυρίως οι αιτίες της μεγάλης επιτυχίας του ΕΖΕΛ.
Α) Η πρώτη είναι η καθαρά κινηματογραφική- τηλεοπτική. Συγκρίνοντας τον ΕΖΕΛ με τα ελληνικά σήριαλ -με τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες ούτε λόγος να γίνεται για κάποια σύγκριση, καθώς εκεί η ηλιθιότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής- αμέσως διαπιστώνει κανείς ότι υπερέχει κατά πολύ σε ποιότητα. Η συνταγή μεγάλης και συνεχούς δράσης με φοβερή πλοκή, άριστοι ηθοποιοί με φοβερό παίξιμο, έντεχνη και πράγματα ποιοτική μουσική, μια εικόνα πολυτελείας και χλιδής -άσχετη με την τουρκική πραγματικότητα- πέτυχε να υπνωτίσει ένα ελληνικό κοινό που έχει βαρεθεί τις ελληνικές τηλεοπτικές βλακείες.
Β) Η δεύτερη διάσταση είναι η ψυχολογική: στο σήριαλ αυτό -όπως και στα άλλα τουρκικά σήριαλ- εμφανίζεται μια χαμένη διάσταση της ελληνικής κοινωνίας, που έχει θαφτεί τα τελευταία χρόνια από ένα πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό εκσυγχρονισμό. Ενώ στα ελληνικά κανάλια κυριαρχεί μια επιμονή στην σεξουαλικότητα και σε κάθε ευκαιρία το γυμνό είναι ο σημαντικότερος τηλεοπτικός παράγοντας τηλεθέασης, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές σειρές που προάγουν την αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας, εδώ έχουμε την προβολή μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι σέβεται την τιμή της γυναίκας, την οικογένεια με το κοινό τραπέζι, την μάνα, τον πατέρα, τις αδελφικές σχέσεις, την τιμή της φιλίας και όλα αυτά που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι ίσως και την δεκαετία του εβδομήντα.
Ο ΕΖΕΛ ξυπνάει στον σημερινό Έλληνα κάποια χαμένη του ταυτότητα και αυτό είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της μεγάλης του επιτυχίας -ούτε να το φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να προβληθεί στην Γερμανία ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Υπάρχει όμως και η τελευταία και πιο ενδιαφέρουσα διάσταση:
Γ) Χωρίς να το κάνουν συνειδητά, αλλά αυτό ήταν αναπόφευκτο, ο Εζέλ δείχνει ακριβώς μια από τις σημαντικότερες διαστάσεις της σύγχρονης Τουρκιάς. Μια ασταμάτητη βία και μια αδίστακτη τουρκική μαφία. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι εδώ ο Έλληνας εξοικειώνεται με κάτι το μέχρι χτες πρωτόγνωρο. Το έγκλημα, η εκδίκηση, το αίμα, τα πιστολίδια και οι δολοφονίες, προβάλλονται σαν κάτι το φυσιολογικό, κάτι το απαραίτητο, συχνά αναγκαίο για το ξέπλυμα της τιμής, για την απόδοση της δικαιοσύνης.
Αυτή είναι η σύγχρονη Τουρκία. Ένας κόσμος βουτηγμένος στο αίμα, όπου οι «ήρωες» και οι «σοφοί» είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της τουρκικής μαφίας.
Εδώ όμως βρίσκεται και το πιο επικίνδυνο σημείο για τους Έλληνες και τον ελληνισμό. Έχοντας υποφέρει επί αιώνιες από μια αφύσικη, συχνά πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που πήγαζε ακριβώς από το ψυχολογικό υπόβαθρο μιας κοινότητας και μιας θρησκείας όπου δεν καταδικάζεται η βία όπως στον χριστιανισμό, αλλά αντίθετα συχνά εξυψώνεται σαν η απαραίτητη κάθαρση, σήμερα εξοικειωνόμαστε με τηλεοπτικό τρόπο και θαυμάζουμε αυτό το αιματοβαμμένο «δημιούργημα», που μπροστά του ακόμα και οι γκάγκστερς του Σικάγο φαντάζουν μωρές παρθένες. Και παράλληλα, ο θαυμασμός αυτός μετατρέπεται σταδιακά, υποσυνείδητα αλλά σταθερά, σε ένα αίσθημα υποταγής μπροστά σε έναν αδίστακτο, όπως προβάλλεται, γείτονα, που είναι ικανός για όλα, ακόμα και να πίνει το αίμα σαν λεμονάδα.
Ενώ όμως στην Ελλάδα οι Έλληνες μένουν με ανοιχτό το στόμα παρακολουθώντας τις τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, στην ίδια την Τουρκία κάνουν θραύση οι ανθελληνικές τηλεοπτικές σειρές, όπως αυτή που μεταδίδεται στην τουρκική κρατική τηλεόραση με τον τίτλο, «Mazi kalbımde yaradır» -δηλαδή «Το παρελθόν πληγή στην καρδιά μου». Στην ανθελληνική αυτή σειρά παίζουν ο Özğür Çevik, ο γνωστός Νίκος μας από την τουρκική τηλεοπτική σαπουνόπερα «Ιστορία αγάπης» και η Sedef Avci, η γνωστή μας Μπαχάρ από τον Εζέλ.
Η ιστορία είναι και αυτή ιστορία αγάπης με φόντο, όμως, την κυπριακή τραγωδία του 1974. Ο Özğür Çevik, αξιωματικός του τουρκικού ναυτικού μετέχει στην τουρκική εισβολή στην μεγαλόνησο και σε διαφορές πολεμικές επιχειρήσεις, με πολύ μελό, σκοτώνει αβέρτα τους «κακούς» Έλληνες.
Κάποια στιγμή ο ήρωας μας πιάνεται αιχμάλωτος από τους «αιμοσταγείς εγκληματίες» της ΕΟΚΑ και βασανίζεται φρικτά ενώ η αγαπημένη του Sedef Avci, νοσοκόμα του τουρκικού στρατού, ψάχνει απεγνωσμένα να τον απελευθερώσει από τους κακούς και εγκληματίες Έλληνες που διαπράττουν «φρικτή γενοκτονία» σε βάρος των Τουρκοκυπρίων.
Άραγε θα τολμήσει κανένα ελληνικό κανάλι να φέρει και αυτή την σειρά
στην Ελλάδα; Τότε πραγματικά θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Αλλά είναι ατέλειωτες οι ανθελληνικές σειρές όπως τα «Kirik Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά». Εδώ έχουμε και την τουρκική εκδοχή της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, προς δόξα και τιμή της κας Ρεπούση.
Η σκηνή από την προκυμαία από όπου θα αναχωρήσουν οι Έλληνες πρόσφυγες μετά την μικρασιατική καταστροφή: ο τουρκικός στρατός, όχι μονό συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία, όπου τους προσφέρει τρόφιμα, ποτά και ό,τι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς.
Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά. Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε η Μικρασιατική καταστροφή κι η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά κατά το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Τουρκολόγος
---------------
Σχόλιο:
Ο τουρκολόγος δημοσιογράφος κ. Νίκος Χειλαδάκης μας παραπληροφορεί
από ένα σημείο και μετά. Προσωπικά έχω παρακολουθήσει τις σειρές ΟΖΑΛ
και ΦΑΤΜΑΓΚΟΥΛ και έκτοτε έγινα θαυμαστής του τουρκικού σινεμά. Τίποτα
από αυτά που ισχυρίζεται δεν αληθεύει στις δύο αυτές ποιοτικότατες σειρές.
Η μοναδική αλήθεια είναι αυτή που παραδέχεται γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά:
Γράφει:
"Συγκρίνοντας τον ΕΖΕΛ με τα ελληνικά σήριαλ και τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες, ούτε λόγος να γίνεται για κάποια σύγκριση, καθώς εκεί η ηλιθιότητα είναι ο κύριος πρωταγωνιστής. Αμέσως διαπιστώνει κανείς ότι υπερέχει κατά πολύ σε ποιότητα. Η συνταγή μεγάλης και συνεχούς δράσης με φοβερή πλοκή, άριστοι ηθοποιοί με φοβερό παίξιμο, έντεχνη και πράγματα ποιοτική μουσική, μια εικόνα πολυτελείας και χλιδής -άσχετη με την τουρκική πραγματικότητα- πέτυχε να υπνωτίσει ένα ελληνικό κοινό που έχει βαρεθεί τις ελληνικές τηλεοπτικές βλακείες".
Μετά από αυτή τη πρώτη παραδοχή, συμπληρώνει:
"Η δεύτερη διάσταση είναι η ψυχολογική: στο σήριαλ αυτό -όπως και στα άλλα τουρκικά σήριαλ- εμφανίζεται μια χαμένη διάσταση της ελληνικής κοινωνίας, που έχει θαφτεί τα τελευταία χρόνια από ένα πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό εκσυγχρονισμό. Ενώ στα ελληνικά κανάλια κυριαρχεί μια επιμονή στην σεξουαλικότητα και σε κάθε ευκαιρία το γυμνό είναι ο σημαντικότερος τηλεοπτικός παράγοντας τηλεθέασης, ενώ καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τηλεοπτικές σειρές που προάγουν την αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας, εδώ έχουμε την προβολή μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι σέβεται την τιμή της γυναίκας, την οικογένεια με το κοινό τραπέζι, την μάνα, τον πατέρα, τις αδελφικές σχέσεις, την τιμή της φιλίας και όλα αυτά που ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι ίσως και την δεκαετία του εβδομήντα. Ο ΕΖΕΛ ξυπνάει στον σημερινό Έλληνα κάποια χαμένη του ταυτότητα και αυτό είναι ίσως ο κυριότερος λόγος της μεγάλης του επιτυχίας."
Δεν θα κάνω και εγώ το λάθος του κ. Χειλαδάκη, να το παίξω τουρκολόγος και ψυχίατρος. Απλά θα του θυμίσω ότι πριν πέσουμε στη παγίδα της Τούρκικης προπαγάνδας, έχουμε βουλιάξει και σιχαθεί τα δικά μας "σκατά", όπως ακριβώς περιγράφει τις δικές μας τηλεοπτικές παραγωγές.
Εκεί όμως που με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι ότι μιλάει για την τούρκικη μαφία των "ηρώων" και των "σοφών" !!! Καλά που ζει ο άνθρωπος; Στην Αθήνα ή την Κωνσταντινούπολη; Αν τα "μεμέτια" υποφέρουν από τις δικές τους μαφίες ας πάνε να πνιγούν. Εδώ όμως στην Ελλάδα, με τις δικές μας μαφίες των Πολιτικών, των Δικαστών, της Εκκλησίας και των Τραπεζών, τι
θα κάνουμε;
@radical30
_________________
radical30
radical30- Admin
radical30 στό Δευ Jul 16, 2012 2:46 pm
"Τούρκικα και τουρισμός"
Τουρκικές δραματικές σειρές. Οι Έλληνες τηλεκριτικοί τις μισούν. Οι Έλληνες ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και παραγωγοί, το ίδιο. Την χειρότερη εικόνα έχει και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, όπως δήλωσε κατά την ομιλία του στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Στον αντίποδα, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τηλεθεατών, και πολλοί φίλοι μου ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, τις λατρεύουν. Μαζί τους, οι τηλεθεατές όλων των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.
Η έκρηξη με τα τουρκικά σήριαλ, ξεκίνησε όπως διάβασα στο google, το 2006, με τη σειρά Forbidden Love - Απαγορευμένη Αγάπη. Το αραβόφωνο ανοικτό δορυφορικό κανάλι MBC άρχισε να παίζει την σειρά η οποία μεταδόθηκε και στην Ελλάδα, με τους αραβόφωνες τηλεθεατές να ξεπερνούν τα 85 εκατομμύρια.
Εξαιτίας των τουρκικών δραματικών σειρών, ο τουρισμός της Τουρκίας ανθεί τα τελευταία χρόνια. Την εποχή που δικός μας αιμορραγεί. Περισσότεροι από 100.000, σε αντιστοιχία με τους 30.000 πέρυσι, Σαουδάραβες αναμένεται να επισκεφθούν φέτος το καλοκαίρι την Τουρκία. Περισσότεροι από 300.000 τουρίστες επισκέφθηκαν πέρυσι το σπίτι όπου γυρίστηκαν βασικές σκηνές της σειράς Ασημένια Φεγγάρια (Gumus).
«Η βοήθεια των τηλεοπτικών σειρών ήταν τεράστια στην άνοδο του τουρισμού» εξηγεί στο Protagon o Izzet Pinto της Global Agency, παραγωγός του "1000 και μια Νύχτες".
«Τα τελευταία πέντε χρόνια οι επισκέπτες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν αυξηθεί κατά 350%. Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι πως αυτές οι σειρές έκαναν την εικόνα της Τουρκίας καλύτερη και πιο ελκυστική. Όπως έχουν γράψει πολλοί Τούρκοι δημοσιογράφοι, είναι η μαλακή – τρυφερή δύναμη της Τουρκίας στην περιοχή. Επιπροσθέτως, έκαναν το brand "Made in Turkey" ακόμη πιο αναγνωρίσιμο στην ευρύτερη περιοχή».
Το 2011 οι πωλήσεις των τηλεοπτικών σειρών απέφεραν στην τουρκική οικονομία περισσότερα από 50 εκατομμύρια ευρώ, με προοπτική φέτος να ξεπεράσουν τα 80.
Πώς απαντά όμως ο Izzet Pinto στις κατηγορίες πως πρόκειται για φτηνές παραγωγές, με εξωφρενικά σενάρια που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ζωή;
«Σε ό,τι αφορά το θέμα της Παραγωγής, είναι φυσικό πως αν τις συγκρίνουμε με σειρές που γυρίζονται στις ΗΠΑ θα έχουμε μικρότερο προϋπολογισμό. Αλλά αν τις συγκρίνουμε με άλλες σειρές, από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, πρέπει όλοι να αποδεχθούμε πως η ποιότητα των σειρών μας σε όλα τα επίπεδα είναι αρκετά υψηλή. Για το θέμα των σεναρίων επίσης διαφωνώ. Ένα σενάριο κρίνεται από την επιτυχία που έχει. Όταν οι θεαματικότητες είναι υψηλές, αυτό σημαίνει οι τηλεθεατές σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή ταυτίζονται. Επόμενος στόχος μας είναι να περάσουμε στην αγορά της Δυτικής Ευρώπης και να μπούμε ακόμη πιο δυνατά στην αγορά της Ασίας».
Το θέμα της ταύτισης είχε αναδείξει ως τον πρώτο λόγο της επιτυχίας των τουρκικών δραματικών σειρών και ο Firat Gulgen, η εταιρία του οποίου από το 2001 έχει πουλήσει περισσότερες από 80 σειρές σε 40 χώρες μεταξύ αυτών και του Εζέλ.*
Οι τουρκικές σειρές αντανακλούν ήθη και έθιμα της περιοχής μας. Τουρκία, Σερβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ελλάδα, Ρουμανία, Σλοβενία, είμαστε λαοί που έχουμε πολλά κοινά στοιχεία και πολλές ομοιότητες. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, πώς άραγε μπορούν να ταυτιστούν με το CSI Miami; Αλλά, μια σειρά για παράδειγμα, με μια πολύ δυνατή πατρική φιγούρα, τότε είναι χιλιάδες αυτοί που θα πουν πως αυτή είναι η ιστορία της ζωής τους».
Τεράστια εντύπωση πάντως μου προκαλεί το γεγονός, πως στην ίδια συνέντευξη, ο Firat Gulgen αποκαλύπτει πως «δεν παρακολουθεί, ούτε και επιτρέπει στα παιδιά του, τις τουρκικές σειρές επειδή διαφωνεί με τον τρόπο που παρουσιάζονται οι άνθρωποι και οι σχέσεις μεταξύ τους».
Εξωφρενικά ή μη σενάρια, φτηνές ή ακριβές παραγωγές, η ουσία παραμένει μια : οι τηλεθεατές, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, είναι οι τελικοί κριτές και αυτοί αναδεικνύουν μια σειρά σε επιτυχία ή σε αποτυχία.
Και η αφεντιά μου ψηφίζει ΝΑΙ...
@radical30
Τουρκικές δραματικές σειρές. Οι Έλληνες τηλεκριτικοί τις μισούν. Οι Έλληνες ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και παραγωγοί, το ίδιο. Την χειρότερη εικόνα έχει και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, όπως δήλωσε κατά την ομιλία του στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Στον αντίποδα, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τηλεθεατών, και πολλοί φίλοι μου ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, τις λατρεύουν. Μαζί τους, οι τηλεθεατές όλων των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.
Η έκρηξη με τα τουρκικά σήριαλ, ξεκίνησε όπως διάβασα στο google, το 2006, με τη σειρά Forbidden Love - Απαγορευμένη Αγάπη. Το αραβόφωνο ανοικτό δορυφορικό κανάλι MBC άρχισε να παίζει την σειρά η οποία μεταδόθηκε και στην Ελλάδα, με τους αραβόφωνες τηλεθεατές να ξεπερνούν τα 85 εκατομμύρια.
Εξαιτίας των τουρκικών δραματικών σειρών, ο τουρισμός της Τουρκίας ανθεί τα τελευταία χρόνια. Την εποχή που δικός μας αιμορραγεί. Περισσότεροι από 100.000, σε αντιστοιχία με τους 30.000 πέρυσι, Σαουδάραβες αναμένεται να επισκεφθούν φέτος το καλοκαίρι την Τουρκία. Περισσότεροι από 300.000 τουρίστες επισκέφθηκαν πέρυσι το σπίτι όπου γυρίστηκαν βασικές σκηνές της σειράς Ασημένια Φεγγάρια (Gumus).
«Η βοήθεια των τηλεοπτικών σειρών ήταν τεράστια στην άνοδο του τουρισμού» εξηγεί στο Protagon o Izzet Pinto της Global Agency, παραγωγός του "1000 και μια Νύχτες".
«Τα τελευταία πέντε χρόνια οι επισκέπτες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν αυξηθεί κατά 350%. Το πιο σημαντικό όμως από όλα είναι πως αυτές οι σειρές έκαναν την εικόνα της Τουρκίας καλύτερη και πιο ελκυστική. Όπως έχουν γράψει πολλοί Τούρκοι δημοσιογράφοι, είναι η μαλακή – τρυφερή δύναμη της Τουρκίας στην περιοχή. Επιπροσθέτως, έκαναν το brand "Made in Turkey" ακόμη πιο αναγνωρίσιμο στην ευρύτερη περιοχή».
Το 2011 οι πωλήσεις των τηλεοπτικών σειρών απέφεραν στην τουρκική οικονομία περισσότερα από 50 εκατομμύρια ευρώ, με προοπτική φέτος να ξεπεράσουν τα 80.
Πώς απαντά όμως ο Izzet Pinto στις κατηγορίες πως πρόκειται για φτηνές παραγωγές, με εξωφρενικά σενάρια που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ζωή;
«Σε ό,τι αφορά το θέμα της Παραγωγής, είναι φυσικό πως αν τις συγκρίνουμε με σειρές που γυρίζονται στις ΗΠΑ θα έχουμε μικρότερο προϋπολογισμό. Αλλά αν τις συγκρίνουμε με άλλες σειρές, από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, πρέπει όλοι να αποδεχθούμε πως η ποιότητα των σειρών μας σε όλα τα επίπεδα είναι αρκετά υψηλή. Για το θέμα των σεναρίων επίσης διαφωνώ. Ένα σενάριο κρίνεται από την επιτυχία που έχει. Όταν οι θεαματικότητες είναι υψηλές, αυτό σημαίνει οι τηλεθεατές σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή ταυτίζονται. Επόμενος στόχος μας είναι να περάσουμε στην αγορά της Δυτικής Ευρώπης και να μπούμε ακόμη πιο δυνατά στην αγορά της Ασίας».
Το θέμα της ταύτισης είχε αναδείξει ως τον πρώτο λόγο της επιτυχίας των τουρκικών δραματικών σειρών και ο Firat Gulgen, η εταιρία του οποίου από το 2001 έχει πουλήσει περισσότερες από 80 σειρές σε 40 χώρες μεταξύ αυτών και του Εζέλ.*
Οι τουρκικές σειρές αντανακλούν ήθη και έθιμα της περιοχής μας. Τουρκία, Σερβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ελλάδα, Ρουμανία, Σλοβενία, είμαστε λαοί που έχουμε πολλά κοινά στοιχεία και πολλές ομοιότητες. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, πώς άραγε μπορούν να ταυτιστούν με το CSI Miami; Αλλά, μια σειρά για παράδειγμα, με μια πολύ δυνατή πατρική φιγούρα, τότε είναι χιλιάδες αυτοί που θα πουν πως αυτή είναι η ιστορία της ζωής τους».
Τεράστια εντύπωση πάντως μου προκαλεί το γεγονός, πως στην ίδια συνέντευξη, ο Firat Gulgen αποκαλύπτει πως «δεν παρακολουθεί, ούτε και επιτρέπει στα παιδιά του, τις τουρκικές σειρές επειδή διαφωνεί με τον τρόπο που παρουσιάζονται οι άνθρωποι και οι σχέσεις μεταξύ τους».
Εξωφρενικά ή μη σενάρια, φτηνές ή ακριβές παραγωγές, η ουσία παραμένει μια : οι τηλεθεατές, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, είναι οι τελικοί κριτές και αυτοί αναδεικνύουν μια σειρά σε επιτυχία ή σε αποτυχία.
Και η αφεντιά μου ψηφίζει ΝΑΙ...
@radical30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου