"Τι πρέπει να κάνουμε;" Απαντά ο Κωνσταντίνος Τζούμας
Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, απαντά ο συγγραφέας, ηθοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός, Κωνσταντίνος Τζούμας.Νομίζω, ένα υπερτροφικό «εγώ» και η έλλειψη συνεργασίας είναι το πρόβλημα. Αντίθετα, πριν λίγες μέρες, είδαμε στη Βρετανία μετά τις ταραχές, πολίτες που βγήκαν στους δρόμους και έβαλαν… το χέρι τους να καθαρίσουν. Δεν περίμεναν από την πολιτεία. Δεν μπορούμε δηλαδή να τα περιμένουμε όλα από τους πολιτικούς.
Όταν ήμουν μικρός, που ήμουν και τελείως απολιτίκ, δεν είχα ιδέα δηλαδή από πολιτική, δεν υπήρχε καν για μένα η έννοια της πολικής, ακόμη και τότε, ποτέ δεν περίμενα από την πολιτική. Μού έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό: Πόσα πολλά περιμένουν από τους πολιτικούς και κανείς δεν ανασκουμπώνεται να βάλει το χέρι του. Επιπλέον, αυτό που είναι εντυπωσιακό τις τελευταίες ημέρες, -όπως συνέβη και με τους Bρετανούς που αναφέρθηκα πριν, που βγήκαν στους δρόμους και σκούπιζαν- το ότι τους συντόνισε κάποιος από το twitter. Πάρα πολύ ενδιαφέρον. Είναι αντίστοιχο με αυτό που έγινε τις πρώτες μέρες με τους «Αγανακτισμένους» που κατέβηκαν στις πλατείες μέσω sms κλπ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση επίσης, είναι η ομάδα των επιχειρηματιών στην Ιταλία, που είπε στην κυβέρνηση: Επειδή τα έχετε κάνει… θάλασσα, μερικά πράγματα θα τα αναλάβουμε εμείς, όπως για παράδειγμα την συντήρηση του Κολοσσαίου, ή να φέρουμε εις πέρας το τάδε έργο κλπ. Ξέρουμε ότι έχετε, όχι… έλλειμα, αλλά… βατερλό, δηλαδή, οπότε θα βάλουμε και εμείς το χεράκι μας– μια και είμαστε πλούσιοι. Γεγονός, δηλαδή, αυτό που λέμε ευεργεσία. Είναι ωραίο αυτό να υπάρχει σε μια χώρα. Αντί να έχουν βγάλει όλοι τα λεφτά τους έξω, όσοι τα κάνανε με αυτό το χυδαίο και γκροτέσκο τρόπο, με κομματικές... λαμογιές και δεν ξέρω τι άλλο.
Είναι καλό σε τέτοιες στιγμές, πραγματικά, να ηχεί ένας τέτοιος άγραφος νόμος, να κινητοποιεί, και να ωθεί τους ανθρώπους να κάνουν κάτι θετικό και αισιόδοξο. Σκεφτείτε επιπλέον, κόντρα στην κρίση, πόσες νεαρές ομάδες, κάνουν θέατρο, μουσική, γράφουν βιβλία… θα το έχετε προσέξει. Οργασμός δουλειάς! Από νέα παιδιά που έχουν πιο άμεσα τον προβληματισμό του «Τι θα γίνει με μας;». Είναι ωραίο αυτό.
Νομίζω ότι αυτά είναι όλα. Δεν είναι και τίποτε φοβερό και τρομερό, το να ανασκουμπωθείς και να το ρίξεις στη δουλειά, αντί να σε παρασύρει η μόδα των απεργιών και των διεκδικήσεων της κάθε συντεχνίας, που νομίζει ότι είναι η μοναδική και ότι πρέπει να λύσει τα προβλήματά της εις βάρος όλων των άλλων. Γιατί είναι και αυτό. Κάθε φορά που υπάρχει ένα κυβερνητικό μέτρο, και πούμε κάποιοι, για να το δούμε αυτό, ίσως έχει ενδιαφέρον, ίσως απελευθερώσει κάποιες δυνάμεις ή ίσως βοηθήσει για κάποια εισοδήματα κλπ. Αυτόματα βλέπουμε, πριν τεθεί ο λόγος, αρχίζει ο αντίλογος: «Πώς είναι δυνατόν;» μπλα μπλα κλπ. Άντε να βρεις άκρη. Ένα χάος!
Όλο αυτό, νομίζω ότι έχει να κάνει όπως είπα με το υπερτροφικό εγώ . Όλοι εναντίον όλων. Δεν γίνεται όμως έτσι. Δεν γίνεται.
πηγή protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου